JAZZEPOES jaZZZolderblad - ARCHIEF 2022 : JAN-FEB-MRT

voor het volledige JaZZZolder-archief click hierboven de tab

JaZZZolderArchief 2022

Bezoek ook eens de YouTube Webstek van de JaZZZolder !

je (her)beleeft er optredens van en op de oude JaZZZolder !

ARCHIEFINDEX TRIM 1


14/1/2022	Bram Weijters & Carlo Nardozza - 'Pendulum'
28/1/2022	StarkLinnemann Trio
11/2/2022	The Blue Heathens
25/2/2022	Les Contes d'Alfonsina
11/3/2022	Daniele Martini Quartet
25/3/2022	'Peperkoek'


	Reserveren is verplicht, gezien de speciale maatregelen. Reservatie is verplicht; koop hier je tickets.


	Vrijdag 14 januari 2022 concert 1 19:30 - concert 2 21:30 hr
	Bram Weijters & Carlo Nardozza - Pendulum

'Pendulum' is Bram Weijters’ vijfde album als leader en bestaat uit een 25-delige suite rond het thema tijd. Lyrisch, sfeervol, bedachtzaam, met melodieën die verhalen vertellen, bevindt de muziek zich op het snijvlak tussen klassiek en jazz.

Gewapend met piano en trompet focussen de twee muzikanten zich op subtiel samenspel, een warme samenklank en sfeervolle improvisaties waarbij ze het repertoire van Pendulum brengen in combinatie met een bloemlezing uit eerder eigen werk.

Het album Pendulum is opgenomen samen met de Amerikaanse trompettist Chad McCullough, maar live brengt pianist Bram Weijters dit nu samen met de Belgische succesvolle jazztrompettist Carlo Nardozza.

Carlo bracht al enkele albums uit onder eigen naam en won ook verscheidene prijzen: Jong Jazztalent Gent, beste compositie op het Tremplin Jazz Concours in Avignon (Fr) en de Jerry van Rooyen Award (NL). Daarnaast is hij actief in talloze projecten waaronder In Bocca al Lupo, Jelle Van Giel Group, Rebirth Collective, OTO - machine, The Muze Jazz Orchestra, …

Bram Weijters kent u mogelijks al van zijn eigen trio en kwartet, zijn Bram Weijters’ Crazy Men, zijn samenwerking met de Amerikaanse Chad McCullough of als pianist bij o.a. Piet Verbist Quartet, Small Zoo of Jelle Van Giel Group maar ook popbands en -artiesten als Dez Mona, Mauro Pawlowski of Raymond van het Groenewoud deden al beroep op zijn muzikale kwaliteiten. Er is één constante in zijn werk: de zoektocht naar eerlijke en creatieve muziek.

Bram Weijters: piano

Carlo Nardozza: trompet

web

commentaren - recensie(s)

