jazz middelheim 2020
fEstivalblad - alle nieuws +
concertverslagen
NOV-DEC
BRAND/RAND 2020 ! - Festivalblad - alle nieuws
+ concertverslagen
Frank Deruytter LEAD (vocals, ts) Frank Vaganée (as) Dieter Limbourg
(as) Filip Demeyer (ts) Vincent Brijs (bs) Carlo Mertens (tb) Lode
Mertens (tb) Jo Hermans (tp) Nico Schepers (tp) Carlo Nardozza (tp) Bert
Gielen (keys) Didier Deruytter (keys) Tom Lodewyckx (git) Vincent
Pierins (bass) Bram Raeymaekers (drms)
Frank Deruytter viel mij al een eerste keer op, ergens jaren 2000 was
dat , toen die met toenmalige bluesformatie
Red Rooster, een opvallend buitenbeentje in het blueslandschap rond
frontdame Ann Van Canegem, als sideman bij op het podium stond. Daar
kwam een plaatje van : ‘Never Alone’ en dat koester ik nog steeds. Niet
alleen blies Frank de saxpartijen, maar ook rapte die er toen al lustig
op los ! Die microbe bleef hangen want in 2008 vinden we hem terug, nu
als ‘FUNKBOOSTER AND THE BLUESATEERS’ met o.a Patrick Deltenre (gt) en
Bert Embrechts (bs), ja, een mens komt met de tijd wat tegen ! De tijd
gleed, zoals dat gaat, weer verder en verrassend vind ik hem in 2013
terug in een eigen project ,in een jazzquartet met Peter Erskine (ds),
Eric Legnini (piano) en Bart Denolf (bs). Dat resulteert in 2 albums (
‘Frank Deruytter Quartet’ in 2013 en ‘Moon of Ensor’ uit 2014, beiden
geproduceerd door Michel Bisceglia. Het betreft hier moderne, aangename
softjazz waar ballads naast meer ritmische nummers staan, een beetje
‘ongevaarlijk’ al is de tweede CD al wat swingender , met meer beweging
waar die al es uit durft te breken ook…En dan nu, ‘Otomachine’ en de
‘funkmaster’ is back , of eigenlijk toch nooit weg geweest ?
Gegroeid in 2014 op een terras aan het
Brusselse Noordstation, zo gaat het verhaal, tot een 15 koppig spektakel
want OTOMACHINE is geen big band,
geen jazz orchestra, maar wél een uitgebreide ritmesectie met 9 blazers
en de tomeloze energie van Frank Deruytter up front )-(einde
citaat).
Wel, funk is my thing too ! al hou ik vooral dan van
de hitsige soort, style James Brown en Prince, dus wij naar Otomachine
in de Mechelse stadsschouwburg want bovendien zitten er, naast wat
toppers uit de pop, heel wat namen uit de Belgische jazz op het podium,
dat belooft !
Een intro leidt ‘Vital Juices’ in en meteen komt de band helemaal tot
leven in de eigen songs van Frank , soms samen gecomponeerd met
medespelers als Bert Gielen, Dieter Limbourg, Lode Mertens, Carlo
Mertens e.a. De stadsschouwburg zit afgeladen vol, onder én boven en dan
wordt het gauw onrustig schuifelen op je comfortabel maar nu wel erreg
onhandig zeteltje ! RU Ready ? en Frank slaat aan het zingen met een
falsetstemmetje, bas en drums beginnen te pompen…
’Crazy Mobile’ noemt het nummer en dat vind ik niet
terug op de CD’s die de band eerder releaste (‘Otomachine’ in 2015 en
‘Happy Men’ uit 2017) . Komt er dra wat nieuws op de markt?...’Jump and
Dance’ is dan een ritme dat me beter ligt en dat falsetstemmetje
verdwijnt hier, ben ik trouwens niet zo’n liefhebber van maar ’t past
wel hoor, in het concept. Tempo’s wisselen af en zo zet ‘Be my Every
Girl’ je van het ene been op het andere. Lekker nummer en Dieter
Limbourg soleert naar het einde toe.
Vertragen gaat het nooit want ook ‘Full Force’ gaat
daarna weer aan het doorstappen en het zweet zou je nu kunnen beginnen
uitbreken. Ik geniet vooral ook van hoe de blazerssecties, mooi
ingedeeld in drieën, samengaan, elks met hun eigen identiteit, de saxen
links, centraal de trompetten en de trombones rechts, samen met de
baritonsax van Vincent Brijs (o.a. BRZZVLL..)
