JAZZEPOES jaZZZolderblad - ARCHIEF 2024 : APR-MEI-JUN

voor het volledige JaZZZolder-archief click hierboven de tab

JaZZZolderArchief 2024

Bezoek ook eens de YouTube Webstek van de JaZZZolder !

je (her)beleeft er optredens van en op de oude JaZZZolder !

ARCHIEF INDEX TRIM2


28/6/2024	Hijaz
14/6/2024	Tim Vermeulen Quartet
24/5/2024	Herak-Bulatkin Quartet
10/5/2024	Le Monde Merveilleux de Pépito
26/4/2024	Marco Marcelletti Trio
12/4/2024	UMAX (Utrecht Musical AXperiments)

Vrijdag 12 April 2024 concert 1 19:30 - concert 2 21:15 hr

UMAX (Utrecht Musical AXperiments)

Edwin Berg: piano
Stefan Lievestro: bas
Jean-Clair de Ruwe: drums

Utrecht Musical AXperiments is een platform van de Utrechte pianist Edwin Berg en drummer Jean-Clair de Ruwe. Berg bevindt zich muzikaal gezien op het snijvlak van jazz, klassiek en geïmproviseerde muziek. Hierin is hij op zoek naar elasticiteit, vrijheid en neemt hij zijn luisteraars mee in een klankdroomuniversum waarbij Bach, nujazz en minimal music worden verweven in pakkende, eigenzinnige composities en hedendaagse versies van evergreens.
De muziek van Berg kenmerkt zich door de gestage en dynamische gelaagdheid en complexiteit die in het moment opbouwt, doorontwikkelt en die het publiek persoonlijk raakt.

commentaren - recensie(s)

…Er is iets met Bach en jazz, dat hoor je wel meer terugkomen bij muzikanten in binnen en buitenland. Van het expliciete ‘zo klinkt Bach in Jazz’, genre François Glorieux ben ik niet echt een liefhebber, maar muziek die subtiel doorregen wordt door klassieke riedels kan ik best wel hebben en zo lijken we meteen van start te gaan ook, met Berg solo aan de piano. Een Michael Jackson tune plakt er dan achteraan en bas en drums vallen bij in. Stefan (Lievestro, bas) gooit zich daarbij op de voorgrond en dat mag wel hoor, ferme bassist is het ! Jean-Clair de Ruwe (drums) zal vanavond niet echt zó uit de band springen maar is wel steeds gepast aanwezig zoals het hoort en da’s toch ook mooi ? Een leuke starter was dat, mooi gearrangeerd en van harte gespeeld door vakman Edwin Berg. Een tweede tune is dan een eigen compositie, Wolfgang Amadeus Mozart geïnspireerd en die gaat eveneens vlotjes de gehoorgangen in. Mooi zijn de franjes die Stefan daarbij aan z’n basinterventies breidt. Edwin houdt ervan om bekende liedjes ‘opnieuw uit te vinden’ , ze door frisse arrangementen een nieuw leven te geven. Zo doet-ie dat ook met het magistrale’ Laat me’ van Ramses Shaffy , alweer met die zangerige bas van Stefan tussendoor. Mooi hoor, maar een jazz concert lijkt dit (tussen haakjes) intussen niet te gaan worden… Een Hollands biertje, ‘Grolsch’ rijkt dan de titel aan voor wat volgt, iets met ‘Vakmanschap’ (met een lachje erbij natuurlijk, in dit Mechelen van de wereldberoemde Carolusbieren … En dan gaat het voor mij fout want de prima pianopartijen worden uitgebreid met niet zo’n geslaagde, aangeblazen melodicadingetjes, jammer…

Maar helaas gaan we verder op het ingeslagen pad van volksamuzement al is Jean-Clair de Ruwe nu wel zeer aanwezig op drums en cymbalen, een voor de rest te vergeten stukje muziek wordt het en ik hoop dat het gauw gaat beteren ook... ‘Come Closer’ draaft even later echter ook al zo voorbij en is een vingervlugge spielerei want Berg is wel een kei op de toetsen, dat wel. Alleen blijven de jazzbeluste én zeer zeker aanwezige liefhebbers in deze set alvast wel op hun honger zitten en daar verandert het ‘Bluesette van Toots, ondanks het vriendelijke voornemen van Berg helaas niks aan. Meer als ‘sympathiek’ kan er van mij voor dit concert dan ook niet vanaf…