'…een tweede déjà vu op rij in de JaZZZolder hier vanavond, voor mij dan toch, want ook dit ‘Pendulum’, gebracht door het duo Bram Weijters en Carlo Nardozza zag ik reeds eerder streaming op het web, in het voorjaar nog, tijdens de lockdown van de cultuursector. Live is natuurlijk steeds te verkiezen en ik ben d’er dan ook graag bij op dit eerste JaZZZolderse concert van het nog nieuwe 2022. Vanavond zullen ook weer zo’n 60-tal liefhebbers hier plaatsnemen voor 2 identieke sets want ook nu wordt de 25 delige suite van het originele ‘Pendulum’ album van Bram Weijters en Chad McCullough teruggebracht naar 12 delen , gezien de tijdslimiet van de concerten. In verschuivende toonaarden zullen we 12 passages uit de suite te horen krijgen, keurig opgedeeld in 4 kwartieren met dus telkens drie nummers. Het gegeven van de suite is het 24-uurs verloop van de tijd, al zal vanavond die klok zich niet geheel laten leiden door de exacte gang van de wijzers, de bewegingen zoals ze op het album voorkomen, maar alles zit wel keurig in die kwartieren opgedeeld. Zo starten we vanaf midnight met een meer klassiek getint eerste kwartier met ‘Opening’,‘Raindrop’ en ‘A Different Light’ en dan zou de klok al op 2 uur ’s ochtends kunnen staan. Het tweede kwartier is dan het meest jazzy part al blijft die ‘classic feeling’ wel altijd wat aanwezig toch. Ochtend en namiddagstukken vinden zich hier gepast bij mekaar. ‘Escapement’, Ratchet Wheel’ en ‘At Ease’ zijn dat en daarmee staat de wijzer dan op 5 in de namiddag…Bram geeft telkens een introductie aan het gespeelde en daar zullen part 1 en part 2 stukken bijzitten al heeft dat eigenlijk weinig zin als die andere delen niet gespeeld worden verklaart Bram maar da”s dan wellicht iets voor een volgende pandemie ? Plechtstatiger aan de start, breekbaar vantijds en ernstig rolt het derde kwartier verder met ‘Suspended Weight’ en ‘Spiral part one’ en dan heb je die geweldige tussensolo van trompettist Carlo Nardozza waar je stil van wordt…té stil want Bram moedigt het met ontzag luisterend publiek aan tot applaudisseren terwijl ‘The Same Waltz part 2’ wordt ingezet. ‘Different but the Same’ zal het laatste kwartier dan krachtig en beslist starten alvorens ‘A Different Night’ je daarna komt instoppen voor de nacht en op de tijdsschaal het middernachtelijk uur weer zal komen aanbreken, net als aan de start maar gepast is dat nu ‘Closing’ getiteld…Een machtig mooi concert vond ik het met voor mij de meerwaarde dat dit concert totaal akoestisch was..géén Wurlitzer, Rhodes of Moog hier zoals op het album. Enkel het prachtige spel van Bram’s vingers op de toetsen van de piano en Carlo, groots op trompet en bugel …(en geinig zoals steeds, wat dacht je dan ? ) Het jaar weze hierbij stijlvol geopend !'

Winus


	Reserveren is verplicht, gezien de speciale maatregelen. Reservatie is verplicht; koop hier je tickets.


	Vrijdag 28 januari 2022 concert 1 19:30 - concert 2 21:30 hr
	StarkLinnemann Trio 'Transcending Liszt'

'Transcending Liszt' is een indrukwekkende show van ongekende kwaliteit. Verschillende werken van Franz Liszt worden op moderne wijze uitgevoerd door het StarkLinnemann Trio. De composities worden in zijn geheel getransformeerd naar deze tijd en moderne harmoniën en hippe grooves worden toegevoegd zonder de ziel van de muziek te beschadigen. Ook avontuurlijke improvisaties zullen niet ontbreken aan deze live show. De muziek van Transcending Liszt kent een grote diversiteit aan stijlen waardoor deze het beste kan worden omschreven met de term Universal Crossover Music.

Hungarian Rhapsody is bijvoorbeeld heel Braziliaans van karakter. Hierdoor krijgt het stuk een aanstekelijke feestelijkheid gecombineerd met frivole virtuositeit. Zoals vaak bij StarkLinnemann is er sprake van een oneven maatsoort. De groep gaat hiermee graag het experiment aan waardoor een klassiek thema telkens in een andere ritmische context wordt geplaatst. Dit levert natuurlijk interessante invalshoeken op.
Ook in Vallée d’Obermann wordt gebruik gemaakt van een oneven groepering van de maat en dit stuk heeft voorzichtige afro Cubaanse invloeden. Hoewel het de introverte kant van Liszt laat zien, is in de versie van StarkLinnemann de Lisztiaanse virtuositeit overeind gebleven waardoor het nodige muzikale vuurwerk niet zal ontbreken. Zelfs de religieuze kant van Liszt komt aan bod in Ave Maria. StarkLinnemann laat zien dat ook religieuze muziek uit de 19e eeuw op overtuigende wijze kan worden vertolkt door een jazz trio anno nu. En Liebestraum…, dat blijft een verrassing!

