|
Zaterdag 9 Juli
eclectisme troef met flarden wereldmuziek, prog rock, avant garde,
ambient en hedendaags klassiek
Matthew Halsall & the Gondwana Orchestra
hoofdpodium 16u30
Matthew Halsall (trompet),
Jordan Smart (saxofoon), Rachael
Gladwin (harp), Taz Modi (piano), Gavin Barras (bass), Jon Scott (drum),
Bryony Jarman-Pinto (zang)
Pech voor de uit Manchester afkomstige componist en
trompettist Matthew Halsall want zijn band zal ingekort worden met twee
muzikanten daar de saxofonist en zanger vastzitten ergens op een luchthaven en
hier niet tijdig kunnen zijn. Het wordt dus een spannend concert met een
aangepast programma. Het wordt een mix van ambient, klassiek en een
stevige portie jazz en dat mag op Gent Jazz natuurlijk. Dat is jazz, je
aanpassen aan de omstandigheden en improviseren in laatste instantie.
Het Gondwana Orchestra speelt vandaag dus met vijf op trompet, piano,
drums, bas en Japanse harp en bansuri fluit. Het is en blijft een
speciale samenstelling en hiermee verlegt Halsall nog maar eens zijn
muzikale grenzen en sluipt er een vleugje ‘Verre Oosten’ in het geluid
van zijn band. Ze beginnen eerst jazzy swingend met ‘When the World was
One’ om daarna de harp solo te laten schitteren in ‘a Far Away Place’.
Nu horen we haar wel duidelijk spelen onder het storende geluid van
publiek dat toestroomt. De band zet het ritme zacht in en brengt
voortkabbelende jazz gekruid met fijne electronics en een zachte trompet
en dit gaat naar een climax op pianospel. Ik moet zeggen ze spelen op
zeker en het is op den duur teveel van hetzelfde: lichte swingende
drums, mooi harpspel en zacht trompetgeschal. Bon, het is goed om de dag
te beginnen en misschien is de plaat wel beter? Ze brengen veel nummers
van het album ‘When the world was one’ uit 2014 en die is uiteraard te
koop bij specialist Rombaux die er gouden zaken doet en alles al mooi op
voorhand heeft geselecteerd. Elke dag presenteert hij vakkundig de
complete discografie van elke groep. Het nummer ‘Cleo’ is een mooi
samenspel van trompet à la Avishai Cohen met harp en zachte soundscapes
zonder overdaad en mooi gedoseerd. Ook hoor ik flarden van Pink Floyd
doorschemeren zoals de bekende synthesizerloops uit “On The Run” uit
'Dark Side of the Moon'. De band citeert ook voortdurend uit de rijke
muziekgeschiedenis. Alles is vlot beluisterbaar en genietbaar. We leren
hier weer een band bij kennen op Gent Jazz. Toch de moeite waard om te
blijven zitten tot het einde en niet zoals velen die we hier al 3x zien
passeren hetgeen storend werkt op mensen die van muziek willen
genieten...
Michel Proesmans
Lyenn
garden stage 17u50 -19u50 - 21u50
Frederic Lyenn Jacques (zang), Joachim
Badenhorst (basklarinet, sax), ...
Belg Frederic Lyenn Jacques (zang), eigenlijk groep
Lyenn werd uit de grond
gestampt naast Frederics' werk als 1/3 van jazztrio Dans Dans en als trouwe
bassist van Mark Lanegan. Hij mag hier drie sets spelen in de Garden Stage.
Hij stelt zijn band samen met bas, drums , buffetpiano, gitaren maar ook
Joachim Badenhorst op sax en basklarinet is er bij. De nummers beginnen vaak traag
en worden gaandeweg complexer. Het is toch niet helemaal mijn ding , soms een te
luide kakofonie die ik niet snap. ‘Show me the Way’ klinkt haast smekend
maar mist diepgang en stemvastheid. In ‘Fading’ is de stem breekbaar
in de lage regionen. Het gaat er donker aan toe met free jazz met
hoogtes en laagtes naar mijn gevoel. De band brengt veel nummers
‘In Reveries’ , Vaguely Lit’ en’Lion’s Heart’, allen zijn ze van CD ‘Slow
Healer’. Lyenn brengt melancholische nummers met een duister kantje, die
je ziel moeten treffen. Zit het ongelukkige overlijden van zijn ouders
er voor iets tussen?..Ik verkies wat verder rond te trekken op het
terrein...
