JASSEPOES-Gent-JAZZ-2016-concertverslagen vrijdag 8 Juli

GENT JAZZ

- onze concertverslagen HIER ! -

Vrijdag 8 Juli

Een dag van uitersten

Pat Metheny & Ron Carter

hoofdpodium 16u30

Pat Metheny (gitaar), Ron Carter (contrabas)

Dat is de truuk, om topartiesten als eerste in de vooravond te plaatsen, zodat de echte muziekfanaten direct de tent kunnen inpalmen. Een lange rij wachtenden aan de inkom is het logische gevolg voor dit top duo Pat Metheny & Ron Carter.
Pat Metheny is nog altijd voor velen een gitaarheld en zoekt nu zijn vertier met de al 79-jarige bassist Ron Carter die bekend werd in de jaren ’60 bij de Miles Davis band. Deze jazz veteraan speelt op ruim 2000 platen mee en moet je eens in je leven gezien hebben. Hij heeft al 60 jaar jazzgeschiedenis meegemaakt. Met ‘Manhã de Carnaval’ openen ze hun intieme set. We horen nog standards zoals ‘My Funny Valentine’, ‘Down Here On The Ground’ en ‘All blues’. Ze spelen rustig en beheerst en mogelijk iets te rustig als je het mij vraagt. De meningen zijn achteraf verdeeld, het mag wat voller, speelser of pittiger. Het doet me denken aan die andere duo plaat ‘Missouri sky’ met bassist Charlie Haden erbij. Dat was wel helemaal anders van sfeer. Pat Metheny speelt ook herkenbare eigen werken als ‘James’ of ‘Question and Answer’ onder groot jolijt van het publiek. Metheny last ook een solo moment in met zijn dure speciale Picasso gitaar met een hele hoop snaren. Het heeft iets weg van een harp geluid. Pas op het einde komt het feestje hier écht op gang met de overbekende Sonny Rollins tune

‘St. Thomas’. Ook 'I fall in love too easily' is smakelijk gebracht. Een minpuntje daarbij is dat ze het publiek niet bespelen of hebben de heren een te groot ego om niet eens goedendag te zeggen in Gent ?

Michel Proesmans

Steven Delannoye

garden stage 17u50 -19u50 - 21u50

Steven Delannoye (sax), Nicola Andrioli (piano), Lode Vercampt (cello),Jean-Paul estiévenart (trompet), Reinier Baas (gitaar), Mark Schilders (drums)

SET 1: DUO ANDRIOLI-DELANNOYE

Wat werd het tijd dat Steven (°1983) eens in de schijnwerpers komt, weliswaar in de Garden Stage en nu in drie aparte sets.
Set 1 start met een 'A Mood' (uit 'Small World', 2013), een swingend nummer om de vingers wat los te maken. Pianist Nicola Andrioli tovert een mooie zalige ballad uit zijn toetsen net zoals 'Dining in the dark' dat ook te vinden is op hun vandaag verschenen duo-cd. Een aanrader hoor dit duo en ik ben al jaren fan van Steven en dat in de meest diverse bezettingen. Hij is erop vooruitgegaan sinds hij een tijd heeft doorgebracht in NYC.

SET 2: GIANT'S TALK (VERCAMPT, DELANNOYE, ANDRIOLI)

Set 2 is met Lode Vercampt erbij. Mooi zo die cello erbij, dat geeft extra kleur . De gelegenheidsgroep ‘Giant’s talk’ opent met een modern lyrisch nummer 'Longest day' (uit 'Here comes tomorrow, 2014 van de NY periode). Het nummer 'Greens' is nu rustiger gespeeld dan in de eerste set en hier nu met een mooi samenspel tussen cello en sax. Er volgen nog enkele nummers van Steven Delannoye, waarin Lode zijn cello als een percussie-instrument gebruikt. Mooi om deze giants in spé te kunnen bewonderen.

SET 3: STEVEN DELANNOYE'S 'BRANDHAARD'

Twee Belgen op de blaasinstrumenten en twee Hollanders als begeleiding en ze noemen zichzelf Brandhaard. Het wordt een pittige tot eclectische set met vuur in de haard. We horen een thema terugkomen van 'Dining in the Dark' uit de eerste set maar het klinkt hier voller. 'Small World' en 'Fair play' van Steven krijgen ferme gitaarriffs mee en snelle baslijntjes. 'Blade Runner' van de trompetist is zelfs funky met die voortstuwende bas. Goed gedaan van dit kwartet. Ze hebben een goede indruk achtergelaten op het aanwezige publiek.

Michel Proesmans

De Beren Gieren

hoofdpodium 18u30

Fulco Ottervanger (piano), Lieven Van Pée (bas), Simon Segers (drums)

Dit vastberaden trio onder leiding van de inventieve Nederlandse Gentenaar Fulco Ottervanger mag hier scoren op de Main Stage. Ze geven zich volledig vandaag en bewandelen paden, zijkronkels en highways vol avontuur, verwondering, agressie en trancemomenten. Vorig jaar nog op een zijpodium in Jazz Middelheim en nu hier al op het grote podium bij deze feesteditie van Gent Jazz. Ze worden opgehemeld door de jazz critici.Ze putten deze keer nummers uit hun ganse repertoire van in het begin uit 2009 tot nu. Ze hebben zich sedert hun oprichting in 2009 al erg in de kijker gewerkt en zijn allen aan elkaar gewaagd. Ze worden beschouwd als de meest avontuurlijke muziekgroep in de Benelux. Ik meen te horen ‘muziek weet niks’ en ‘koekjes ’s nachts’ en ‘schaduwleven’of zelfs "(De Zachte Jacht op de) Volkswolf'. Dat zijn namen voor nummers waarin je veel kan verwachten. Ofwel ga je mee in hun avontuur vol dynamiek en grooves ofwel zegt het je niets. Het publiek ziet hun graag bezig en het verveelt niet. Op de Ham sessies in Gent eerder dit jaar heb ik Fulco nog zien zingen en gitaar spelen. We gaan nog veel verwachten van die Fulco in de toekomst en misschien zien we hun wel ooit nog op internationale festivals? Wij geloven d'er alleszins in !

