zie hier
ook de Predikheerlijke Zomer 2021 commentaren !
click a
band's name for info and comments
VIDEO's : YVO CLOETENS - WOUTER DE JONCK |
|
|
|||||||||||||||||||||||
|
VRIJDAG 24 JUNI |
|||||||||||||||||||||||
|
Pascal Mohy - Ben Sluijs |
|||||||||||||||||||||||
 |
|||||||||||||||||||||||
PASCAL MOHY : piano Ben Sluijs : altsax dwarsfluit |
|||||||||||||||||||||||
|
|||||||||||||||||||||||
| Het blijkt ‘a perfect match’ te
wezen, het duo Pascal Mohy - Ben Sluijs dat vanavond de Predikheerlijke
Zomer mag openen, al zij het voor deze keer nog voor éénmaal indoors,
net als was het een gewoon JaZZZolders concert. Ben is hier , ter
JaZZZolder, al langer thuis en met pianist Pascal Mohy konden we onlangs
nog kennis maken toen hij hier als special guest nog mee aantrad met
het Pacale Elia gezelschap. Ben vindt het alvast niet erg om binnen te
concerteren en dat komt goed uit dan want het weertje is alvast vandaag
toch maar wisselvallig…Beide muzikanten spelen al een paar jaar samen,
zijn mekaar gewend maar een album is er nog niet, dat is mogelijks iets
voor het najaar geeft Pascal ons nog mee voor de aanvang van de
concertavond. |
|||||||||||||||||||||||
|
|
|||||||||||||||||||||||
 |
|||||||||||||||||||||||
| Ben hanteert aan de start van
het concert de altsax en dat zorgt voor een sprankelend begin met het
‘Broken Wing’ van Chet Baker, een versie die alvast meer leeft dan het
origineel, met veel beweging die verder golft op de toetsen van Pascal.
In een old times vertellende stijl, een beetje ‘in a crooner way’
vervolgen we met ‘The Man I Love’ van Gershwin, bekend ook van o.a. Ella
Fitzgerald en Ben bouwt daar mooie krullen bij die verder gaan dartelen
over de toetsen van een erg innemend pianist die ze dan aan het vlechten
gaat. D’er zijn wel telkens lange pauze’s tussen de nummers maar wat
later gaan we up tempo verder met het’ Little Melonae’ van Jackie Mc
Lean waarbij Ben dan speels wat kringetjes gaat zitten blazen. |
|||||||||||||||||||||||
 |
|||||||||||||||||||||||
|
De dwarsfluit komt nadien uit de
standaard en gaat voorzichtig aan het verkennen, slaat dan aan het
fladderen om uiteindelijk het luchtruim te gaan verkennen terwijl de
piano daarbij de voetjes op de grond houdt en slechts ondersteunend gaat
begeleiden in het begin…wat later zal die ook de smaak te pakken krijgen
en ‘de vleugels gaan uitslaan’….Voorwaar een mooie vlucht samen !
Berustend gaat het daarna verder, schuifelend op kousevoeten over een
stille vloer, een elegante dans die bekend klinkt ook ( It’s Easy to
Remember’, John Coltrane?...) Wat later zal het dan in contrast weer
gaan swingen met …I’ll remember April’ ?...en beiden geven zich over aan
gave, virtuose soli of gaan samen door snelle harmonieën. |
|||||||||||||||||||||||
 |
|||||||||||||||||||||||
|
En dan eindigt deze eerste set ook nog es heel mooi
met het eigen ‘In The Red’ van Pascal , een hommage aan pianist Red
Garland, ooit nog in het Miles Davis Quintet en dat is er eentje uit het
tweede en voorlopig laatste album ‘Session 53’ van ‘m op het Igloo
Records label dat uit kwam verleden jaar. Enthousiast
applaus van een bescheiden 30 mans publiekje volgt voor deze erg
gewaardeerde start van de Predikheerlijke Zomer, editie 2022 en we
kijken alvast nu al uit naar het volgende ook. Intussen komen de
bezoekers van set 2 hier er ook al aan en hoe dát
ging dat lees je verder hierna in het verslag van Mark… |
|||||||||||||||||||||||
 |
|||||||||||||||||||||||
Winus |
|||||||||||||||||||||||
|
|
|||||||||||||||||||||||
|
Een lichte aarzeling, of ze leek het toch, waarop
Ben Sluijs het bluesy Little Paris inzette. Lichtjes meanderend, heel
erg moody, en van zodra Pascal Mohy de vingers op de toetsen zette,
plots ook enorm groovy en met veel virtuositeit van beiden. Frivool
toetsenwerk, of al evenveel frivoliteit, ook gedrenkt in wat melancholie
bij de sax van Sluijs. Of hoe meteen de toon was gezet voor de rest van
de set. Een erg mooie en pakkende ballade volgde: in
The Remembered speelden een deemoedige haast huilende sax en betoverende
toetsenpartijen de hoofdrol. Om zoveel pracht nog eens over te doen met
nog meer dreigende melancholie en pure schoonheid in Windows, een
compositie van Chick Corea. In mid-tempo en en met een weerom moody
sfeertje. Bij de standard Polkadots & Moonbeams (Van
Heusen/Burke), ooit de eerste hit voor Frank Sinatra, speelde Sluijs de
lead op de dwarsfluit, begeleid door heerlijk toetsenwerk van Mohy, een
betoverend mooie ballade. Met een swingend Little
Melonae van Jackie McLean werd het tempo gevoelig opgedreven. Erg fraai
samenspel van sax en piano, met een overdosis aan spelplezier en virale
virtuositeit. Grappig hoe Mohy de noten stiekem zat mee te zingen.
