enkel toegestuurde info en besproken/te bespreken CD's worden/werden hier vermeld, deze lijst heeft niet de ambitie om álle uitgaven weer te geven !
 |
ID |
PRODUCENT |
LABEL |
PERSTEKST OF (kort) RECENSIE |
||||||
 |
 Ilse Duyck Group Exhale 2005 |
|
|
We misten het optreden van de Ilse Duyck Group vorig jaar op de Mechelse Jazzzolder en deze CD is dus , so to speak, een allereerste kennismaking, al had de band al eerder in 2002 een eerste Cd ‘Behind’ uit. Het bevalt al direct met het eerste ‘A little odd mistake’ dat drijft op de bas van Philippe Aerts, grote meneer,die er live weliswaar niet steeds bij is,maar dan voortreffelijk vervangen wordt door Christophe Devisscher. Ilse heeft er zin in en brengt een aanstekelijk enthousiasme dat zich verder zet met zwierig pianospel van Paul Flush en akoestische gitaarplukken van Filip Verneert,die we wél al eerder zagen op de zolder, al was dat toen in minder geslaagd gezelschap (Djazzperado,en daar zullen we verder maar over zwijgen…) ‘Elba’ is de volgende eigen compositie op tekst van Dirk Van Esbroeck en laat Ilse vocaal over wolkjes lopen. Het is een sterke ‘group’ die haar omringt en het hechte samenspel maakt dat het een plezier om luisteren is. Beetje popsong, refereert wat naar Kate Bush en mooi verhalend met Paul Flush aan accordeon en piano. Heel fragiel gezongen is ook ‘Eternity’, een beetje melancholisch en steeds met aangepaste muzikale omlijsting … subtiel met Luc Vanden Bosch op drums. Zo vervolgen we ook op ‘For you’ met uitstekende gevoelige tenor van gast Dieter Limbourg. Breekbaar en ook mooi vertaald naar woorden…Feel the beauty just to be… Tijd dan voor wat meer up tempo en schwung met het latin getinte ‘Fly’.Goeie tussendoorsolo van de begaafde pianist en mooi naar het einde gedreven door de bas van Philippe.. Luc Vanden Bosch gepast op percussie en Ilse scattend weg… En dan horen we voor het eerst Ilse aan de cello want naast vocaliste is Ilse natuurlijk ook een begaafd celliste met diploma van de muziekacademie van Gent. We deinen wat verder op de ingeslagen,rustige weg met ingetogen nummertjes,begeleid door gepaste gitaartokkels en stemmige piano…het lijkt me even wat té rustig…deze ‘Return’ en ook ‘A Love affair is weer heel erg breekbaar. Meer bloed in de aders dan heeft ‘Shadows’ met Paul Flush op de Hammond en een Filip Verneert die electrisch gaat en zo dan heel erg Philip Catherine benadert. Schone solo en sterke song als geheel, mooi zo ! Maar Ilse heeft duidelijk een voorkeur voor het intimistische werk. Daar wordt zij in ‘Rue du Soleil’ goed in bijgestaan door haar eigen ‘group’…’Dit is de groep waar ik al jaren van droomde’ laat zij zich dan ook graag uit over het groepje puike muzikanten waar zij zich mee omringt… Even verder wordt er weer met latin geflirt in ‘Theresa’, Filip Verneert bespeelt voortreffelijk de Spaanse gitaar en Ilse strijkt een handje mee. Datzelfde ‘Theresa’ krijgt trouwens een paar nummers verder als bonus track nog een Nederlandstalige tekst mee en klinkt eigenlijk ook best lekker zo. Maar eerst krijgen we nog het enige, niet eigen nummer: ‘Moody’s mood for Love’, een eigen interpretatie van deze evergreen en standard. Wat speelse verliefdheid in een jazzy mood. Afsluiter wordt de titelsong ‘Exhale’ …Heel bijzonder nummer, gestuwd door de ritmesectie. De wahwah-gitaar en de Hammond van Paul Flush geven bovendien dat dit nummer een hele seventies aura boven zich hangen heeft…Psychedelisch en heel ongewoon… Eindconcusie : na meer dan tien jaar in diverse groepen,musicals,bands en bigbands lijkt het er op dat Ilse Duyck haar plaats gevonden heeft. Pop met sterke jazzy inslag en omringd door een hecht gezelschap. Van deze fijne vocaliste die bovendien haar eigen nummers componeert horen we spoedig nog !
