JASSEPOES-JAZZ-MIDDELHEIM-2015-concertverslagen vrijdag 14 Augustus

JAZZ MIDDELHEIM

-persteksten -

- onze concertverslagen HIER ! -

Donderdag 13 Augustus - Vrijdag 14 AugustuS - Zaterdag 15 AugustuS - Zondag 16 AugustuS

Vrijdag 14 Augustus

...Coltrane was in the house ...

GIZMO feat. Chris Cheek

main stage 15u30

Cho Rong Kim (piano), Geert Hendrickx (gitaar), Anneleen Boehme (bas), Simon Raman (drums)
Coach: Chris Cheek (sax)

Het Coaching Project op Jazz Middelheim bracht dit jaar Chris Cheek naar ons landje. Deze Amerikaanse saxofonist is geen bijzonder opvallende figuur, maar om te spelen naast Charlie Haden, Paul Motian of Bill Frisell moet je voor kwaliteit staan. Dat doet Cheek dus. Ook als coach schijnt hij zijn mannetje te staan, te oordelen aan het concert met studenten van het Koninklijk Conservatorium Antwerpen.
Grote brokken stonden ze daar niet te maken, maar samen speelden ze een bijzonder fijne set. Die bestond uit vooral rustige nummers die van een grote gevoeligheid getuigden en een drang naar schoonheid. Elk van de muzikanten paste mooi in het geheel en voor elkeen waren momenten voorzien om zich van hun creatieve kant te tonen. In het openingsnummer sprong meteen bassiste Anneleen Boehme in het gehoor met warme, welgevormde noten die de lijnen van Chris Cheek op sax flankeerden. Daags tevoren stond zij al met LABtrio op het podium, de groep waarmee zij al eventjes internationale podiumervaring opdoet. Van de jongelui straalden zij en drummer Simon Raman misschien het meeste zelfvertrouwen en maturiteit uit, maar ook pianiste Cho Rong Kim en gitarist Geert Hendrickx leken ontspannen te spelen.

De groep maakte de hele set vol met eigen composities van de studenten en een paar van de coach. Zo presenteerden zij wat van hun eigen leefwereld, bijv computerspelletjes voor de drummer met een titel in het Tsjechisch die betekent 'Game Over' of interesse in Shakespeare van de bassiste met 'The Bathing of Lady Olivia'. Dat laatste had een plechtstatig begin en slot rond een ietwat ingetogen, maar ook sierlijk levendig middenstuk. Toen zij dat nummer brachten, was het serieus aan het gieten op het festivalterrein. Die regenval had zich ingezet kort nadat de drummer plots wat meppen had uitgedeeld. Het concert bestond tot dan uit rustige nummers die soms wat versnelden en vooral fijn, gevoelig en evenwichtig klonken, waar geregeld een knappe solo op sax, piano of bas in voorkwam, of een lekkere gitaarsolo van Geert Hendrickx (die in plaatselijke clubs soms het mooie weer maakt met Dieter Vaganée).

Plots was daar een krachtige, donkere drive op bas na felle drumslagen, plots hoorden we enkele grilliger kronkels, compleet mee met het aan komen waaien van donkere wolken. Daar en toen ging het oude wijven regenen. Dat spoorde het publiek naast de tent aan om onder het zeil te komen luisteren, wat extra aandacht opbracht voor deze groep die dat echt wel verdiende. Fijn en schoon werk rondde de groep daarna af met een levendig en krachtig stuk om af te sluiten. Applaus welverdiend voor deze veelbelovende muzikanten.