Michel Proesmans
Dave Harrington Group
hoofdpodium 18u30
Dave Harrington (diversen), ...
Dit kwartet bestaat uit leider gitarist (soms op
toetsen) Dave Harrington bijgestaan door twee keyboard spelers in het
zwart en een drummer.
Dave Harrington (°1986) is vooral bekend naast collega Nicolas Jaar Samen
vormen zij het bejubelde elektroduo Darkside. Dave is als
multi-instrumentalist nu een eigen pad ingeslaan en door de jazz
vrijheid kan hij het niet laten om met 12 muzikanten (waarvan er vandaag
maar 4 muzikanten aantreden) de langspeelplaat 'Become Alive' te maken .
Ze spelen sombere elektro-rock en onstuimige jazzimprovisatie. Je hoort
techniciteit in laagjes met veel goede gitaarriffs en wat gekunstelde
effecten erbij. Dave houdt duidelijk van psychedelica en indie-rock.
Pink Floyd invloeden hoor je ook hier duidelijk doorschemeren. Er is ook ruimte
voor ambient dancebeats tot zelfs rock.
In de rustige passages, vaak aan het begin van een nummer,hoor je
wel wat storende voorbijgaande vaten bier en andere zaken die verplaatst
worden over het terrein. Ik vind dat er wel opvallend minder volk dan
gisteren hier zit maar we verwachten straks zeker een invasie van John
Cale fans...
Michel Proesmans
John Cale
hoofdpodium 20u30
John Cale (Lead Voc / Keys / Guitar),
Dustin Boyer (Guitars), Deantoni Parks (Drums), Joey Maramba (Bass)
Tesamen met leeftijdsgenoot Lou Reed was John
Cale het gezicht van de invloedrijke band The Velvet Underground. John
Cale heeft zich gaande weg en nu ook op zijn 74ste nog weten staande te
houden en steeds weten te vernieuwen als avant-gardist. Zijn recente
plaat M:FANS (Music For A New Society) heeft hij herwerkt en herbouwd
van kale soundscapes, zang en piano tot een hedendaagse, minder subtiele
mix van rock, industrial en elektronica. Cale gaat mee met zijn tijd !
De band zet de set direct stevig en luid in met ‘Endless’ , gevolgd door
‘Hemingway’. Die song drijft op loeiende synthesizers en een vervormde
gitaar. Wat zingt hij nog goed en krachtig ! Dat is zijn handelsmerk. Hij
bouwt een strakke set op, al gaat hij soms ver in de exploratie van
hedendaagse elementen. Je bent het niet gewend om oude nummers in een
nieuw jasje te horen. Mooi zijn ook de psychedelische visuals op de
achtergrond. Cale speelt met timbres en kleuren. De song ‘Sunday
Morning’ bevat nog altijd mooi die ongemakkelijke ochtendstemming. In
‘Hanky Panky’ mengt hij zelfs een hoge operastem (wat een beetje misliep volgens
mij) op een nineties tempo.
De klassieker ‘Close Watch’ ontbreekt gelukkig niet en is ontdaan van
alle barok en als slot klinkt het dramatische ‘Wasteland’ op drumcomputer en
elektronica . Zijn prachtsongs zijn sterk genoeg om ze ook sober te
brengen zoals vroeger en als toemaatje brengt hij solo het prachtige
‘Waiting for my man’ ontdaan van alle electronische geweld. Zo horen we
weer de oude John Cale.
Michel Proesmans
Max Richter: Infra & The Blue Notebooks
hoofdpodium 22u30
Max Richter (piano, composer),
...
Helaas geen details over de muzikanten en
samenstelling van de aanwezige muzikanten. De Site Gent Jazz geeft minder details dan vroeger...
