Han Bennink Trio - Nona

Han Bennink: drums; Simon Toldam: piano; Joachim Badenhorst: saxen, klarinet

Ik was al langer benieuwd om dit trio te zien. Ik had positieve recensies gelezen over hun twee cd's (die ook op plaat uit zijn) en al een paar keer bijna een exemplaar gekocht. Ik durfde me te troosten dat ik dichtbij huis nog niet veel kansen had gemist om hen live te zien. En toen haalden Nona en centrale gast Joachim Badenhorst het trio voor Brand! naar Mechelen, waar ik woon.
De drummer met de witte haren gaf er meteen een lap op. Hij had alleen maar een snaredrum, een paar blokjes, drumstokken en brushes mee, maar hij mepte zo luid dat hij piano en blaasinstrument overstemde. Het deed een beetje raar aan, maar het gaf tegelijk een apart klankbeeld stuk. De slagwerker in het midden prominent met veel volume en opzij, muzikaal in de achtergrond, toetsenist en rietblazer. Het zou voor de geluidstechnicus even zoeken zijn, maar geleidelijk ging de mix wel beter zitten.

Het trio bracht een heel gevarieerde set, waarin melodieën een grote rol kregen, maar ook de vrije bewegingen hadden een hoofdrol. Het tweede stukje bekommerde zich al veel minder om een schone melodie dan het eerste, dat bijna aandoenlijk gevoelig was. In hun spelen met vrijheid en structuur deden de muzikanten uiteenlopende jazzstijlen en periodes aan. Soms klonken ze heel ouderwets Amerikaans en dan weer ouderwets Brits - alsof Bennink wat mee wou geven van de jazz uit zijn kindertijd. De piano klonk toen ook heel oud. Verderop ging het een warme, feestelijke richting uit en bracht Badenhorst op tenorsax een update van calypso in de trant van Sonny Rollins. En behalve met latin werd de set ook nog met afro getint, ik kreeg het gevoel dat de energie van deze drummer vergelijkbaar kon zijn met die van wijlen Art Blakey. Bennink doet het dan wel met veel minder dan een drumkit, hij speelt met handen en voeten, stopt de ene drumstok in de mond en slaat er op met de andere.

Bennink sloeg deze avond ook een gat in het vel van zijn snare. Toen haalde hij een ander plastieken velletje uit de coulissen en zette zich aan het losvijzen en vervangen. Had het fijnzinnig plukken uit verschillende stijlen en tijdvakken al iets van muzikale collagetechnieken, nu kreeg het knip- en plakwerk een onverwachte visuele component. Intussen speelden Badenhorst en Toldam verder. Nu eens heel toegankelijk, dan weer meer modern en vrij. Toen kon je heel goed horen wat zij speelden. Bennink stampte onderwijl wel eens ritmisch met de voeten, gaf de jongens een "yeah" mee, zong een beetje en toen het nieuwe vel er bijna op zat, vertelde hij een mop. Niet veel later eiste hij een solomomentje op en gaf hij een kleine demonstratie, daarna deelde hij met veel plezier weer de scène met zijn jonge kompanen, met wie hij duidelijk heel graag musiceert.

Danny De Bock

Bennink is al de 70 gepasseerd en speelt vandaag op zijn snare drum te midden van twee dertigers, de Antwerpse rietblazer Joachim Badenhorst en de Deense pianist Simon Toldam. Bennink leerde zijn twee jonge kompanen kennen op een jazzworkshop in het Canadese Banff. Wat ze gemeen hebben is een muzikale openheid en veelzijdigheid. Ze spelen van New Orleans tot experimentele vrije geluiden. Bij Badenhorst hoor je bovendien op saxen en basklarinet spelen en af en toe kronkelige lijnen toveren met invloeden uit de klezmer of Lee Konitz terwijl Toldam paden verkent die je zo naar de wereld van het repetitief minimalisme of de hedendaagse klassieke muziek voeren. Bennink gaat lekker tekeer en slaat toch wel een gaatje in zijn drumvel zeker ! Terwijl hij een nieuw vel op de scene smijt en vervolgens het vel vervangt spelen de andere twee vrolijk erop los. Hij blijft maar draaien en draaien aan de vijzen tot het helemaal goed zit. We zien Bennink graag zijn voet op de drum leggen. Hij is nog erg kwiek op zijn 72ste. De flamboyante leider is overigens rad van tong en bezit een fabelachtige techniek met de brushes en stokjes. Han speelt ook het solostuk ‘salt Peanuts’. Een toegift is er ook nodig en het concert loopt zo iets uit. ..

