De muziek van The Thing is niet meteen de meest verfijnde, de groepsnaam is ook niet echt een woord om mee aan te geven dat je het subtiel wilt aanpakken, maar toch en desalniettemin... Er bestaan andere kwaliteiten die goede muziek kunnen uitmaken en The Thing weet er aantal goed te combineren. Met geweldig samenspel dat niet alleen bij fysieke krachttoeren indruk maakt, maar ook in gemuteerde blues en ballads slagen zij erin om nummers in elkaar te steken als grof gehouwen sculpturen die niet van hun sokkel te blazen zijn. Integendeel word je als luisteraar een paar keer bijna omvergeblazen. Van bij de eerste, noten, laten we zeggen, sluit de nieuwe cd van The Thing aan bij eerder werk van het trio. Meteen haalt Gustafsson kreten uit een saxofoon, die nauwelijks minder vreselijk klinken dan een varken dat op ouderwetse wijze wordt geslacht. Het krijsen is nog maar goed begonnen als Flaten dreigend dansend zijn elektrische bas laat klinken en Nilssen-Love met trefzekere slagen de drums. Het heeft weg van een dreigende intro voor een rituele dans, of slachting, door niets ontziende geweldenaars. 'Viking Disco / Perfection' heet dat dan, waarbij het tweede deel 'Perfection' een compositie is van Ornette Coleman, die hij zelf nooit opnam. Het is een manier om zich in de 21ste eeuw te plaatsen in de lijn van de free jazz, met een eigen benadering van een traditie. Eerst in de lijn van Europese pokkeherrie, daarna in de lijn van de man die mee aan de free jazz begon, diegene die de harmolodics schiep.
Wat volgt, blijft stevige kost, maar houdt het in vergelijking vaak vredig. Verderop zoekt The Thing naar een afwisseling tussen rust en opwinding, evenwicht en gevaarlijk hellen, beheersing en chaos. Daarbij spelen ze graag met repetitiviteit en langzame dan wel snelle ontwikkeling van ideeën. Het duurt niet lang eer je aan hun samenwerking met Neneh Cherry wordt herinnerd en die associatie kan je meermaals maken. Zowel naar het rauwe toe als naar het zachtaardige, al is dat dan aan de rauwe kant. Je kan herinnerd worden aan 'Funhouse' van The Stooges, die LP waarop 'Dirt' staat - en dan is er weer het spoor van The Cherry Thing. Er zit een nummer op de cd dat verre familie lijkt van 'Egyptian Reggae' van Jonathan Richman & The Modern Lovers. Dat laatste is een bij de haren getrokken overdrijving, maar 'Bota Fogo' heeft wel een speelse, exotische invalshoek. 'The Nail Will Burn' is weinig meer dan een loop, die gebaseerd kon zijn op een plaat die blijft hangen, maar wel een met een heerlijke drive, die een fijn staartje krijgt (een staart van een dino die uithaalt?)... De sax van Gustafsson zullen sommige fijnproevers niet willen waarderen, hoe ze gedragen en voortgestuwd wordt door een ritmetandem met atomische kracht is ook niet voor ieders oren een lust, en toch! Al is 'Shake' geen meesterwerk, dit is wel fun voor wie wel eens free jazz van een flinke dosis rock'n'roll voorzien wil, of omgekeerd.

"Soudain, je fus envahi d'une dévotion profonde" heet de eerste track op de cd en daarmee zijn we vertrokken voor 50 minuten van piano solo, waarin de pianist ons eerst en vooral meesleept in een diep gevoel van ontzag. In een levendig, fris en monter spel waarbij je met welgemikte lage tonen op de adem wordt getrapt, groeit een besef dat hier iets wordt neergezet dat er staat en bovendien weet te raken. Deze muziek is niet van het soort dat ongelooflijk ingewikkeld aandoet, maar dat in vorm en inhoud van een grote uitdrukkingskracht getuigt.