Ronduit magisch was A Light Wind Blew Through Her Hair, een
compositie van Pascal Mohy; een bijzonder romantische en dromerige
compositie, waarbij de dwarsfluit ongetwijfeld het lichte briesje was,
het fraaie toetsenwerk de wapperende haren van de dame in kwestie?
Meanderend, dan weer dartelend. Dreiging en weemoed ook. Een prachtige
compositie van Mohy! “Bill Evans is een muzikant die we beiden goed
aanvoelen”, vertelde Ben Sluijs de zaal, waarop het duo ons trakteerde
op een fraai Very Early van deze muzikant. Evans zou het vast
goeddunkend hebben gade geslaan, net zoals de aanwezige melomanen dat
deden, vrijdagavond. Zo vroeg was het niet meer, en Very Early bleek de
laatste song in de set. Onder luid applaus kwam het duo evenwel nog
terug om ons te verwennen met een gruwelijk mooie blues, waarvan we
helaas de titel niet kennen. En zo is De Predikheerlijke Zomer,
concertjes telkens in Het Predikheren in Mechelen, stijlvol van start
gegaan. |
|||||||||||||||||||||||
|
|
|||||||||||||||||||||||
|
VRIJDAG 1 JULI |
|||||||||||||||||||||||
|
Sal La Rocca Quintet (SLR 5/New Band EXperience |
|||||||||||||||||||||||
 |
|||||||||||||||||||||||
Toine Thys : tenorsaxofoon Phil Abraham : Trombone Jérémy Dumont : piano Noam Israeli : drums Sal La Rocca : contrabas |
|||||||||||||||||||||||
 |
|||||||||||||||||||||||
…Bop is in the house vanavond en heet voor de gelegenheid Sal La
Rocca en meteen starten we de eerste outdoors Predikheerlijke
Zomer-Jazzavond van de zomer met ‘ Joker’, een eigen compositie van Sal
die zich verder vanavond ook zal houden aan eigen werk. Sal is immers al
een hele tijd bezig met deze eigen band, heeft er erg veel zin in en
goed wat nummers bij mekaar geschreven waar die binnen een paar weken
de studio mee ingaat voor de opname van een nieuw album, ik kijk er dus
vanavond al naar uit ! Voor deze concertjes zitten we wel met een paar
vervangers maar dat geeft ons de gelegenheid om voor het eerst kennis
te kunnen maken met o.a. Jeremy Dumont aan piano, vanavond hier ter
vervanging van Igor Gehenot. We starten meteen met misschien wel het
sterkste stuk van de set want deze ‘Joker’ heeft zulk een lekkere drive
die wordt gedreven door de bas en het schitterende drumwerk van ook al een nieuw gezicht en een top jazzdrummer uit Israël:
Noam Israeli (what’s in a name
) |
|||||||||||||||||||||||
 |
|||||||||||||||||||||||
|
. De blazers gaan eerst samen op om daarna te gaan soleren, eerst
de sax met een Toine Thys in goeden doen, daarna de trombone van Phil
Abraham en da’s verdorie voor mij geleden sinds de tijd van René
Jonckheere’s Jazz Dag Mechelen da’k die nog zag…wie herinnert zich dat
nog?....Da’s wellicht spijtig ook want die trombone is toch zo’n machtig
mooi Jazz instrument en Phil is in grote vorm ! Indrukwekkende start dus
van de set ! ’Song for R.B.’ en ik weet niet zeker of het hier ‘Herbie’
Hancock betreft?) gaat dan rustiger verder met duidelijke baslijnen van
Sal en vooral ook de erg geïnspireerde sax van Toine. ‘you Wouldn’t Say
That’ is mij daarna een beetje te mathematisch, te berekenend, lijkt mij
wat te belerend ook en daarin gaat Sal voor een eerste keer aan het
soleren. You feel good? roept een goedgemutste Sal het publiek daarna
toe en het toch wat weinige volk (zo’n 30/35 man maar ook nu weer,
zoals telkens tijdens deze avondconcerten, weer 2 sets met
ander publiek, wat het aantal natuurlijk ook wat verklaart…) heeft nog
wat aansporing nodig voor dan toch wel een enthousiaste reactie. Het
weertje is dan wel niet buitensporig zomers maar best aangenaam, zo met
een drankje er bij op de binnenkoer. Helaas lijkt mij de drankkeuze
nogal beperkt maar da’ s de winkel van het overkoepelend ‘De Zomer is
van Mechelen’, daar heeft JaZZZolder niks mee te maken
... |
|||||||||||||||||||||||
 |
|||||||||||||||||||||||
|
’Not Rated’ golft intussen vanop het podium en dat
ligt mij beter dan het vorige, heeft een zomeravondse feel ook en Jeremy
Dumont toont hierbij dat-ie niet zomaar een
invaller is. Sprankelende toetsen heeft die waar Phil Abraham dan weer
een gepast antwoord op heeft en geeft. Toine Thys geeft op zijn beurt
weerwoord alvorens beiden in harmonie gaan besluiten. De weliswaar in
België geboren Sal maar oorspronkelijk afkomstig van Italië (Sardinië
dacht ik ?) omschrijft het volgende stuk dan als ‘a kind of
‘Tarantella’, het bekende Italiaanse folkstuk maar noemt zijn werkstuk
dan weer ‘Ritoknello’ en dat heeft aan de start wel wat van de smaak van
‘Tarantella’ maar gaat toch gauw een eigen leven leiden om finaal
uiteindelijk uit te sterven op de toetsen. Dan zitten we a
een flink end verder en aan het einde van de set en
Sal start ‘Freedom of Thought’ zelf met zware basnoten, en zet met een
riff een goed geoliede band in gang, een muzikale machine met een sound
en groove waar je graag op mee gaat bewegen. Na een stevig applaus dat
aandringt op bissen wordt deze tune wat later nog effe verder gezet en
krijgen we er een geweldige drumsolo van de Israëlische meester bovenop.