Handklappen voor ‘The Man with the Horn’, real funk
shit’ en daar komt een lekkere trombonesolo bij van Carlo Mertens.
‘Wiggle’, jawel, dat staat voor ‘Menadapee’ en daar drukt Frank Vaganée
dan weer zijn stempel op met zijn solo…shouts, uitbundig applaus…nee,
da’s hier géén saaie bedoening !, al ga ik wel niet in alle ritmes mee
maar ‘k heb mijn werk met foto’s schieten ook…
Een drummoment legt even later weer de handjes op
mekaar voor ‘W.P.G’ waarin ook weer stevige soli volgen. Eerst de
gitaar, dan de keys van Bert Gielen die lunaparkgewijs door de warme
atmosfeer slingeren en ook Frank Deruytter, de funkmaster himself, neemt
tussen de zangpartijen door de sax ter hand zoals nu, stevig !
Na de voorstelling van de muzikanten rollen we zacht
in ‘MarieLou’, een meer poppy tune maar we gaan er wel gauw terug harder
tegenaan met Don’t Try’ en da’s weer iets dat mij niet echt in gang zet.
Liever ‘Boogieman’ wat mij betreft met die heerlijke trombonesolo van
Lode Mertens… Bang, bang ! en dan lopen we al naar het laatste nummer
toe, dat ging hier in een rotvaart zeg ! ‘Happy Men’ (let’s have a jam
!) heeft voor mij niet die funky drive die ikzelf prefereer maar voor
Carlo (Nardozza) dan weer wel want da’s de laatste die hier vanavond in
de front aan het soleren gaat.
Een uur en een kwart staan we dan al in het
concert maar dat feestje zal hier nog niet gedaan zijn. Mensen staan
opzij en voor het podium al heel de tijd mee te dansen maar mochten er
nog stil op de zetel zitten , dan zal bis ‘Bounce’ ze wel in beweging
zetten nu ! Een apotheose wordt het , het aanstekelijke ritme leent zich
tot herhaling , Carlo (Mertens) moedigt de danslustigen in de zaal aan
en waagt zich met de funkmaster aan een choreografietje.
Als je denkt dat het daarna na wat tempowisselingen
gaat stilvallen ben je d’er …nog niet ! Onder aanmoedigend handgeklap
trekt een deel van de blazers in parade de zaal in om na een rondgang
nóg niet te eindigen. De volledige band zet er nog een laatste keer de
verenigde schouders onder met ‘Give it all off’, een laatste versnelling
die de laatste druppel zweet opeist.
Na 1 uur en 37 minuten zijn we dan aan ’t einde is en
is het helemaal op. Iedereen méér dan content dacht ik zo…
Pfoeh !…lang gelejen da’k nog zo een explosieve band zag !...
Winus
- mededeling -
Nieuw album "The Lomax Sessions" + Theatertour 2020
Voor mij persoonlijk belooft 2020 een super druk en bijzonder jaar te
worden. Maar liefst vier muziekprojecten zijn in de maak, waarvan ik de
eerste alvast met trots wil aankondigen;)
Op 27 maart verschijnt namelijk mijn nieuwe solo album “The Lomax
Sessions” op het Franse label Bad Reputation Records (dist. NL Suburban
Records). Een dag later is de eerste officiële uitvoering van mijn
bijbehorende theatertour “Lomax & The ’60s Folk Revolution (Het Land
Waar De Blues Begon)”.
Tourdatums 2020
06-03-2020 Try Out: Ramses Shaffy Huis (Amsterdam)
22-03-2020 Try Out: Zaal 100 (Amsterdam)
28-03-2020 Parkstad Limburg Theater (Heerlen)
03-04-2020 Rietveldtheater (Delft)
09-04-2020 Marktzicht (Drachten)
10-04-2020 Lantaren Venster (Rotterdam)
25-04-2020 West End Theater (Terschelling)
26-04-2020 West End Theater (Terschelling)
08-05-2020 Mezz (Breda)
28-05-2020 Werftheater (Utrecht)
30-05-2020 Bosuil (Weert)
Nieuws over mijn overige drie
Zuid-Afrikaanse en Ethiopische muziekprojecten houd je nog even van mij
tegoed !