Winus

Vandaag drie muzikanten uit NL waarvan we gastsolist Stefan Lievestro uit Rotterdam op bas en drummer Jean-Clair de Ruwe uit Den haag reeds kennen uit vroegere Jazzzolder locaties (?) Het is toch altijd opvallend met welke animo deze Nederlandse artiesten zich kunnen presenteren en dan vooral de pianist Edwin Berg uit Utrecht. Hij bespeelt met bravure niet alleen onze vleugelpiano maar ook op een met mondbuisje aangeblazen melodica. Umax staat dus voor Utrecht Musical AXperiments. Ze spelen twee verschillende sets waarvan ik alleen de tweede heb gevolgd.

Ze beginnen met een heerlijke versie van “Hey Jude” van The Beatles dat we ook mogen meezingen. Heel mooi en apart is de versie van “les moulins de mon coeur” (windmills of your mind) van Michel Legrand met ietwat onhandig 1 hand op melodica en 1 hand aan de piano. Opvallend is het oogcontact van pianist met bassist. Wat kan Stefan heerlijk flamboyant soleren op de contrabas. Hij werkte al met grootheden als Philip Catherine, Freddie Hubbard en Pat Metheny en aardig wat in NL met Michiel Borstlap, Harmen Fraanje. Jesse Van Ruller en Jasper Blom… Ook heel leuk en groovy is zijn eigen werk ‘eenmaal andermaal’. Een jazz standaard zoals ‘the way you look tonight’ van Jerome Kern mag ook niet ontbreken en dit katapulteert ons naar de jaren ’30 met Fred Astaire.We krijgen uiteraard ook een Bach prelude in C mineur: indrukwekkend pianospel en diep gebogen aan de piano. Edwin Berg deelt de zaal in 3 delen en we zingen mee op een classic “Bye Bye Blackbird”: bom bom aaaah ! Er werden aardig wat cd’s verkocht van Berg solo en ook van het fusionkwartet Gizmo.

Michel 'de Proes' Proesmans (JaZZZolder)

Vrijdag 26 April 2024 concert 1 19:30 - concert 2 21:15 hr

Marco Marcelletti Trio

Marco Marcelletti: piano
Federico Stocchi: contrabas
Gionata Giardina: drums

Marco Marcelletti Trio is het trio onder leiding van de gelijknamige 23-jarige pianist en componist, gevormd door gerenommeerde Italiaanse muzikanten, wiens artistieke activiteit zich sinds vele jaren concentreert rond de stad Brussel.
Het project stelt originele composities voor met een hoog lyrisme en intensiteit, maar ook momenten van collectieve improvisatie, met een duidelijke esthetiek gebaseerd op een aandachtig onderzoek naar geluid, harmonische fijnheid en sterke melodieën.
En als de setlist het hoofdverhaal is, zal het de taak van de muzikanten zijn om de basis te leggen om te verrassen, zowel zichzelf (zij maken in zekere zin ook deel uit van het publiek) als het publiek zelf.
.

commentaren - recensie(s)