Schitterend afgesloten deze eerste set ! |
|||||||||||||||||||||||
 |
|||||||||||||||||||||||
 |
|||||||||||||||||||||||
Winus |
|||||||||||||||||||||||
|
|
|||||||||||||||||||||||
|
VRIJDAG 8 JUlI |
|||||||||||||||||||||||
|
Foliez - Lannello - Laplaca - Puma Jazz Manouche Quartet Trio |
|||||||||||||||||||||||
 |
|||||||||||||||||||||||
Jean-François Foliez : klarinet Nicolas Laplaca : gitaar Nicolas Puma : contrabas |
|||||||||||||||||||||||
 |
|||||||||||||||||||||||
| Het blijft wat in het vage
ongewisse of het hier wel of niet Corona betrof maar feit is dat het
aangekondigde quartet ineens een trio werd na het uitvallen van violist
Joachim Lannello wegens ziekte en da’s voor een deel spijtig natuurlijk
want zo moeten we meteen ook de Stéphane Grappelli van de avond missen,
de violist die in de periode voor de 2e wereldoorlog samen
met Django Reinhardt furore maakte met het Quintette du
Hot Club de France, en nu is het toch wat afwachten wat
dat geeft…Het wordt echter gauw duidelijk dat het trio zo ook gensters
slaat, dit is een hit ! De dartele klarinet van Jean-François Foliez,
een sterk gedefinieerde bas van de Franse Nicolas Puma en de Django
gitaar van Nicolas Laplaca (waarbij het wel even duurt voor die uit de
verf komt), maken het samen tot een trio méér dan het beluisteren waard
! Het repertoire is natuurlijk gipsy getint en komt voor een stuk uit de
pen van Django Reinhardt zoals ‘Songe D’Automne’ met meestal een Foliez
op het voorplan en een Puma die steeds stevig aan het soleren gaat.
|
|||||||||||||||||||||||
 |
|||||||||||||||||||||||
| Het is pas bij het derde nummer
(‘Django Tiger’ ?) dat Laplaca uit de startblokken komt maar die komt
toch wat weinig aan bod in het geheel vinden we eerst. Foliez neemt het
grootste deel van de partijen immers voor zijn rekening en da’s
uitstekend hoor maar je stelt je wel de vraag : wat als Lannello hier
was geweest, was daar dan wel plaats voor? Het publiek is er alleszins
weg van !... maar zie, met een flink doorstappende baslijn gaan we
verder in een stuk waarbij Laplaca dan toch weer meer aan z’n trekken
komt (zou dat ‘Blues en Mineur’ van Django kunnen wezen? |
|||||||||||||||||||||||
 |
|||||||||||||||||||||||
| Alleszins zitten we in een
versnelling die nog hoger geschakeld wordt met het ‘Pent Up House’ van
Sonny Rollins. Waaw, dat gaat z’n gang vooruit maar daarna gaan we dan
rustiger verder met ‘For Sephora’ van het Rosenberg Trio. Ook nu weer
volgt een pakkende solo van de begaafde bassist en dit nummertje gaat
toch wat minder snel door de bocht dan de versie van het formidabele
Rosenberg Trio. Een zomerse sfeer vult het dichtbevolkte binnenplein
hier en een koppel gaat ongegeneerd aan het dansen, zo mag het ook ! De
Django van de avond gaat daarna voor in iets dat met een Spaanse furie
start maar dan gauw in de bekende kadans verder zet, nee.. ’t is geen
‘Spain’ van Chick Corea al vond ik dat ook nog ergens in de playlist
terug maar d’er komt ook nog een tweede set straks weet je…Zachtmoedig
en haast voldaan komt er daarna nog een masterpiece van Django zacht
binnen. ‘Nuages’ blijft onsterfelijk en zō mooi ! Laplaca maakt naast
Foliez hier ook een goeie beurt en een beetje frivool loopt dat naar het
einde toe. |
|||||||||||||||||||||||
 |
|||||||||||||||||||||||
|
Er waren tijdens deze set geen mededelingen
tussenin maar nu neemt Jean-François dan toch het (dank)woord en stelt
de muzikanten voor. En dan wordt er afgesloten met iets dat me heel
bekend in de oren klinkt en Foliez zelf kondigt dat aan als als
‘Yatatra’ maar tarara, zo kan ik het niet thuis brengen en het wil me
maar niet te binnen schieten ook, dat rotgeheugen toch ook !