Cheers,
Joep
- persbericht -
CD voorstelling :
Bruno
Vansina Quintet : “12 12“
Release: 20 FEB
Met zijn nieuwste jazzproject ‘12 12’ richt Bruno Vansina zijn focus op
de interactie tussen beeld en geluid. Op welke manier beďnvloeden ze
elkaar? Je komt het te weten tijdens een 12-delige tournee. Deze tournee
met JazzLab ( 20 februari tot 2 april ) wordt bovendien gekoppeld aan
een cd-release.
In 2018 trok de band een heel jaar op muzikaal avontuur. Elke maand
namen de muzikanten
hun instrumenten mee naar een bijzondere plek: een schaatsbaan,
autosnelweg, velodroom of
kermis. De uitdaging: musiceren en reageren op de muziek die een plek
van nature maakt. De
band speelde op die plekken onaangekondigd en zonder publiek. De mensen
die erbij aanwezig
waren hoorden bij de plekken of kwamen er toevallig langs. De camera
registreerde de muziek,
de geluiden, de gebeurtenissen. Elke maand leverde een kortfilm op, met
als optelsom een
muzikaal beeldverhaal in 12 hoofdstukken. Nu trekken de muzikanten naar
12 zalen in Vlaanderen met hun beelden en indrukken. Kan je dat, een
locatie vertalen in muziek? De beelden beďnvloeden ongetwijfeld de
muziek, maar hoe ? Je komt het te weten in de multimediale
voorstellingen !
Concertdata
20.02 deSingel, Antwerpen | 05.03 CC Het Perron, Ieper | 06.03 Cinema
Plaza, Duffel | 11.03
CC De Werft, Geel | 12.03 CC Casino, Koksijde | 13.03 CC Ter Vesten,
Beveren | 18.03
Handelsbeurs, Gent | 19.03 De Casino, Sint-Niklaas | 26.03 CC De
Werf/Utopia Bibiotheek,
Aalst | 27.03 C-mine Cultuurcentrum, Genk | 01.04 CC Strombeek | 02.04
CC de Meent,
Alsemberg
De tournee is een coproductie van
JazzLab en de
Singel
ALBUM: 12 12 (RAT Records)
De composities die Vansina meenam naar
de 12 locaties, werd ook meegenomen naar de studio. In november 2019
ging het kwintet de Brusselse Dada Studios in voor opnames die afgerond
werden met een live-sessie. Het resultaat is hedendaagse jazz die swingt
en knettert, uitpakt met weelderige, soms exotische percussie,
aanstekelijke grooves, hechte interactie en snedige solo’s. Vansina deed
daarvoor
een beroep op vier kleppers van de Belgische jazz. 12 composities en 12
video’s, en dus zal het album ook verschijnen in... 12 versies, met
telkens verschillend artwork !
Bruno Vansina is het meest bekend door zijn werk in de blazerssectie van
Flat Earth Society (FES), maar speelde ook bij o.a. Ewout Pierreux
Quintet, Rebirth Collective en Scoreman. De afgelopen jaren
organiseerde hij een aantal bijzondere projecten, zoals het 16-koppige
Vansina Orchestra, ‘ Maité, Het Meisje En De Vogel’ (een schimmenspel
met muziek van Martin Denny) en Orchestra Exotica. Bovendien haalde hij
een straffe band aan boord. Benjamin Sauzereau , actief in o.m. Les
Chroniques de l’Inutile en Hendrik Lasure warm bad (JazzLab tournee in
het voorjaar van 2019), is één van de meest originele gitaristen van het
moment. Ook de sterke jonge bassist Cyrille Obermüller (HAST) is in geen
tijd uitgegroeid tot een vaste waarde in het Belgische jazzlandschap.
Percussionist Falk Schrauwen (Echoes of Zoo), nog zo’n aanstormend
talent en een wereldmuziek-expert, zorgt voor extra ritme en kleur, en
met de alomtegenwoordige Teun Verbruggen als ritmische motor van het
kwintet kan deze samenwerking alleen maar leiden tot een bruisende
creatieve weelde.