…Helder, als fris licht sprankelend bronwater openen dit trio Italianen de de set met ‘A Place in the Sun’, een eigen compositie van Marco Marcelletti en meteen weet je’t dan wel, een oorstrelend concert zal het hier worden ! Van de band kennen we enkel Federico Stocchi (contrabas) , onder andere uit het Jazz Contest 2017 , met de band Awkwords toen en daar viel die al op met z’n eigen composities ook. Verleden jaar dan zagen we hem hier ook al in een meeslepend concert van het Nathan Surquin 4tet dus da’s meteen al een zekerheid, deze jongen ! Gionata Giardina (drums) mag dan wat later ‘Development’ inzetten, een meer uptempo nummer maar wel eentje van een onmiskenbare klasse en wat een prima pianist weer ! ‘Micché’ vervolgt behoedzaam vertellend en met rake streepjes drum en cymbalen om daarna vorzichtig af te sluiten. Ook ‘Strong and Gentle’ laat ons de oren spitsen, dartel en elegant komt het voorbij fietsen, romantische rijmerij dringt zich hier al gauw op . Glashelder komen de zuivere en rijke pianoklanken zich in je oren nestelen en het mag best hoor, graag nog meer van dat ! Dat is mijn wens en zo heet het volgende stuk trouwens ook : ‘Wish’ en dat gaat rondjes draaien van vrolijkheid. Federico voegt daar welwillend zijn zegje op de snaren aan toe. Een pirouette op de toetsen danst zich verder op de drums en bekkens van Gionata die zich als fijne drummer laat opmerken. Wat drama volgt daarna met ‘Dark past, bright future’ alwaar ook Federico even solo in gaat en Gionata de drumsticks wat strenger hanteert. Voor een laatste keer gaat het glas bronwater hier dan vol, nu met wat weemoedigheid, het is als een ‘Albatross’ die statig over de zee door het luchtruim klieft, sierlijke wendingen inbegrepen, in een never ending fly , als dat kon… Het luchtruim blijft dan leeg achter terwijl luid applaus de zaal vult, méér dan verdiend !

Winus

Zoals jullie weten programmeert de Jazzzolder graag jonge groepen en vandaag zijn er drie goede muzikanten uit Italië die werken vanuit het Brusselse. De bassist Federico Stocchi kennen we al van vroegere JazzContesten die we organiseerden. Maar alles draait vandaag rond de pianist Marco Marcelletti die ook de componist is en afkomstig is uit Milaan. Ze spelen al drie jaar samen en duikelen binnenkort de studio in voor hun eerste plaat op te nemen.

Wat spelen de drie muzikanten lyrisch en afwisselend met pittige accenten op de cymbalen van drummer Gionata Giardina zoals in het nummer ‘Micchè’. Ze houden goed oogcontact. We horen o.a. ‘lost freedom’ dat Marco schreef tijdens de lockdown met een rustig begin met een shaker percussie en mooie opbouw met vlotte snelle baslijnen. Ook leuk is ‘the errant train’ die toch uiteindelijk stopt : supersnelle pianoriffs met voortkabbelende passages. Elke muzikant kan zijn ding doen en soleren. In het tweede deel krijgen we een mooie lange toegift waarin bekkens en brushes afwisselen. We houden jullie op de hoogte als de plaat eraan komt.

Michel 'de Proes' Proesmans (JaZZZolder)

Vrijdag 10 Mei 2024 concert 1 19:30 - concert 2 21:15 hr

Le Monde Merveilleux de Pépito

Pierre-Antoine Savoyat: trompet, bugel
Simon Groppe: piano
Fil Caporali: contrabas
Oscar Georges: drums

Le Monde Merveilleux de Pépito is een autobiografisch project van trompettist Pierre-Antoine Savoyat, wiens composities momenten en beproevingen van het leven oproepen. Via deze verhalen is het een ontmoeting van creatieve muzikanten op zoek naar vrijheid. Beïnvloed door de kwartetten van Wayne Shorter, Ambrose Akinmusire en Tom Harrell biedt de groep je een ontroerend moment vol humanisme.

.

commentaren - recensie(s)