De formatie StarkLinnemann is als geen ander in staat muziekhistorische tijdvakken en geografisch bepaalde verschillen in muziekstijlen met elkaar te verbinden. Hun succesvolle crossover projecten waarbij klassieke meesterwerken zijn vertaald naar een overtuigend 21e eeuw idioom zijn door binnen- en buitenlandse pers zeer positief ontvangen. Met overdonderende concerten op vele festivals en in o.a. Alexandrinsky Theater in St Petersburg en Het Concertgebouw in Amsterdam heeft StarkLinnemann inmiddels een onuitwisbare indruk achtergelaten op de nationale en internationale muziekscene.

Quotes uit de pers

"Terecht subliem in het overbruggen van klassiek, jazz en wereldritmes, grenzeloze wereldklasse!"
Bernard Lefèvre - Jazzhalo
"Juist door optimaal het gepaste respect voor de originele compositie te tonen komen de musici tot een frisse versie die sprankelend is en toch ook pure jazz”.
Mischa Andriessen - Trouw
"een uitgekiende transfiguratie van klassiek naar jazz”
Georges Tonla Briquet - Jazzenzo

.

Paul Stark: piano en hercompositie
Maciej Domaradzki: contrabas
Jonas Linnemann: drums & percussie

(uit het 'Transcending Chopin' programma)

commentaren - recensie(s)

'We keken er naar uit om nog eens die geweldige muzikanten te zien, na vroeger te hebben gespeeld in de Kapel van de Jazzzolder aan Sint-Rombouts en ook als kwartet in 2018 tijdens Jazzathome op een huislocatie. Met overdonderende concerten op vele andere festivals zoals o.a. Tivoli/Vredenburg in Utrecht, het Amsterdamse Concertgebouw en Alexandrinsky Theater in St. Petersburg heeft StarkLinnemann een onuitwisbare indruk achtergelaten op de nationale en internationale muziek scene.

Ze nemen dit keer de Hongaarse componist Frans Lizst (1811 –1886) onder handen en spelen drie lange stukken per set. Ze hebben al 7 albums uitgebracht maar de 8ste hadden ze vandaag niet bij. Doch je krijgt 5 euro korting op de CD als je je e-mail achterlaat aan de drummer Jonas Linnemann.

Tot het bekendere werk van Liszt behoren zeker de "Hongaarse Rapsodieën" (S.244) en met name De Hongaarse rapsodie nr. 2 in cis-mineur zijnde S. 244/2 die de tweede is in een reeks van negentien Hongaarse Rapsodieën en die is veruit de meest bekende geworden. StarkLinnemann geven dit nummer vandaag een Braziliaanse tint mee, maar pianist Paul Stark kent het stuk ook uit de tekenfilms van Tom & Jerry. Ze spelen alle drie zeer geconcentreerd en het publiek is er meteen stil van en luistert aandachtig zoals het altijd wel gaat in de Jazzzolder. Een mooie intro met gestreken bas is heerlijk en ook die fijne opbouw naar climax van piano en drums. Het lange stuk is grotendeels melancholisch en zwaar maar leuker geworden met die Braziliaanse toets naar het einde toe.

Zijn bekende Liebestraum is een wat religieuzer werk dat nu vertaald is door Jonas als een nachtmerrie en dat we niet gewend zijn zo te horen qua uitvoering. Het gaat van zacht naar uitbundig naar het einde waarbij de drummer zeer goed de pianist in de gaten houdt.

De Hongaarse Franz Liszt was toch een van de grootste pianovirtuoos aller tijden. De meeste van Liszts composities zijn berucht vanwege van de hoge technische eisen die aan de pianist worden gesteld. Uit zijn bundel "Années de Pèlerinage" (S.160 t/m 163) zijnde de pelgrimsstukken die gebaseerd zijn op indrukken die Liszt opdeed tijdens de reizen die hij maakte gedurende zijn leven. StarkLinneman brengen nu uit het eerst jaar Zwitserland het deel “Vallée d'Obermann” (Obermanns Vallei). Het is een mooi lang en gedragen stuk dat zwaar begint maar hoopvol eindigt. Er zijn ook tempowisselingen en we horen ook een koebel klinken tijdens het drumwerk en lange drumsolo naar een climax toe met afro Cubaanse invloeden.

