back to start !

 

JAZZ MIDDELHEIM

 


 

 

-persteksten -

 

-  onze concertverslagen  HIER ! -


 


                    

 


 

 

    vrijdag 12 Augustus     zaterdag 13 Augustus     zondag 14 Augustus    maandag 15 Augustus

 



 



Zaterdag  13  Augustus


YES Ornette !




Avishai Cohen's Big Vicious
 

hoofdpodium 15u30

 

Avishai Cohen (trompet), Yonatan Albalak (gitaar), Uzi Ramirez (gitaar), Aviv Cohen (drum), Dan Mayo (drums)


 

    

 

Op de tweede dag van de 35ste editie van Jazz Middelheim wilen de organisatoren de in 2015 overleden free jazz-pionier Ornette Coleman eren. Maar eerst is er, zoals dagelijks, een 'Artist Talk' met schrijver Ashley Kahn, artist talk die dus ook in het teken staat van Ornette Coleman vandaag. We krijgen bijkomende inzichten met de twee gasten Denardo Coleman en Han Bennink. Ze halen herinneringen op aan Ornette. Er zou nog een box bestaan met de allerlaatste Coleman-opnames ergens in een schuif. Ze geven toelichting bij 'harmolodics', één van de filosofisch-theoretische concepten die leidden tot Colemans genre doorbrekende status in de jazz. Er worden ook fragmenten beluisterd zoals ‘Good old days’ van de plaat 'Empty Foxhole' uit 1967.

 Op de Main Stage wat later mag artist in residence Avishai Cohen zijn Big Vicious-project dan  uit de doeken doen. Dat project ontstond enkele jaren terug in de Lower East Side van New York tijdens improvisatiesessies met bassiste Meshell Ndegeocello. De vergelijking met Ornette is treffend door te spelen met dubbele instrumenten: met twee gitaren (Yonatan Albalak en Uzi Ramirez) waarvan eentje op basgitaar en twee drummers (Aviv Cohen en Dan Mayo) .Het gaat er behoorlijk stevig aan toe. Soms is het wat teveel door mekaar, noch vis noch vlees, noch rock, noch funk, noch jazz. Avishai laat wel eerder een rocktint zien en manipuleert ook zijn trompet regelmatig met wat elektronische snufjes.

De band brengt eerst een versie van ‘Pyramid Song’ van Radiohead. Het is allemaal stevig, opwindend en avontuurlijk. Er is ook subtiliteit met enkele rustige momenten maar toch is de lade opengetrokken van de psychedelica, rock en funk. Mooi maar toch wat bevreemdend ook (het past eigenlijk ietwat buiten de rand van 'de jazz' maar het publiek reageert gunstig). De gitaristen hebben ook hun pedalen met effecten en toveren diverse klanken die wel redelijk blenden met mekaar. Er is tussendoor een knipoog naar Miles' zijn Bitches brew of d'er zit wat tussen van Black Sabbath of Lou Reed. Je hoort eigenlijk van alles er doorheen, soms wat rommelig en dan weer strak in het gareel. Het project Big Vicious is echter nog jong, zoekt mogelijks nog steeds richting....


 

 

Michel Proesmans en Winus



Eric Thielemans solo | Eric thielemans-Billy Hart| The Mechanics are Dancing in your Head | LargE Plays ERF

 club stage 16u50 -18u50 - 20u50 - 23U00

 

Eric Thielemans (drums,percussie), Eric Thielemans (drums), Billy Hart (drums) Mauro Pawlowski (gitaar), Rudy Trouvé (gitaar), Jean-Yves Evrard (gitaar), Roman Hiele (electronics), Eric Thielemans (drums), Eric Thielemans (slagwerk & electronics), Jozef Dumoulin (keys & electronics), Jean-Yves Evrard (gitaar), Niels Van Heertum (euphonium), Phillip De Jager (slagwerk), Laurens Smet (bas), Billy Hart (drum), Karen Willems (drums)


 

  

  

 

 