Danny De Bock

Jeroen Van Herzeele

Club Stage 16u50 -18u50 - 20u50 - 23u00

JEROEN VAN HERZEELE & GIOVANNI BARCELLA

Jeroen Van Herzeele (sax), Giovanni Barcella (drums)

- totaalrecensie -

JASON MORAN, MARY HALVORSON, RON MILES

main stage 17u30

Jason Moran (piano), Mary Halvorson (gitaar), Ron Miles (trompet)

'Bezieling en engagement' titelde de voorpagina van het festivalkrantje. Ietwat verrassend gold dit nog op de meest eigenzinnige wijze voor dit trio dat qua bezetting al ongewoon is in de instrumentatie, maar ook nog eens in de samenstelling: drie muzikanten die we enkele jaren terug echt niet spontaan met elkaar geassocieerd zouden hebben. Jason Moran was tot hiertoe de enige van deze drie om in de programmatie van festivaldirecteur Bertrand Flamang herhaaldelijk op te vallen. In zijn brede aanpak en zijn constant speuren naar geslaagde samenwerkingen viel zijn oog ook op dit verrassende gezelschap.
Om hun delicate gevoeligheid in dit trio-verband te smaken moest je wellicht niet naast de tent gaan staan of achteraan blijven zitten. Sommigen die dichterbij zaten hadden het vast ook niet makkelijk om van bij het begin van deze set te kunnen genieten. De pianist gooide speels en ietwat wild het publiek een hoop noten voor de voeten die veel zeiden over zijn meesterschap, dat kan sprankelen en bruisen, maar op herkenbaarheid mikte hij niet meteen. De trompettist vervoegde hem met trage noten en tonen en de gitariste sleepte er vervormde elektrische gitaarklanken bij. Zo deed het begin alvast heel vrij en impro aan.

Leek opener 'Fiasco' (Paul Motian) met een bepaald aparte benadering van romantiek af te komen, 'No Doubt' (Andrew Hill) zette die lijn vastberaden rustig verder. In het derde nummer ging het drietal nog meer het eigen vocabularium benadrukken. Halvorson leidde op haar eentje in, alsof zij een heel klein beetje een idee mocht geven van wat zij solo allemaal vermag (er verschijnt in september een eerste solo-album van haar). Moran stopte een houten bord onder het deksel van de piano en speelde trillend, timmerend pianospel. Miles dempte zijn cornet en blies hol.

Samen zetten ze met bijna hypnotiserende snaren plus gitaareffecten een wereldje op waar je je een futuristische kermis bij kon voorstellen, naar oud recept met waarzeggers of scéances waar geesten worden opgeroepen. Er tekende zich een traject af dat deed denken aan composities van Anthony Braxton, bij wie de gitariste vaak samenspeelt met Taylor Ho Bynum, een andere markante trompettist. En dat vrijelijk spel mondde uit bij een slot dat terugviel op invloeden van oude blues en muziek van Duke Ellington.
Daar vond de set een keerpunt. Vandaar ging het eerst traag en spiritueel verder, daar kwam de liefde voor blues en gospel in het spel. De muzikanten namen ruim de tijd om traag naar een glorieuze spanning op te bouwen, waarbij het snarenwerk versnelde, maar de trompetblazer traag bleef spelen. Dat resulteerde in een samenhang die iets kreeg van hemels gezang. Toen ging er iets van magie in de lucht hangen en zette het concert zich verder in een huwelijk van vernieuwingsdrang en verheerlijken van traditie. We kregen verbazingwekkend creatieve updates van traditionele thema's, nu eens traag en rustig, dan wat speelser en levendig, geleidelijk versnellend en weer inhoudend.
Door zijn opbouw en uitwerking ging dit concert almaar meer indruk maken. Er kwam een stuwende kracht in één van de laatste nummers waarbij het trio uiterst handig speelde met herhaling en melodische ontwikkeling. Op één of andere manier leek dit te associëren met Philip Glass en Koyaanisqatsi, met een snelle opeenvolging van beelden en een mix van dicht bij de natuur staan en tegelijk met beide voeten in de vooruitgang. De ideeën leken te komen met de kracht van een enorme waterval en we hoorden virtuositeit die heel gedoseerd uitmondde in klasse en pracht.
Als artist in residence voor deze festivaleditie leverde Jason Moran meteen een hoogstaand concert af. Een pak volwassener dan Tigran twee jaar geleden. Minder expliciet geëngageerd dan Vijay Iyer vorig jaar, maar liefdevol betrokken op de mens en zijn omgeving. Hoe prachtig, hoe dit concert een climax vond! In een trillend en betoverend boeket dat dan nog gevolgd werd door een melodieus wegebben, een uitdijen in evenwichtige uitgestrektheid.
Luid applaus dan ook en voor bis een ouderwets, feestelijk nummertje, een leuke aanzet naar de Fats Waller Dance Party op zaterdag.