Het StarkLinnemann Trio heeft dus de composities van Liszt in zijn geheel weten te transformeren naar deze tijd en weet moderne harmoniën en jazzy grooves toe te voegen zonder de ziel van de muziek te beschadigen. Dat is een hele prestatie en toch een hoogtepunt weer in de Jazzzolder.

Michel Proesmans


	Reserveren is verplicht, gezien de speciale maatregelen. Reservatie is verplicht; koop hier je tickets.


	Vrijdag 11 Februari 2022 concert 1 19:30 - concert 2 21:30 hr
	The Blue Heathens

The Blue Heathens is een jazzgroep uit Antwerpen. Zij bezitten de authentieke hot sound, typerend aan de jazzbands van New Orleans en Chicago in de jaren twintig en dertig. Binnen de kortste keren wisten zij een klinkende reputatie op te bouwen dankzij hun professionele aanpak en hoog entertainmantgehalte.
De band werd opgericht in april 2013 uit liefde voor de muziek van de allereerste jazzbands, om er hun versie van te brouwen. De groep is inmiddels nog in grootte toegenomen, geregeld versterkt door de allerbeste huurlingen die er te vinden zijn om hen bij te staan op de bühne. Tegenwoordig bestaat de kern van de band uit een ensemble van zang, trompet, klarinet/saxofoon, trombone, gitaar, drums en contrabas.
Ze hebben twee albums uitgebracht onder onafhankelijk label: Blue Heathens (2015) en The Heat (2017).
Zij spelen zowel bestaande nummers als eigen composities en voeren deze op een sterke manier uit, dit gaat met de nodige ambiance gepaard en zette reeds menig volk aan het dansen!

Hanne Peetermans: zang
Angel Calvo Pérez: trompet
Loes Minnebo: trombone
Adia Vanheerentals: sopraansax
Ben Van Bortel: gitaar
Jasper De Roeck: contrabas

web

commentaren - recensie(s)

