Vrijdag 10Juli

Het jaarlijks weerzien draait avontuurlijk uit !

 KEENROH XL

hoofdpodium 16u30

Bart Maris (trompet), Marti Melia (klarinet en basklarinet), Ruben Verbruggen (altsaxofoon en baritonsaxofoon), Thomas Jillings (tenorsaxofoon en altklarinet), Michel Massot (euphonium), Laurens Smet – (contrabas), Teun Verbruggen (drums), Jan Daelman (fluit), Thijs Troch (piano)

© Jos Knaepen

De opening van een festival lag in de handen van Keenroh, zij kregen vorig jaar een aanmoedigingsprijs “Jong Jazztalent Gent-concours”. Met als toetje een plaats op het grote podium dit jaar.
Het duo van piano en fluit werd speciaal voor Gent Jazz een kloek orkest, “XL”, dus. Ook het repertoire werd met diverse composities van diverse doorwinterde leveranciers 'Extra Large', Thijs Troch en Jan Daelman brachten ze met een negenkoppige bezetting, met gevestigde waarden als trompettist Bart Maris en drummer Teun Verbruggen. Op tuba, Michel Massot, hij was van de partij als vervanger voor zijn jongere collega Niels Van Heertum, die momenteel op theatertour is bij Jan Fabre.
Wij konden Keenroh XL volgen in diverse club optredens in aanloop naar dit hoogtepunt, wat ons toch wat wisselende indrukken achter liet. Maar de bende was nu duidelijk ingespeeld en liet een meer evenwichtige samenklank achter. Kris Defoort, Jozef Dumoulin, Bo Van Der Werf en Ben Sluijs waren de compositorische hofleveranciers van dienst, wat ook in die composities een wisselende kleuring opleverde. Maar evengoed een wisseling in stijlen, waar binnen dan weer nog eens gewisseld werd naar improvisaties. Een negenkoppige bezetting die duidelijk tot wasdom gekomen was en met deze prestatie de moeilijke opdracht had het festival op dreef te trekken, maar tevens direct het niveau naar boven stuwde. Maar de prijs van opener te zijn op een vrijdagmiddag is dat het publiek nog binnen sijpelt en de tent spaarzaam bezet blijft.
 

© Bruno Bollaert

Luque

DAVID VIRELLES ‘Mbókò’ 

 garden stage 17u50 -19u50 - 21u50

David Virelles (piano), Thomas Morgan (contrabas), Román Díaz (percussie & vocals), Eric McPherson (drums)

© Bruno Bollaert

En natuurlijk had je tussendoor de gezellige Garden Stage, waar de Cubaanse pianist David Virelles met Mbókò een merkwaardige deels swingende, deels schokkerige vernieuwende Zuid-Amerikaanse variant bracht van een met momenten uitgesleten genre van de Cubaanse muziekcultuur. Rituele en sacrale Cubaanse muziek samen met invloeden uit de minimale muziek, folklore en jazz, werden gemixt en opgefrist, waarbij de piano, met momenten, een wezenlijk deel van de ritmesectie uitmaakte. Om te volgen.
 

Luque

KRIS DAVIS ‘Infrasound’

 hoofdpodium 18u30

Kris Davis (piano), Oscar Noriega, Andrew Bishop, Ben Goldberg, Joachim Badenhorst (basklarinet), Antoine Rayon (hammond orgel), Nate Radley (gitaar), Tom Rainey (drums)

© Jos Knaepen

Kris Davis, de Canadese pianiste is ook voor ons een nieuwkomer, maar evengoed een nieuwlichter. Haar Infrasound Octet valt op door een wel erg ongebruikelijke bezetting: de diepe nasale, typische licht kreunende verzachte houtklanken van de basklarinetten en dan wèl met een batterij van vier spelers ! Op het album 'Save Your Breath' (in mei 2015 uit bij Clean Feed) bracht ze deze opvallende bezetting bij elkaar, vier basklarinetten (van Ben Goldberg, Oscar Noriega, Andrew Bishop en de Belg Joachim Badenhorst) en daarnaast nog eens gitarist Nate Radley, accordeonist/organist Gary Versace en drummer Jim Black.
Met momenten is het kwartet klarinetten met daarbij in unisono het orgel van Gary Versace diep grollend en van een magische schoonheid. Maar verwacht geen traagheid, de diepte sloopt de ritmes niet, eerder omgekeerd van uit de diepte worden de ritmische variabelen opgejut met soms de piano als structurele kadansmaker, een gehamerd klavier. Contrasten met Gary Versace als pointillist in gevatte solo’s, overvloeiend naar Kris toe. Enige theatraliteit was geen taboe, maar was dan ook voortvloeiend uit het concept zelf. En het was zoeken, ook als luisteraar was het zoeken, tussen de diepglooiende nasale klanken en de hoogpolige contrasterende interventies van piano, drums en gitaar. Maar het was een zalige zoektocht.