LINE-UP: Bruno Vansina saxofoon, composities en artistiek concept /
Benjamin Sauzereau
gitaar / Cyrille Obermüller contrabas / Falk Schrauwen percussie / Teun
Verbruggen drums
+ voor de concerten
Kim Vreys video
Roel Snellebrand geluid
…goed 6 jaar na de start van Episphere, de jazzband rond
drummer/percussionist Marco Epis vinden we ze vandaag, weliswaar als
trio, voor een laatste keer op het podium van het Jazztival te Haacht
terug. Dat Jazztival is een eigen initiatief en al aan de derde editie
toe. De band, ooit met 7…5, en nu nog enkel met drie, Marco zelf, Katrin
(Vandeputte) die aan keyboards vooral instaat voor een flink deel van de
sfeerzetting en Artur Medvedev, de uitstekende tenorsax uit Sint
Petersburg, Rusland, drijft vooral op de composities van Marco, al zit
er ook eentje tussen van Artur dacht ik…en Artur kwam voor de
gelegenheid exclusief overgevlogen en dan weet je dat zulks niet altijd
kan, daarom stopt het hierbij ook. Artur kunnen we ook kennen vanuit de
preselecties van het Mechelse JazzContest in 2017 waar die aantrad met
pianist Rafaël Mertens en in mijn ogen toen een hele goeie beurt maakte
maar helaas als duo niet doorging naar de halve finales. Episphere opent
dus dit festivalletje dat vandaag zeker geen grote toeloop kent maar
Haacht heeft dan ook weinig of geen jazztraditie, als ’t aan Marco en
Katrin ligt gaat dat zeker gaandeweg nog veranderen…
In z’n 6-jarige bestaan kende Episphere een bescheiden succes met een
sound en sfeerzetting , heel eigen aan de composities van Marco. Je moet
er wat van houden maar weet wel dat deze muzikant zijn sporen al meer
dan verdiend heeft als sideman bij heel wat anderen ! Graag gezien zijn
ze hier al verloopt het concert met wat haperingen aan de start, een
keyboardsetting die verloren ging en een reboot effe noodzakelijk
maakte…Meditatief is het vantijds zoals wanneer Artur de sax wisselt
voor de EWI voor een nummer opgedragen aan Marco’s eega die in de zaal
zit en poppy, haast disco like wordt het aan het end van de set met
‘Episphere’ waar de lekkere sax weer aangeblazen wordt, toch wel meer
een karakterinstrument dat mijn voorkeur geniet… Een sympathieke start
van een festivalletje is het hier, een festivalletje dat niet zoals
de band, vandaag de laatste kaars mag uitblazen, dat verzekert Marco ons
!
Een andere Marco gaat dan na de pauze aan de slag met een setup waar we
wat mensen in herkennen. De groep rond Marco Locurcio, een Belgisch
Italiaanse gitarist en mij eerder onbekend herbergt naast deze
sympatiekeling één van die jongere trompettisten die het al langer aan’t
maken is in de Belgische jazz, steeds meer aan ’t doorbreken is en
steeds weer in andere projecten opduikt ook : Jean-Paul Estiévenart, ons
goed bekend vanop zovele podia…Naast Jean-Paul staat bassist Jacques
Pili en dat doet wel een belletje rinkelen maar kan ik zo direct niet
plaatsen…ken ik wellicht uit een samenwerking met gitarist Lorenzo Di
Maio. Last but not least vinden we Fabio Zamagni aan de drums die het
geheel van vooral zachtaardige songs, haast allen uit het recente album
‘Imagery’, mooi weet te ondersteunen, zonder veel (vaak overbodige)
franje maar wel accuraat en to the point. De songs van Marco zijn
inderdaad haast allen van het zachtere type, mooi vantijds maar soms
naar mijn gevoel toch wat lijdend aan ‘bloedarmoede’, een zekere
dynamiek die we missen maar die uiteindelijk terugkomt met afsluiter
‘Radio Z’ wat herinnert aan zijn periode met eerdere band Qu4ttre.
Verder kreeg vooral Jean-Paul veel open gordijn vanavond maar dat weten
we: die kan uitblinken in subtiliteit op de lyrische trompet. Daardoor
leek het soms eerder een concert rond Jean-Paul hoewel Marco Locurcia
zelf zich heel aardig uit de snaren trekt. Dat bleek meteen uit zijn
solo uit beginnummer ‘Cold’, ja, dat kunnen we best smaken ! Op naar de
pauze ging het dan want er staat ons nog een verrassing te wachten .