…'We gaan vanavond voor onvervalst, pretentieloos amusement met een mix van covers en eigen werk van de Antwerpse ‘Blue Heathens’ , een band die we met een iets andere bezetting ook al te gast hadden op het JaZZatHome Festival van 2017. Géén sousafoon deze keer en ook geen drums en dat laatste vind ik wat spijtig want dat maakt het nu net wat authentieker, zo’n roffelaar op de vellen bij de vooral New Orleans getinte nummers van het repertoire. En daar steken ze meteen mee van wal, in deze eerste set (19:30-20:30) met een nummer waarbij de muzikanten om beurt meteen al voorstellingsgewijs gaan soleren: Angel Calvo Pérez, bandleader, op trompet; een jonge maar begaafde Adia Vanheerentals op sopraansax, en dan gaan we verder het rijtje af : Loes Minnebo op sfeerzettende trombone, Diego Faes, nog niet meteen overtuigend op gitaar maar die zal zich verder door de set wel gaan bewijzen, daarna Jasper De Roeck aan de behoorlijke contrabas en sluiten we de rij met de aangename stem van singer Hanne Peetermans. Dit tempo mocht de band zo aan de start wat verder aanhouden ook maar The Blue Heathens keren het gevoel wat meer Chicagogewijs een andere richting uit met ‘Singin’ the Blues’ met eerst die wat trompetscat van Hanne, gevolgd door de warme échte trompetklanken van Angel.De zoetgevooisde trombone van Loes leidt ons dan verder de genietelijke avond in .’Am I Blue’ brengt ons daarna terug naar eind jaren 20 van vorige eeuw en ook hier weer met de arrangementen van Angel Calvo Pérez die daarvoor ook tekent op de reeds verschenen albums van de band uit 2015 en 2017.Een muzikaal intermezzo volgt want Hanne verlaat dan even de scène, ze is nog wat gestresst en de watertjes van voor het concert eisen nu hun tol. De band entertaint dan maar met ‘Royal Garden Blues’ naar ik meen, en dan staat Hanne daar weer….’Gentlemen Prefer Blondes? …Ik weet het niet hoor, smaken verschillen maar alleszins ‘Diamonds are a Girl’s Best Friend’ en dat volgt nu, wellicht eens Marilyn Monroe’s meest bekende hit en Hanne gaat daarbij ook aardig aan het scatten , alleen mocht het mij hier toch wat rauwer ook, zo’n beetje Armstrong like , om in de tijdsgeest te blijven. Lekkere soli daarbij van sopraansax en trompet vooraleer we doorstarten naar het bijzondere ‘Collage’, een tripartite ofte three parts stuk met ‘My Melancholy Baby’ aan de start dat direct overgaat naar Dizzy Gillespie’s ‘Groovin’ High’ en aansluitend het eveneens erg mooie Whisperin’ en dat voert ons door wat decennia heen. Mooi gedaan ! In a sentimental mood en met een ferme brok nostalgie gaan we dan verder met Nat King Cole’s ‘Smile’ en Hanne stelt daarna de muzikanten allemaal voor. Armstrong’s ‘St. Louis Blues’, een vast gegeven in de set van The Blue Heathens, mag daarna niet ontbreken maar kers op de taart van deze eerste set volgt wat later met de band op z’n best met oldtimer ‘Put a Lid on it’ waarbij het publiek aangemaand wordt ‘all the time’ mee te scanderen/ zingen. Van gitarist Diego Faes volgt dan ongetwijfeld z’n beste solo bij dit eerste deel van het programma maar bandleader/trompettist Angel mag wel definitief afronden want ondanks enig aandringen vanuit een enthousiast publiek kon er écht geen bis meer vanaf. Er volgt nu immers slechts een kleine pauze vooraleer een tweede golf van liefhebbers (telkens zo’n 45 man) de zaal in kan voor de set van 21:30. Da’s belastend hoor voor de artiesten, zo’n twee sets gauw na mekaar en da’s weliswaar de ‘Corona way’ van concerteren hier maar daar lijkt in de nabije toekomst nu toch gauw een end aan te komen…of blijft JaZZZolder het toch liever nog een tijdje afwachtend safe spelen ? Je weet maar nooit met dat kwalijke Covid-beestje !' …

Winus


	Reserveren is verplicht, gezien de speciale maatregelen. Reservatie is verplicht; koop hier je tickets.


	Vrijdag 25 Februari 2022 concert 1 19:30-21:30 - concert 2 21:15 - 22:15
	Les Contes d'Alfonsina

Dit manouche-kwartet onderzoekt de relaties tussen stemmen in balans met de gitaar en gaan op zoek naar eigentijdse sferen. Het kwartet past harmonie en ritme opnieuw toe uit traditionele zigeunerstukken en Franse chansons en introduceert originele composities.

De arrangementen komen voort uit ongebruikelijke keuzes voor traditionele Gipsy-jazz op zoek naar een hybride identiteit tussen Franse muziek en het mediterrane.

Sofia Romano en Marco Papadia wonnen de NEW ITALIAN JAZZ GENERATION prijs in 2017 en in 2018, en ook verschillende Europese jazz Awards (Tuscia In Jazz European Award 2016, Fara Music Festival 2016, Nicola Arigliano Jazz Festival 2016).

Hugo Proy is een toonaangevende Parijse muzikant die gewerkt heeft met de grootste namen van manouche zoals Angelo Debarre, Sébastien Giniaux en Aurore Voilqué. Hij trad op in Jazz Marciac in 2019.