Danny De Bock

Jeroen Van Herzeele

Club Stage 16u50 -18u50 - 20u50 - 23u00

JEROEN VAN HERZEELE & FABIAN FIORINI

Jeroen Van Herzeele (saxofoon), Fabian Fiorini (piano)

- totaalrecensie -

ARCHIE SHEPP Attica Blues Big Band (feat. Cécile McLorin Salvant)

main stage 19u30

Archie Shepp (tenorsaxofoon, zang), Tom Mc Clung (piano), Daryl Hall (contrabas), Famoudou Don Moye (drums), Cécile Mc Lorin Salvant (zang), Pierre Durand (gitaar), Marion Rampal (zang), Izidor Leitinger (trompet), Olivier Miconi (trompet), Christophe Leloil (trompet), Sébastien Llado (trombone), Michaël Ballue (trombone), Romain Morello (trombone), Olivier Chaussade (altsaxofoon), François Théberge (tenorsaxofoon), Virgile Lefebvre (tenorsaxofoon), Jean-Philippe Scali (baritonsaxofoon)

Expliciet engagement kwam er dan van de kant van een oude rot, een zwarte man die op zijn manier zijn rol opnam in de burgerrechtenbeweging in het Amerika van de jaren 1960. Een creatieve man die zich niet beperkte tot musiceren en componeren, ook poëzie en theaterstukken schreef en doceerde aan de University of Massachusetts en aldoor zijn engagement meenam. Zijn 'Attica Blues' kwam er nav een opstand in Attica State Prison en van dat album maakte Shepp zelf een paar jaar terug een nieuwe versie.
Het concert op Middelheim werd ingeleid met een leeg podium en een vertelstem die het had over het gevangenisbeleid. Dat was een van voortdurende intimidatie, met verkrachting en moord, een waarvoor de verantwoordelijkheid tot in de hoogste regionen van het politieke bestuur mocht worden gezocht. De verhoudingen tussen blank en zwart waren op meerdere vlakken scheefgegroeid. De herinneringen en overdenkingen van de geëngageerde verteller zetten hem aan om zijn voordracht af te ronden met de vraag of wij misschien allemaal gevangenen zijn.

En toen kwam hij het podium op, Archie Shepp, een oude man met zijn big band. Hij verzorgde de presentatie, blies met ingevallen wangen zodat het leek alsof hij zoog aan zijn sax en geregeld zong hij dan ook nog met krachtige stem. 'Quiet Dawn' werd ingezet en met dit nummer was het alsof gewoon een sterk orkest begon te spelen, met echt orkestmateriaal, hier van de grote Count Basie. Een rustig begin, iets zoals stilte voor de storm. Want daarna kwamen 'Blues For Brother George Jackson', voor de doodgeschoten Black Panther, 'The Cry Of My People' en 'Steam', voor een neef die omkwam bij een straatgevecht. We hoorden blues met twee sterke zangeressen, zowel de zwarte diva in wording Cécile McLorin Salvant als de van huidskleur veel lichtere Marion Rampal maakten indruk en hun stemmen sloten perfect bij elkaar aan. We kregen ook groovy seventies stuff met gospelinvloed en een scherp, zuur klinkende sax. Zoals het een big band betaamt, kregen een aantal van de muzikanten ook een moment in de schijnwerpers, wat kansen gaf voor geweldige solo's. Niet elke solo was even geslaagd, maar te klagen viel er niet.
De set kende de nodige variatie en tempowisselingen. Het trage 'Come Sunday' kreeg zijn religieuze invulling, gezongen door beide zangeressen en Shepp. Waarna het pallet verder werd uitgebreid met aanstekelijke, soulvolle en funky invloeden. Het showgehalte steeg vanaf 'Mama Too Tight' en met handgeklap en bijval van het publiek groeide de ambiance, kwam er een warme sfeer in de tent en in het park.

