Bart Maris - trumpet
Peter Vandenberghe - piano

DJK 

Lander Gyselinck : DRUMS |  Bram De Looze : Piano, Fender Rhodes |  Anneleen Boehme : double bass

10 jaar LABTrio, mét nationaal én internationaal succes, dat mag gevierd worden ! Daarom ook deze CD , de opvolger van 'The Howls are not what they seem', die met New Yorkers Michaël Attias op sax en Christopher Hoffman aan cello en dat was een CD die mij wat moeilijker lag dan deze 'Nature City' al kon ik het trio live, ook met die guests, steeds wel smaken...raar maar waar...Ik heb die vorige CD echter nooit in woorden gevat dus zou het ook best eens kunnen da'k die nu ook anders waardeer...misschien iets om later nog es te doen, dat terug kijken, eerst focus ik nu graag op het nieuwe voor dat ook alweer 'gedateerd' staat...En deze 'Nature City' voert je meteen na 't binnen stappen electronisch naar hogere oorden waar het moeilijk lucht happen is tot de ritmiek van de drums de bas aanvuurt en even later ook de piano binnen dartelt. In hoog tempo gaat het dan een end verder en het zou op een bepaald moment 2 richtingen kunnen uitgaan dan. Helaas wordt , wat mij betreft, gekozen voor de afremmende keuze. Persoonlijk vind ik dat er nog wel wat weg in dezelfde richting mocht afgelegd worden maar 't is een bewuste keuze en voor elke keuze op die tweesprong valt er wel wat te zeggen.

Van Bach heb ik alsnog geen kaas gegeten en d'er zijn zo direct ook geen plannen om daar de kaasplank bij te gaan halen ook  maar wat dit trio arrangeerde uit de Goldberg Variaties is wel het heel plezierige, vrolijke 'Variation 15' . Ja, zo lust ik Bach ook ! Je zou denken dat het trio dan nog een eind zou doorstormen maar vervolgen doet de schijf met een omfloerst, wat statig ook, integer en gevoelig stuk. 'Lumen'  is dat en hebben we het over de lichtintensiteit, dan is't een zwak peertje. Goeie song, dát wel waarbij Anneleen eerst het woord mag voeren. Rustig beaamt Bram en Lander kleurt in met cymbalen en ritselende drums...

' Ihor' daarna, lijkt een zoeken naar de juiste toonaard en bijstemmen aan het begin en blijft daarna ook een wat zoekend stuk, een weg die piano en bas samen afleggen al komen ook drums steeds korter bij om tenslotte samen als eenheid een standvastiger verhaal te vertellen en dan in de laatste minuten te berusten. Het is met z'n 9'50'' dan ook de langste song uit deze CD met 9 tracks...Met 'Fugue' sluiten we een tweede en meteen ook laatste keer J.S. Bach in de armen en deze is zeker zo speels maar absoluut lichtvoetiger dan de klassieke versie(s). Vééls te ernstig vind ik die maar again : dat is smaak en ik ken d'er niks van, van die klassiekers, dus geef ik de Labtrio versie maar de meeste punten, nèh ! Behoedzaamheid tekent 'Inside Now', een stuk van Lander. Het voorzichtig openen van deuren en het ontdekken van dingen...

...van de start van het industriële tijdperk lang geleden misschien ? 'Mental Floss' zet alleszins een machinerie in gang die tussenin secuur wordt bijgesteld ook. Anneleen  neemt hier nogmaals doortast de leiding in handen, vrouwen aan de macht ! Daarna loopt alles immers gezwind en met een lekker tempo verder...Oeps, ernstig terug nu want het betreft hier 'Happy Famous Artists' en deze hebben concert-salongevoel toch ook ? Mooi ! en de koffie mag geroerd worden met méér dan alleen maar gouden lepeltjes ook, dankjewel daarvoor... En als we daarna aan het einde staan van de plaat mogen we al vooruitdenken aan wat in de toekomst zeker nog zal komen te volgen . Want 'Amnesiac' (geheugenverlies) is de afsluiter hier en dat start een reeks van opeenvolgende, repetitieve drumslagen. Een zoeken naar de gecodeerde opening van een vervolgverhaal ? en... code vergeten ? Alleszins wacht ook de bas rustig af, achteruit blikkend in de wetenschap dat het weer mooi was en dat hier, op dit album, divers en behoorlijk werk werd neergezet met mooie interventies en bewegingen van alle partijen. Gefeliciteerd dus Labtrio en gooi er nog vele jaren tegenaan ! Wij voorspellen immers een succesvolle toekomst...