Fred Gairard studeerde aan het Koninklijk Conservatorium van Brussel en is een befaamde violist uit de manouche en tzigane muziekscene van Brussel en Marseille

Sofia Romano: zang en teksten

Marco Papadia: gitaar en composities

Hugo Proy: klarinet
Fred Gairard: viool

commentaren - recensie(s)

Je denkt algauw aan Django Reinhardt en de zijnen als je het over de ‘manouche’ stijl hebt in jazz maar daar mag je je vanavond niet zozeer aan verwachten. Denk ‘gipsy’, denk ‘chanson’ , denk ‘wereldmuziek’ met een hang naar de Portugese fado en laat je vanavond meeslepen door de verhalen van een zeer beweeglijke Sofia Romano en de haren en geniet, want hoewel deze keer géén uitgesproken jazz, slechts hier en daar met wat welwillendheid een snuifje misschien, is het programma zeer de moeite waard. Helaas niet met z’n vieren zoals aangekondigd wegens ziekte van de Franse Hugo Proy, toonaangevend Parijs klarinettist, maar het aardige drietal : Sofia Romano (vocaliste), Marco Papadia (gitaar) en Frédéric Gairard (viool) maakt zo al indruk. De zaal is zich nog aan het vullen als voorzitter Hans al aankondigt en meteen daarna is het de viool die de toon zet waarna inleidend gezang overgaat in temperamentvolle gipsy folk in een set waar naast een erg beweeglijke Sofia vooral de violist Frédéric Gairard gensters slaat ! ‘Amara Terra Mia’ is dan ook al direct een Italiaans stuk met ongetwijfeld gevoelige inhoud. Passioneel en met een Franstalige radde tong brengt het trio ‘Indifférence’ met tekst van André Minvielle, een obscure Franse zanger , eigenlijk een zang-chemicus en ik merk hier wat muzikale verwantschap met wat Edson Cordeiro vroeger ook al bracht, ergens jaren 80, al was dat wel muzikaal anders ingevuld, meer poppy en elektrisch toen. Dat gevoel zal me hier en daar nog wel es opduiken, is het hun gemeenschappelijke liefde voor opera ook?.... We gaan daarna Portugees met ‘Choro’ en dat vervolgt met een sensualiteit die Sofia met al haar bewegingen ook uitdraagt. Marco op gitaar is daarbij de ritmische begeleider en Frédéric de zoetgevooisde solist. Onmiskenbaar met de beginfase van Ravel’s ‘Bolero’ start dan een gelijknamig stuk dat een eigen koers gaat varen op het repetitieve van de gitaar, mooi gedaan alweer en de passie blijft smeulen om uiteindelijk een beetje flamenco-like af te ronden, sterk ! Ter ere van de nagedachtenis van Yves Montand (30 jaar geleden overleden in 2021) volgt dan het van hem bekende ‘La Bicyclette’ en we onthouden daarbij dat die eens onder de vleugels van Edith Piaf groot werd…Dit eerste chanson gaat hier heel zwierig voorbij en eveneens uit de vanavond aangeboden CD volgt dan ‘Le Géant’, een eigen stuk van Marco op tekst van Sofia, een theatraal werk en uitstekend geschikt dus voor deze vocaliste met een theater achtergrond. Ook ‘La Via-Bistro Fada’ komt uit het album en heeft naast het gracieuze van de uitvoering de ziel van de Portugese fado in zich. Dat blijkt een uitstekende doorgang naar de klassieker ‘La Foule” van la Piaf. Sofia brengt dat in een hoog tempo en de viool mag daarbij de hartstocht onderstrepen. ‘Olha Maria’ , een verhaal naar een Portugees gedicht mag daarna de eerste set afsluiten maar dank zij het weer enthousiaste publiek volgt er nog ‘ Momento’, alweer op het end iets van ’t beste van de avond en daarbij krijgt ook Marco Papadia lossere vingers . Ook de handjes van het publiek gaan weer opgetogen op mekaar. Iedereen tevreden dus al was het, buiten het avontuurlijke, niet echt jazz vanavond. Daar had , kan ik getuigen na de beluistering van het album, de afwezige klarinettist niks aan kunnen veranderen maar wie stoorde het? Een fijne avond was het en bovendien genieten van een open gipsy style, da’s weer es wat anders…

Winus


	Reserveren is verplicht, gezien de speciale maatregelen. Reservatie is verplicht; koop hier je tickets.


