Vrijdag  12  Augustus

niet echt een 'Wauw ! dag' aan de start 

Pascal Schumacher & Friends 

hoofdpodium 15u30

Sylvain Rifflet (sax, klarinet), Verneri Pohjola (trompet, flugel), Franz von Chossy (piano), Jens Dueppe (drums), Pol Belardi (bas), Pascal Schumacher (vibrafoon, klokkenspel), Magic Malik (fluit)

Schumacher draait al geruime tijd mee in het vertrouwde jazzcircuit, met mooie evenwichtige composities vooral gebaseerd op een helderheid die dan weer een vertrouwde toegankelijkheid garanderen. Zijn nieuwe project wijkt daar niet van af, geen geëxperimenteer, maar erkenbare klassieke klasse. Evenwicht was de boodschap, beredeneerde schoonheid door het volledige combo ondersteund, waar bij de gasten af en toe een glansrol werd toebedeeld zoals bij het duet Schumacher / Malik. Franz von Chossy aan de piano eigende zichzelf ook een glansrol toe als fundamentenbouwer voor het geheel.
De in 2015 verschenen 'Left Tokyo Right' stond hier centraal met “Decoy”, “Wabi-Sabi” als eigen composities en met: Nascimento’s “Lilia”, Sakamoto’s “Merry Christmas, Mr. Lawrence” als geleende partituren. CD geïnspireerd op zijn verblijf in Japan waarbij bij de presentaties klein verwijzingen de ietwat grijze set kleurden.
Geen potten gebroken, geen schokkende halsoverkop toeren, geen gefreak, alles netjes binnen de lijntjes gekleurd, een rustige instap-set die in weinig verschilde van de begintijd van Schumacher samen met De Neve, Devisscher en Verbruggen, maar nu wel op het grote podium van Middelheim. Vertrouwd, gewoon, klassiek.  (lees ook onze CD-recensie)


 

Luque

Granvat | hoera. | EOP/AAN | Book Of Air vvolk

 club stage 16u50 -18u50 - 20u50 - 23U00

Bert Cools (akoestische & elektrische gitaar), Dries Laheye (elektrische bas), Stijn Cools (drumS), Bert Cools (akoestische & elektrische gitaar), Dries Laheye (elektrische bas), Stijn Cools (drums), Andrew Claes (tenor sax & ewi) Stijn Cools (drum & compositie), Sep François (vibrafoon & percussie), Hendrik Vanattenhoven (contrabas), Nathan Wouters (contrabas), Laurens Smet (contrabas & basgitaar), Bert Cools (elektrische gitaar & compositie), Ruben Machtelinckx (elektrische gitaar) Benjamin Sauzereau (elektrische gitaar), Niels Van Heertum (euphonium), Viktor Perdieus (tenor sax), Thomas Jillings (tenor sax), Erik Bogaerts (alt sax & klarinet), Frans van Isacker (alt sax & klarinet), Mathieu Robert (sopraan sax), Stefan Bracaval (fluit), Indre Jurgeleviciuté (kankles), Fruz Tonteling (harmonium), Wout Gooris (rhodes)

De gebroeders Cools in alle mogelijke variabelen van ‘Hoera!’ tot ‘Book of Air vvolk’.
Je zit erbij en je luistert er naar, nooit passionele muziek, emoties zijn ver te zoeken, alles kabbelt verder zonder uitspattingen noch highlights, met voor ons de voorlaatste set, een toppunt, een muur van minimaal aangeslagen muziekinstrumenten, zij spelen elk steeds dezelfde noot met als enig uitgangspunt een traag maar gestage volumeopbouw waar men van het summiere niets, amper hoorbaar, gaat tot een toch nog gematigde tutti, in welgeteld veertig minuten (40’), geen melodie, alleen aangehouden noten die in de tijd traag aanzwellen, 18 koppen. Een experiment, ontegensprekelijk, jazz? ontegensprekelijk niet.

