'The 7 Year Itch' is niet alleen de film van Billy Wilder uit 1955 (oeps !, toen was ik nog niet eens geboren, maar de scène met de opwaaiende jurk van Marilyn Monroe kennen we natuurlijk allemaal, dat beeld alleen al is een heel eigen leven gaan leiden !) De uitdrukking' The 7 Year Itch' kan er ook op wijzen dat het in bvb . een huwelijk wat begint te jeuken, wegens gewenning , weet je wel...Bij Kim begon het muzikaal wat te jeuken na 7 jaar Jazz huwelijk met 'Kim In the Middle' , het jazz combo dat jawel, wat opgespiced mocht worden en daarom zocht ze naast 'something old' (Flor Van Leugenhaeghe, de bassist en die andere 'ouwe' Arne Van Coillie, pianist (en eega)) naar something new, something refreshing, in dit geval de jonge drummer Gert-Jan Dreessen , leerling van o.a. Stéphane Galland en daarmee is vertrouwde Luc Vandenbossche niet meer van dienst op deze plaat. De samenwerking met Renzo Ruggieri, dé jazz accordeonist uit Italië voegt dan weer een verfrissend ander klankpalet toe en da's zeer welgekomen ook want in eerder werk van Kim ging het er graag zacht tot (te) zeemzoet aan toe, romantiek zonder veel avontuur en dit geeft meer schwung, al is het dan, wat Ruggieri betreft maar voor één nummer. Als je ziet dat ook Bart Maris hier op twee tracks zal bijdragen dan ben ik zeker benieuwd naar wat dat verder geeft . Ik verwachtte eerder bvb een Jan Mues die steeds met z'n bugel nog een extra lik lyriek kan toevoegen (wat die trouwens nog steeds meesterlijk doet !) maar Kim doet het deze keer anders en dus kijken we wat gespannen uit naar deze schijf, de verwachtingen liggen anders…
’Put this disk in your CD)player’ (for a cocktail created especially for us)staat op de CD geprint, samen met het Rob Biesmans recept voor een echte ‘Kim In the Middle’ cocktail in een glas (with loads of ice !) en dus denk ik da’k me glas ook es volgiet voor het luisteren, proost en push ‘Play’ .

Meteen zitten we met ‘Brief’ in een very aangename sfeer, een song van de net vermelde Renzo Ruggieri en da’ s hartverheffend met die mooie klank van de melodica , de geschikte warmte en kleur maar helaas, te gauw gedaan… Wat daarna volgt is het erg mooie ’The Man With The Child in his Eyes’ , een cover van de song van Kate Bush en da’s moeilijk hoor, om het originele te overtreffen. Aardig gebracht en ook de instrumentale invulling er bij mag er wezen maar voor mij blijft de originele versie nog het meest overeind… Het blijft altijd moeilijk natuurlijk als je bekende songs covert maar met ‘Don’t Smoke in Bed’ lukt dat dan weer wél. Deze Willard Robison song, bekend ondermeer van Peggy Lee en door de meer dramatische uitvoering door Nina Simone later krijgt in de versie van Kim absoluut meer zeggingskracht, de trompetsolo van Bart , die zit ! maar evengoed de ritmesectie valt mij hier een eerste keer op en deze track scoort punten hoor, topsong van een Kim die de cigaret uitdouwt op het vel van de overspelige ! Tijd dan voor wat soft swinging entertainment met ‘Dark Cloud’ van Zoot Sims en je merkt dat d’er werk gemaakt werd bij de songkeuze. Perfecte song hier, subtiel ingevorkt aan drums, Flor is bovenste best aan bas ook en Arne Van Coillie bewijst eens temeer dat er méér is als Hasselse jenever in de piano bar ! Hierna komt ter afwisseling‘ Les Berceaux’ melancholisch binnen gewalst en ’t is echt een allegaartje van songs die zich ondanks verscheidenheid haast naadloos vastklikken in deze 7 Year Itch trein…Het is zoals een ouwe stoomtrein dat ook volgende cover ‘Everybody’s Talking’ (Fred Neil) zich traag een weg baant en de vocale choreografie van Kim danst daarbij sierlijk door de wagons, mooi ! Volgt dan een song van Tim Finoulst, de gitarist ons welbekend met wie Kim een vorig duo album opnam (lees daarvan de recensie hier). Arne vult een mooie solo in en ook Flor heeft duidelijk wat toe te voegen . Gert-Jan Dreessen, de nieuwe drummer van het gezelschap schittert in subtiele beweeglijkheid en zet puntjes op de i waar dat moet. Dat je niet altijd naar het buitenland moet voor mooie songs bewijst ook ‘Close the Door’ van Hasseltse (maar eigenlijk van Zweedse oorsprong ) pianist David Demuynck, voorzien van tekst door Kim die daarmee bewijst aardige lyrics te kunnen neerzetten ook ! Dat de vocals hier een laagje Kim Versteynens bij mekaar zijn is een aardigheidje, niet mis maar met mate te gebruiken…’Bleke Lach’ , duidelijk een nummer van een bassist (de Duitser Eberhard Weber) komt dan, na een inleiding aan het slagwerk, weer aangerold als een vermoeide golf aan een kustlijn, géén strand hier echter, de teneur is very low….een stemmingslied dus en de verre trompetklanken van Bart Maris onderstrepen het desolate landschap. Hoog tijd dan voor een opkikker ! ‘Bruxism’, een eigen song die we ook al kennen van het ‘First Time’ album met Tim Finoulst was voor mij hét nummer uit dat album en hier, gesteund door de fijne entourage van muzikanten kan deze song mij nog meer verwarmen dan toen. Luister ook es naar de drumsolo ! Een perfecte afsluiter had dit geweest van dit waarlijk mooie nieuwe album van Kim In the Middle ware het niet dat hier nog een latin nummer achter schuift, eentje van Pedro Caetano en we weten wel dat Kim van Braziliaanse ritmes houdt maar voor mij is deze ‘É Com Esse Que Eu Vou’ hier eigenlijk wat van de pot gerukt, teveel op deze plaat omdat het geen aansluiting vindt met de andere nummers op het album.
Toch in z’n geheel een hebbedingetje, deze ‘The 7 Year Itch’ van van een classy Kim Versteynen die nog meer mature overkomt, karakter legt in haar zingen, zich omringt met quality vakmensen en wat mij betreft er weer een hele tijd mee verder kan, met dit ‘Kim In the Middle !