...Pierre-Antoine Savoyat, de Pépito van vanavond, zagen we nog niet zo lang terug hier met het Orson Claeys Quartet maar kennen we vooral alsnog als krachtige blazer en één der topguns van de composers hub van de Q-Some Big Band. Ik verwacht het concert van vanavond dan ook niet zo intiem te wezen als dat van vorige keer hier al is er wel de intentie om wat uit eigen ziel te gaan grijpen. In de band herkenden we al Simon Groppe, een ferme Franse pianist die we ook al een paar keer met genoegen mochten smaken ( o.a. op de finale van het 6^e Mechelse Jazz Contest, samen met de begaafde drummer Pierre Martin was dat, die toen als beste solist van de avond verkozen werd, een erg talentvol duo bleek dat in 2018 … ). Intussen is de band van start gegaan met ‘Can we start to love?’ en dat klinkt wat ongeduldig toch ?, net als die titel van die song… Het nummer staat meteen inderdaad vetter ook tussen de lijnen, met een heel beweeglijke drummer ook (Oscar Georges) en gepaste soli op de toetsen. De songs in deze set zijn allen van de hand van de trompettist en zo volgt er nu ‘Sorry’ en dat klinkt meteen als een excuus ook (aan de geliefde ?...) Fil Caporali (contrabas) mag daarna ‘Keeping the Hope’ gaan inleiden en dat klinkt zalvend aan/in den beginne…maar schiet dan uit de startblokken met vooral een energierijk drummer (op Red Bull.? ! )Simon Groppe houdt alles gelukkig aan de grond al slaat die ook al wel es de vleugels uit hoor. Hij is een geschikte aangever voor Pierre-Antoine wiens klanken als een mosquito op speed door de zaal razen. En jawel, vooral Oscar Georges is heel welwillend mee op het oorlogspad en persoonlijk vind ik het geheel wat veel drukte uitstralen maar de uitvoeringen zijn daarbij wél subliem te noemen ! ‘Nostalgia’ brengt dan de rust terug , al blijft Pierre-Antoine de hielen wel op de grond draaien…Een ‘ballade’ kan je dit stuk dan ook niet noemen. Het is weer Fil Caporali die met z’n basargumenten komt zalven, bijgestaan door Simon en ook Oscar Georges beweegt zich nu op kousevoeten…Dat lijken voldoende sussende redenen om ook Pierre-Antoine daarbij te winnen. ‘Emergency’ is als afsluiter zoals de song als uitroep dan ook klinkt en heeft een ...jawel, bepaalde hoogdringendheid toch nu we aan het einde van de set gekomen zijn. Een heel wakkere set was het dus waarbij de bugel opzij bleef staan maar aan het applaus te meten werd ook dit quartet hier weer dik gesmaakt en da’s zoals we’t graag hebben !

Winus

Pépito is het koosnaampje voor de leider van de groep Pierre-Antoine Savoyat die bugel en trompet speelt. We kennen hem van de Q–Some Big Band waarin hij schittert met zijn typisch petje op. Hij trad vorig jaar november al op in de jazzzolder met het Orson Claeys Quartet. Verder schitterde hij ook al tijdens Dinant Jazz Festival 2019 met de ‘jeunes talents’. Hij is een Franse trompettist en componist, die sinds 2016 in Brussel woont.

Le Monde Merveilleux de Pépito' is een kwartet dat Savoyat de afgelopen jaren heeft ontwikkeld met zijn favoriete maten, Simon Groppe op piano, Fil Caporali op contrabas en Oscar Georges op drums. Drie Fransen en een Braziliaan uit België dus die samen muziek maken die zowel eenvoudig als geraffineerd is. Hij is niet altijd vanzelfsprekend in de lange nummers, het zit vol emotie en raffinement omdat de arrangementen goed doordacht en intelligent zijn. Uit de tweede set onthouden we vooral ‘Solitude’ met de lange fragiele noten waarin hij me doet denken aan de Noorse Arve Henriksen. De bekende standard ‘Just friends’ krijgt een aparte bewerking op bugel met een climax naar het einde.

Drummer en pianist houden mekaar goed in de gaten. Het geheel is echt coherent en de ritmesectie is solide. De breaks van pianist Simon Groppe (om in de gaten te houden) zijn allemaal zeer effectief met zijn snelle pianoriffs. Savoyat is dus ‘In Good Company’ zoals in het mooie rustige nummer voor de toegift dat gepaard ging met tempowisselingen en stevig drumwerk en trompet.

Hun debuutalbum 'Memories From A Winter Journey' van einde 2023 werd te koop aangeboden waarop ook een strijkkwartet en Ambroos de Schepper te horen zijn die zijn muziek nog meer nuance geven. Het is een introspectief album opgedragen aan zijn moeder. Elf tracks, zeven van Pierre-Antoine, één van Oscar Georges en covers van het beroemde ‘What a Wonderful World' van Thiele/Weiss, het prachtige ‘Lagrima’ van Diederik Wissels en ‘The Moods’ van Hendrik Lasure. Warm aanbevolen.

Hun debuutalbum 'Memories From A Winter Journey' kan je tevens hier terugvinden.