|
||||||
|
|
Purzelbaum Unlimited
Dő 2005 |
|
|
Purzelbaum Unlimited,dat zijn pianiste Catherine Smet en zangeres/vocaliste Anja Kowalski,ook bekend van o.a. het te gekke FES. Dit duo bestaat al langer dan vandaag en we zagen beiden al meer dan eens samen aantreden. Een samenwerking die bevalt blijkbaar. ‘Purzelbaum’ is de Duitse vertaling voor koprol en verwijst, zo zegt de bio, naar het duo’s ‘duistere verleden met aerobics’. Duister gaan we alleszins van start met woorden van Gottfried Benn en muziek daarrond van mooie Anja. Zwaar aan de start,zo gaat dat met aerobics. Op z’n Frans daarna en dat wordt al wat speelser maar voor Anja wordt het gauw genoeg :’Assez’! Talencarrousel dus en het volgende nummer ‘Day break’ met die zo typische piano aanslagen van Catherine zet ons even maar in het daglicht (1’58’’) op tekst van Georgiev. ‘203 Amity Street’ begint dan erg jazzy, wordt al gauw vertellend en vocaal improviserend door Anja die dat met Flat Earth Society ook al zo onnavolgbaar kan. Leuk ! ‘Sonnet from the Portuguese’ is erg mooi op piano,lyrisch en knap gezongen . Vele zullen dit (maar helaas onterecht) de eerste ware song vinden op deze ‘Dő’.. Daarna gaan we passioneel met wat Zuiders in ‘Dança da Solidão’ Klassevrouw toch,die Anja Kowalski. Geboeid,geamuseerd,in vervoering, zij maakt wat emoties los ! In ‘Now is the time’ op tekst van Georgiev en Kowalski danst de piano vrolijk rond diezelfde vocale speelvogel . Catherine Smet zette ook dit op muziek en die typische speelstijl herken je na een tijdje tussen veel anderen.’Kleines Liebeslied’ brengt ons terug naar het begin van de CD . Duitse taal dus en weer wat zwaar op de hand,liever wat anders…’Liesschen Walzer’ is inderdaad anders…een walsje,een ‘Purzelbaum walsje’ welteverstaan en Anja ziet ze vliegen met haar blaasmuziekje… Af en toe flirten we ook wel met chanson en dat gebeurt ook met ‘Clairon’,we walsen verder op de kousen… en daarna krijgen de mannen een veeg uit de pan in ‘L’amour des hommes’…’Si les hommes nous aiment,c’est pour eux ‘. ’t Is maar dat je’t weet. ‘ Aurore Boréale’ is weer zo’n typisch Purzelbaum stukje. Allemaal kortverhaaltjes die alleen al door de manier waarop ze gebracht worden, je in stilte doen verzinken.’Game over’ met een Catherine Smet die magistraal inzet krijgt een zeldzaam jazzy aura over zich .Smaakt op één of andere manier naar Joe Jackson...‘Weird Nightmare’ ,een bewerking van een Charles Mingus stuk sluit deze schijf op gepaste wijze af. Een CD die je leert luisteren,niet echt jazz maar wel grenzen aftasten tussen jazz,chanson en improvisatie. Aanbevolen om ook eens live mee te maken !