	Vrijdag 11 Maart 2022 concert 1 19:30-21:30 - concert 2 21:15 - 22:15
	Daniele Martini Quartet

Saxofonist Daniele Martini is geboren in Rome, maar woont al geruime tijd in Brussel. Hij is een zeer veelzijdige saxofonist die zich engageert in heel verschillende muzikale milieus: van de geïmproviseerde jazz tot afro beat en noise, maar zoals bij alle Italianen blijft de melodie toch de leidraad.
Pianist Bram De Looze behoeft bijna geen introductie voor de regelmatige concertgangers. Hij ontving deze zomer nog de Sabam Award bij het Gent Jazz festival in de categorie jong talent, en nu al niet meer weg te denken uit de Belgische jazzscene. Hij toert momenteel in de jazzlab-series solo op Piano Forte.
Bassist Manolo Cabras is één van de sterke bassisten in België, geboren in Sardinië, afgestudeerd in Nederland en bracht onlangs een eigen cd uit: Melys In Diotta die door de pers unaniem zeer lovend werd besproken.
Percussionist Joao Lobo is afkomstig uit Portugal en begon al op 13 jarige leeftijd met drummen. Hij vervolgde zijn studies aan het conservatorium in Den Haag waarna hij in Nederland bekroond werd met verschillende prijzen. Hij speelde ook enige tijd in de band van de Italiaanse trompettist Enrico Rava.
Na enige tijd door Europa te hebben gezworven, koos hij Brussel als zijn thuishaven, hoewel hij nog altijd een heel sterke band onderhoudt met Lissabon.

Daniele Martini: sax
Bram De Looze: piano
Manolo Cabras: contrabas
Joao Lobo: drums

commentaren - recensie(s)

Het is bijna zoals bij een hymne waarbij de protagonist in alle richtingen de loftrompet steekt , het als het ware uitschalt, met aan de start Daniele Martini op sax maar Bram (De Looze), de enige Vlaming in het wat internationale gezelschap, zal daar een eindje op verder borduren terwijl bas ( Manolo Cabras) en drums/percussie ( João Lobo) daarbij heel gepast de held bewieroken in hun random geluiden, lauweren doen ze als het ware (en sorry als ik daarbij weer in mijn fantasie verdwaal) bij een direct sfeer scheppende start van het concert met ‘For Those Who Stay’ uit het in 2020 gereleaste album ‘Impermanent’ op het el Negocito Records label. Het stuk gaat nog es versnellen ook en uitmonden in de post bop van ‘Cells’ en da’s wel duidelijk vanavond : Jazz is in the house ! ‘Brodo Primordiale’ stond op het playlist blaadje bijgeschreven wat zoveel betekent als ‘oersoep’ en die werd dus meteen heet opgediend ook ! We gaan vanavond zowat het ganse album te horen krijgen en ‘Fang Song Song’ gaat zich daarna rustig ontwikkelen, zich uitvouwen als de blaadjes van een bloem, met Bram aan de start op zoekende toetsen, de percussie van João en de basstappen van Manolo incluis. De sax tast voorzichtig af terwijl de rest van het gezelschap; vooral bas en drums, daar onrustig doorheen huppelen, Bram blijft aan het rustige handje van Daniele toeven en da’s mooi zo…’Impermanent’ daarna , titelnummer van het album, drijft op ritme en kan mij misschien nog het meest bekoren in deze set. De klasse van Bram De Looze komt daarbij steeds meer boven drijven naast het superbe begeleidingswerk van bas en drums. Daniele zelf die ik vandaag voor het eerst bezig zie en hoor, blijkt eens temeer een ontdekking te wezen! Hij is een veelzijdig saxofonist die heel eigenzinnige composities in mekaar kan zetten, bravo ! Héél divers ook want naast de impro en de bop aan de start en de ritmische smaakmaker van daarnet, krijgen we nu de zachtheid van ‘Auroshika’, een melodische vertelling die je evenwel niet laat inslapen. In het andere geval zal ‘Born Work Sad Happy’ je met z’n contrasterende vitaliteit wel wakker schudden ! Meteen het laatste nummer ook van deze set met hierin een opgemerkte solo van Manolo (good to see you again Manolo, it 's been 4 years ago !) En ook Daniele laat zich niet onbetuigd, net als Bram trouwens, wat dacht je anders? Voorwaar een straffe gig !