Max Richter (°1966) is een Duitse klassiek geschoolde muzikant die al te
graag muzikale crossovers maakt met minimalisme en postmodernisme à la
Brian Eno, Philip Glass of Julia Wolfe. Vandaag brengt hij gezeten
achter de vleugelpiano of aan de synthesizer met wat elektronica en
laptop en een kamerorkestje slechts twee werken ten gehore met tussenin
een korte pauze. Net na John Cale is er nu tijd voor ‘something
completely different’, zo blijkt.
De twee suites die Richter voorstelt op het Gent Jazz festival zijn 'The
Blue Notebooks' en 'Infra'. Deze werken zijn dusdanig ook op CD en
andere media verkrijgbaar. Voor beide opnames vormde literatuur een
grote inspiratiebron. Of het nu gaat om Kafka of T.S. Elliot: Richter
verwerkt het allemaal in zijn muziek zonder de literaire werken oneer
aan te doen. Richter legt alles uit bij zijn uitgebreide inleiding. Dat
moeten meer muzikanten zo doen. Deutsche Gründlichkeit zeker ?
Bij The Blue Notebooks uit 2004 is er in enkele nummers wat spoken word,
ingefluisterd door een mooie dame gezeten op stoel maar ze is helaas
moeilijk te verstaan want de micro staat veel te stil. Richter moet het
hebben van stille, melancholische composities vol kleine details. De
muziek is heel intimistisch, voor de nodige pit zorgt vooral de
altviolist. Af en toe schakelt één van de cellisten over op toetsen en
brengt die samen met Max Richter orgel- en pianostukken. De muziek is
klassiek, van basis maar minimalistisch, computergestuurde geluiden
zorgen voor de moderne toets. Soms werden we gestoord door heen en weer
gaande mensen op de plankenvloer of rammelende bakken bier en
mensengetater. Ik doe mijn ogen wat dicht om de muziek beter te laten
doordringen en ga wat korter bij zitten.
Na een 5 min pauze komt dan het tweede luik, de suite ‘Infra’ uit
2010. Het werk duurt 25 minuten en is deels geïnspireerd op Schubert's
“Winterreise” en ook de bomaanslagen in Londen waren een aanleiding voor
het werk vertelt Max Richter aan het stille publiek. Op de achtergrond
worden witte figuurtjes (Walking Figures) geprojecteerd en die beelden
versterken de impact van de muziek een beetje. 'Infra' is een reis in 13
afleveringen, opkomende uit een vervaging van het statische en het
vinden van zijn weg in een herhaalde zoeken naar de liefde. Het grote
verschil is dat hier geen spoken word meer aan te pas komt. Het is heel
rustgevende muziek die ontstressend werkt wat nodig is in deze te
jachtige maatschappij. De moeite weer méér dan waard hier op een Gent
Jazz dat de vleugels openspreidt en meer toegang wil hebben tot niet de
jazzy fans alleen.
Michel Proesmans
Oaktree
garden stage 00u00
Adriaan de Roover (electronics,
synths), Laura De Jongh (harp), Silke Janssens (keys, clarinet, vocals),
Hester Bolle (violin, electronics), Willem Schonenberg (drums)
Het collectief Oaktree achter Antwerpenaar Adriaan de
Roover is een jong vitaal gezelschap dat inventief omgaat met
elektronisch experiment en niet alledaagse instrumenten zoals een heuse
grote harp. De componist, producer en multi-instrumentalist heeft zich
niet heel lang geleden samen met zijn groep een tiental dagen opgesloten
in de Ardennen om te broeden op een reeks ideeën. Daaruit is zijn
nieuwste EP 'Dust' voortgekomen. Een werk dat bewust zijn balans vindt
in een uitgekiende combinatie van elektronische en akoestische
soundscapes.
Dit concert heb ik in feite van ver gehoord terwijl we aan de (te
kleine) koffie-VW-Van staan. Slechts op één plaats koffie te krijgen is
wel wat weinig van het goede vinden we...
© cobra.canvas.be
Michel Proesmans
|