|
|||||||||||||||||||||||
 |
|||||||||||||||||||||||
 |
|||||||||||||||||||||||
Winus |
|||||||||||||||||||||||
|
|
|||||||||||||||||||||||
|
De 24ste verjaardag van Jazzzolder Mechelen zal ons
nog lang heugen. Vrijdagavond 8 juli, was het Jazz Manouche Quartet
uitgenodigd op de sfeervolle binnenplaats van Het Predikheren, binnen de
programmatie van Predikheerlijke Zomer én dus ook op de verjaardag van
de Jazzzolder. En laat dat ook de geboortedag zijn van
jazzzolder-oprichter en bezieler Lejo Vanhaelen. Dubbel feest dus! Door
de ziekte van violist Joachim Lannello werd het kwartet dan wel
gereduceerd tot Jazz Manouche Trio, het aanstekelijke spelplezier en de
inspirerende virtuositeit waren er niet minder om. Klarinettist Jean-Frannçois Foliez, gitarist
Nicolas La Placa en contrabassist Nicolas Puma toverden hemelse klanken
uit hun instrumenten die zomerse vrijdagavond in Mechelen. Frivool,
opgewekt, soms meeslepend en ingetogen. Het trio nam ons mee op een
bijzonder aangename muzikale reis, met de geest van de grote Django
Rheinhardt ook prominent aanwezig, soms exotisch, soms wat dichter bij
huis, met deemoedige klanken, dan weer volop badend in swingende
feelgood vibes. Vraag ons niet om een setlist, de nummers werden
ook niet geduid, het was volop spelen en genieten, maar weet dat een
prachtige uitvoering van Sheik Of Araby in de set zat en dat het een vol
uur muzikaal smullen was. Die heldere wonderlijke noten die Folliez uit
de klarinet perste, dat subtiele gitaarspel van La Placa, die denderende
basklanken die uit Puma’s contrabas kwamen. Een woord: prachtig! Hoe composities haast aarzelend en meanderend op
gang kwamen om vervolgens uit te monden in een groot feest van
muzikaliteit, steeds weer. De gretige goesting, spelplezier en
virtuositeit spatte er vanaf. Jigs, ballades, uptempo, midtempo,
slepend… steeds weer magische klanken. Genieten! Dat het trio na afloop
een staande ovatie kreeg en zo tot een bisronde verleid kon worden, wekt
dan ook geen verbazing na zoveel schoonheid. Foliez, La Placa en Puma besloten met nog één
fraaie fantastische en beklijvende compositie, ingeleid door een
welgemeend Happy Birthday, en dat was duidelijk aan het adres van beide
jarigen die avond. Ook Luminous Dash wenst beide jarigen het
allerbeste toe ! |
|||||||||||||||||||||||
|
|
|||||||||||||||||||||||
|
VRIJDAG 15 JUlI |
|||||||||||||||||||||||
|
Frank Deruytter Trio |
|||||||||||||||||||||||
 |
|||||||||||||||||||||||
Frank Deruytter : sax Jozef Dumoulin : keys DRé PALLEMAERTS : drums |
|||||||||||||||||||||||
 |
|||||||||||||||||||||||
| Vanavond is het gauw duidelijk
dat we niet een trio krijgen als datgene waar Frank Deruytter zo’n 10
jaar terug mee uitpakte en er een paar mooie albums toen mee scoorde.
Dát was toen allemaal nogal traditioneel getint maar vanavond , met een
Jozef Dumoulin aan de keys, mag je je wel aan wat anders verwachten dan
wanneer hier een Eric Legnini zou zitten ! Frank zag ik het laatst op
podium, 2020 was dat, en toen zagen we hem met z’n explosieve
Otomachine in de Stadsschouwburg en dat werd een funky feestje,
dat lees
je hier. Maar vanavond is het dus wat afwachten wat deze samenstelling
geeft, ik verwacht groovy experiment en ben dus wel benieuwd, net als
velen… |
|||||||||||||||||||||||
 |
|||||||||||||||||||||||
| Verkennend, met een ietwat nog
dreigende en ingehouden bas schuift ‘Azim’ dan binnen, aftastend nog ,
met toetsaanslagen op de piano, een ‘wandering’ Frank op de tenor en in
de back een roffelende Dré Pallemaerts. Het zal een roofdier blijken te
zijn dat hier komt aansluipen al blijft het nog even bij een bangelijk
bespieden…en dan gaan we loos op ‘Battle’ en de tanks komen aangereden !
De bas wordt prominenter maar evengoed gaat Jozef dartel over de keys.
Frank is melodisch op de sax terwijl Dree dat, zoals alleen hij kan,
weet te voorzien van de gepaste invulling. ‘Squirrell’ is dan weer
schichtig als de eekhoorn…bop die mij in gang zet en , met die zware
subbassen er bij noem ik het maar New Bop …daarbij komt ook een Emerson,
Lake and Palmer feel naar boven als Jozef op de keys gaat uitfreaken.