Michel 'de Proes' Proesmans (JaZZZolder)

Vrijdag 24 Mei 2024 concert 1 19:30 - concert 2 21:15 hr

Herak-Bulatkin Quartet

Miro Herak: vibrafoon/composities
Daniel Bulatkin: piano/toetsen/composities
Johannes Fend: bas
Martin Hafizi: drums

Een opwindende samensmelting van vier verschillende muzikale stemmen die floreren in de levendige Nederlandse muziekscene.
Mede geleid door het wonderbaarlijke jonge talent Daniël Bulatkin, aan de piano en de toetsen, weeft dit kwartet een tapijt van muzikale innovatie. Samen met de formidabele en inventieve ritmesectie met Johannes Fend en de dynamische Martin Hafizi belooft het Herak/Bulatkin Quartet een ongeëvenaarde muzikale reis.
Het Herak/Bulatkin Quartet haalt inspiratie uit een breed scala aan invloeden, met originele composities die hun diepe verbondenheid met het Slavische erfgoed en Midden-Oost-Europese volksmuziek weerspiegelen. Deze culturele versmelting strekt zich uit tot op het gebied van geïmproviseerde muziek, hedendaagse composities en de steeds evoluerende taal van de jazz.
Het repertoire van het kwartet is een viering van ritmische vrijheid en naadloze interactie, waardoor een sonisch landschap ontstaat dat zowel rijk als dynamisch is. Hun optredens zijn een uitnodiging om de kruispunten van traditie en innovatie te verkennen, waarbij elke noot een verhaal vertelt dat diep geworteld is in erfgoed en toch moedig de toekomst omarmt.

commentaren - recensie(s)

…Het is weeral van 2016 geleden dat we Miro Herak, de vibrafonist van vanavond, hier ter JaZZZolder hadden en toen was dat nog met een ander gezelschap, het prijs winnende, super ‘ As Guests Quartet’ en die performance smaakte toen al naar meer ! Nu, vanavond dus terug op het Mechelse podium, zij het als het ‘Herak/Bulatkin Quartet, weer met thuisbasis Nederland én met andere muzikale kompanen dus. Naast Miro vinden we de begaafde pianist Daniel Bulatkin als mede solist/componist, de mij onbekende bassist Johannes Fend (uit Oostenrijk) aan de contrabas en Martin Hafizi aan het drumstel en die kunnen we nog kennen als de componist/performer van het ‘Half Easy Trio’ ook hier al te gast geweest…januari 2020 was dat. Talent in the house en dat zal volop blijken tijdens het nu volgende concert ook ! Met enige soundscapes, veel cymbalen en de pakkende vibrato van de vibrafoon opent het klankgordijn of , beter gezegd, rolt het zich open. Je laat je meteen meeslepen met de moderne drive van dit quartet , een drive die wat later lieflijk via de pianotoetsen overvloeit naar de latten, de toetsen van de vibrafoon en onderwijl ook de warme bas van Johannes beroert. De nummers zijn allen van de hand van Daniel zoals het eerste of van Milo , hetgeen dat volgde. Beginnen deden we met ‘The return’ , een zeer gepast nummer want deze jongens zijn net terug van een tour door Georgië, kwamen vanochtend vroeg pas toe in Amsterdam, zijn nog zeer vermoeid al blijkt zulks zéker niet uit de schitterende uitvoeringen en is het volop genieten in de zaal, niet overvol deze keer maar met aandachtige luisteraars. Daniel vertelt tussen de songs het verhaal ervan zoals nu ook over ‘The Golden Fish’ dat innemend de gehoorgangen vult. Bas en drums zorgen voor de ritmische uitdraai wat verder van ‘I Wish’ met doortastende solo van Daniel op de toetsen. Het is tevens een song die met het inventief én intensief drumwerk van Martin Hafizi heel dynamisch al lijkt af te stevenen op een echte finale ! ...Maar zo ver zijn we echter nog niet. Eerst volgt er nog een haast vrolijk, relax ‘The Simple Things’…een scherp contrast is dit met hoe de zaken gaan in Oekraïne, geeft Daniel nog mee.. Eindigen doen we met afsluitende soundscapes en een band die de aftiteling onderstreept……Alweer een topper, dit concert ! Het applaus leek me daarbij nog ontoereikend…

