Joachim Badenhorst solo - Sint Rombouts kathedraal

Joachim was aangekondigd als solo, maar had een compagnon, de galm van de kathedraal. Galmen hebben afmetingen, kunnen benoemd worden, worden berekend om plaats en sterkte van muzikale evenementen in een ruimte als deze te optimaliseren. Berekend of niet, iedereen maakte de referentielink naar de opnames van Jan Garbarek met het Hilliard Ensemble, 'Officium', te recht of ten onrechte, maar de klank was dan ook hemels, voor ongeveer een goede 100 gegadigden mocht dit wel een gesmaakte opening van dag 2 genoemd worden. Dus een dik half uurtje galmende zichzelf overlappende muziek op sax en klarinetten met lento improvisaties, complentatief zwevende klanken in een door een waterzonnetje overspoeld kerkschip, mooi.

Luque

Joachim Badenhorst - Michael Moore - John Ruocco  - NONA

Joachim Badenhorst, klarinet en basklarinet; Michael Moore, klarinet & John Ruocco, klarinet

Joachim Badenhorst met twee van zijn leermeesters en gedrieën samen als trio met klarinet, het was niet eerder vertoond en klonk heel bekoorlijk. De akoestiek in het zaaltje van Nona zou later op de avond opnieuw aantonen hoe geschikt het is voor muziek zonder versterking. Openen deed dit trio in een kinderlijk, beginnelings aandoende speelwijze. Waarna ze al gauw het wijde sop verkozen en beheerst gepruttel en sputterende geluiden in hun spel betrokken, dat ook de schoonste klarinetklanken omhelsde. Drie muzikanten met een eigen stem en een eigen geluid, het leidde tot het fijnste samenspel. Joachim Badenhorst breidde met de basklarinet het spectrum verder uit en samen doken ze diep in klankkleuren van klarinet die van traditie getuigt zonder oubollig te klinken en nieuwe wegen zoekt.
Het had wel wat weg van een verderzetten van de avontuurlijke aanpak van Jimmy Giuffre van enige decennia terug. Vaak rustig, maar ook levendig en op een fijne manier speels. Voor de composities had vooral Michael Moore gezorgd - die staat altijd garant voor aparte kwaliteit - en daarnaast brachten ze een paar klassiekers. 'Light Blue' van Thelonious Monk werd uit elkaar gerafeld alsof het een patroon betrof dat zich zachtjes laat ontrafelen en met de nodige precisie zo weer in elkaar is gepast. Met de standard 'Alone Together' laste het drietal radicaal vertraging en verstilling in.
Afsluiten deden ze dan weer heel ritmisch, met een stuk dat gehamer op een bouwwerf mooi zou laten klinken. Met goedlachse verbeelding en grote schwung timmerden ze aan een solide muziekstuk dat een frivole finale vormde die vrolijk stemde.

Danny De Bock

Joachim als de oud leerling met Michael en John, als oud mentors, driemaal klarinet in diverse formaten, akoestisch. Deze constellatie op vraag van de festivalsamenstellers zelf, naar analogie van andere onderdelen van het festival met een gelijkaardig opzet. Prachtig resultaat. Basic was het idee dat Joachim voor materiaal zou zorgen, maar uiteindelijk had Micheal ook nog bruikbare partituren voor gelijkaardige bezetting liggen. Enkele stukken van Michael en Joachim, met verder twee nummers van Thelonius Monk. Dit concert sloot mooi aan bij het kathedraalgebeuren, introvert, nooit agressief, zelfs in uptempo vol rust en evenwicht, drie klarinetten verzonken in hun samenzijn, zelfs in de dissonanten in harmonie, louterende kamermuziek, fijnzinnige sprankelende spanning binnen het trio dat zo, in alle rust en sereniteit, tot de laatste seconde toe de zaal meehad, die hen in een ademloze stilte omkranste.

Luque

Walabix invite Bart Maris - CultuurCentrum Mechelen

Bart Maris, trompet; Quintin Biardeau, sopraan- en tenorsax; Gabriel Lemaire, alt- en baritonsax; Valentin Ceccaldi, cello; Adrien Chennebault, drums