Headliner vanavond is het Veronika Harcsa & Bálint Gyémánt Quartet, een
voorwaar haast unieke ontdekking en ik wik mijn woorden ! Veronika en
Bálint, voorheen als duo on stage voelden de behoefte aan een
ritmesectie (vandaar de titel van het album ‘Shapeshifter’) en die vond
Veronika in drummer Antoine Pierre, waar zij samen mee afstudeerde en
bassist Nic Thys, ruim bekend in muzikantenmiddens en trouwens beiden de
drive achter Taxiwars (band waar wij het toch wat moeilijk mee hebben).
Veronika loopt haast feeëriek langs toonladders waar zij naar zeer hoge
tonen rijkt terwijl Bálint onvermoede klanken uit z’n gitaar haalt en
ons begeestert met zowel subtiliteit als sterke rockaanslagen.
Veronika’s stem gaat hoog en is nikske breekbaar, zij danst door de
songs met haar wat feeërieke verschijning en ademt een volwassen
(on)schuld uit. De ballade’s zoals ‘Listen to me now’ gaan naast stevige
ritme’s zoals Last Night’ en je gaat op in de drive of glijdt mee in de
bezwerende sfeerzetting. Dit kwartet heeft grote klasse en ik ben gans
overrompeld, zelden meegemaakt ! Als uiteindelijk ‘Rebel’ , een nummer
van Borbála Harcsa en zuster ván, de set en gelijk het festival afsluit
volgt een geweldig applaus en de CD-verkoop nadien in de bar is dan ook
een waar succes. Besluit ik met te zeggen dat wij graag ook volgend
jaar nog langskomen op jullie festival, Marco en katrin, als jullie d’er
weer zo’n kers op de taart gaan zetten ! Héél graag dan zelfs….
Winus
Na een succesvolle start in 2017 en zelfs een tweedaagse in 2019
organiseren Katrin Vandeputte en Marco Epis (beiden van de groep
EpiSphere) voor de derde maal het Jazztival in Haacht in samenwerking
met de gemeente. Helaas viel de opkomst wat tegen, maar we genoten wel
van drie ferme groepen. Ze leggen de nadruk inderdaad op het melodieuze
met dus toegankelijke jazz. Dit jaar maar 1 dag met drie groepen van
nationaal en internationale allure te weten EpiSphere, Marco Locurcio
Group en Veronika Harcsa & Bálint Gyémánt Quartet. Hierna volgt een
korte impressie met wat uitleg over elke groep. Voor de vakkundige
presentatie zorgt Ruth Hamels in de mooi uitgeruste schouwburgzaal van
GC Den Breughel. Er zijn stoelen vooraan en enkele hoge tafels
achteraan. Met de belichting krijgen we een jazzclubsfeertje.
Episphere
Marco Epis (drums, percussie, beetje toetsen), Katrin Vandeputte
(toetsen), Artur Medvedev (tenorsax en elektronische sax of Ewi)
EpiSphere werd al in 2013 gevormd door componist-percussionist Marco
Epis en hij brengt enkel zijn eigen composities. Het is een mix van
jazzfusion dat me soms doet denken aan de jaren ’80 met wat smooth jazz
ŕ la David Sanborn maar toch melodieus met links naar wereldmuziek en
wat jazzy grooves. Marco Epis kreeg trouwens nog les van o.a. drummer
Bruno Castelucci die we vooral kennen van zijn drumwerk bij Toots. By
the way , we horen tussen de optredens door wat achtergrondmuziek van
Toots. Marco speelde met Cubanen, Brazilianen, Afrikanen, Turken en
Egyptenaren en met een keur aan Belgische artiesten als Michel Herr,
Richard Rouselet, Gino Latucca, Paolo Radoni, Freddy Sunder, Jan
Hautekiet...
Katrin aan de synthesizers brengt ons
wat dromerige sferen en geeft ondersteuning aan de melodie. Marco
spreekt alles grappig en stuntelig aan mekaar op zijn eigen manier.
Het derde lid van de groep, saxofonist Artur Medvedev, studeerde af aan
Campus Lemmens als master in de muziek binnen de richting Jazz. Toen hij
in België studeerde konden ze natuurlijk veel samen spelen en overal
optreden in kleine clubs en festivals maar vandaag zijn ze hier voor de
laatste keer samen omdat hij helaas terug naar Rusland verhuist. Hij
speelt hartelijk en smooth op de sax en soms op de Ewi die mooi blend
met de toetsen van Katrin.