Winus

Vandaag eindelijk eens een ander instrument, de vibrafoon, dus niet een marimba of xylofoon, want de vibrafonist van dienst Miro Herak geeft ons een bondige uitleg wat de verschillen zijn.
Hij is een oude bekende die in 2006 met de groep "AsGuests" speelden in de kapel op onze tweede jazzzolder locatie en als duo ook op Jazzathome 2017 in een huislocatie. De drummer Martin Hafizi uit Bulgarije speelde hier in januari 2020 met de groep "Half Easy trio".
Ze komen vers uit Georgië waar ze optraden in het Tbilisi Jazz Festival. Het Herak/Bulatkin bestaat dus uit krachtige muzikanten die mekaar vinden in Rotterdam waar ze studeerden. De bassist Johannes Fend met zijn zelf gemaakte luidspreker komt uit Oostenrijk. De muziek is gebaseerd op sterke grooves en kleurrijke arrangementen. Hun originele composities zijn doordrenkt met muzikale invloeden en muzikaal erfgoed van Centraal- en Oost-Europa, gecombineerd met moderne jazz en hedendaagse muziek.
Het begin en einde van elke set vangt aan met soundscapes die de pianist bediend op een laptop en dat geleidelijk aan overgaat in een catchy groove van "The Return" dat de pianist Daniel Bulatkin uit Praag maakte in de covid periode. Ze rijgen vaak twee nummers aan mekaar zoals het rustige "Golden fish" met "I wish" waarbij de Gouden Vis een sprookje is van De gebroeders Grimm dat gaat over hebzucht en gerechtigheid. "the simple things" is een poppy tune dat gaat over de gewone dingen in het leven vertelt ons de pianist ondanks de vreselijke gebeurtenissen in Oekraïne die grote indruk maakten op de Tsjechen. In de tweede set eren ze ook hun held pianist Chick Corea and Return to Forever in "500 miles high" met een speciale bewerking met een fikse drumsolo. Elke muzikant kan in dit kwartet zijn ding doen en soleren. Pianist en vibrafonist houden mekaar goed in de gaten. Ze hadden een tiental verschillende cd albums bij onder het motto, hoe meer je koopt des meer korting je krijgt. Later komt nog een nieuwe cd uit.

Michel 'de Proes' Proesmans (JaZZZolder)

Vrijdag 14 Juni 2023 concert 1 19:30 - concert 2 21:15 hr

Tim Vermeulen Quartet

Drummer/componist Tim Vermeulen (°Brugge ’94) maakt al jaren muziek waarin melodie en gevoel centraal staan. Hij hanteert een filmische aanpak, ondersteund door een helder gebruik van een verscheidenheid aan kleuren. Dit gedurfde en kronkelige muzikale pad leidt de luisteraar naar een sonisch avontuur dat alleen kan slagen met de hulp van de beste improvisatoren: Felix Declerck (elektrische bas), Seppe De Bleser (altsaxofoon) en Thibaut Deryckere (piano) hebben de drive en vaardigheden om deze muziek tot leven te laten komen..

Seppe De Bleser: sax
Thibaut Deryckere: piano
Felix Declerck: el. bas
Tim Vermeulen: drums

commentaren - recensie(s)

…De zomer is blijkbaar nog een end van ons verwijderd op deze 14e Juni en dus zet een jonge, getalenteerde band de set maar aan met ‘ Winter Blues’, een stemmig stuk waarin Seppe De Bleser (sax) het voortouw neemt maar waar pianist Thibaut Deryckere gauw verder gaat op borduren. De elektrische bas ( Felix Declerck) deint zacht mee met de melodie, komt meteen ook al te soleren en componist/drummer Tim Vermeulen begeleidt zacht en stemmig zijn kompanen. Westkapelle, een dorp in West-Vlaanderen en thuisplaats van deze bandleader verwordt dan tot ‘Westchapel',in de titel altans,krijgt meer drive mee en etaleert verder de kwaliteiten van de solisten zonder als melodie écht te overtuigen. Ook wat volgt lijkt mij over een zware zee te varen, wat besluiteloos en weinig vrolijk…’Lullaby’ begint daarna in eenzelfde teneur maar gaat dan aan het versnellen en krijgt bloed in de aderen, je zou met zo’n titel wat anders verwachten ... Vooral de pianist gaat speels zijn gangetje om daarna, naar het einde van de song toe , dan toch het kindje in slaap te wiegen…mooi gedaan zo…’Oded’ kan mij nadien niet echt warm maken, de bassolo ten spijt want da’s allemaal aardig gedaan hoor maar de fundering, de song zelf, ligt mij weer wat zwak…en dan zijn we aan de laatste song van de set, ‘Colombian’ lees ik af van de playlist die’k op de vloer vind tijdens de pauze, een stuk is het waaruit blijkt dat Tim weliswaar wél uit het goede drummershout gesneden is. Alleen spijtig dat niet al z’n composities me mee hadden vanavond maar ’t is zeker een jonge band waarin onmiskenbare kwaliteitsspelers zitten !