Meermaals is de sfeerschepping op deze cd vrij donker, alsof we luisteren naar een eenzame ziel in de nacht, een dichterlijk muzikant die mijmert en vertelt. Daarbij is het fijn turen naar de donkere hoes van de cd, met de zwarte boom en de witte stipjes van de sterren. Maar de duistere kant is op deze cd niet overheersend. Soms laat de pianist zich meevoeren door zijn blues, andere keren door bewondering, levendige fantasie of herinneringen. Een verlaten kerk zou daarin niet misstaan, een huis van klassieke muziek evenmin. Er komt ook jazz in voor, onmiskenbaar, "Comme celle qui nous emporte à l'écoute de Monk". Daarin lijkt hij jazzicoon Thelonious Monk te citeren, maar het is toch refereren aan - en hij danst er meesterlijk mee weg. Waarna de pianist weer de rust verkiest, om in een volgend stuk een uitbarsting van onrust uit te leven. Wat verder zwaait de piano dan weer een fijngevoelige kant uit, "Une pièce très courte" en herinnert aan Kate Bush. De notie van devotie, waarmee de cd aanving, maakt de cirkel rond, na een verwijzing naar een Litanie voor de Heilige Maagd die naar een haast uitzinnige climax wordt gevoerd.

De cd 'De Papillons Noirs', die uitkwam in 2015, is het resultaat van twee opnamedagen in december 2013. Minder kort door de bocht is cd de vrucht van een carrière die intussen decennia omspant. Zijn liefde voor jazz en improvisatie gaf Fabian Fiorini vaak vorm in samenwerkingen met grote Belgische muzikanten als Fabrizio Cassol en Jeroen Van Herzeele. In zijn traject speelt theater een essentiële rol, denk oa aan Ictus en Anne Teresa De Keersmaeker of Wim Vandekeybus. Ook klassieke muziek is belangrijk voor Fiorini, die vorig jaar nog een programma speelde met muziek van Bach, samen met pianist Stephane Ginsburgh. Recent schreef Fiorini het verplichte werk voor de Koningin Elisabethwedstrijd 2016 voor piano.

Vanaf 4 mei begint Fabian Fiorini ihkv Jazz Lab Series aan een reeks voorstellingen in Double Bill met het David Thomaere Trio.