|
||||||
|
|
Jan Muës
Cool Cargo 2005 |
|
|
Op deze easy listening CD start Jan met het bekende ‘Flamingo’ van Grouya. Aardig gespeeld, dat wel maar verder schuift dit toch maar onopgemerkt voorbij… Hetzelfde mag gezegd van nog zo’n bekend thema: ‘Old Devil Moon’, een latin swingertje dat op een te laag gestookt vuurtje verder pruttelt. In ‘Too marvelous for words toont Jan dan voor het eerst zijn vocale kwaliteiten en scat er in het begin lustig op los. Het nummer valt echter nogal snel stil, is amper 2’21’’ en da’s jammer want meer tijd gaf ook wat meer kans voor méér scatwerk. ‘On a slow boat to China’ van F.Loesser en weer zo’n bekend nummertje, heeft meer tijd en laat dan ook de kans aan Johan Sabbe om éven te soleren. Ballads voldoende op deze schijf en ‘I fall in love too easily’ is er daar weer één van. Bekend van Frank Sinatra maar evengoed van Chet Baker en op deze track is er ook wat plaats voor een bassolo door een al jaren bekend Muës begeleider, Flor Van Leugenhaeghe. Ruimte voor eigen composities ? Nauwelijks, maar ‘Glad to be me’ is daar wel zowat de leukste onder met naast aardig trompet/bugelwerk ook hier weer een zingende Jan die het over z’n obsessies heeft en toch ‘Glad to be me’… Daarna is het weer slowtime met evergreener ‘Moon River’ van filmmuziekmaker Henri Mancini. Very lowdown tempo en haast slaapverwekkend, sorry hoor. Geef mij dan maar ‘Darling, je vous aime boucoup’ van Anna Sosenko. Grotendeels gezongen maar hier prefereerden we toch de live versie want tijdens de CD-voorstelling kwam daar het ‘darling’ met rollende r beter uit en leek het geheel ook wat geestiger… Ingezet door Luc Vandenbosch op drums doorloopt Jan op ‘That old feeling’ de trompetschool om gauw te tonen hoe het wél moet. Een Johan Sabbe, steeds ingehouden op piano, staat Jan bij met een geïnspireerde solo. Klassiek wordt er uitgeblazen. Die trompet valt daarna hoogstemmig in op alweer zo’n ouwetje: ‘Laura’, waarop Jan zowat in z’n beste doen is. Met vork op de snaredrums en een eindje om door de bas helpt de ritmesectie het geheel naar het einde. De demper gaat er dan op en braaf ouderwets komen we door ‘Walking my baby back home’ . Haal dan de paraplu maar boven voor het eigen ‘Rainfall’. Ook weer een ballade maar dan één van eigen hand en dat geniet nog steeds de voorkeur, wat ons betreft. Ook hier weer een Jan in goeden doen. Opgegroeid en begeesterd door de 50-er jaren muziek is het niet verwonderlijk dat we er daarna weer zo ééntje krijgen. Was het Billie Holiday die ons vroeger influisterde …’ You don’t know what love is’?... We gaan er om te eindigen met song 14 verdorie uit op een samba-ritme: ‘Baubles Bangles and Beads’. Conclusie : very easy listening soft jazz die weliswaar een groot publiek zal aanspreken maar de verwende Belgische jazz liefhebber in de kou laat. Na jaren met het uitstekende Jan Muës en The Musetrap gezelschap hadden we liever een CD uit die richting zien komen met absoluut authentiekere ‘levende’ muziek. Hopelijk krijgen we bijtijds dan ook een revanche van die kant.