Winus

De bandleider op drums, Tim Vermeulen, heeft een grote passie voor muziek en studeerde zowel pop als jazz in Hasselt (PXL) en Gent (Kask). Naarmate zijn studies vorderden is hij meer en meer muziek gaan schrijven voor zijn eigen jazz kwartet (Tim Vermeulen Quartet) en andere jazz/pop projecten. Onlangs deden ze mee aan de B-Jazz International contest en jonge muzikanten geven we graag een podium in de Jazzzolder want dat was al de bedoeling toen we begonnen in 1998. Tim speelt zijn eigen composities en in de tweede set spelen ze “Better Days” dat Tim schreef in de corona periode en gevolgd door “Undiscovered” met groovy elekrische bas met snelle pianolijntjes. “Isolated” zal ook wel gaan over die vervelende corona tijd en de sax solo is mooi opgezweept met de rake drumroffels van Tim. “Electricity” is nog meer funky. We krijgen een mooi piano einde in “not to me”. en “Odetti” is zeer mooi en meeslepend. Een toegift krijgen we in de vorm van een “winter blues” met piano solo en ritmische versnellingen tot een uitdeinend einde.
Na zovele eigen composities is de tijd rijp om in de studio te duikelen voor een eerste CD-opname.

Michel 'de Proes' Proesmans (JaZZZolder)

Vrijdag 28 Juni 2023 concert 1 19:30 - concert 2 21:15 hr

HIJAZ

Hijaz is een multi-etnische groep gebaseerd op de dialoog tussen oud/qanun en piano. Hijaz is een Arabische toonladder, maar bevat ook een duidelijke verwijzing naar jazz. Waar Arabische muziek het uitgangspunt is, is jazz de open houding ten opzichte van diverse muziekculturen.
Hijaz is een hecht kwartet dat verschillen en overeenkomsten in mediterrane culturen onderzoekt om harmonie, warmte en muzikale schoonheid te creëren. Al meer dan 10 jaar zoekt Hijaz naar de perfecte symbiose tussen mediterrane warmte, polyritmische structuren en muzikale virtuositeit. In een hechte formatie van vier kernmuzikanten legt Hijaz tijdens hun concerten de magie van het moment vast. Onlangs, in het voorjaar van 2021, heeft Hijaz met een cello en twee violen 8 nieuwe nummers gemaakt die voor strijkers gearrangeerd werden door bassist Ben Faes.
Bovenal biedt de gemeenschap van deze vier vrienden en muzikanten een weg naar het hart van het publiek over de hele wereld.

Osama Abdulrasol: oud
Niko Deman: piano
Ben Faes: contrabas
Chryster Aerts: percussie

commentaren - recensie(s)

