Ruben Machtelinckx & Karl Van Deun - Nona

Karl Van Deun gitaar, composities - Ruben Machtelinckx gitaar , banjo, composities

Het gitaar duo met leerling Ruben Machtelinckx en leermeester Karl Van deun doet ons helemaal wegdromen. De warme klanken van de akoestische gitaren en banjo (Ruben aan het end in een meer dynamische solopartij) dompelen ons onder in intieme melancholische folky jazz, die zweert bij eenvoud en puurheid. Vingervlugge virtuositeit is, net als dynamische contrasten, niet de hoofdbekommernis van de twee. Wel blinken Van Deun en Machtelinckx uit in een ragfijn samenspel waarbij ze meer dan eens als een Siamese tweeling klinken. Op het programma staan naast eigen composities enkele meeslepende improvisaties.

Het is zeker geen overvloed van noten want ze hanteren het principe van ‘less is more’. Een paar keer doorbreken die composities de wat slaperige toon, zoals in ‘Question Mark’ of het lichtvoetige ‘Daisy’ waarin je te maken krijgt met inventief vlechtwerk en vingerbrekers die de compositie grilliger en minder voorspelbaar maakt. De zaal van Nona zit weer redelijk vol en het publiek blijft er stil en aandachtig luisterend bij. Een respectvol publiek is dat hier ! Karl praat daarbij steeds de nummers wat plechtig aan mekaar, geen geintjes daarbij en de set verliest zich daarom wat in ernstigheid ook. Bekijken we het wat langs de kunstzinnige kant dan worden hier in de eerste aanzet van deze festival-afsluitingsdag aquarellen geschilderd met zachte penselen. Aan het eind borstelt ieder dan nog z'n eigen solo-handwerkje. We kennen intussen deze gitaristen wel, vanuit bvb. de Jazzzolder en thuisconcerten in Jazzathome Mechelen. Over Ruben, die met rietblazer Thomas Jillings (Jennik Verlinden Quartet) het duo Linus vormt schreven we eerder al dat -ie 'poësie van/voor ijsheiligen' maakt en dit in onze recensie van 'Onland' van dat duo.

Winus & Michel Proesmans

LABtrio feat. Michaël Attias & Christopher Hoffman

- CultuurCentrum Mechelen, Auditorium-

Lander Gyselinck drums - Anneleen Boehme contrabas - Bram De Looze piano, Fender Rhodes - Michaël Attias saxofoon - Christopher Hoffman cello

Het bekende en bejubelde LABtrio krijgt van de BRAND!-STORM! organisatoren de kans om een creatie te ontwikkelen met fijne muzikanten uit New York. Lander en Bram vertoefden daar een hele poos voor opleiding, raakten in de band van de Big Apple scène en brengen vandaag hun New Yorkse vrienden mee, cellist Christopher Hoffman en saxofonist Michaël Attias, beiden met ruime ervaring (Anthony Braxton, Marc Ribot...) en dan weet je dat zulks wel kan klikken. Ja, het trio klinkt nu anders, voller en mogelijks zelfs beter dan vroeger, Dat was alleszins onze indruk naarmate het concert vorderde. Openen deden ze met ‘Michelangelo’ waar de melodie terugkeert, bij elke muzikant telkens in een ander ritme, zo vertelt de sympathieke Anneleen, de  aankondigster van dienst. Leuker vonden we ‘Low Fat’ met een groovy funky ritme mede door de Fender Rhodes klanken  i.p.v. de vleugelpiano.

Het lijkt soms op kamermuziek met die cello erbij en neigt daarbij eveneens naar avant garde. Een hele week resideerden ze al in Oostende en je voelt dat deze mensen op mekaar ingespeeld zijn. Vermelden we nog  het lange ‘Mr Sandman nr 1’, op het einde van de set en in de zaal lijkt iedereen het eens : Sterk concert van betekenis ! In de lente trekt de band  naar NYC om daar een album op te nemen waarna er zal getourd worden. Wij zijn nu al benieuwd naar de uit te komen schijf die ongetwijfeld voor een volgende boost in de carrière van dit jonge trio zal zorgen. Je hoort het ook van andere festivalgangers : reuze concert en hebben we daarmee nu al de climax van de avond gehad ?