|
||||||
|
|
Tricycle
Orange for tea 2005 |
|
|
Aardig om horen en weten is, dat er buiten Rony Verbiest nog getalenteerd accordeontalent bestaat in ons kleine landje. Tuur Florizoone bespeelt trouwens naast die accordeon ook de piano op deze eerste CD van het gezelschap Tricycle. Gezelschap dat 4 jaar geleden een feit werd na een succesvolle begeleiding van een circusvoorstelling in Sylt (Duitsland). Naast Tuur,die alle composities en arrangementen voor zich nam (behalve één, waarvoor Vincent Noiret tekende) bestaat het trio verder uit Philippe Laloy aan de saxen en de fluit en de eerder genoemde bassist Vincent Noiret.Erg sterke debuut CD dus, van muzikanten die het allemaal al wel weten. Lees hun bio d’er maar eens op na. Begonnen wordt er met een soort ‘prelude’, de intro van ‘Kater’ een stuk dat zich wat verder op de CD vervolgt, van vocals werd voorzien en tevens gezongen door Jessa Wildemeersch. Intimistisch … Tweede track ‘Contamines,mon joie’ is een speels samengaan van wereldmuziek en jazz. Deze jongens hebben elk hun ervaringen in diverse muziekgenres,chanson, musical en zeker ook in de folk en dat laat zich in dit nummer duidelijk horen. Sterk in samenspel, mooie compositie en meteen al een hoogtepunt ! Volgt ‘Jouer au Parc rouge’, een langer stuk, onderverdeeld in verschillende parts waarin beide solisten mekaar mooi aanvullen zonder mekaar voor de voeten te lopen. De baslijn is de rode draad die alles mooi aaneenrijgt. ‘Moving on’ brengt Tuur aan de piano met eerder traditionele jazz. Speelser wordt het alweer in ‘Evinha,minha vizinha’, dat heb je zo als die fluit en accordeon met mekaar als het ware beginnen te converseren. De bas vlecht zich daar mooi tussendoor. Gemaakt voor een zomerse dag… ‘Silvana’ is daarna héél kort, schept de illusie dat er bastuba bijzit… Na ‘Kater’ dat hier op track 7 onder gezelschap van Jessa z’n vervolg vindt, komt er nog zo’n klein stukje muziek : ‘L’homme marche droit’, de aanzet voor een pianowalsje ? Ontknoping van die korte muziekdingetjes vindt je wellicht in ‘Then at least’, wat slavisch, mooi gebast en die lyrische soprano sax van Philippe mag d’er ook telkens wezen…het einde wordt afgestreken door Vincent op bas. ‘Tzygane’ heeft ook die Slavische zigeunerziel. Je ziet hierbij de dansgroep in kleurrijke klederdracht al paraderen. Dat Tuur geregeld door dansgroepen wordt gevraagd zal wellicht dan ook niemand verbazen… ’Stilte voor de storm’ klinkt ook als die stilte… mistige landschappen doemen op voor je geestesoog. Korte stilte echter wegens slechts 1’35’’ lang en die storm blijft ook wel weg. Flink doorstappende bas voert je door ‘Bangkok ou ailleurs’, de compositorische bijdrage van Vincent Noiret, lichtvoetig en goed verteerbaar en ’Con Largos’ refereert daarna aan het Braziliaanse avontuur van Tuur Florizoone en is niet té lichtvoetig,er zit wat drama tussen,dat voel je zo… ’Orange for tea’, titelnummer, vraagt stilte en een luisterend oor. Gevoelig, troostend, hoopvol, geschreven voor een vroegtijdig overleden vriendin, Leen Blyaert.
|
||||||
|
|
Ben Sluys Quartet True Nature 2005 |
|
|
Al een tijdje trekt Ben met dit nieuwe quartet, buiten hemzelf verder bestaande uit tenorsaxofonist Jeroen Van Herzeele, Italiaanse bassist Manolo Cabras en de Tsjechische drummer Marek Patrman, door de Culturele Centra en jazzclubs in binnen én buitenland. Na acht jaar met het vorige quartet verkoos Ben het op een totaal andere richting te gooien. Geen piano meer zodanig dat je de harmonie al niet in die richting moet zoeken. Ben gaat in dialoog met Jeroen wat meteen al zorgt voor geslaagde opener ‘3 Times nothing’. Maar let op ! Niet voor niks vermeldt Ben waar hij de inspiratie haalde voor de negen, verder geheel eigen, composities. Als je namen leest als Ornette Coleman en misschien meer nog de multi-instrumentalist