Het concert in het Cultuurcentrum beloofde van een heel ander allooi te worden, veel meer free jazz en jawel, een geïmproviseerde set kregen we. Deze combinatie begon met grote energie en haalde meermaals fel uit. Het deed mij denken aan de eerste keer dat ik hun cd hoorde en toen even aan Cactus Truck dacht. Bij volgende beluisteringen van de cd begreep ik niet waar ik die associatie had gehaald, maar live was het weer van dat. Deze jongens speelden met een intensiteit en een chemie die bij momenten bijna overrompelde.
De cellist toonde zich een stuwende kracht die zich volledig uitleefde in het vrije spel van versnellen en vertragen, van beuken en kabbelen. Dat op zijn cello een snaar sprong tijdens een trage, krachtige beweging zei veel over de overgave waarmee hij speelde. De andere bandleden legden minstens evenveel concentratie aan de dag om hun duit in het zakje te doen. In grote lijnen voltrokken ze bewegingen die aandeden als eb en vloed. Om een stormwind te ontketenen was het Bart Maris die het sein gaf, maar voor het overige gebeurde alles heel spontaan en vrij. De vijf luisterden heel aandachtig naar elkaar en als de ontwikkelingen er om vroegen, lieten zij hun instrument rusten, om dan weer gepast in te vallen. Bijv. toen Quintin Biardeau en Bart Maris behoorlijk furieus aan het blazen waren, maar hun woeste golven weken wanneer Gabriel Lemaire met de baritonsax als een stoomschip kwam aanzetten.

Danny De Bock

Ander deeg, dus andere koek, Walibix! Mij leek Valentin Ceccaldi op cello de drijvende kracht van het geheel, met gelijkwaardige metgezellen Quentin Biardeau en Gabriel Lemaire aan de saxen en klarinetten. Adrien Chennebault aan de drums, wat men in het Frans voor hem toepasselijk “Batterie” noemt, want hij leverde weldegelijk het gros van de energie waar Walabix op dreef. Plaats daar nog een Bart Maris bij en je bekomt een zacht explosieve cocktail die een zaal kan doen stomen. Géén easy listening, de jonge drive spatte ervan af, verder opgejut door Maris, kon het er vrij ruw aan toegaan, maar de stukken staken goed in elkaar, strak omlijnd, zodat de improvisaties muurvast verankerd zaten in een goed lopend geheel. Bij het laatste nummer werden nog twee leerlingen van het conservatorium van Mechelen die een workshop van Bart Maris hadden gevolgd toegevoegd, een panfluitspeler en een saxofonist, zij gingen netjes op in het geheel, waarbij de laatste energie uit de kast werd gehaald.

Bart Maris & Lode Vercampt - Nona

Bart Maris, trompet & Lode Vercampt, cello

© TheLumixusMan (Entrepot Fictief, Gent)

Terug in Nona bood het programma nog een luik met fijne composities om de avond af te sluiten. Dat werd een bloemlezing uit eigen werk van Bart Maris en Lode Vercampt. Bart zette er zijn bril voor op, want nu moest hij noten lezen. Met nu en dan een woordje uitleg tussen de nummers leek het hard op een greep uit eigen kronieken, verteld in kamermuziek die het midden houdt tussen jazz en klassiek.
Dit is een zeer persoonlijk project van twee muzikanten van wie de één meer in klassieke middens en de ander in jazz zijn boterham verdient. Voor wie de cd 'Krommekeer' al kende, kon de herkenning meespelen. Bijv. in het enigszins zoete 'Hemelrijk' waar Lode bij zingt. Of in 'Pezewever' dat werd opgedragen aan René De Wever, aka DJ Godevil. Je kon aan de cello suites van Bach denken bij 'Roe'. De mooie melodieën met ritmische begeleiding, het sierlijk, melodieus samenspel, de zangerige passages en de zang van Lode Vercampt, de vrije geluiden die het duo uit hun instrumenten haalde, het kwam allemaal schitterend tot uiting in de zaal van Nona. Bart liet er zijn sourdines voor staan, zozeer genoot hij zelf van de pure klank in de voorhanden akoestiek. Hij was niet de enige die dat deed, ook Lode was zichtbaar in zijn sas en het publiek deelde in het luisterplezier.

Danny De Bock

© TheLumixusMan (Entrepot Fictief, Gent)

Terug in Nona, terug in de intimiteit, kamermuziek , cello en trompet, uitgeschreven muziek met kleine improvisaties, een concept dat al 8 jaar werkt en ook hier werkte. 'Bevingen', 'Pedor', 'Pezewever', 'Aernout komt niet terug', zijn enkele titels die de revue passeerden en tevens terug te vinden zijn op de CD Krommekeer van dit duo. Fijne verstilde muziek, nog net even voor het slapengaan, ook hier weer akoestisch, zonder franje, geen dempers of fantasietjes op de trompet, de cello, gestreeld, getokkeld, gestreken en beroffeld en Lode die soms meezong als derde stem in deze droge akoestiek vol warme klanken. Met tussendoor bindteksten door Bart, kleine verhaaltjes die de nummers duiden, aanloopjes naar de kleine wissewasjes die de nummers omgaven. Om stilletjes van te worden, op het einde van een dag vol intimistische geluiden (op het jonge viriele guerrilla geweld van Walabix na…).
Een mooie zachte afsluiter van deze festivaldag, op weg naar zoete dromen.

Luque