Marco begint stemmig met de hang als
percussieinstrument met een geluid ŕ la steeldrums gevolgd door twee
nummers aan mekaar geregen: 'Aglaia' en 'Sparkling' als een zachte
fusion die heerlijk wegdroomt. In het nummer ‘why’ komen de pianotoetsen
meer naar de voorgrond. ‘wake up’ is erg ritmisch en Marco helpt even
mee aan de zijde van katrin aan de toetsen. Marco eert ook zijn vrouwtje
Fanny die ook tussen het publiek vertoeft. Hierbij blaast Artur op zijn
elektronische sax. Ze eindigen de set in schoonheid met 'Epishere' met
funky pop en disco funk als uitsmijter.
Marco Locurcio Group
Marco Locurcio (gitaar), Jean-Paul Estiévenart (trompet), Jacques Pili
(contrabas), Fabio Zamagni (drums)
Ze zijn voor mij een kennismaking in
deze bezetting. Een nieuw kwartet om te ontdekken! Marco Locurcio Group
laat zich inspireren door jazz maar houdt ook van filmmuziek, indiepop
en elektro, wat zijn muziek hybride en toegankelijk maakt. Vanuit het
verlangen om nieuwe sounds te ontdekken, laat hij zich omringen door
Jacques Pili op bas (bekend van de waalse talentenshows zoals The
Voice), Fabio Zamagni op drums en Jean- Paul Estiévenart op trompet. De
rode draad door dit optreden is de zeer sterke performance van
Estiévenart die bijna de lead trekt. Pas in de laatste nummers komt
Marco uiteindelijk op gitaar in een voortrekkersrol zoals in ‘atto
primo’ met een stevigere gitaarsolo.
Na de release van zijn laatste album "La Boucle" dat al in 2013 uitkwam
en na enkele bands zoals Qu4tre werkte hij ook als producer of side man.
Vandaag presenteert gitarist Marco Locurcio zijn meest recente album
"Imagery" van 2018. Hij had een goede band met jazz-roots nodig, die
zijn verscheidenheid aan muziekgenres kan vertalen in een organisch
resultaat. Jacques Pili, is een ongelooflijke muzikant, een goede vriend
en een oude collega met wie Marco verschillende albums heeft opgenomen.
Marco kende Jean-Paul Estiévenart al lang, en nu eindelijk in zijn band
want hij is altijd al dol geweest op zijn lyriek, zijn frasering en zijn
energie.
Fabio Zamagni (bekend van de band
Jérémy Dumont) heeft Marco twee jaar geleden toevallig ontmoet. Hij was
meteen onder de indruk van zijn fijne spel, zijn geluid en zijn goede
muzikale smaak. Marco doet me soms denken aan het werk van gitarist Bill
Frisell.
Marco Locurcio studeerde gitaar aan het Musicians Institute van Los
Angeles en vervolgens aan het Conservatorium van Brussel, onder
begeleiding van John Scofield en daarna met de Belgische gitarist Peter
Hertmans, met wie hij zijn eerste schijf opnam in 1997, toen hij 25 jaar
oud was.
De nummers kenmerken een resolute mid-tempo verankering, zoals
onderstreept door de titels ‘Somewhere in the middle’ en ‘Cold’ in de
opener en gewillig zwevende atmosferen (‘Atto primo’). De mooiste
nummers zijn eigenlijk die met de gedempte trompet ŕ la Miles: ‘Liam is
back at home’ voor zijn zoon Liam of ‘Falling’ (part 1) die aan een
snellere Falling voorafgaat (part 2). Een mooie uitsmijter is het zeer
ritmische nummer ‘Radio Z’ uit 2003, toen nog met de band Qu4tre dat hun
herinnert aan Radiohead. Hierin kunnen ze zich ten volle uitleven tot
plezier van het publiek.
De groep straalt een zelfzekerheid uit, een logica en een rust en dit is
dus een mooi gesmaakt optreden waarbij ik me graag ook een cd
aanschaf.
Veronika Harcsa & Bálint Gyémánt Quartet
Veronika Harcsa (zang), Bálint Gyémánt (elektrische gitaar), Nic Thys
(contrabas) en Antoine Pierre (drums)
Ik hoor van velen dat ze uitzien naar
deze voor ons onbekende zangeres Veronika Harcsa (°1982) uit Hongarije.