Winus

Keys - Gilles Vandecaveye
Double Bass - Kobe Boon
Drums - Simon Raman

Een dartele piano krijgt een stevige drumdrive en flip-flopt daarmee tussen luisteren en shaken in begintrack 'Sturm der Liebe'. De aandacht is daarmee alleszins getrokken voor deze eerste van Steiger en jawel, een pianotrio ! Da's meteen duidelijk wanneer een speelse repetiviteit zich met dezelfde snelle vingers ontwikkelt om dan afwachtend maar ook met een zekere rusteloosheid te gaan mijmeren over de dingen des levens in 'Saint Roch'. Mooi gedaan hoor ! Rusteloosheid ligt ook aan de basis van 'Hymne without God' waar de bas van Kobe en de percussie van Simon aan de start wat liggen 'kreften'.De bas mag daarna beginnen uitwijden, instemmend wat later bijgestaan door de piano die uiteindelijk weer argumenten ter discussie aanvoert. De percussie is daarbij nog steeds duidelijk aanwezig ook. Twee korte stukken volgen dan en een kwade muzikaliteit trekt door het eerste: 'Bachfag'. Kort maar krachtig, nèh !

Wit /zwart, beweging/tegenbeweging kleurt dan het volgende 'Inverse Reverse' om dan electronisch afwachtend af te sluiten. Met 'Berlin Revisited' lijken we dan weer op een beat af te stevenen. Tromroffelend gebeurt dat waarna er zich een mars in gang zet met electronische keys die soms refereren en mij alleszins doen terugdenken aan de 'historische' Moog synthesizers...Dat vormt de hoofdbrok in een haast militair doorstappen nu dat nog langer zou kunnen duren dan de 8'15'' die de song lang is. Maar dan is het al 'Zes Uur Verder' en de keys hebben daarbij 'de slappe' gekregen, bas en drums houden zich recht...Een aangestreken bas speelt daarna de zoetgevooisde viool in 'Kayip' waarbij Gilles aan de piano bedeesd het woord laat aan de strijkstok van Kobe. Uiteindelijk komen de keys wat dramatisch terug om daarna alles te overspoelen en worden we na de druk in deze stoomketel abrupt weggespoeld ook. Da's dan naar 'Part One', al is het intussen track 9 en daar mag een rockfeel zich nog es laten voelen in een stuk met veel cymbalen en een intrigerende beat. 'You is You? op het einde is daarna wat rust terug vinden met een aangestreken bas, uitnodigend, en daar wordt vriendelijk op ingegaan door een wat berustende piano ook maar even goed voel je weer die rusteloosheid die als een leidraad door deze CD loopt. Er wordt geëindigd met een vraagteken... Als je na het luisteren raakpunten zoekt naar andere pianotrio's hier die eenzelfde pad bewandelen dan blijft ook hier dat vraagteken want heel anders is dit dan bvb. De Beren Gieren', ook geen alledaags piano trio. Nee, dit is Steiger,eigenzinnig en eveneens het luisteren waard !