Het is tof vandaag om Eric Thielemans zowaar als een 'kleine artist in residence' in de club stage aan het werk te zien. Hij kan ook vier keer aantreden. Hij werkte eerder met Maak's Spirit en het Ben Sluijs Quartet (die hier op de laatste dag geprogrammeerd staat) en hij speelt ook bij 'Tape Cuts Tape' en eigen projecten zijn er zoals 'A Snare Is A Bell' en 'EARR' (Ensemble Artists Repertoire Research).
Hij begint er eerst helemaal solo aan met zijn twee floor toms geplaatst op twee stoelen. Hij speelt subtiel en percussief.. zoekt, twijfelt, onderzoekt de mogelijkheden... Het publiek slentert daarbij traagjes de tent binnen. Gaandeweg fascineert het werk echter en de muziek begint te leven. Iets minder is het hypnotisch potten en pannengerammel als het ware.
Op het einde haalt hij de truuk met het fietswiel naar boven en bespeelt het wiel met een strijkstok. Het geroezemoes van het publiek aan de rand deert hem niet. Billy Hart (met wie Thielemans straks in duo zal spelen) komt ook vooraan meekijken of het goed is. Ik verwacht straks toch wel wat meer dan deze muziek?



Naar het duo concert met mentor Billy Hart heeft Eric naar uitgekeken. Billy Hart is een jazzveteraan die met groten als Miles Davis, Wes Montgomery of Herbie Hancock heeft gewerkt en de laatste tijd vooral in de weer is met zijn eigen Quartet (met daarin Mark Turner, Ethan Iverson en Ben Street).

Het is een mini concert in twee delen zeg maar zonder afspraken vooraf gemaakt te hebben. Het concert is een muzikale dialoog die ze op dit kleine podium uitvechten want ze zitten als kemphanen tegenover mekaar. Hart bespeelt aan de start zijn drumstel met paukenstokken en Thielemans met brushes en daarna keren ze de rollen gewoon om. Ze vullen mekaar zo aan maar bekampen mekaar ook, zij het op een speelse manier. In een tweede deel bespeelt Thielemans de grote gongs terwijl Hart verder drumt en daarna keren ze ook hier de rollen graag om. Op deze manier blijft het boeiend en dit duo zal je trouwens niet vaak samen zien ook...


  

Met 'The Mechanics are Dancing in your Head' is de club overvol en er kan geen halve kip meer bij. Er werd aangekondigd dat ze Colemans' 'Dancing In Your Head'  uiit 1977 gingen interpreteren maar daarvan hebben we  niets gemerkt...Deze gelegenheidsband speelt wél een ferme alternatieve Colemantribute met veel harde gitaren van Pawlowski, Trouvé en vooral Jean-Yves Evrard. De ritmesectie met Eric Thielemans achter de drums en Roman Hiele op electronics doen de zaak wat opzwellen. Maar het klinkt best  ook rommelig en erg abstract met geschreeuw  en hetgeen de bedoeling is : zeker met vette basdreun wat te vaak voorkomt op festivals zodat je de fijne nuances tussen de instrumenten niet meer kan onderscheiden. Het is een muzikale oefening lijkt ons waarin men zo vrij kan zijn als een vis in het water. Ornette zal van bovenaf wel goedkeurend knikken ...





...soundscapes klinken soms ingetogen, soms iets meer uitgelaten maar altijd duister, wrang, wriemelend en wroetend. De beat hier is erg belangrijk met zovele drummers/percussionisten tijdens de ERF sessie van Thielemans. Een ietwat rare after party wordt het die we geheel op afstand gade slaan terwijl we napraten na de wervelwind en het denderend succes van Patti Smith op het grote podium...