Als drummer bij het Jef Neve Trio belandde Teun Verbruggen in een commercieel succesverhaal, iets wat lokaal was begonnen en internationaal aansloeg. Dat trio ging vrij vlot tot ver over de landsgrenzen en buiten Europa optreden met fijne jazz van de pianist en wonderboy die volle zalen trekt. Daarnaast maakt Teun Verbruggen ook nog deel uit van de ritmische motor van een ganse rij Belgische projecten en groepen, als leider en als groepslid.
In The Bureau Of Atomic Tourism, afgekort BOAT, leidt Teun Verbruggen een project dat tot de verbeelding mag spreken. Met BOAT werkt hij in internationaal gezelschap aan muziek die eerder aan frontlinies en avant-garde doet denken. Muziek die zich misschien altijd tot kleine podia zal beperken, maar vast aan een eigen droom beantwoordt die intussen toch maar werkelijkheid wordt. Met in de rangen namen die door kenners hoog ingeschat worden, onder wie de meest markante nu Nate Wooley is. Deze trompettist liet zich al opmerken terwijl hij de grenzen van het klankpallet van de trompet verkende en verlegde. Intussen bekwaamde hij zich ook verder in de fijne en de melodische kunst en nu verbindt hij op meesterlijke hoogte traditie met vernieuwing. Zo speelt hij op zijn nieuwste album flink wat muziek van Wynton Marsalis, zij het op eigen wijze.
Maar terug naar BOAT. Mening criticus liet zich al heel enthousiast uit over optredens en albums van deze groep en zo ook over deze cd, die is samengesteld uit live-opnamen uit 2014. De composities zijn van de groepsleden die meespelen; de leider is de spil, maar droeg geen nummers aan. 'Hilsnut' opent op een ontspannen manier levendig en leuk, als een bijna van reggae getint jazzrocknummer dat vrolijk de toon lijkt te zetten, maar het maakt een drieste, donkere ommezwaai richting metal met een tempowisseling die kan tellen. Het is één van de twee stukken op de cd die het dichtste bij de stempel van 'gitaarnummer' komen, wat past, want die beide zijn van gitarist Hilmar Jensson. Het andere is 'Pittles' en dat laat zich enigszins associëren met de groteske humor en wilde muzikaliteit van Flat Earth Society, bij wie Verbruggen ook drumt. 'Pittles' lijkt de verbeelding te willen prikkelen als een meezinger voor headbangende ganzen. Het etiket jazzrocknoise waardig.
Ook van Andrew d'Angelo vinden we twee nummers op de cd. Het feestelijke 'Eohnit' doet denken dat d'Angelo meer met klezmer moet hebben dan met latin music, al doet zijn familienaam anders vermoeden. Jozef Dumoulin danst de composite into Space, Verbruggen klopt de vette deeg van de feestcake smaakvol op, zodat we een luchtig mengsel krijgen. 'Numer Ology' speelt heel anders met space, met de notie ruimte, het gaat ritmisch heel speels om met stiltes en plakt spitsvondige passages bij elkaar.
Van de andere drie leden krijgen we een enkel nummer en daar zitten de hoogtepunten. Met 'Citrus' dat als stevige afsluiter komt van een cd die uiteindelijk heel gevarieerd is en ook wel wisselvallig. 'Citrus' klinkt als een nummer van een hechte groep die met prima afwisseling, hier een combinatie van rechtlijnigheid en draaiingen, efficiënt is als een citroenpers, of als een betonmolen, een krachtige groep die prestigieuze plekken in het milieu aankan. Midden in de cd zit 'Carolientje en haar bootje' van Jozef Dumoulin, een vreemd verhaal, een nummer van meer dan 12 minuten dat een moeilijk traject aflegt, maar dat in zijn mysterieuze tocht de aandacht blijft vasthouden. Echt fascinerend. En daarop volgt, mooist van al, het nummer van de trompettist, opgedragen aan een andere trompettist. 'Ron Miles' toont hier, toonde dus in 2014 al, wat voor pracht Nate Wooley zoal voor ogen had om weldra aan de wereld voor te leggen.
Hapax Legomena: een momentopname die als cd een topper kan zijn voor een aantal liefhebbers van het stevige werk, voor andere een boeiend document waarop enkele nummers staan om nooit te vergeten.

Het tweede album van 3/4 Peace valt meteen op door de zwart-witte hoes. Met tekeningen van Bart Stolle staat het woord artwork hier volledig op zijn plaats. Werk van deze kunstenaar was recent nog te zien in het SMAK en in Zeno X Gallery. Geabstraheerde vormgeving combineert Stolle met een inhoudelijke fijngevoeligheid, hij houdt het graag bij de essentie. Met deze aanpak mijdt hij onwaarachtige franjes en andere ballast en tekent hij voor fascinerend werk dat uiterst fijn kan zijn.

De verpakking van het nieuwe album van 3/4 Peace sluit bijzonder mooi aan bij de muziek van dit trio, die zich laat omschrijven als rustige kamerjazz. Muziek zonder drums die weinig franjes vertoont, maar kan tintelen en sierlijk verder glijden - of kringelen, of heel traag voortbewegen. Nu eens fris en licht, dan weer rustig en diepgaand, steeds puur en schoon, op een bijzondere en eigen wijze intens. Kamerjazz die raakvlakken heeft met klassieke kamermuziek en meer.

Dat deze aanpak bij dit trio zo goed werkt, hoeft niet echt te verbazen. 3/4 Peace is intussen al enkele jaren een working unit. De drie muzikanten zijn ook niet van de minste en profileren zich alledrie wel vaker in muziek die sober en intens durft te zijn. Ben Sluijs heeft al jaren eigen groepen en staat ook bekend voor zijn intense samenwerkingen met pianist Eric Vermeulen. Brice Soniano duikt in onze kontreien almaar meer op in bijzondere bandjes, bijv. bij Natashia Kelly en Harmen Fraanje. En Christian Mendoza kom je in speelse, levendige groepen tegen, maar ook bijv. in duo met Heleen Van Haegenborch vertrekkend van Bach. Alledrie weten ze heel helder ideeën te verklanken, en daarbovenop blaast Sluijs zijn unieke ruis, die de intimiteit verhoogt.

