“De staande ovatie na het laatste nummer sprak boekdelen. Het Mercier-Thys-Beckett Trio had een bijzonder enthousiasmerende 2de set neergezet. Eigenlijk hadden de muzikanten de lijnen van de 1ste set doorgetrokken – in stijgende lijn.
Een selectie uit eigen nummers en uit een brede waaier van composities van voorgangers vormden de basis om te spelen met melodieën en ritmes. Uiteenlopende invloeden en tradities passeerden de revue en de muzikanten deden er hun eigen ding mee. De materiaalkeuze reikte net zo goed naar Mauritiaanse sega, Bud Powell (“John’s Abbey"), Ed Blackwell (“Mallet Song”), Ornette Coleman (“Round Trip”), Roy Hargrove (“Forget Regret”), als naar Kurt Weil (“My Ship”) en… Elvis Presley (“Falling In Love”).
Stéphane Mercier liet met rijpe klanken de ideeën rijkelijk vloeien. Nic Thys speelde soms bijna uitdagend met tempo’s en meerdere keren opvallend met tegenstellingen tussen diepe en hogere tonen. Darren Beckkett toonde zich een energieke, creatieve drummer die met sprekend gemak kracht combineerde met subtiliteit.
Om de aanpak van de drie ergens mee te vergelijken is het misschien wel het meest gepast om te verwijzen naar die van saxofonist Sonny Rollins in 1957, in trioverband met een sterke bassist en een sterke drummer. Drie krachten die elkaar kunnen ondersteunen en elk hun gang kunnen gaan, die melodieën en ritmes kunnen ontrafelen en uitwerken tot heerlijke muzikale bouwsels. Diep in de 2de set zat trouwens een expliciete verwijzing naar Sonny Rollins met een versie van de Coltrane-compositie “Like Sonny”.
Tegen dan had het drietal de zaal quasi helemaal ingepakt doorheen, opnieuw, eigen en andermans stukken. Met nog sterker samenspel en nog imponerender solo’s. Alles scheen gewoon nog beter, relaxter en vuriger, in elkaar te klikken en uit te pakken dan voor de pauze. Een lekkere bis kon dan ook niet uitblijven.”