Winus

'En Route' , het debuutalbum van het duo uit 2014 toonde al aan dat het duo heel eigenzinnig uit de verf kon komen met mooie vertellende, vooral bluesmuziekjes die soms de romantiek deden aanzwellen. Soms voerde weemoed de boventoon, dan werd het vantijds weer 'wilder' met een uitbrekende gitaar, waar een soort nonchalance door sprak en niet zelden was Ben aan de bas dan de verzoenende factor, met zijn zoet gestreken bas. Ook niet zelden was daar die licht klassieke toets.en dat alles met een zeer eigen en zelfs wat experimenteel karakter. Absoluut luistermuziek was het , het ontdekken waard ! Een bescheiden succes was het resultaat toen en nu, 3 jaar later, staat het duo d'er met een trotse opvolger, eenzelfde formule maar met nog meer lef én met toegevoegde waarde Dave Douglas, internationaal gewaardeerd trompettist, op enkele tracks als guest daar bovenop ! Luisteren, zeggen wij dan...

 Vakmanschap blijkt meteen uit de eerste tracks en Bruno De Groote ademt volwassenheid uit ook. Dat kan haast niet anders, die kan natuurlijk al terugzien op diverse samenwerkingen met o.a. Axelle Red, Raymond van 't Groenewoud en Roland Van Campenhout..was ook eerder gitarist bij Mambo Chillum en El Fish en ooit zagen we hem nog bezig als Bruno de Bruxelles...man, man, rijk verleden ... Ben Faes anderzijds werkte ook met  o.a. Raymond en Ronald samen en zelf kennen we hem nog van bij het Jokke Schreurs Trio en daar leverde die ook al méér dan behoorlijk werk. Die zou d'er ook wel komen, merkten we toen al op...
De twee starttracks hier worden dan wel ietwat klassiek aangedraaid maar algauw is daar dan dat voornoemde lef met méér dan slechts rockende licks op de gitaar van Bruno. Voeg daarbij bvb ook nog es de intrigerende beat van 'Bastien'. Op een bijblad van de CD staat in 't kort de essentie van elk nummer beschreven, dan kan je volgen vanwaar de mosterd gehaald wordt of hoe je't kan bekijken/beluisteren. Van 'Fermeture' verwijst dat naar de Masada recordings van John Zorn/Marc Ribot en Dave Douglas en op dit nummer klinkt Dave als gast daarbij erg cool op die muted trumpet van 'm. Gevaarlijk mooie 'falafel jazz 'is dit waarna de dreiging blijft, zelfs even toeneemt in 'La valse du coeur brisé' om dan te bezwijken in een jazzy walsjasje met speelse improvisatie zodat  dit nog vrij conventioneel uitdraait. In 'Manifesto' dartelt dan weer wat klassieks over iets wat Dave Douglas op het lijf geschreven staat: de klezmer muziek. Goed doorstappend gebeurt dit maar met zowel buiten het gewone romantiek tegenover weer die eigenzinnige gitaar van Bruno, mooi ! Volgt wat Oosters, energetisch en zwaar aangestreken, een overgave aan de zonde en de daaropvolgende kater in 'La Bataille', drama en pijn dus maar wel verwonderlijk mooi, nog maar es...Van de weersomslag volgt dan het berouw in 'De eenzame treurwilg' en de goedmenende argumenten van de gitaar wegen hier niet op tegenover het immense verdriet van de bas... De eindeloosheid daarna in weer een Faes nummer, de meeste nummers hier zijn van hem maar de ruimtelijkheid komt vooral van de echoënde gitaarklanken en toegevoegde electronics. Een laatste keer hebben we daarna Dave Douglas in het spoor met een blues die mooi uitsterft. De verhalen zijn echter nog niet uitverteld want 'Cascamorras Blues' struint wat later levendig en in Spaanse furie voorbij tot de melancholie lijkt toe te slaan maar wat blijkt : de passie overwint ! En we hebben nóg wat andere emoties te gaan ! Het bleitmoment krijgen we met de gezongen ! tearjerker 'Help (I need it)' en de krop komt mij daarbij waarlijk bijna in de keel... 'Ballade Mignonne' is daarna het sentimentele afscheid van deze 'Symphony for 2 Little Boys' die zich écht geen kleine jongens meer mogen noemen. Dit is een uitmuntende CD met zulks een eigenheid en muzikaal vakmanschap dat het je niet onbewogen kan laten. Zwaar aanbevolen luisterplezier dus !
 

Winus