Anthony Braxton weet dat je in de avant garde muziek en free jazz zal verzeilen…’True Nature’, titelnummer is er zo één… ‘Old Demons’ is dan weer een subtiel samenspel van de twee saxen, beheerst,haast op kousevoeten… en Oosters getint is ‘Mali’. Ben bespeelt die atmosfeer uitstekend door hier heel gepast de fluit te hanteren. Klinkt heel mooi… Verder worden we gedompeld in een hypnotische sfeer die doet denken aan ‘A love supreme’ van Coltrane. Ben vindt in Jeroen de gepaste partner om het nummer harmonieus af te sluiten. ‘Follow your neighbour’ is dan weer uitgebreid verhaaltjes vertellen en dat gaat lyrische Ben goed af. Jeroen sluit gepast aan in de dialoog. Heel geslaagd ! In ‘Happy Widow’ mag je vingerknippend en goedkeurend een ‘yeah’ laten vallen…Ach,jazz weet je… Ben heeft met deze CD bewezen dat dit quartet klaar is voor méér, alleen mag het bijwijlen met wat meer goeie vibes,wat meer humor…
|
||||||
|
|
Slang It's on the way ! 2005 |
|
|
Heel eigentijds klinkt deze derde van ‘Slang’ waar zij verder gaan op het ingeslagen pad en daarbij hun grenzen aftastend verleggen. Het is een heel eigen,kenmerkende sound die hen typeert. Zuivere, geïnspireerde percussie tot stomende jungledrums,da’s het werk van Michel Seba,oud-leerling van Chris Joris en één van m’n percussiefavorieten. Trouwens ‘long time no see’ en intussen blijkt deze getalenteerde knaap ook aardig bezig op drums. Vroeger beperkte die zich vooral tot de uitgebreide pot-en pannenwereld,maar hoor ‘m nu maar bezig,bvb in ‘Out Of Control’,pure jungle met als toegevoegde waarde het scratchwerk van guest DJ Grasshoppa die trouwens op meerdere tracks te horen is en het geheel vertaalt naar deze hiphop tijden.Een welgekomen element… Verder is deze schijf een mix van culturen soms Zuid-Amerikaans, zweer je dat de Incas achter de deur staan met steeds die gepaste fluit en saxuithalen van Manu Hermia. Dan weer Afrikaans op afsluiter’Afluha bwo’.De opener ‘Make it happen’ krijg je dan wel op een reggea groove met de stem van gaste Angelique Wilkie erbij.
|
||||||
|
|
Philip Catherine,Bert Joris and The Brussels Jazz Orchestra Meeting Colours 2005 |
|
|
Op deze verzorgde Dreyfus Jazz en VRT Klara productie krijgen we bijna allemaal composities van Philip Catherine met bijpassende arrangementen van Bert Joris. Een gevoelige ,haast liefelijke schijf is het, die ons stapvoets door de orkestbak brengt met ‘On the ground’,heel harmonieus en beheerst. Zo gaat het eigenlijk door gans de CD door want op dezelfde leest is ook ‘Pink Circus’ geschoeid dat verder schrijdt in een ingehouden,stijlvolle sfeer. ‘Happy Tears’ dan, door trompet en gitaar mooi samenklinkend ingezet ,brengt ons gauw al meer up tempo en klinkt al meer als een muziekstuk voor groot orkest. Mooie solo van Bert Joris en finale van de blazerssectie, mooi, dus…’Letter from my mother’ een ballad ter nagedachtenis van Philip’s moeder, is weerom hartverwarmend, als het ware een walsje voor één paar…gevolgd door ’Piano Groove dan, dat vingerknippend en swingend verder gaat en waarbij de blazers weer mooi invallen, boven het gefraseerde gitaarspel van Philip. Dan is het de beurt aan de eerste van twee ‘tweeacters’ ‘December 26 th’ komt in twee delen, eentje rubato (vrij van tijdmaat) en een langer stuk ‘in tempo’.De ritmesectie met de bas van Jos Machtel en drums van Joost Van Schalk’ leidt het grootse orkest mooi dansend door de melodie naar het einde. ‘The Hostage’ geeft ruimte voor orchestrale uitvallen en een gitaar in vervoering .Voeg daar nog een speelse Bert Joris bovenop voor wat extra sfeer. Denk er de deukhoed bij… ‘In a sentimental Mood’ , de enige niet eigen compositie, want natuurlijk bekend van Duke Ellington, schuift langzaam voorbij en de gitaar van Philip verhaalt mooi deze gevoelige, wiegende song. Mooi harmonieert daarbij weer het BJO.
