JAZZEPOES JaZZZolderblad



	de jazzzolder vzw is open : elke 2de en 4de vrijdag van de maand, van 20 uur tot 01 uur de live-optredens beginnen telkens om 20.45 uur. lidkaart (80 euro)= gratis toegang elke 2de en 4de vrijdag (1 jaar). niet-leden: 10 euro (daglidgeld), studenten 5 euro (lidkaart 40 euro). ingang: Onze Lieve Vrouwestraat 52 te Mechelen. parking: Ganzendries, op een paar 100 meter van de jazzzolderlocatie !

Nieuw JaZZZolder('s) blad hier in September !

Zoals jullie wellicht weten heeft de jazzzolder zijn huidige prachtige locatie moeten verlaten.
Wij zijn (tijdelijk) verhuisd naar de Refugie van Grimbergen, waar het Onze Lieve Vrouwkoor ons onderdak geeft, om ervoor te kunnen zorgen dat Mechelen zijn 19 jaar oude en vertrouwde jazzclub niet verliest...en, de verhuiswagen staat alweer klaar ! ...voor een wellicht 'definitieve' locatie?

Bezoek ook eens: de Youtube webstek van de JAZZZOLDER ! , je (her)beleeft er ook optredens van op de oude JaZZZolder(s) !

niet in de JaZZZolder maar op het Cultuurplein (als afsluiter/topact op de finale van het 7e JazzContest

23 Augustus 2019

MÂÄK Quintet

De finale van de 7de JazzContest Mechelen gaat dit jaar door op het Cultuurplein. 4 groepen jonge muzikanten werden na een halve finale geselecteerd voor deze finale. Een professionele jury zal na hun optredens een winnaar kiezen.
Tijdens de deliberatie is er een optreden van één van de meest toonaangevende groepen uit België: Mâäk Quintet.
“Meer dan 20 jaar geleden ontstaan als een klassiek jazzkwartet rond trompettist Laurent Blondiau. Vandaag uitgegroeid tot een veelzijdig collectief met internationale vertakkingen. Noem Mâäk Quintet gerust één van de meest avantgardistische jazzformaties in België.
Op straat of in een concertzaal, akoestisch of versterkt, voor een massa mensen of in intieme kring… Mâäk staat voor vitaliteit, dynamiek en muzikale vrijheid. Altijd binnen een duidelijk afgebakend kader, klinkt de muziek van het kwintet nu eens verfijnd of fascinerend, dan weer magnetisch of zwoel.”

Laurent Blondiau: trompet
Michel Massot: tuba
Jeroen Van Herzeele: tenorsaxofoon
Grégoire Tirtiaux: bariton- en altsaxofoon
Samuel Ber: drums

Laatste concert op de huidige locatie ! (onze-Lieve-Vrouwestraat 52)

9 Augustus 2019 20:45 hr !

Quentin Stokart Quartet

Quentin Stokart werd in 1988 in Luik geboren en studeerde muziek in Maastricht en Antwerpen. Hij woont momenteel in Brussel, waar hij zijn eigen muziek ontwikkelt en componeert. Hij is actief in verschillende projecten zoals "qb", een akoestisch duo met Benjamin Sauzereau op gitaar en composities.
Hij speelt in het trio Edi Olvitt, met Nicolas Chkifi op drums en Mathieu Robert op sopraansax. Hij leidt het Quentin Stokart-trio met Gaspard Sicx op drums en Soet Kempeneer op bas, waarbij ze zijn eigen composities spelen. In het kwartet van saxofonist Bruno Grollet onderzoekt hij jazzstandards met Gaspard Sicx en Nicola Lancerotti.
De idee van dit project is om een repertoire te brengen met standards en eigen composities. Elke muzikant kan zijn eigen nummers inbrengen en standards voorstellen die voor hem belangrijk zijn. Bij het spelen van verschillende soorten muziek is het de bedoeling dat het de manier beïnvloedt waarop we samen spelen. En hopelijk creëert het een onverwacht resultaat en een vorm van nieuwe sound.

Sam Comerford: sax
Quentin Stokart: gitaar
Soet Kempeneer: contrabas
Gaspard Sicx: drums

…

…Je hebt altijd voor en tegenstanders en soms is het niet makkelijk om je een oordeel te vormen ook…Bij dit concert (het laatste in de huidige JaZZZolderse locatie !) ga ik effe onderuit en picture mezelf vakantiegewijs in een strandomgeving…en als een zeebries opent Lack of Sarcasm’ de avond met de sax als aangever en je zal het merken doorheen het ganse concert : die sax zal zowat de sterkmaker wezen vanavond. ‘lelele’, het volgende nummer, is nog trager, is een slenteren doorheen het zeezand langs de kustlijn en de hoorn van Sam Comerford die we ook al hoorden scheuren tijdens het concert van Hendrik Lasure’s Warm Bad’, eerder dit jaar in KC NONA, breekt een eerste keer door. Je zou denken: ‘clearing the path’ voor de gitarist en leader vanavond Quentin Stokart, maar die blijft totnogtoe op de vlakte. ‘Tea for Two’, een standard die je terug brengt naar de periode rond de eerste wereldoorlog is een Vincent Youmans song en deze gaat voorzichtig aan het swingen, blijft echter netjes en de ritmesectie valt daarbij in het oog met ondermeer prima en accuraat drumwerk van Gaspard Sicx maar eigenlijk is deze song toch maar een flauwe standard en scoort mede daarom bij mij ook maar weinige punten. In een volgend nummer zet de gitaar dan aan maar blijven we in hetzelfde comfortabele briesje dwalen, beetje uitzichtloos en de gitaar vindt, wat mij betreft, niet echt de weg, buiten af en toe wat strakkere, meer gedefinieerdere licks…’Quantum’ was dit en weer een eigen nummer. De mooie baslijn (van Soet Kempeneer (en die was hier nog al eerder) en weer die opvallende maar zachte percussie van Gaspard halen daarna een surrealistisch nummer waarbij de gitarist met slide over de snaren gaat, niet echt van de grond . Het blijft naar mijn gevoel een wat dronkemansfeestje verder op het strand maar alvorens te besluiten voor de pauze stappen we wél nog goedgemutst door het meest jazzy nummer van de set met daarin een uitstekende bassolo van Soet en dan wordt het uitkijken naar een tweede set die, naar ik hoop, meer uit de sloffen, of zijn het strandsletsen? zal schieten…