…Hijaz is back ter JaZZZolder en da’s geleden van April 2006 toen we ze nog mochten verwelkomen óp de JaZZZolder, een échte zolder toen dus. Het gezelschap bestond toen ook uit een kwartet waar we nu nog Niko Deman (piano) in terug zien en Chryster Aerts aan de drums/percussie die hij heel subtiel weet te beroeren zoals ook al in openingsnummer ‘Jerba’. Wat volgt verwijst naar een plaats aan de Algerijnse grens met Marokko en eigenlijk nog wat verder dán…ik schrijf neer ‘Tochtigik’, zoals het uitgesproken wordt, de songtitel, maar ik zal d’er wel naast zitten …Het is een song die zich wat moet opbouwen en waarin Ben Faes aan bas een eerste keer komt te soleren. Ben , die we van vroeger kennen uit diverse gezelschappen, is nieuw bij Hijaz en komt Rui Salgado te vervangen die we vroeger in de band zagen. Het vierde groepslid is ons dan weer een onbekende en da’s Osama Abdulrasol die de oud bespeelt waar vroeger Moufadhel Adhoum dat deed , maar die vooral ook de qanûn betokkelt, een snaarinstrument dat uit het oosten stamt en dat doet de man (een eerdere gitarist in een rockband !) meesterlijk ! ’78 Sky’ is ingetogen en introspectief aan de start, een duidelijk Arabisch pareltje uit het repertoire…Het nummer spat dan in een wonderlijke wolk open en krijgt een wat uitgelaten drive mee, bepaald ook door de ritmiek die Chryster er aan meegeeft, een extatisch einde dus…’Georgina’, opgedragen aan de 10 kinderen die de groepsleden alle tesamen hebben, wordt aangestreken op de bas begonnen en vervolgt druppelend aan piano om daarna stemmig door de woestijn verder te hobbelen, de ritmiek is traag maar meeslepend…en kent een toch wat vroeg einde, vind ik zelf, mocht nog wat verder uitdeinen….’Hadibu’ (schrijfwijze kan er weer naast zitten …schreef Osama over het ‘vreemdgaan’ en dat blijken zowat 20% van de koppels te doen (volgens de randinformatie van Radio 1 maar in de zaal bleef het mooi stil toen de vraag van Niko kwam ‘of er vreemdgangers in de zaal aanwezig waren’ . ..de song zelf evolueert van rustig naar dartel tot de uiteindelijke extase…’Tidelands' mag de eerste set daarna besluiten; een komen en gaan is het van de getijden , in de bekende stijl intussen , het versmelten van toonladders tot één nieuwe, unieke toonladder die symbool staat voor de muzikale symbiose in de muziek van Hijaz, mooi !

Winus

Sinds 2006 vermengen Niko Deman en Moufadhel Adoum Arabische muziek met jazz onder de naam Hijaz. Die naam lijkt me verband te houden met één toonladder die de meeste mensen onmiddellijk herkennen als oriëntaals en dat is de 'hidjaz': D-Es-Fis-G-A-Bes-C-D. Deze wordt gebruikt in de Griekse muziek, in de klezmer, de flamenco en de Balkanmuziek of om welke muziek dan ook maar ook een oosters tintje te geven.
Door de jaren heen is het duo uitgegroeid tot een kwartet met Ben Faes op bas en Chryster Aerts op drums en percussie. Ze speelden toen nog in de oude Jazzzolder. Ondertussen is Moufadhel vervangen door de oud- en qanunspeler Osama Abdulrasol en dat zien we direct aan het speciale instrumentarium.

We zijn blij hen weer terug te zien in de Jazzzolder en ons te laten onderdompelen in de Arabische muziek die naast hele en halve tonen (zoals de piano met zijn witte en zwarte toetsen) ook nog kwarttonen gespeeld worden en dit laat een grote virtuositeit toe.
in de tweede set beginnen ze met “78 Sky” van Osama eerst op solo ganun waarna de andere muzikanten verweven aansluiten. Een gedreven clash tussen Balkan en klezmer krijgen we op “Drunken Greek” van Niko die trouwens Griekse roots heeft. Osama speelt dan de oud en het stuk geeft opwindende tempoversnellingen naar het einde met veel drumwerk. “Georgina” is een stuk voor de 10 kinderen die de groepsleden hebben voortgebracht en geschreven in de corona periode in een 10/8 ritme. Chryster speelt zijn eigen “sun or no sun” wat licht dramatisch aanvoelt met gestreken bas met een mooi uitdeinend einde. Tussen de nummers door geeft Niko aan de piano de nodige uitleg zoals de muziek gebaseerd op de klokken van een kerkje in Kalamos waar de assen van zijn moeder zijn verstrooid. Bij “Chemsi” – mijn zon- gaat het er veel gedrevener aan toe, dankzij de vurige percussie en piano die een gedreven basis leggen voor de oud.

Michel 'de Proes' Proesmans (JaZZZolder)

zie in het archief graag voor de vroegere JaZZZolderse concerten, info en meer reviews ...