Zowel Frank als Dree gaan heavy door het spoor al houd Frank wat vast
aan de melodie ook., maar knap hoor ! |
|||||||||||||||||||||||
 |
|||||||||||||||||||||||
|
Het volgende nummer ‘Manic Song’ zet Jozef robotic-
SciFi dreigend in met daarbij een Dree die het tempo gaat opjagen…Weer
zal Dumoulin zich de song wat toe-eigenen met de solo op het draagbaar
keyboard dat op z’n schoot ligt….linkerhand aan de bass-keys,
rechterhand ook nog op piano. De set staat in lichterlaaie wanneer ook
Frank daarbij gaat scheuren !...Het is na deze Apocalyps dat het trio
het stof even laat neerdalen of… is het grijze as als na een
vulkaanuitbarsting? ‘Go Ahead ‘ is de wat klaagzang
daarna, het gebed aan een god die toch niet luistert. Frank is hier
toonaangevend en op z’n best. Mooi zo, met Jozef nu weer op de piano en
Dree met veel cymbalen. …Effe terug opwarmen daarna voor het ‘ Bolleke
Krem’ dat ons wordt uitgeschept door een bedienende Jozef na de stuwende
drive van Dree en Frank…voor mij een bolleke vanille graag
|
|||||||||||||||||||||||
 |
|||||||||||||||||||||||
|
En dan gaan we naar het einde toe na de
muzikantenvoorstelling door dé man van de avond die ook alle composities
bijeen schreef : saxofonist Frank Deruytter ! Nu is ‘Dance for the
Civilized’ niet echt een uitgelaten uitsmijter maar eerder een
beschaafde, frivole, haast kinderlijke danspartij. Voor één keer is het
dansen op de ingehouden manier, al blijft de ‘dansvloer’ hier op
het binnenplein wel leeg tijdens deze eerste set, duidelijk een
luisterend publiek zoals gewoonlijk ook en ik ben benieuwd hoe dat
volgende week hier gaat uitdraaien met de funky souljazz van Montis,
Goudsmit en Directie) . Jozef gaat solo op de bass en Frank rondt totaal
en finaal mooi af. Uitbundig applaus volgt voor een
toptrio ! |
|||||||||||||||||||||||
 |
|||||||||||||||||||||||
|
Zo meteen moeten we echter nog geen album
verwachten maar dit trio dat organisch ontstond zat bij gelegenheid al
wel es samen in de studio dus dat komt er nog wel es van, iets waar ik
alvast naar uitkijk, leg mijn exemplaar dan maar gauw klaar ook ! |
|||||||||||||||||||||||
 |
|||||||||||||||||||||||
Winus |
|||||||||||||||||||||||
|
|
|||||||||||||||||||||||
|
Frank Deruytter trio op Predikheerlijke Zomer,
Jazzzolder vzw. Dat het een stevig concert zou worden lag in de
verwachtingen met deze drie tovenaars: Frank Deruytter: tenorsax, Dré
Pallemaerts: drums en Jozef Dumoulin: acc. piano en electric keyboard
en.....bas in feite, want deze wizzard vulde dit alles in als een one
man band op zich. Deruytter schreef slimme composities, die zich haast
nooit lieten verraden naar wat er thematisch of ritmisch zou gaan
gebeuren, vol verborgen architectuur. Hij liet Jozef Dumoulin vaak de
zaak inzetten met een knipoog naar wat komen zou, maar leuk, spannend in
het ons plagen met verfspatten van korte statements op een gemengde
piano met zijn alomgekende synth-klanken, die dra het trio het diepe
boeket leverden, waar geen bassist werd gemist. Dré Pallemaerts pikte
daar telkens op in met uitgelaten grooves, waarin hij de
tempo-crossovers er in smeet als was hij een boterham met confituur aan
het eten. Het klonk allemaal zo vlot en makkelijk, terwijl muzikanten
weten (en er waren wat muzikanten aanwezig in het publiek), dat deze
partituren wel wat inzicht vroegen. De tenorsax van Frank Deruytter is
van een zalige mobiliteit en Dumoulin's solo momenten van een razende
snelheid en originele vertelkracht naast boeiende stiltes. De muziek van
de leider draagt die grote liefde in zich voor de jazz-fusion uit de
tijd van Zawinul, Brecker, Hancock en zielsgenoten, zal ongestoord
echo's laten klinken van funky stuff, maar giet dat in een hedendaags
avontuur. |
|||||||||||||||||||||||
Chris Joris |
|||||||||||||||||||||||
|
Vrijdagavond 15 juli 2022 speelde
het Frank Deruytter Trio ten dans op het binnenplein van Het
Predikheren. Net niet letterlijk, al waren heel wat melomanen uiterste
beweeglijk op de stoeltjes. “Een dansvloer ontbreekt hier eigenlijk
nog”, merkte een metgezel op de eerste rij terecht op. Wie stiekem een
blik op de set list op het podium wierp, met daarop titels als Battle,
Go Ahead R, Manic Song, of ook Dance for The C kon al vermoeden dat het
géén easy listening set zou worden. En in onze notities lezen we ‘gaan
met die banaan‘, ‘wat een power‘ en ook nog ‘alles kaputt‘. zet klassenbakken als Dré
Pallemaerts, misschien wel dé beste drummer der lage landen en ver
daarbuiten, toetsenwonder Jozef Dumoulin en tenorsax-held Frank
Deruytter bij elkaar en je krijgt gegarandeerd vuurwerk. Dat was
vrijdagavond niet anders. Want exact dat was het! De vonken spatten er
af. Met een ongelooflijke manische
drive en overdaad aan muzikaal vernuft smeet dit trio zich
onverbiddelijk in hun avontuurlijke set, vol virtuositeit: manische
be-bop of ook hard bop a gogo of durven we stellen heavy metal swing?