Op 'Rainy Days on the Common Land' trekt 3/4 Peace de lijnen door die zij al inzetten van bij hun eerste album, met vooral composities van Sluijs die hun kracht al bewezen hebben plus sterk werk van anderen. Van Sluijs vinden we hier bijv. het romantisch "Still" en zijn swingende ode "Someone Like Lee" - voor Konitz. Anderen zijn bij 3/4 Peace de andere groepsleden en componisten uit de galerijen van Grote Namen. Op dit album Bela Bartok, van wie zij de openingsmelodie van het "Bartok Violin Concerto" een originele uitvoering geven. En dan zijn er het bijna zangerige 'Hope' van Mendoza dat vrolijk huppelt en het lieflijke 'Les Noces De Behleem' van Soniano. Waarmee we bij nog een kenmerk van 3/4 Peace komen: een neiging soms tot sacraliteit. Live kan je dat bijv. al eens meemaken met "Le baiser de l'enfant Jésu" van Messiaen.

Zowel op plaat of cd als live zorgt dit trio voor een bijzondere belevenis. Rustig, maar innemend. Je kan er mensen bij zien ontspannen en knikkebollen terwijl anderen aandachtig zitten te kijken, te luisteren en genieten. Op één of andere manier voert 3/4 Peace je mee, weg van onwaarachtige franjes en andere ballast.

Soundscapes in een virtuele wereld die niet steeds van vrolijkheid lijkt over te lopen, daar lijkt het mij bij deze 'Nandrin Sessions', opvolger van het eerder verschenen 'Glasstic Drops' allemaal wat om te doen en daar lopen blijkbaar wat jongens wild van ook als ik zo die besprekingen lees hier. Helaas zag ik deze Altertape nog niet eerder op de scène want het lijkt mij dat het juist daar is dat je deze muziek het best kan smaken . Dit Eepeetje bevat 4 titels, allen van de hand van drummer Jonathan Callens (hedendaagse folk  en alternatieve muziek bij o.a.Follia! en Humble Grumble) en die ook aan de keys heel bepalend is voor de atmosfeer van deze 'Nandrin Sessions'. Ook het gitaarwerk van Jan Ghesquière (o.a. bij Sinister Sister) staat daarbij vooraan. De wat doedelzakken fade-up van beginner 'Part01' slaat daarmee bij mij het beste aan zoals die aan tempo wint bij een aangehouden thema en zich ontwikkelt tot een dansbare electro-rockbeat. Nummer 3 heet hier 'Part11' en die begint dan weer fris opgewekt aan de pianotoetsen, wat zweverig aan de gitaar bij het starten misschien maar die gaat gauw krachtiger statements afleggen en de song gaat dan tegen een erg ritmische achtergrond rockend escaleren naar het einde toe, dat zit ook wel goed. Minder heb ik het voor 'Part06' op twee, de wat balladeachtige vertelling waarbij distortion de overhand neemt en het geheel met veel cymbalen eindigt in een 'end of times' sfeertje, is mij wat te veel dramatiek en track 4 noemt hier 'Part12 en die dompelt je helemaal in een mistige sfeer alhoewel het er aan de start beloftevoller aan toe gaat met een lekker ritmisch drummen en een mooie bas die het woord voert (Joshua Dellaert, bekend van o.a. het Skordatura Punkjazz ensemble).Echter gaat het er na een paar minuten al anders aan toe en begint alles te vervagen in een ijlheid waarbij alleen het uitgesproken stevige drumwerk overeind blijft. Beetje plechtstatig klinkt de roffel nog terwijl de rest de eeuwigheid ingaat maar het aardige is wel dat, als je vlak daarna terug track 1 start, die heel mooi  daar weer bij aansluit. Half om half dus ligt mij deze productie in een zeer eigentijds klankbeeld en ik ga er dus van uit dat dit meer betekent op de scène dan op de plaat al hoop ik dat  dit jaar dan wel es te ontdekken ook ...Stevig nieuw werk dus da'k eerder onder rock dan onder jazz zou durven te classeren maar da's niet echt bijdetijds meer, dat 'hokjeszien'...