© Bruno Bollaert

Luque

JACK DEJOHNETTE’s ‘Made in Chicago’ 

 hoofdpodium 20u30

Roscoe Mitchell (saxofoon), Muhal Richard Abrams (piano), Larry Gray (contrabas & cello), Jack DeJohnette (drums)

© Jos Knaepen

De vijftigste verjaardag van de AACM (Association for the Advancement of Creative Musicians), een mijlpaal om te vieren en hoe vieren musici iets? Juist! En zo ook Jack DeJohnette, hij trommelde voor het jazzfestival van Chicago een aantal sleutelfiguren uit het avant-garde muzikantencollectief AACM (Association for the Advancement of Creative Musicians) weer op. Eerder dit jaar verscheen de opname van dat concert op CD en maakte eens te meer duidelijk hoe een jazztraditie van zestig jaar oud nog steeds relevant is en blijft. Pianist Muhal Richard Abrams, 85 jaar oud, is ons bekend van bij de eerste editie van het Gent Jazzfestival, toen nog in het Gravensteen. Maar het vuur is er nog steeds, het vuur van de ‘Free jazz’, een term die een beetje weggedeemsterd is, verloren gelopen in de huidige terminologie. Maar ze stonden er : Jack DeJohnette, Muhal Richard Abrams, Roscoe Mitchell en Henry Threadgill, configureerden een set die nog steeds onder de noemer avant-garde valt, een frisheid en volheid die niets te maken had met de fysische vergrijzing van het producerende gezelschap. Je hoort er een beetje in thuis te zijn, als je tegen het free-idioom op botst, kan je moeilijk mee, je moet open staan voor de vrijheid en je zelf de vrijheid geven om er voor open te staan, je moet als het ware de reguleringen van die vrijheid hun kansen geven.

© Bruno Bollaert -Jos Knaepen

BILL LASWELL presents The Master Musicians of Jajouka (feat. Bachir Attar) with Material 

 hoofdpodium 22u30

Bill Laswell (elektrische bas), Aiyb Dieng (percussie), Graham Haynes (trompet), Peter Apfelbaum (saxofoon & fluit), Hamid Drake (drums) & The Master Musicians of Jajouka feat. Bachir Attar

© Bruno Bollaert

Bill Laswell, bassist en producer koos Gent uit om zijn allernieuwste project in première te laten gaan: gebaseerd op een samengaan van zijn eigen punk-funkband Material en de Marokkaanse meestermuzikanten van Jajouka. Zij hebben hun legende vooral te danken aan een album dat werd geproduced door wijlen Brian Jones en dat op het label van The Rolling Stones werd uitgebracht. Op de tonen van hun sufi trancemuziek, gespeeld op schalmeien, viool en percussie-instrumenten, schoven één voor één de leden van Material aan. Het oorverdovend volume was voor sommige mensen niet te harden, waarbij de scherpe schalmeitonen door de oren sneden. Het geheel had iets aandoenlijk ouderwets, een jaren tachtig deja-vu gevoel. En ja, ik kan mij voorstellen dat het sommige mensen aan het dansen zette, maar het contrast met de vorige set kon niet groter zijn.

© Jos Knaepen

Luque

REIJSEGER / FRAANJE / SYLLA

 garden stage  00u00

Ernst Reijseger (cello), Harmen Fraanje (piano), Mola Sylla (zang, m’bira, xalam, kongoma)

Om de nacht in finnesse te eindigen, punt middernacht, op het kleine podium was er het trio van cellist Ernst Reijsiger met pianist Harmen Fraanje en de Senegalese zanger en multi-instrumentalist Mola Sylla. Reijsiger is niet zo zeer te beluisteren, maar meer te proeven. Projecten zijn steeds een uitbalancering van een zachtheid op zich. En ook hier was dit een verfijnde inleiding van de komende zomernacht.

Luque