Vaak aan een rotvaart, gaan met die banaan dus, soms ook wat meer
ingetogen maar zonder ook maar één tel de zin voor finesse of
subtiliteit te verliezen. De ingenieuze composities van
Deruytter waren natuurlijk een gedroomde speeltuin voor het trio; met
veel ruimte om gretig te excelleren, wat dan ook ten volle gebeurde. Een
feest van aha-erlebnissen, verbazing en genot was het voor de aanwezige
toeschouwers. Wat een zalige ongedwongen interactie tussen de muzikanten
ook. En dan die ongelooflijke drive die er in zat. Fijn waren de vele een-tweetjes
tussen Deruytter en Pallemaerts. Machtig en imposant was het hoe
Deruytter zijn tenorsax liet vertellen, zachtjes croonen of luid huilen
of zelfs bulderen. De pianovirtuositeit van Jozef Dumoulin was ook om
duimen en vingers bij af te likken. Met ook sterk werk op de synths, met
soms al dan niet bedoelde vette knipogen naar zowel de jazzy, poppy als
funky Herbie Hancock, heel eventjes dachten we zelfs ook een echo van
Jon Lord te horen. En uit die keys toverde Dumoulin eigenlijk ook
baspartijen. Wow! Pallemaerts gaf, hoe kon het ook
anders, een absolute masterclass ten beste; subtiele percussie of ook
met stevige harde slagen – En soms ging hij tekeer alsof zijn leven er
vanaf hing: ‘alles kaputt’ dus -, intens en ritmisch. Stewart Copeland
(bekendst als drummer bij The Police) wordt wel eens The Rhythmatist
genoemd, naar diens gelijknamige album uit 1985, maar die titel mag
gerust ook op Pallemaerts gekleefd worden. De set van het Frank Deruytter
Trio, een groot feest van sublieme composities, met tal van onverwachte
wendingen en muzikale verwennerij, met zoveel machtige vibes, ons
onderdompelend in bruisende be-bop en funk, met af en toe ook wat bluesy
momentjes, blies ons los omver. Feit. Fenomenaal goed, dat was het. |
|||||||||||||||||||||||
|
|
|||||||||||||||||||||||
|
VRIJDAG 22 JUlI |
|||||||||||||||||||||||
|
Montis, Goudsmit en Directie |
|||||||||||||||||||||||
 |
|||||||||||||||||||||||
Frank van den Berge (Frank Montis) : Hammond Anton Goudsmit : gitaar Cyril Directie : drums |
|||||||||||||||||||||||
 |
|||||||||||||||||||||||
| …Het sympa drietal Montis,
Goudsmit en Directie heeft er duidelijk zin in vanavond en start meteen
met het aanzetten tot funky moves en dat zulks al gauw aanstekelijk
werkt is snel duidelijk als je even rond je kijkt op de binnenkoer waar
nu zo’n 35 man zit, het gewone portie dus, maar straks voor de tweede
set zal hier nog meer volk komen te zitten (of staan) én dansen... Als
je eerst dacht (zoals ik even) dat de tijd van ‘een Hammond Trio’
voorgoed voorbij was, bedenk dan maar gauw wat anders want deze jongens
bewijzen vanavond het tegendeel. Hier dichter bij huis kennen we
natuurlijk het Dirk Van der Linden Hammond Trio maar Dirk bevindt zich
eerder op het smooth pad daar waar dit trio met een uitstekende Frank
Montis op de Hammond meteen gaat voor ‘de full monty’... bij wijze van
spreken dan en ze bouwen daar meteen een feestje aan ook…dát voor een
eerste set, wat kan en zal dat wel niet geven later op de avond hier ? ! |
|||||||||||||||||||||||
 |
|||||||||||||||||||||||
| Funk is in the house en dat
grijpt je in de heupen. Aardig daarbij is het dat Montis, Goudsmit en
Directie meest nog uit eigen bron putten en originals brengen al is een
bekende riedel hier en daar nooit ver weg maar covers horen we
niet. Slechts éénmaal komt er een gearrangeerde versie van Stevie
Wonder’s ‘Living For the City’ voorbij en ook fijn is het dat Anton
Goudsmit (gitaar) daarbij aardig wat partijen voor zich neemt, soms op
een onweerstaanbare fingerpickin’ way ! Cyril Directie aan drums zorgt
ondersteunend voor de lekkere beat, een drive met rake klappen en
levert de vele tussencommentaren want ’t is een echte praatvaar hoor !
|
|||||||||||||||||||||||
 |
|||||||||||||||||||||||
| In een commercieel intermezzo
wordt het eerste album ‘Taste of Culture’uit 2019 aangeprezen én meteen
wordt er ook gewezen naar een volgende plaat waar we vanavond
trouwens ook wat uittreksels uit horen, ik noteerde titels als ‘The
Fit’, The Lobster’… Anton showt daarbij met een komische noot de Trio
outfit T-shirt op de ‘catwalk’, Shirt die eveneens vanavond in alle
maten verkrijgbaar is. Dan volgt er, na een publiekskeuze, ‘een snel
nummer’ dat me wat minder ligt maar waarin Anton wel uitblinkt op die
vingervlugge gitaar van ‘m naast het fijne toetsenwerk van Frank.
Intussen is het al een tijdje wat gaan regenen ook but who cares ?... |
|||||||||||||||||||||||
 |
|||||||||||||||||||||||
| Regenjasjes worden omgeslagen,
paraplu’s uitgedeeld en Frank redt mijn recorder uit de oprukkende
regen op het podium, die komt bij op de Hammond te liggen…en dan is het
tijd voor , wat mij betreft, misschien wel het beste nummer uit de set.