|
||||||
|
|
Fes (Flat Earth Society) Trap 2005 |
|
|
Flat Earth Society is een buitenbeentje in het Belgische jazzgebeuren. Componist/arrangeur Peter Vermeersch stichtte dit 17 koppig buiten-gewoon gezelschap. Je houdt er van of je moet er niet van hebben… I love it ! TRAP begint met swingtime music ;vooroorlogse swingbands stel je je hier bij voor op deze Peter Vermeersch interpretatie van een Fud Candrix stuk ‘Mixture’. Daarna is het oogjes sluiten, stel je eigen animaties maar samen en speel ze tekenfilmgewijs maar af op een denkbeeldig beeldscherm bij dit Vermeersch stuk ‘Trap’. Daarna gaan we verder met een cha cha cha ritme en de lekkere stem van Anja Kowalski. Grote klasse, die miss Kowalski, maar dat wisten we al…. Volgt ‘ Foreign Accents’ , een Godley-Creme nummer, compleet maf met slagwerkuithalen en Anja stemdinges op een funky guitar-riff…Van de weeromslag krijgen we dan een Duitstalige ballade en op de tenen wagen we ons door deze ..ahum…Weense wals…’Servus sagt die Schöne Stadt der Lieder’. Intussen gaat de gitaarsolo van Dacid Bovée wel raar doen maar bij FES kan je je aan vanalles verwachten ! ‘Zonk’ brengt ons dan op hoge golven met diepe dalen op en neer,op een Zappaiaanse wijze naar de overkant van een woest meer…of we die overkant halen?...of is het eerder: wij zinken,hij zonk ?...’Woeful message from the VLF’ start daarna gevaarlijk langzaam…Behoedzaam mee om te gaan toch…Blijkt uiteindelijk een ballade te zijn van het soort : ‘gevaarlijke dreiging in de lucht,onweer op komst… We zijn dan al over de helft en dan krijgen we O.P.E.N.E.R., de ontlading na het vorige…Lachende trombones, schetterende saxen,speelse clarinet… Marsmuziek volgt…laat de tinnen soldaatjes maar stram stappen op het strenge, ritmische geluidsspel van ‘Marche des Lames’.Halverwege wordt het dan weer hallucinant, een nachtmerrie in geluiden vertaald en wederom uitstekend gebracht ! Dit zijn allemaal hooggeschoolde musici ! ’Mr.Monotony’ mag dan stepdansend en onder tubabegeleiding eindigen. Besluit : dit is geen Ceedeetje waar het grote publiek gaat van houden. Dit vereist fantasie, verdraagzaamheid en een openstaan voor Zappaiaanse toestanden. Héél erg leuk !
|
||||||
|
|
High Voltage Hoppin' Around 2005 |
|
|
De wetenschap dat deze jongens allen reeds in min of meerdere mate betrokken waren (of nog zijn) bij het BJO en de teneur van opener ‘Diem Ha’ schept even de illusie dat hier een groter orkest bezig is.Tenorsax/componist Dieter Limbourg hervormt dit gezelschap van 6 jonge uitstekende muzikanten met deze song tot een boppend showorkest. Het relaxte ‘Loose ends’ dan, wederom van de hand van Dieter,die op dit album voor 5 van de 9 composities tekende,schept ruimte voor mooie soli van Peter Verhaegen op bass en Lode Mertens op trombone.Yeahhh ! Daarna gaan we boppend verder op ‘Four or Five’ van leader Nico Schepers, met soli van hemzelf en,blij da’k hem nog es hoor,pianist Bart Van Caeneghem, die samen met Lieven Venken (drums) en bassist Peter ook nog es zijn eigen trio heeft .Na ‘De Frivole Framboos’ weer een ander hoofdstuk. Subtiel ingeblazen door Nico nodigt ‘The Queen of Palonia’ daarna uit tot zalig onderuitzakken,oogjes toe. Mooie song zondermeer. Daarna krijgen we weer een Limbourg compositie Fitzrovia’ en horen we hem ook nog es op de tenor. Terecht één van de solisten die we steeds graag naar voren zien komen bij het Brussels’.
|
||||||
 |
Chris Joris Into the Light 2005 |
|
|
|