Michel Proesmans & Winus

7e SABAM Jazz Awards uitreiking

lees hier het persbericht

Hugh Coltman

hoofdpodium 20u30

Hugh Coltman (zang), Thomas Naim (gitaar), Gael Rakotondrabe (piano), Christophe Mink (contrebas), Raphael Chassin (drums)

Deze Engelse zanger die in Parijs woont is me onbekend doch de kennismaking viel goed mee. Strak in het pak staat hij daar en hij zingt ook afgelijnd en brengt eer aan zijn held, de zanger Nat King Cole die ook diep in de blues is geworteld. Het is immers Coltmans bedoeling om te focussen op de onderliggende duistere kant van Coles' leven als zwarte muzikant in een raciaal gesegregeerde maatschappij.
Hugh haalt soms zijn mondharmonica boven, dat verwacht je niet van een crooner zanger. De Britse zanger – met een achtergrond in de bluesband The Hoax (! nvdr) – brengt Thomas Naïm op gitaar mee die vlot mag schitteren en het geheel een rocky boost geeft zodat het niet te plat wordt. Gael Rakotondrabe (piano) kennen we van Anthony & The Johnsons, ook eens hier in Gent Jazz geweest in 2012. Bovendien doet zijn band meer dan louter begeleiden. Het zijn individueel allemaal topmuzikanten van de Parijse jazz scene.
De zanger wordt opgehitst door zijn muzikanten en dat hitst ons op zijn beurt op. Hij brengt overtuigende versies en interpretaties van ‘Nature Boy’ met lichte scatting vocals en ‘Born To Be Blue’. New Orleans komt om de hoek kijken in ‘You Raskal You’. Ook het bekende ‘Mona Lisa’ weet hij naar zich toe te trekken. Helemaal lekker is ‘Lovin' You’, een cover van Johnny Guitar Watson waarbij hij zingt in de microfoon in de vleugelpiano. ‘Smile’ is dan weer een nummer van Charlie Chaplin.
Hogh Coltman heeft klasse, presenteert alles vlot en heeft een goede communicatie met het publiek. Hij vertolkt ook een eigen song 'Where Did the Day Go' die moeiteloos zou kunnen passen in 'the Great American Songbook'. Een aangrijpend moment is ook het nummer 'Morning Star' opgedragen aan zijn moeder.

Michel Proesmans

John Scofield/Brad Mehldau/Mark Guiliana

hoofdpodium 22u30

JJohn Scofield (gitaar), Brad Mehldau (piano) & Mark Guiliana (drums)

Als afsluiter van de dag krijgen we drie klassebakken op de Main Stage. Brad Mehldau kennen we van zijn befaamde triowerken en andere samenwerkingen. John Scofield speelde zelfs bij Miles Davis... of Charles Mingus... of Chet Baker en Mark Guiliana speelde bij Dave Douglas en bassist Avishai Cohen. Mark speelt zelfs mee op de laatste plaat Black star van David Bowie.
Ik ben verrast van de sound en het samenspel vandaag. Zo heb ik Brad nog niet zien schitteren op piano, Fender, minimoog en andere elektronische snufjes. Het is een pittige set met bits, bytes, beats en grooves. Guiliana aan de drums is ook niet vies van wat elektronica. Hij houdt er een pittig strak ritme op na. Dit wordt een goede afsluiter, dat voel je meteen. ‘Wake Up’ van Mehldau is een feestelijke funky opener. Scofield van zijn kant, is gewapend met een lichtblauwe gitaar en speelt af en toe de elektrische bas die op een staander gereed staat. Ze spelen afwisselend nummers van mekaar, dan weer Mehldau en dan weer Scofield. John speelt zijn ‘Dub Dub’ met een reggae groove. ‘The Scoville Scale’ is een hoogtepunt qua dynamiek en mooi samenspel.
Brad heeft al twee jaar geleden een plaat gemaakt met Mark Guiliana en dat resulteerde in een Grammy nominatie voor het album 'Mehliana: Taming the Dragon'. Gitarist John Scofield vervoegt hen voor dit concert en dat merk je soms. Omgekeerd spelen Brad en Mark stroever in de nummers van John. Geleidelijk aan kan Scofield ook helemaal into gitaar gaan en ferme solo’s genereren. De ballad ‘Love the Most’ is welgekomen. Pas op het einde kan Mark Guiliana een solo geven want hij moest de hele set lang zijn twee sparringpartners dienen van opzwepende ritmes.
Brad houdt van extremen en is in zijn sas. De 2 kanten van Mehldau, de improvisator en de man van formele structuren komen in deze performance aan bod. Hij wisselt de electronica af voor de akoestische piano. Mark zorgt voor de ritmiek en is prominent aanwezig. Dit trio functioneert goed. Brad voelt zich immers altijd goed in een trio bezetting. Erg leuk en verfrissend om deze mannen aan het werk te zien tot en met groot applaus en staande ovaties op het einde.

Michel Proesmans

Airelle Besson Quartet

garden stage 00u00

Airelle Besson (Trompet), Isabel Sörling (zang), Fabrice Moreau (drums), Benjamin Moussay (piano)

geen recensie...