Michel Proesmans

Hauschka - CultuurCentrum Mechelen,Kerk

Volker Bertelmann : prepared piano

Het publiek wacht met spanning op de Duitse pianist Volker Bertelmann aka Hauschka gezeten voor een voorbereide piano voorzien van de nodige elektronica. Hij is de eerste keer in Mechelen en normaal associeert hij zich met grote steden als Londen of Berlijn. Hij is afkomstig van het platteland en heeft een voorkeur om in steden op te treden. Zie maar naar zijn recente plaat ‘Abandoned City’ van 2014. Tja de muziek is erg minimalistisch met veel improvisatie en excentrieke klanken. Bepaalde toetsen klinken anders zoals klavecimbel of sitar omdat hij diverse voorwerpen tussen de snaren heeft gestoken. Je ziet het allemaal pas aan het einde van het concert : tamboerijn, balletjes, potjes , stukken tape en stokjes. Hij heeft een techno achtergrond en wil van zijn piano schijnbaar een synthesizer maken met voorgeprogrammeerde toetsen.

Het eerste deel van het concert is één lang traag opbouwend stuk met veel repetitieve elementen en gaandeweg bombastischer met overdadige bassen. De kerkpilaren wisselen mooi van kleur tussen groen en blauw hetgeen de sfeer ten goede komt. Bij de inleiding vertelt hij dat hij vandaag zichzelf gaat remixen en nieuwe klanken zal toveren. Het tweede deel van het concert is stuwender en ritmischer van opbouw. Opmerkelijk is het 2/3 jonge publiek dat gedwee blijft zitten. Ik had van Hauschka nog nooit gehoord. Hij hoort immers niet thuis in de jazz, past eerder in het rijtje van Philip Glass en John Cage misschien...

Michel Proesmans

Nordmann - Nona

© Leon De Backer (Storm Festival Oostende) 

Mattias De Craene: tenorsax Edmund Lauret : gitaar Dries Geusens: bas Elias Devoldere : drums, percussie

We keren terug naar 'de Nona' voor het slotconcert van deze tweede festivaldag. Gedreven door een uniek rock jazzgeluid en hun tomeloze energie weet Nordmann telkens hun publiek te overtuigen met hun creatieve mix van jazz, rock en experiment. Meeslepende grooves wisselen af met intimistische soundscapes en open improvisaties. De band werd twee jaar geleden opgericht in Gent, waar de vier jonge muzikanten studeerden. Ze wonnen de Muziekmozaiek wedstrijd in 2012, de Storm! Contest 2013 en eindigden op de derde plaats tijdens de gerenommeerde internationale jazz competitie op Jazz Hoeilaart in 2013. Daarnaast behaalde Nordmann een zeer mooie tweede plaats op Humo’s Rock Rally 2014. Bon, al een aardig palmares maar ik vind het minder in jazz optredens thuis horen. Tja... we zijn van de oude stempel en den jazz is nu wel zeer breed geworden zeker. Ze scoren nu al bij een breder publiek.
Ze spelen explosief en gewaagd gaande van rock tot avant-garde jazz zeg maar. Ze komen vandaag hun langspeeldebuut 'Alarm!' voorstellen. Nordmann speelt diverse stijlen: ECM achtige muziek, progressieve rock en dansmuziek. Het is een jonge band die iets te routineus te werk gaat en podiumact missen ze ook,  vind ik. Ze spelen o.a. nummers als ‘alarm’, ‘paling’ en ‘lights’. Is dit de muziek voor jonge snaken die later overgaan naar de jazz muziek ? Ik twijfel eraan. De Blue Note platen zijn verplichte jazz kost en behouden hun kwaliteit al ruim 60 jaar.

 © site Nordmann 

Michel Proesmans