Wel zeg, ze kwam, zag en overwon onze harten. Wat een préséance, een
unieke stem van laag tot hoog en een zelfzekerheid straalt ervan uit. Ze
glijdt virtuoos en acrobatisch langs eigentijdse jazz en geďmproviseerde
pop met haar fantastische muzikanten.
De zangeres Veronika Harcsa en de
gitarist Bálint Gyémánt , beiden uit Boedapest, vormden al een duet in
2014 (album ‘Lifelover’) en ‘Tell her’ in 2017 maar ze hadden elkaar al
ontmoet tijdens hun studies aan de Franz Liszt Academie in Boedapest. Na
haar afstuderen in 2008 volgde de Hongaarse zangeres het conservatorium
van Brussel voor haar Masters, waardoor ze verschillende Belgische
muzikanten kon ontmoeten: Kris Defoort en Nic Thys voor het album
‘Diving Poet Society’, met Guillaume Orti op altsaxofoon of Antoine
Pierre voor het Next Ape-project. Daarnaast ontmoet ze ook Bálint
Gyémánt in het "electro" kwartet Bin-Jip.
Voor haar recenste album ‘Shapeshifter’ vindt ze twee Belgische
vrienden: Nic Thys op de contrabas en Antoine Pierre , beiden bekend van
Taxi Wars maar daarnaast erg actief in diverse andere jazz bands.
Tijdens het concert geeft ze een mooie
uitleg omdat de shape of vorm van de groep van duo naar een kwartet is
verschoven. Ze brengen vandaag dus veel nummers uit dat album
‘Shapeshifter’.
Ze brengt ons een kleurrijke wereld, zeker al met haar groene kleedje
aan, waarin ze straalt en vlot beweegt en haar Engelse woorden kracht
bijzet door haar sierlijke bewegingen. De meeste teksten en muziek zijn
van Veronika, behalve ‘San Francisco’ en ‘Shapeshifter’ geschreven door
de gitarist. Het zijn mooie nummers ook met veel afwisseling en ritme
veranderingen en pakkende melodiën. Hij beweegt ook veel aan haar zijde
en ze hebben veel oogcontact. Je moet hun echt live zien en je wordt
meegezogen in haar muziek.
‘Healing’ is een tekst van haar
zus met muziek van Veronika zelf.
In het trage nummer ‘listen to me now’ gaat ze van diep laag tot hoog en
etaleert ze haar stembereik. Ze kan ook bezweren en begeesteren in het
opzwepende ‘ghost’ met een fraaie drumsolo van Antoine.
De liedjes hebben verzen, bruggen en refreinen als een popsong, maar de
melodieën en harmonieën zijn geworteld in jazz-esthetiek en moderne
muziek. Daarmee komt ze heel ver en hopelijk zien we haar later
schitteren op de zomerfestivals in België. Tja, dus ook maar een cd
gekocht om verder na te genieten !
Michel Proesmans
De Jazzzolder vzw organiseert de 8ste JazzContest Mechelen, een jazzy
hoogtepunt tijdens
Maanrock 2020.
We bieden jonge groepen een podium én een publiek om het beste van
zichzelf te tonen. De wedstrijd staat
open voor jonge muzikanten en studenten van muziekacademies en
conservatoria.
Inzenddatum demo’s: uiterlijk 15/02/2020.
Uit deze demo’s worden 8 groepen gekozen voor de halve finale die zal
plaats vinden op zondag 22 maart
2020 in Mechelen.
Een professionele jury zal dan 4 groepen selecteren, die op vrijdagavond
28 augustus 2020 de finale van de
8ste JazzContest Mechelen zullen spelen op het podium van het
Cultuurplein tijdens MAANROCK.
De winnaar krijgt een mooie geldprijs, verschillende optredens in
jazzclubs en een opnamedag in een
professionele studio. Er zijn trofeeën voor de winnaar en beste solist.
GRAAG DE BOODSCHAP VERSPREIDEN ONDER DE STUDENTEN. Dank u!
Zie www.jazzcontestmechelen.be voor info en reglement.
https://www.facebook.com/jazzcontestmechelen/
The 8th Edition of the Mechelen JazzContest within the framework of
Maanrock 2020 is organized by
Jazzzolder vzw.