We gaan dimmen met ‘R U In Love ?’, een oprecht mooie melodie en de
gitaarpartij er bij draagt iets van Johnny Guitar Watson met zich mee,
mooi ! ‘Living for the City’ steekt daarna het vuur terug aan, groove
gets infused en ook daarna nog gaan alle remmen los in opzwepende
klanken …mensen staan of zitten intussen al een hele tijd enthousiast
mee te dansen als uiteindelijk de set besloten wordt door het ook al
nieuwe ‘Singalong’ waar het publiek mag op meejouwen en dan nog volgt er
finaal een aansluitend meezing melodietje… |
|||||||||||||||||||||||
 |
|||||||||||||||||||||||
|
...Neeeeeeej, jazz was vandaag niet zo aan de orde
hier maar het funky soulfeesje uit Nederland dat hier
gebrouwen werd was duidelijk vanavond wél zeer welgekomen ook, bedankt
daarvoor Montis, Goudsmit en Directie ! |
|||||||||||||||||||||||
 |
|||||||||||||||||||||||
Winus |
|||||||||||||||||||||||
|
|
|||||||||||||||||||||||
| De weergoden hadden besloten om de
hemelsluizen te openen boven Mechelen, vrijdagavond 22 juli 2022, maar
het Nederlandse trio Montis, Goudsmit & Directie speelden behalve de
pannen van het dak, de regen genadeloos naar huis op het binnenplein van
Het Predikheren. Aanvankelijk voor een zittend publiek, tegen het eind van de set werd er lustig gedanst op de aanstekelijke funk en boogie van dit absoluut geweldige en dynamische trio. Wat een week voordien net niet lukte op hetzelfde plein bleek nu de evidentie zelve. De eerlijkheid gebiedt ons te melden dat het eigenlijk bleef regenen, maar wie maalde daar om? Iedereen was mee met de ongelooflijk aanstekelijke groove, strak aangehouden het hele optreden lang, met een spetterende finale. Frank Montis toverde machtige stoere klanken uit diens Hammond, Anton Goudsmit liet de gitaar met grootse grandeur gieren, huilen en zingen. En Cyriel Directie vergastte ons op onweerstaanbare percussie en drums, soms ongelooflijk hard, vaker subtiel en immer solide. Het trio zette een ongelooflijk geluid neer, met enorm veel intensiteit en kracht, een overdosis aan spelplezier, grote goesting zeg maar, bijgekruid met ongebreideld enthousiasme en veel humor. Eigenlijk zaten heel wat mensen al tijdens het eerste nummer in de set lustig op de stoelen te wiebelen. Dat het tot dansen zou komen, stond in de sterren geschreven. Zelfs wanneer het trio een ballad inzette, was het nog super groovy. Hoe zeggen ze dat in Nederland: ‘het swingde als een tiet’? Na die toch wel groovy ballad, vroeg Cyriel Directie “willen jullie nog een trage of liever uptempo?”, waarop hij zelf de beslissing nam om nog wat vette grooves op ons los te laten. Met Goudsmits heldere gitaarklanken die eerst de lead namen, waarop Montis’ hemelse Hammond inviel. Directie die alles weer mooi bijeen hield met dat fijne drumwerk van hem. En toen hoorden we plots, te midden de compositie ‘Da Ya Think I’m Sexy ?’ van Rod Stewart! We zongen stiekem de Stewart-partijen mee zowaar. Waarop de compositie nog meer funky werd, zelfs de disco-tour op ging. Geweldig! Cyriel Directie vertelde over Bill, een Amerikaanse vriend van de band. “Soms gaan we wel eens met hem eten en vaak staren we met verbazing naar zijn bord”. Directie moest er flink om lachen, waarop, je raadt het niet, ‘Bill’s Plate’ volgde. We spreken ons niet uit over Bills culinaire voorkeuren, we weten wel dat het een weerom schandalig goed en lekker swingend nummer opleverde. Nochtans: nog werd er niet gedanst, maar lang zou dat nu niet meer duren… “Wie is er hier verliefd? Mijnheer, mevrouw naast u ook? Horen jullie bij elkaar? Anders wordt het wat moeilijk he? Wie heeft er zin in seks? Kom, wees niet verlegen… Maar dit liedje gaat over zoveel meer, het gaat over samen zijn, zoals Willeke Alberti dat ook mooi zingt bij ons in Nederland” aldus Directie waarop hij een stukje ‘Samen Zijn’ begon te zingen. “Deze kennen jullie zéker, dit lied is van Al Green”, waarop de band een subliem ‘Let’s Stay Together’ inzette. Montis’ Hammond nam de lead, vertolkte de vocals bij wijze van spreken, met dan ook weer geniale gitaarklanken van Goudsmid, performante percussie van Directie. Geweldige Hammond- en gitaarsoli ook en met een haast bovennatuurlijk krachtige drumsolo. En het publiek werd ook aan het werk gezet; om allen samen Al Green, of Tina Turner, die er in 1984 een hit mee scoorde, te zijn en het refrein te zingen. En zo zat en stond de goed gevulde binnenplaats van Het Predikheren ‘Let’s Stay Together’ mee te kelen in de regen. En Directie zag dat het goed was. Dan werd er weerom in een hogere versnelling geschakeld met een compositie die bij de eerste tonen een beetje op’ I’m your Man’ leek van