Zwornturf is de zware turf — ofte straffe toebak, om in het jargon te blijven — die ons om de oren wordt geblazen met het geweld van kletterende drums, zware subbassen en een scheurende tenorsax, en dat uit de spreekwoordelijke longen van drie topspelers uit de Belgische jazz! Je moet er wat voor openstaan hoor, want sommigen van het toch wel talrijke publiek verkiezen na de pauze het allemaal al voor gezien en gehoord te houden.
Voor mensen die, zoals ik, nogal wijdbeens in het muzieklandschap staan en niet gauw terugdeinzen, kan het wel. Al is het ook niet allemaal mijn meug hoor. ‘Squirrel Meat’ zal waarschijnlijk het restant zijn van het beestje dat zonet door de eerste gehaktmolen gedraaid werd — heavy! En meteen weten we waaraan we toe zijn. Best goed, deze starter.
Jozef Dumoulin zorgt voor de onderliggende bassen en de wat surrealistische geluiden uit de diverse keys. Hij is een uitstekend improvisator en voelt zich erg thuis in de avant-gardescène en zit hier wonderwel op zijn plaats — al moest ik ’m in mijn hoofd wel even herpositioneren.
Dré Pallemaerts (drums en percussie, en de vader van alle Belgische drummers, bij wijze van spreken ) voelt zich in vele muziekjes thuis. Zijn beweeglijkheid en inlevingsvermogen zijn verbazend.
Frank Deruytter (tenorsax) is echter de man van de avond, met zijn solide geluid, dikwijls met wat funky inslag — zo kennen we hem wel van het lekkere Ottomachine van vroeger. De nummers komen allemaal van zijn hand: zijn naar klanken vertaalde verhalen over alledaagse en minder alledaagse dingen. De vertelkracht van zijn sax is groot, vooral in ‘Go Ahead Richie’ — het verhaal van een seriemoordenaar die uiteindelijk toch ook een mens blijkt te zijn, alhoewel...
‘Bolleken Krem Voltroff’ (ook weer in dialect) besluit de eerste set. Een kinderlijk verhaal dat aan het zweven gaat met de keys van Jozef, maar weer gauw ter aarde komt met stevig drumwerk, diepe bassen en een schreeuwende sax. Niet direct mijn favoriet, net zoals de voorlopers, die ik ook niet echt zo goed vind.
Dan verkies ik de starter van de tweede set, ‘Left Right’, en blijf ik die tweede set ook luisteren — zoals gezegd niet steeds drijvend op euforie, maar het was best goed hoor. Kwalitatief perfecte uitvoeringen, al denk ik dat ik het te verschijnen album (datum nog onbekend) toch maar laat passeren. Ik ben er te verdeeld over, met meer minnen dan plusjes op mijn denkbeeldige eindscore.

Zwornturf is West-Vlaams voor zware turf of heavy stuf, straffen toebak dus. Het spelplezier druipt ervan af en van hun gezichten. Deze klasbakken met bakken ervaring spelen al 3 jaar samen in deze hechte bezetting. Het zijn allemaal eigen stukken van saxofonist Frank die ook grappige duiding geeft.
‘Proud Harry’ gaat over een bekend dorpsfiguur uit Kortrijk , infeite een zotterik, met veel lawaai op de fiets. Frank heeft er empathie voor en compassie mee dat resulteert in een geleidelijk aan oplopend groovy nummer . ‘Gospel collector ‘ gaat over op zoek gaan naar iets maar niets doet er toe. The Iceman is het verhaal van de maffiamoordenaar Richard “The Iceman” Kuklinski, die naar verluidt verantwoordelijk was voor meer dan 200 moorden. Dat verwerkt Frank in ‘Go ahead Richie’ met zacht begin maar naar een regelrechte climax met vele lage bassen en stopt verrassend.
Leuk is ‘Bolleken krem voltroff’ oftewel een meisje eet een ijsje en een bolletje valt eraf. Dat geeft Frank weer inspiratie. Na de pauze volgt een power nummer ‘Left right ‘ dat gaat over keuzes maken in het leven. ‘Azim Khamisa’ gaat over een vader die de moordenaar van zijn zoon een job geeft in zijn firma. Het is een voorbeeld van enorme vergeving schenken. Het is een gevoelig rustig nummer geworden. ‘Podgy pooch’ daarentegen staat voor dikke vette schoothond met idem dito vettige baslijnen en grooves die gestaag verhogen naar een stevige climax. Als toegift volgt het gevoelige “ mom ‘n’ dad” opgedragen aan alle vaders en moeders. Een plaatopname dringt zich op.