...deze 35e verjaardagseditie is ook hier bij ons bijzonder in de smaak gevallen zoals je uit de dag-concertverslagen hebt kunnen opmaken. Het was voor mij vooral een uitkijken naar Pascal Schumacher aan de start met de verwachtte CD-voorstelling van 'Left Tokyo Right, het album uit 2015 dat mij toen alleszins teleurstelde...Eric Thielemans  & Billy Hart op de clubstage leek me ook wat exciting, eigenlijk zijn die clubconcerten sowieso al een belangrijke toegevoegde waarde, verder wou ik nu toch ook es het ICP Orchestra volledig uitzitten....curieus ook naar Jef Neve & Typhoon, Craig Taborn , Dré Pallemaerts , Ben Sluys met z'n diverse projecten en natuurlijk Tutu, ietwat teleurgesteld toch dat onze International nog niet solo met haar eigen repertoire tot op de main stage geraakte hier...wat internationals betreft ben ik blij van ook Joachim Kuhn op het podium te treffen, benieuwd naar deze rare combinatie met Pharoah Sanders en Zakir Hussain toch, had hem liever solo aan het werk gezien.... en vreemde eend in de bijt Patti Smith ? Ja, da's een buitenkansje hier, een opportuniteit die we met plezier incasseren...

Genoeg te beleven tijdens deze festivalvierdaagse weer en we waren al meteen aangenaam verrast door de weer veranderde terreinopstelling, de clubstage is daardoor veel meer een deel van het geheel geworden als voordien, ruimer dacht ik ook, houen zo in de toekomst !...Voor de rest kan ik enkel maar berichten omtrent zaterdag en maandag, die dagen dat ik ter plaatse was en dat werd meteen voor mij een eerste kennismaking ook met artist in residence Avishai Cohen...funk, no funk..rock, no rock, jazz no jazz but what a concert ! Thielemans en mentor Billy Hart bewezen dat drummen met twee niet noodzakelijk een duel hoeft te zijn ...Eric's andere projecten, daar had ik het eerlijk gezegd niet mee, moet wél kunnen...op maandag was het wel elke keer prijs op die clubstage toen Ben Sluijs d'er stond, had ik trouwens wel verwacht ook...ICP chaos bewees dan weer dat creative instant composing een tijdloos amusement is dat bijtijds aardig swingt ook, genieten was dat ! ...minder was dat dan weer van Denardo Coleman die daarnaast toch ook bewees hoe lekker Ornette kan smaken maar, zoals bekend, ben ik zoal geen échte liefhebber van het genre...Patti Smith dan gooide hoge ogen, was ongetwijfeld de topper van deze editie en zelfs geen jazzact ! 'I'm no fuckin' jazz singer', ja dat was duidelijk....wel veel hits...'the River',..'Because the Night', enz., enz...gevolgd door een oproep aan de generatie van nu : help to save this fuckin' world...people have the power...Gloria ! ...Oef ! Maandag aan de vroege start kwam dan Craig Taborn ons verblijen, niet zelden met repetitieve thema's maar evengoed luidde die de beiaard  of had je't geluid van de eeuwigheid rondom de eenzame fietser of fladderden d'er dwalende vlinders...Met het concert van Dré ben ik dan zelf beginnen dwalen, daar kan ik verder niks zinnigs over zeggen behalve dan dat het goed gezelschap bleek, lees maar hetgeen Danny d'er over schreef...Het Power Trio was, zoals verwacht krachtig maar ook niet echt mijn ding (ben geen Murray-liefhebber) en afsluitend bij het concert Sanders/Kuhn/Hussain kan ik alleen maar terugkomen op mijn eerdere wens om Joachim Kuhn hier graag solo terug te zien keren...

Gezien het steeds maar stijgende succes van dit grandioze festival en de weerkerende interesse naar zowel jazz als naar avant garde en nieuwe muziekjes in het bijzonder bij zowel artiesten als publiek lijkt de kans groot dat we mekaar hier volgend jaar weer zullen treffen ... wij zien malkander wel onder dees of andre boom...

Winus