Michel Proesmans en Winus


 


ICP Orchestra

 hoofdpodium 17u30

 

Han Bennink (drums), Ab Baars (klarinet, tenorsax), Tobias Delius (klarinet, tenorsax), Ernst Glerum (contrabas), Thomas Heberer (trompet), Tristan Honsinger (cello), Guus Janssen (piano, compositie), Michael Moore (klarinet, altosax), Mary Oliver (viool, alt-viool), Wolter Wierbos (trombone)

 

 

      

Voorgesteld als een knotsgek zootje ongeregeld begint Het ICP hun set op de mainstage, chaotisch kortom... Het ICP Orchestra oftewel ‘Instant Composers Pool’ is een onafhankelijk Nederlands platenlabel voor free jazz en geïmproviseerde muziek. Het label werd in 1967 opgericht door de saxofonist Willem Breuker, pianist Misha Mengelberg en drummer Han Bennink. Ze brachten/brengen immers platen uit waarin de grote platenmaatschappijen niet echt geïnteresseerd zijn. Mengelberg en Bennink intensiveerden hun samenwerking in 1974 in de vorm van een duo en het grotere ensemble ‘Instant Composers Pool’. Van de originele bezetting blijft nu enkel nog drummer Han Bennink over want Mischa lijdt aan dementie.

  

 

Het tentet schudt iedereen wakker van bij het eerste nummer met piepen, kraken, krassen. Erg free dus maar er zit ook swing in en veel berekende passages. In de muziek zitten bekende tunes verweven zoals ‘La Paloma’ en iets van de Ramblers ook. Deze bende kan vooral zwierige, speelse, lichtvoetige Duke Ellington– achtige jazz spelen zoals bvb. ‘East of the Sun’ of ‘Ellington’ in een arrangement van Mischa. Ze eren ook Monk en Herbie Nichols als idolen. Van de zangpartijen van o.a. cellist Tristan Honsinger zullen we verder maar zwijgen zeker. Er zit voldoende humor in de set met bvb. ‘Bleekgezicht’ met de mooie schuiftrombone van Wolter Wierbos en  lekkere solo's op klarinet (Michael Moore en Ab Baars) Er wordt ook een nummer opgedragen aan het Nederlandse olympisch renpaard ‘Jojo jive’. Tristan brengt ook wat spoken word in ‘Where The Sunflowers Grow’ en Han Bennink geniet zoals gewoonlijk  heel intens achter de drums.
ICP is misschien niet de meest toegankelijke band op dit festival, maar het brengt wél een hoop vrolijkheid ten tonele. Dat mag ook wel es !

 

 


 

Michel Proesmans en Winus

 

 


Ornette Coleman Tribute 'Denardo Vibe' 

 hoofdpodium 19u30



Denardo Coleman (drums), Al Macdowell (elektrische bas), Tony Falanga (akoestische bas), Charlie Ellerbe (gitaar), Rene Mclean (altsaxofoon), Abraham Burton (tenorsaxofoon), Wallace Roney Jr. (trompet)

 

           

 

Zoon Denardo komt zijn vorig jaar overleden vader Ornette eren. Ik moet zeggen dat de magie wel weg is. De vonk is minder overgeslagen op het publiek dan toen in 2007, toen Ornette en zijn bende hier zelf op het podium stond. Aangenaam klinken nummers als ‘Theme from a Symphony’ wel. Deze achtkoppige tribute-band met de muzikanten uit de laatste groep van Coleman werken zich te pletter en zweten nogal maar hun verhaal raakt onvoldoende. Ze zeggen ook niet veel en dat is zonde. Teveel power en te weinig soul... Het is ook geen 'best of' American show geworden. De band speelt energierijk en krachtig zonder enig rustiger pauzemoment. Eregast David Murray schittert daarbij wel zoals altijd. Gitarist Charlie Ellerbe heeft zelfs blijkbaar nog energie over, niet evident want ook geen jonge man meer....

 


Leuk op het einde is dat Avishai Cohen nog enkele nummertjes komt meejammen tot gejuich in het publiek want hij steelt de show dezer dagen als artist in residence. De jazz wordt echter vandaag niet op zijn kop gezet zoals Ornette dat wél kon doen...