Winus


	Reserveren is verplicht, gezien de speciale maatregelen. Reservatie is verplicht; koop hier je tickets.


	Vrijdag 25 Maart 2022 concert 1 19:30-21:30 - concert 2 21:15 - 22:15
	'Peperkoek'

	Muziektheater

Maar… waarom dan?
vroeg het peperkoeken meisje,
terwijl ze met haar wijsvinger kleine krulletjes draaide in haar lange zijdezachte haren.
Maar niemand antwoordde.
Nee, het leek zelfs alsof niemand er ooit over had nagedacht.

Peperkoek is een intieme voorstelling met poëtische bespiegelingen over het leven.
Een ode aan het kind dat in elk van ons huist.
De artiesten zoeken naar een symbiose van muziek en woord, nu eens door ze elkaar te laten aanvullen, dan weer door ze met elkaar te laten versmelten.

Katrien De Muynck: woord, viool
Frans Van Isacker: klarinet, basklarinet
Willem Heylen: gitaar
Griet Grypdonck: contrabas, tekst & muziek
Robbe Broeckx: Jonas Boutsen : drums

commentaren - recensie(s)

Griet Grypdonck, de bassiste van vanavond herinner ik me nog van de ‘Pannonica” voorstelling die ‘k verleden jaar in April nog streaming zag en van commentaar voorzag , een voorstelling die eigenlijk ook gepland stond ter JaZZZolder maar toen kwam Corona en was er de lockdown, weet U nog wel ?...

Griet was toen ook de bassiste van dat ‘Pannonica’-gelegenheidscombo en het is zij die de tekst en muziek voor deze ‘Peperkoek’ voorstelling schreef. Dat blijkt een muzikaal theater, een vertelling eigenlijk die zwalpt tussen poëtisch sprookje en levensbeschouwelijk verhaal met als centrale figuur het peperkoeken meisje en haar tocht door het leven die leidt naar zowel een feestzaal met een eindeloze lange tafel, als naar de trek door een donker bos met de grote boze wolf en zo belanden we in sferen van verwondering, de extase van een feestdis 'met de grootste eclair met de meest smeuïge slagroom die ze ooit geproefd heeft' naar meer angstige momenten tot de uitzichtloosheid van dementie en de uiteindelijke berusting. Dat alles in de wat sprookjesachtige sfeer van een bevlogen, expressieve voordracht door woordkunstenares, zelfs een enkele keer zangeres Katrien De Muynck die dat heel innemend en meeslepend brengt zoals ‘met frambozen en frambozekes, in plastieken dozekes, zonder blikken of blozekes !’ Mooi gedaan van haar maar vergeten we ook niet de andere muzikanten die de ganse vertelling invullen met geluiden en melodietjes, vrolijk,

swingend vantijds met Frans Van Isacker die naargelang de stemming naar klarinet, hetzij basklarinet grijpt maar evengoed impro- chaotisch beangstigend met kerven en tikken op de cymbalen van een heel erg meelevende Jonas Boutsen op drumpercussie. Ik verbaas me intussen niet meer om ook in dit gezelschap gitarist Willem Heylen aan te treffen want die is van vele markten thuis weten we intussen ! Het is geen makkelijke format hoor voor het publiek, zo met dat vertellen en muziek daar rond geweven. Het vereist de nodige aandacht en het is mooi dat we altijd zo’n stil en respectvol publiek hebben in de zaal. Ook bedankt daarvoor en de voorstelling , een primeur want voor de eerste keer op de scène ! liep daardoor als een treintje op het spoor !

Winus

zie in het archief graag voor de vroegere JaZZZolderse concerten, info en reviews ...