Archie Shepp mocht er dan oud uitzien, hij maakte een krachtiger indruk dan bijv. Pharoah Sanders enkele jaren terug of dan Sonny Rollins op Jazz Middelheim. Hij werkte met zijn bigband nog naar een uptempo finale toe, waar hij een nieuwe versie van het titelnummer achter plakte. Dan keerde de big band nog even terug voor een herneming, een funky dansversie van'Mama Too Tight'. Ja, petje af voor Mr. Shepp!

Danny De Bock

Jeroen Van Herzeele

Club Stage 16u50 -18u50 - 20u50 - 23u00

GRATITUDE TRIO

Jeroen Van Herzeele (saxofoon), Alfred Vilayleck (el. bas), Louis Favre (drums)

- totaalrecensie -

JOE LOVANO & CHRIS POTTER: Sax Supreme (feat. Johnathan Blake, Cecil McBee & Lawrence Fields)

main stage 21u30

Joe Lovano (sax), Chris Potter (sax), Lawrence Fields (piano), Cecil McBee (bas), Johnathan Blake (drums)

Om de kroon te zetten op de zo al sterke affiche van de dag traden dan ook nog twee grote tenoren aan. Twee intelligente toppers die vooraan in een kwintet een staaltje van hun kunnen tentoon kwamen spreiden. Inspiratiebron voor hun 'Sax Supreme' programma: 'A Love Supreme' van John Coltrane, de legendarische kanjer, de te jong gestorven, enorm bezielde saxofonist die een groot deel van het jazzlandschap voorgoed veranderde.
Het meesterwerk 'A Love Supreme' wilden Lovano en Potter niet komen naspelen. Het thema van het titelnummer zat wel heel herkenbaar vooraan in hun set, maar al gauw kronkelden de saxen door elkaar, gingen zij hun eigen weg, deed het kwintet zijn eigen ding. De technische kwaliteiten van Potter en Lovano staan buiten kijf en dat ze niet verlegen zitten om ideeën is ook een feit. Als begeleiders hadden ze ook niet van de minste heerschappen bij. Kwaliteit, zeer zeker! Op en top Amerikaans en groots, ontegensprekelijk. Bouwen op traditie, maar ook spreken met een eigen stem, zij doen het en zij weten er een publiek mee aan te spreken. Val je niet voor hun muziek en hun krachttoeren, dan kan het verleidelijk zijn om hen te vergelijken met uitstekend gecaste topacteurs in een blockbuster met klasse, een met brains.

Danny De Bock

Jeroen Van Herzeele

Club Stage 16u50 -18u50 - 20u50 - 23u00

GRATITUDE TRIO feat. Fabian Fiorini & Giovanni Barcella

Jeroen Van Herzeele (saxofoon), Alfred Vilayleck (el. bas), Louis Favre (drums)
Fabian Fiorini (piano) & Giovanni Barcella (drums)

En dan was er nog het zijpodium waar een saxofonist van eigen bodem vrij podium kreeg. De keuze was geen toevallige, Van Herzeele is één van de figuren die voor de eeuwwisseling het Belgische jazzfirmament kleur kwam geven, als een begenadigd muzikant die een onwaarschijnlijke voorliefde voor John Coltrane heeft en blijft uitdiepen. Eigenlijk was hij degene die het meeste de geest van Coltrane eerde en door het park liet waaien.
Hij begon er aan in duoformatie, eerst met Giovanni Barcella en daarna met Fabian Fiorini. Met de Italiaanse drummer belandde Van Herzeele in een wilde ideeënstroom. Met de pianist vond hij meer plaats voor melodie en klonken passages als een muzikale uitbeelding van een munt waarvan de ene kant sacraal schijnt en de andere des duivels. De derde formatie was die met zijn Gratitude Trio, met een heel stevige aandrijving van elektrische bas en drums. Een set om heel benieuwd geconcentreerd te gaan luisteren naar de cd 'Alive’.
Tenslotte, na de tenoren op het grote podium trad hij op met de beide drummers, de pianist en de bassist om een kwintet te vormen en met luid volume een warmhartiger soort tour de force te presenteren.

Danny De Bock