Met 'Harbinger Of Imminent Ruin' tekent Jukwaa voor een tweede cd, of zoals het op de hoes staat voor een "second occurrence of Belgians extravagant impro youngsters". Omdat het van jonge muzikanten komt en zo ferm overkomt, is het een schijfje dat je kan doen afvragen wat maakt dat gezamenlijke improvisatie wél of niet lukt. Leeftijd maakt blijkbaar niet uit. Het zal wel noodzakelijk zijn dat de chemie goed zit, dat mensen op dezelfde golflengte zitten. Technische mogelijkheden zijn vast ook niet onbelangrijk; anders valt er misschien wel eens 5 of 10 minuten echt boeiend samenspel uit te puren, maar toch moeilijk meer dan een half uur. In elk geval, bij Jukwaa klikt het in elkaar.
Bij dit kwintet van jong talent kan een improvisatie met noisy klanken een sobere geluidenpuzzel zijn die gestaag opbouwt naar een dreigende climax, zoals in 'Incense'. Elders lijken zij aan de wandel en zich verwonderd uit te drukken in wat neigt naar een ballade, zoals in 'Ach'. Zij kunnen leentje buur spelen bij drum'n'bass, rock, jazz, free jazz, heavy metal,... Steeds hebben de geluidscollages een eigen logica die maakt dat het zaakje op één of andere manier coherent blijft.
Eén en ander zal ook wel gelegen zijn aan de opbouw van de stukken. Meestal is er een structuur die begint met een intro met één of een paar instrumenten, waarna de 5 jonge muzikanten elkaar de ruimte laten en heel alert elkaars ideeën aanvullen. Daarbij laten zij hun creativiteit de vrije loop. Piepen, scheuren, schuren, bonken, slaan en zagen, er komt van alles en nog wat bij en telkens zit het op zijn plaats. Zeer aanwezig en vindingrijk is bassist Nils Vermeulen, die hier heel anders speelt dan bij Laughing Bastards. Andere opvallende naam en speler is hier pianist Thijs Troch, u bekend van Keenroh, in 2014 winnaar Gent Jazz Jong Talent. Voor hem is improvisatie schijnbaar onontbeerlijk.
Jukwaa klinkt op deze cd deels als een uitlaatklep voor donkere gedachten, een speelruimte om duivels uit te drijven of nieuwe fleurs du mal te kweken. Titels als 'Fantôme', 'Rose' en 'Blossoms' helpen in die richting te denken. Daarnaast is het ook een speeltuin, een plek om te experimenteren. Veeleer dan een commerciële voel je hier dan ook een kunstzinnige houding, zeer uitgesproken in 'Antépénultième' dat perfect zou passen bij een eigenzinnige installatie zoals je die kan aantreffen bij Verbeke Foundation of een tentoonstellingsruimte van dat slag. Iemand zin misschien om een keer een festivaldag te organiseren in zo'n omgeving?