 Wij stonden aan de rand van de tent onze tussentijdse dorst te lessen en ondergingen de diverse sets, waarbij we de laatste, om 23 uur moesten missen daar we zijn gevlucht voor Einaudie.
Fijne muzikanten daar niet van, maar aanspreken deden deze settings ons nooit, wegens te weinig boeiend, zacht uitgedrukt. Er zijn muziekjes die wel gemaakt moeten worden, in de eigentijdse muziek geen uitzondering, maar dan wel in het volle besef dat het nooit enig succes kennen zal, het is een ‘moeten’ dat men kan bewonderen los van alle succes. Het enige succes is dan dat men het gedurfd en gedaan heeft. Grappig genoeg zal mij deze laatste set steeds bijblijven, als een soort van anker, een referentie van hoe het ook kan, ook kan zonder echt te boeien, als een antipode van wat ik zelf wél graag hoor en zie. Als een bewijs in het ongerijmde.
.

Luque

Marcin Wasilewski Trio

 hoofdpodium 17u30

Marcin Wasilewski (piano), Slawomir Kurkiewicz (contrabas), Michal Miskiewicz (drums)

Spark Of Life was de basis voor deze set, hun laatste aanwinst op ECM. Hyper klassiek pianotrio dat al 23 jaar samen functioneert, geen kleinigheid in een jazzwereld die meestal moet hebben van eeuwige vernieuwing en steeds veranderlijke combinaties. Maar die degelijkheid is ook de basis van hun succes, hun samenwerking met Tomasz Stanko en anderen maakten de overlevingskansen van het trio alleen maar sterker.
De set kwam eerder traag op gang tot Wasilewski zijn toetsen wat heviger ging betimmeren en zijn beide kompanen mee trok in een hogere versnelling. Pianojazz leek hier weer eens opnieuw herboren te worden waarbij vooral dit trio uit de vernieuwing springt door zijn in de loop van de jaren onderbouwde topkwaliteit. Het lijkt allemaal zo vlot te gaan, lichtjes lyrisch, in de volle breedte van hun spectrum zonder zich te verliezen in theatraliteit en/of overaccentuering. Sterke set!

Luque

Avishai Cohen Quartet 

 hoofdpodium 19u30

Avishai Cohen (trompet), Yonathan Avishai (piano), Barak Mori (contrabas), Nasheet Waits (drums)

Artist in residence van 2016, trompettist Avishai Cohen baseerde deze set op 'Into The Silence', een vijfdelige suite, zij het in een gewijzigde vorm. Deze suite ontstond na de dood van zijn vader, als onderdeel van het rouwproces. In mineur dus. Voor mij waren de diverse stijltjes opvallend, alsof hij wou aangeven wat er in al die tussentijd allemaal met hem gebeurde, alsof hij al zijn oude goden op trompet nog eens uit de kast wou halen en hen elk voor zich een ode aan zijn vader liet spelen. Bevreemdend op het eerste gezicht, en een ietsepietsie moeilijk te vatten op het moment zelf, waarom al die stijlwisselingen, tot je het plaatje hebt en een aha-erlebnis je overvalt en de set zijn volle waarde aan je overgeeft. Meewarig, melancholisch, met de vrolijkheid enkel nog in verwijderende herinneringen aanwezig werden door Yonathan, Barak en Nasheet met evenveel ontzag vertolkt. Er was geen crescendo, geen echte wauw aan het einde, het concert eindigde als een rouwproces op zich, licht vervagend.

Luque

Ludovico Einaudi

 hoofdpodium 21u30

Ludovico Einaudi (piano, rhodes, disklavier), Federico Mecozzi (viool), Mauro Durante (viool en percussie), Marco Decimo (cello), Redi Hasa (cello), Alberto Fabris (lice electronics and elektrische bas), Francesco Arcuri (gitaren), Riccardo Laganà (percussie)

Het beste zou zijn om over dit concert gewoon te zwijgen. Sommige noemden het muzak? Voor mij eerder muzeik. Om 21u45’ waren wij op weg naar huis, weg van die toiletmuziek die in de verste verte ook maar iets met jazz te maken had, het was ons gewoon iets te pijnlijk zulk een toestand te moeten meemaken… Dit is een soort van Gentse toestanden die blijkbaar ook jazz Middelheim aangetast hebben, droevig, intriest. Als ik dit schrijf op zondag, is ondertussen ook Patti Smith en Typhoon gepasseerd, niet echt een editie waar een jazzliefhebber blij van wordt, hopelijk wordt de volgende editie iets minder beschamend… hoop ik…

Luque

fotografie © Cees van de Ven waarvoor dank