We offer young groups a stage and an audience in order to show the best
of themselves. The competition is
open to young musicians and students from music academies and
conservatories.
Date demos: no later than 15/02/2020.
From these demos, 8 groups are selected for the semi-finals which will
take place Sunday 22th of March
2020 in Mechelen.
A professional jury will select 4 groups, which on Friday night August
28th of 2020 will play the final of the
8th JazzContest Mechelen on the stage of the Cultuurplein during
MAANROCK.
Trophy: The winner will get a nice money price, different performances
in jazzclubs and a recording day in a
professional studio. There are trophies for the winner and best soloist.
PLEASE SPREAD THE MESSAGE AMONG THE STUDENTS. Many thanks!
See www.jazzcontestmechelen.be for further info and contest rules.
https://www.facebook.com/jazzcontestmechelen/
Ingrid Weetjens : JUNO- destination Unknown
Achter JUNO-destination Unknown - zit singer-songwriter Ingrid Weetjens.
Een muzikale duizendpoot, die moeilijk in een hokje te plaatsen is. Haar
onzekerheden en sterktes vertalen zich in haar muziek. Melancholie wordt
afgewisseld met een sterke levensdrijfveer, steeds zoekend en
nieuwsgierig. Ze behaalde haar Master jazz-zang aan het Koninklijk
Conservatorium in Brussel waar ze les volgde bij David Linx en Kris
Defoort. Ze overstijgt met gemak verschillende muziekgenres. Als
singer-songwriter ontroert ze met haar meeslepend jazzy stemgeluid en
aangrijpende muziek.
Misschien ken je haar van project “Letras Do Brasil”, waarbij ze
samenwerkte met pianist- gitarist Pierre Anckaert en Stefan Bracaval.
Zij weten het intieme karakter van het Brazilaanse genre perfect te
benadrukken . Letras Do Brasil is een weerspiegeling van haar muzikale
belevingswereld. Het is een mix van melancholie, tristesse, hoop en
dromen. Of het project “DRIFT” met Dirk De Wachter. In de hoop dat
psychische problemen eindelijk meer bespreekbaar worden en hun uitweg in
Kunst vinden.
Voor haar nieuw project JUNO-destination Unknown ging ze op zoek naar
een meer specifieke sound die beter bij het karakter van de songs past.
Ze zocht naar een versmelting van akoestische sounds met electronische
klanken.
Op de geboortedag van haar dochter was Juno, de NASA satelliet, op
missie naar Jupiter en scheerde in een korte vlucht langs de aarde.
Daarom besloot ze haar project te vernoemen naar deze speciale, magische
dag. Juno - destination Unknown werd geboren. A story to be discovered,
a destination Unknown.
Er werd nauw samen gewerkt met producer, Joes Brands. We hebben vooral
véél tijd genomen om na te denken over de sound. Ik wilde dat het
authentiek zou klinken daarom vond ik het belangrijk dat er véél pure,
akoustische klanken werden opgenomen zoals de stemmen, de contrabas, de
trompet, de cello, de piano. Deze pure klanken mochten we niet
verliezen. Dat was de kern, de essentie waarrond alles opgebouwd zou
worden. Zodat er een mooie , nieuwe sound ontstond: een versmelting
tussen akoustische en electronische klanken met een destination Unknown.
En daarnaast vond ik het héél belangrijk dat er telkens een verhaal werd
verteld waarin je wordt meegenomen, dat er een boodschap achter de
muziek zat.
……. Ze zocht inspiratie zowel in Jazz, als indiepop genres. Zelf
omschrijft ze de stijl als eclectic indie pop.
Als eerste single stelt ze ‘All In Good Time’ voor. Mijn boodschap
achter het lied:
Onze maatschappij is een weerspiegeling van het individu. De
individualistische evolutie zorgt ervoor dat we minder connectie hebben
met de natuur en omgeving rondom is. De focus op het Ik maakt ons
dikwijls te gretig en neemt voeling weg ten opzichte van wat er rondom
ons leeft. We willen niet zien dat alles met alles in verbinding staat
en dat wij een verantwoordelijkheid hebben en dat er grenzen zijn aan
ons gedrag. Ik wil ons wakker schudden met het lied en hoop geven dat we
allemaal kunnen zorgen voor mekaar en de aarde. Dat we kunnen
veranderen….en liefst zo snel mogelijk…