Laughing Bastards namen met een bezetting van sax, gitaar en contrabas al even een voorbeeld aan The Jimmy Giuffre 3 uit de fifties. Een trio zonder drummer was in de jaren '40 en '50 niet zo ongewoon, maar eerder iets voor pianisten, vibrafonisten en gitaristen (bijv Nat King Cole, Red Norvo, Tal Farlow). The Jimmy Giuffre 3 vielen meer op door rustige muziek die zachtjes grensverleggend was, met blues-based folk jazz die in 1957 atypisch was. Met 'The Train and the River' scoorden ze een kleine hit.
Laughing Bastards+ nu wijken door de toevoeging van Lander Gyselinck radicaal af van hun voorbeeld, de bezetting zonder drummer. Toch halen de Bastards een flink deel van de inspiratie nog steeds bij The Jimmy Giuffre 3, meest expliciet in het coveren van 4 nummers. Het eerste daarvan op deze cd is 'Time Enough' - meteen ook het openingsnummer - en dat roffelt de drummer op gang. Zo maakt de groep meteen een statement, zonder afbreuk te doen aan de fijne aard van de muziek. Lander Gyselinck vult ritmisch en melodisch heel creatief de delicate muziek aan, die voorts vrij getrouw wordt gebracht. Dat geldt ook voor die andere 3 covers, waaronder 'The Train and the River'. Voor de liefhebber van het oude materiaal klinkt het allemaal heel herkenbaar en het blijft delicieus; je moet al een purist zijn om het slagwerk weg te wensen.
De Giuffre-composities worden afgewisseld met eigen materiaal, vooreerst 3 stukken van gitarist Degeyter. Die hebben ook een folksmaakje, zij het eerder met een latin touch. Het zijn drie meer dan aardige composities die hier allesbehalve misstaan, al doen ze minder verslavend aan dan het Giuffre-materiaal. De vierde eigen compositie, het titelnummer, is er een van de groep. Hier waadt de muziek traag in een filmische sfeer, die met bescheiden, maar efficiënte middelen ontregeld raakt. Het pallet aan klankkleuren dat de muzikanten al met veel finesse voorschotelden wordt zo nog verder uitgebreid.
Met 'Little Niles' van Randy Weston wordt nog een beroemde compositie naar voor geschoven. In deze instrumentatie past het perfect op dit album. Elk van de muzikanten speelt hier met een zwier en precisie alsof het voor allevier een van hun lievelingsnummers aller tijden is. Waarop nog een aparte overgang volgt, met een instrumentale versie van 'Exit Music (for a film)' van Radiohead. De klaagzang van het origineel krijgt hier een warme, melancholische invulling. Het is een mooi nummer om een autorit mee af te sluiten en dan nog even van de stilte te genieten. Dan krijg je er plots nog een hidden track achteraan, een komische versie van 'Old Masterplans'.
Het zijn muzikanten met fijne smaak en humor, deze bastaards.

Jan Daelman en Thijs Troch, samen Keenroh, wonnen in 2014 de Gent Jazz Jong Talentprijs. Dat zette hen aan om met andere, jonge en meer ervaren muzikanten samenwerkingen aan te gaan. Hun Keenroh & friends kende verschillende gedaanten met o.a. Niels Van Heertum, Laurens Smet, Mano Cabras en Joao Lobo. Zo verkenden zij verder paden in de improvisatie.
Met het project Keenroh XL gooiden zij het over een heel ander boeg. In een veelkoppige bezetting bleef de improvisatie beperkt, binnen de grenzen van composities die van buiten de groep kwamen. Het geschreven materiaal kwam van Jozef Dumoulin, Bo Van Der Werf, Kris Defoort en Ben Sluijs, al sinds jaren gesmaakte componisten. Dat maakte nieuwsgierig naar hun try-out concert in De Singer in mei 2015, toen bleek dat er nog heel wat werk aan de winkel was. In juli tijdens Gent Jazz 2015 bewezen ze dan weer dat het hooggemikte streven op korte tijd tot een geslaagd project kon uitgroeien.
Om het XL-avontuur een fysieke boreling te geven, kozen de muzikanten toch weer voor muziek die van binnenuit werd geschapen. De cd laat eigen creaties horen van de spelende groep, waarbij de kunstmatige inseminatie de vorm heeft van elektronische klanken en vervormingen. Het resultaat is een sterk album, met wondermooie en uiterst verfijnde stukken, afgewisseld met speelse knutselwerkjes van geluiden. Al die uitingen van creatief zoeken leiden tot knappe stukjes, of het nu is in een samen werken aan evenwichtige schoonheid of op elkaar inspelen in grillig gepruts.
Pakkend schoon is bijvoorbeeld 'Eukarist' waarmee de cd begint. Met piano en fluit vangt 'Eukarist' aan, waarmee de kern van de grote groep spreekt. Daarna bouwen zij met de anderen aan een ingetogen heerlijkheid. Ook 'Doel IV', dat in een kleine versie voorkwam op de eersteling van het duo, krijgt hier een fijne, haast sprookjesachtige uitvoering. De rijkdom aan blazersklanken in combinatie met de sobere, maar goed gekozen variatie in bastonen en drumslagen leveren sierlijke pracht op.
Van de grilliger stukken moet je zeker 'Klaach' beluisteren dat misschien van ver een knipoog werpt naar Colin Stetson, maar hoe dan ook een kort hoogtepunt uitmaakt op de cd. Wie niet vies is van geluiden, van vrije muziek die klinkt als gesprekken en hoog oplopende discussies tussen gemuteerde reptielen en cybermonsters, kan hier zijn gading vinden in kleinoden die meerdere kanten tegelijk uitgaan en toch samenhangend blijven.
Verfijning zowel als chaos laten pakken als mayonaise, je moet het maar doen. Jan Daelman en Thijs Troch doen het, hier met een hele rist collega's. Keenroh zet zich in meerdere gedaanten door als een overtuigende speler in het jazzlandschap.