Winus & Michel Proesmans

Carate Urio Orchestra  - Nona

Joachim Badenhorst saxofoon, klarinet, stem - Sam Kulik trombone, gitaar, stem - Frantz Loriot altviool, percussie - Nico Roig gitaar, stem - Brice Soniano contrabas, stem - Pascal Niggenkemper contrabas, stem - Sean Carpio drums, gitaar, stem  

...Effe terugkomen op de laatste zin van vorige concertbespreking...Wat ons betreft hebben we inderdaad de muzikale climax nu wel gehad want het Carate Urio Orchestra heeft dan wel niks te maken met één of andere Japanse gevechtskunst maar nu wordt er, om de Festivaldag en eigenlijk daarmee ook het ganse Festival rond te maken, wel een fameuze 'boenk' op gegeven.

Het zevenkoppige Carate Urio Orchestra staat onder leiding van  Festival-hoofdvogel rietblazer Joachim Badenhorst. Hij is ontegensprekelijk een opmerkelijk en onmisbare persoonlijkheid geworden in het jazzwereldje en daarbuiten en brengt in dit gezelschap muzikanten mee vanuit verschillende windstreken in Europa en kent deze mannen reeds goed vanuit diverse andere projecten. In 2013 verscheen het album 'Sparrow Mountain‘ en in de zomer van 2014 stonden ze zelfs op Middelheim alwaar ze zorgden voor een verrassende openingsact tijdens de slotdag. Een brouwsel van rock, improvisatie, folk, minimalisatie naar experimentele psychedelica, dat komt er, in luid vertoon, op ons af ! Het lijkt ons daarbij vandaag alleszins 'zwaarder' ern minder toegankelijk dan toen, op dat Middelheim-concert, maar ja deze zaal is dan ook veel intiemer dan de grote tent van Jazz Middelheim en dat maakt het meteen dan ook 'geweldiger'.  Er zit trouwens ook wel wat verrassends tussen. We krijgen tussen een van dynamiek (dynamiet?) barstende set plotseling een heel melodisch, zachter tussenspel met  de zang en gitaar van nieuwkomer Sam Kullik die, net als wat anderen uit het collectief, verschillende instrumenten bespeelt, zo  ook  de schuiftrombone. Heel Zappaiaans trouwens, alleen  zijn de words daarbij moeilijk te verstaan en komt het  wat op 'z'n  Lou Reed's' over.... Deze acte was nog goed te volgen  maar op het einde hebben we dan nog een lang stuk gebaseerd op het Vlaamse liedje ‘zeg ken jij de mosselman’ ..dat is.. voor wie het kan herkennen, zo mooi zit dat verstopt in een bezwerende opbouw tot aan de climax. Badenhorst zingt hier ook net als de anderen, in volle overgave, en in trance... Bijzondere  soundscapes en vooral het solo klarinet spel met circular blowing van Badenhorst himself zoals we hem  kennen is fenomenaal en hij weet daarbij goed om verhaallijnen op te bouwen. Maar eigenlijk is het, wat ons betreft, eigenlijk ook allemaal wat te druk, te experimenteel en te lang uitgesponnen. Voor de liefhebbers dus, maar die zitten er echt wel in de zaal ! Komen we terug op de eerste concertrecensie van vandaag en bekijken we dit concert ook langs de kunstzinnige kant, dan laten we de zachte penselen best liggen nu  en grijpen we liever naar de viltstiften en tekenen koortsig, expressionistisch én met zeer vette lijnen !

Op het einde bedankt Joachim 'enorm enorm  enorm' de organisatie en KunstenCentrum Nona alwaar de band het podium nog enkele dagen zal innemen voor de opnames van een volgende CD.

Winus & Michel Proesmans

Brand!-blus party met vinyl DJ Kurt Overbergh - Nona café