  

  

Michel Proesmans en Winus

 

 


An Evening of Words and Music with Patti Smith

 hoofdpodium 21u30



Patti Smith (gitaar), Tony Shanahan (bas, piano), Jackson Smith (gitaar), Sebastian Rochford (drums)


      


We houden ons hart vast. Wat doet Patti Smith hier op Jazz Middelheim ?: trekpleister op zaterdag ? De tent zit wél afgeladen vol, de fans zijn hier speciaal voor afgezakt, da's duidelijk. We zeggen heel eerlijk: ze kwam, sprak, zag en overwon de ganse tent en werd daarbij zelfs beste act van deze dag, bij uitbreiding zelfs van het ganse meerdagenfestival ! Een dame om U tegen te zeggen, al spuwde ze bij haar intrede op de scène meermaals 'k weet niet wat uit, dat was minder ladylike... Pas op de show is afgemeten, wel doordacht en ze had het ook al waargemaakt enkele dagen vooraf op een ander festival in België.
Patti Smith opent haar concert met ‘Birdland’, voorgedragen uit haar boek ‘Collected Lyrics, 1970–2015’ en dat  gaat over de relatie tussen een jongen en zijn vader en over de menselijke natuur. Het boek gaat even later toch gauw opzij en zij vervolgt met  zingen tot groot jolijt van het publiek. Haar handen gaan daarbij profetisch in de lucht.
Deze ‘Godmother of punk’ is nog steeds bij de pinken en heeft een boodschap bij.  Maar wat speelt deze band goed ! en vooral haar zoon op gitaar dan ! Patti Smith is best goed bij stem, zo blijkt onder meer tijdens het country achtige ‘Wing’, dat uit haar album 'Gone Again' komt. We horen haar bekende parels als ‘Dancing Barefoot’, ‘Because the night’ en ‘Gloria’. Daarenboven brengt ze een speciale mooie eigen versie van ‘When Doves Cry’ van Prince. Haar gedicht ‘The boy, the beast and the butterfly’ draagt ze dan weer op aan Ornette Coleman en ze doet een bevlogen pleidooi voor improvisatie en muzikale vrijheid. Toch een hoogtepunt daar. Ze bedankt Antonie Van Leeuwenhoek voor de wetenschappelijke bijdrage, die haar onder meer in staat stelt om Allen Ginsbergs' Holy Holy Holy / Footnote to Howl te citeren met een opsomming van o.a. “Everything is holy! Antwerp is holy! Kerouac is holy! Ginsberg is holy! Corso is holy!...." En dit gaat in crescendo voor een waarlijk enthousiast,opgehitst publiek... Het nummer ‘Frederick’ is voor vader Frederick Dewey Smith van stergitarist Jackson Smith (haar zoon). ‘Ghost Dance’ uit de plaat ‘Easter’ is opgedragen aan de Hopi-indianen en herinnert ons eraan dat de tijden niet veranderd zijn.

Ze staat erop om de organisatie, catering en vrijwilligers te bedanken voor het uitstekende werk dat ze hier leveren en draagt het erg krachtig en stevig rockende ‘Summer Cannibals’ aan hen op. Daarmee stuwt ze het concert nog maar eens naar hogere sferen. "Fuck the chairs", roept ze dan het publiek toe. 'Ik ben geen jazz-zangeres, ik ben één van jullie. Als je wil dansen, dans dan !'. En tot wie zat: “Zoals ik eerder al zei, ben ik geen jazzartieste, I’m a just a rock bomb.” En inderdaad de mensen naast ons staan recht, de gangen vullen zich en iedereen  veert op, danst en klapt mee.
De punkdichteres en haar band brengen het er dus goed van af op dit festival, gewoon door zichzelf te zijn. Ze spelen daarbij loepzuiver en met veel overtuiging . Patti Smith is naast dichteres, zangeres ook nog een fervent activiste. Ze zegt: " Fuck racism Fuck nationalism / Fuck powerful governments / Power to the people". Het volk is de grootste vredesbeweging ter aarde. Wees sterk, ook in moeilijke tijden', waarbij ze zich tot de jongere generatie richt. En we moeten ook de mooie bomen hier in het park goed conserveren...
Het concert wordt zo een regelrecht rockconcert en de jazztent wordt waarlijk een rocktempel !
Eind dit jaar wordt Patti 70 en het is duidelijk dat ze haar boodschap wil doorgeven. Lijkt ons héél overtuigend gedaan !




 



 

Michel Proesmans en Winus

 

 


 

 


 ©  JAZZEPOES

 

 

 

up again !

 

 

back to start !