Eind jaren '90, 2000 leerde ik Jean-Pierre Froidebises' werk vooral kennen door de bluesfactor van 'Freezin' to the Bone' en 'Eroticomobile' dat later volgde. Daaruit bleek al 's mans eclectisme, de voorkeur voor diverse muziekstijlen, blues, jazz en ballades, chanson. Het was absoluut weer es wat anders maar ik was er wél een hele tijd weg van !  Ik miste nadien 'Soft Music for Broken hearts' uit 2008 en daar kwamen nog andere albums achter ook maar ja, d'er komt zoveel op je af en zo gaat dat dan , je raakt de man kwijt in de tijd... Enthousiast was ik dan ook  toen in de Homerecords cataloog toevallig mijn oog viel op 'Froidebise Orchestra' dat begin Maart dit jaar het licht zag. Het was vooral ook de orkestrale omlijsting die mijn aandacht trok, met kleppers als Rhonny Ventat, Robert Jeanne en Manu Hermia op saxen, René Stock op bass en Michel Seba op percussie. Zet daarbij wat violen en voeg daar de absolute eigenzinnigheid van Jean-Pierre bij, samen met z'n virtuose gitaarspel en warme stem, kopen werd dat dus, die plaat ! Intussen is dat enthousiasme hier erg bekoeld en, me louter baserend op het mij bekende werk uit die 2 CD's die 'k hier nog van hem liggen heb en wat ik nu hoor zeg ik het maar best meteen : Voor mij is dit een overbodige plaat met om te beginnen platte funkpop op track 1 en 2, vrij onbetekenend spul op spoor7, 8, aanhoudende troosteloosheid op 10 ' Le Tombeau de Jean-Pierre Froidebise (dus waarschijnlijk zo bedoeld ook...)', het krankzinnige van 'Les Parasites de l'esprit'  tot de oervelende kutfinale op nummer 12. Toch vermelden dat er ook enkele nummers beter in het gehoor liggen. 'Mon repondeur', met die jazzy gitaarlicks en de erg mooie harmonica van Thierry Crommen, die lust ik wel. 'Le coeur des belles dames' , da's een grootse waarbij ik de violen écht wel kan hebben, energiek en waarschijnlijk het beste nummer van deze plaat. JP is trouwens steeds groots op de gitaar! En ook wat daarop volgt 'Window Woman' is een warme 'schurk me tegen je aan' slow song, met weer te vermelden die prachtige mondharmonica van Thierry Crommen, staat dus ook bij de weinige plussen van de plaat. 'Un type comme moi' herinnert me daarna aan vroeger werk van  Froidebise maar schrap hier liefst de violen bij. 'Freedom Jazz Dance' ? al vele keren betere versies gehoord van deze sterke song van Eddie Harris...met die stem van hem d'er bij is dit de 'Barry White' version, sorry hoor...Ja , dat is het dus, grotendeels een teleurstellend album van wat ik nog wel steeds een groot artiest vind. Als je's mans bio d'er bij pakt val je bijna omver maar dit album is beter geen referentie, toe te dekken met het deken van de tijd, het talent van alle meewerkende artiesten én hemzelf ten spijt...