Wham! Maar geheid een andere groovy richting op ging. Het einde van de set naderde jammer genoeg en Directie nam uitgebreid de tijd om alle medewerkers van Jazzzolder Mechelen te bedanken. Hij had ook diens kompanen al in de bloemetjes gezet en promo gemaakt voor de cd’s en merchandise die het trio bij had, waarbij Goudsmit zich als volleerde mannequin catwalks gewijs toonde in het bandshirt. En dan kregen we een geweldig salvo op ons afgevuurd: een wonderlijk wervelend Chicken Shack, en jawel iedereen stond recht nu. En of er gedanst werd ! Directie kondigde Jazzzoldervoorzitter Hans Vandenbogaerde aan die de band zou afkondigen, en vroeg dan onze medewerking bij het laatste lied. “We hebben het op vraag van de Jazzzolder niet te moeilijk gemaakt, jullie zingen lalalala, gaat dat lukken?” grapte Directie. Het lukte! En Hans mocht nog even wachten, want na een staande, dansende ovatie kwam het trio maar al te graag terug het podium om onze dansbeentjes nu definitief flink aan het werk te zetten. Montis, Goudsmit en Directie eindigde met hun nieuw single; voor een dapper dansend Predikheren klonk een machtig en krachtig überfunky ‘Boogie on Reggae Woman’, jawel van Stevie Wonder. “What a night” had Frank Montis al geroepen, toen nog maar een paar songs in de set. What a night indeed! What a Hammond! What great guitars and mighty drums too! Wat een explosief en eclectisch, machtig optreden, jongens. En regen? Wélke regen? Het recentste album van Montis, Goudsmit en Directie heet Taste of Culture (2019) en is uit op Zip Records, maar getuige de kersverse single is er vast nieuw werk op komst ook. Maar, veel beter: ga dit trio live beleven en neem je dansschoentjes en beste humeur mee. Als dat laatste niet lukt, zorgen zij daar wel voor. Beloofd! |
|||||||||||||||||||||||
|
|
|||||||||||||||||||||||
|
VRIJDAG 29 JUlI |
|||||||||||||||||||||||
|
|||||||||||||||||||||||
 |
|||||||||||||||||||||||
|
…ik moet in alle eerlijkheid
toegeven dat de naam Jeroen Reggers hier vanboven zo direct geen
belletje meer liet rinkelen wat niet meteen hoeft te verbazen want dat
geheugen (welk geheugen
|
|||||||||||||||||||||||
 |
|||||||||||||||||||||||
| Vertellend gaat het
concert dan open op de sax van Steven waarna Jeroen loepzuiver aan zijn partij
begint. Gert-Jan is erg beweeglijk en samen met Martijn zorgt dat voor
een dynamische ‘Alternative’ als opener. ‘Struggles’ mag Martijn dan
weer aftrappen en het stuk gaat vloeiend in een lekker tempo verder
stromen waarbij de sax in dialoog gaat met de gitaar en zelfs de stempel
drukt op de song alvorens samen in harmonie te besluiten, sterke song !
Het betreft hier vanavond trouwens haast allemaal originals van de hand
van Jeroen en ze mogen d’er allemaal zijn hoor, Jeroen is een
compositorisch talent ook ! Het wat nadenkende ‘Keep it
Simple’ volgt met Steven zalvend op z’n sax en Jeroen die daar beamend
bij aansluit, rad van tong bij wijze van spreken op de heldere snaren
wat zorgt voor een erg ruimtelijke beleving. Vredig wordt er besloten.
Dromerig maar gelijk alert toch gaan we dan wat rustiger onderuit voor
de ballade ‘M’ en Gert-Jan vult dat in met veel cymbalen. Ook Martijn
komt nu prominenter naar voren in een solo die er zijn mag, eentje die
respect afdwingt. Tijd is het daarna voor het melodieuze ‘Park Party’
waarin Jeroen z’n beheerste stijl toont, vingervlug is die maar nikske
schreeuwerig en zonder effecten spielerei... Steven sluit daar graag op
aan, hoeft al lang niks meer te bewijzen op de tenor en da’s ook wel
duidelijk zo ! Weer met een lekkere drive vult de ritmesectie dat in en
Gert-Jan plakt er ook nog een solo bij, maar die lijkt me nu toch een
beetje té geweldig uit te pakken. |
|||||||||||||||||||||||
 |
|||||||||||||||||||||||
|
De set wordt dan besloten met
‘Midnight Voyage’ van de bekende , helaas al overleden Michael Brecker
en dat wordt dus een klus voor Steven die de honneurs daarvoor graag
waarneemt. Dat Jeroen daarna nogmaals uitpakt met een mooie solo, da’s
nogal evident ! Martijn volgt en zo wordt hier alweer een erg
gewaardeerd optreden harmonieus afgesloten. De ‘Predikheerlijke’
jazzconcerten zijn totnogtoe al méér gebleken dan een klein succesje me
dunkt ! Volgende week zal dat ongetwijfeld ook zo weer wezen als hier
alweer een gitarist op het podium gaat komen te staan maar Simon
WITVROUW gaat dan wellicht meer de poppy en bluesy tour op, dat horen we
dán wel … |
|||||||||||||||||||||||
 |
|||||||||||||||||||||||
Winus |
|||||||||||||||||||||||
VIDEO's : YVO CLOETENS - WOUTER DE JONCK |
|||||||||||||||||||||||
 - wordt vervolgd - |
|||||||||||||||||||||||
© JAZZEPOES 2022