‘Kimchi’ of is ‘het Chi-KimeHi’? trekt na de pauze aan de start de lijn van de eerste set door en ook met het daaropvolgende ‘Whistling’ blijft het bij onschuldig keitjes gooien in de zee al rollen de golven even wat dramatischer dichtbij en gaat Soet aan het strijken. Volgt de standard ‘These Foolish Things’, bekend van Sinatra, Brubeck, Ella Fitzgerald en zovele anderen en het is nog steeds de sax die het hoge woord neemt. De (weinige) solo’s van Stokart blijven grotendeels niet uitgesproken genoeg. ‘Puzzled’ daarna blijft wat verveeld rondhangen en kan ondanks een betere Quentin aan de snaren niet écht boeien. ‘Response’ had het vinnige antwoord kunnen zijn maar trekt zich met trage halen dan weer te impressionistisch door een vlakke zee. Gelukkig zorgt de sax van Sam dan weer voor een hogere golfslag…De standard (‘Some Things in the Stars ?) waar de band mee eindigt zet mij dan weer terug op een goed been, ook al omdat Stokart hier op z’n best is. Mooi toch ?...al lag mij het tempo, temperament en teneur van het ganse concert wat te ongemakkelijk ‘cosy’ maar dat doet niks af van de kwaliteit van deze jonge musici, elk met hun eigen waarde. Dat de leader , Quentin Stokart, wat met dikkere lijnen mocht kleuren , da’s puur mijn gevoel want eenieder heeft z’n eigen stijl natuurlijk ! Er volgt dan nog een bis en de ‘All Blues’ van Miles, da’s voor mij nu es de perfecte afsluiter van de avond zie…
...

Winus

Voor het laatste concert in de locatie in de O.L.Vrouwestraat had de jazzzolder het Quentin Stokart Quartet geprogrammeerd. Met enkel nog de finale van JazzContest te gaan (de vrijdag van Maanrock op het Cultuurplein) kwam de periode rond de verhuis zo extra in het teken te staan van jong talent. Dat deel van de missie van jazzzolder vzw, om jonge muzikanten een podium te geven, wordt in september ook weer opgenomen in het gerenoveerde Predikheren met Baz Trio (6/9 met JazzAtHome Festival) en Nabou (13/9, ihkv de regelmaat van de 2^de en 4^de vrijdag van de maand).

Quentin Stokart Quartet speelde voor het leeuwendeel eigen composities en daarnaast enkele klassiekers uit de jazzgeschiedenis. Uit het zelf gecomponeerde materiaal sprak een voorkeur voor melodieuze lichtheid, waarbij de leider op elektrische gitaar een bescheiden, bijna nederige indruk maakte. Met zijn mooie klank en zonder allerlei effectenspielerei had hij best ietsje luider voor de dag mogen komen. Het was voor de aandachtige luisteraar dat zijn gitaarspel fijntjes tussen de ritmesectie zwom die met Soet Kempeneers en Gaspard Sicx (ook) eerder aan cool jazz refereerden dan aan bop.

De meest opvallende figuur in het kwartet was van bij de start saxofonist Sam Comerford, die welgemikt wat invloeden van vrije muziek in zijn spel verwerkte. Hij was zichtbaar vermoeid, maar zijn levendige en kleurrijke bewegingen fleurden de eerder brave muziek op. Hij leek eerst grote fan van Lester Young, maar al gauw ook van moderner meesters als John Zorn. In de eerste set leverde dat een spanningsveld op dat kon boeien dankzij de finesses die de vier muzikanten in hun puzzelwerk legden. Wie van “Tea for Two” houdt, kon dan ook genieten van hun versie van deze standard, die zeker niet opzichtig was, maar eerder ouderwets discreet en liefdevol.

In het voorlaatste stuk voor de pauze hanteerde Quentin Stokart een slide, waarmee hij een verrassende vervorming aan de klanken gaf die een beetje aan de stijl van Mary Halvorson deed denken. Meer verrassingen zoals op deze “The Last Laugh” zaten er weliswaar niet in. De tweede set borduurde verder op fijne melodieën met enige contrastwerking en extra kleur – verschillende keren met gestreken bas, hier en daar een boeiende solo van de een en de ander. Uitgesproken sterk kwamen de composities niet over, eerder gewild licht – zoals bij The Milk Factory, maar anders. De versie van “These Foolish Things” voer er zeker wel bij. In de light eerste helft van “Stompin’ at the Savoy” kwam deze aanpak wat ongepast over, want allesbehalve ten dans nodigend, maar dat maakte Sam Comerford dan goed in de swingende tweede helft.

Voor een bisnummer dienden de jongens te overleggen. De blues die ze kozen, kreeg nog een lekkere uitvoering die cool en warm levendig verenigde. Alles tezamen een schoon concertje, toch wel.

Danny De Bock

by Wouter De Jonck

...volgt mogelijks nog ?...