In 2016 verscheen 'Absoluut', de eersteling van dit trio op het jonge Gentse Solidude Records. Meteen was duidelijk dat deze jongens direct konden boeien met songs die een gevoel van aarzelen, zoeken en besluiteloosheid deden opwellen, knorrig was het bijtijds als een rusteloze slaper.
Evengoed zat daar veel energie in, straalden nummers onrust uit en hadden punk in hun body zoals 'Cursing a Tree'. Die uptempo spullen, die deden het vooral bij mij zoals 'Shitlander in Fog' en 'De hollangder die Jij,ne sais past', met, naast de gitaar, dat opmerkelijke drumwerk ! Drie aardige muzikanten die hun songs wat rare titels meegaven maar dat heb je tegenwoordig wel meer, da's de tijdsgeest, dat kunnen we hebben. Alleszins, een muzikale verfrissing toch en van dit trio, daar zou je nog van horen ! 2018 is het inmiddels en aan de start (release in Februari) is daar nu opvolger 'Inenen' en die start rustig en fijnzinnig, als een donzig veertje dat ronddwarrelt...breaks my heart...Na een goeie 5 minuten komt daar dan toch de onrust aanzetten...cymbalen en tromgeroffel, basbladeren in een soort mystiek verhaal dat 'Beiden Vlier' heet en een doorstappend stukje jazz neerzet dat je niet meteen meer kan stoppen en geen tegenspreken vermag ! Gitaar en aangestreken bas starten dan een verzoenend gesprek.Tussentijds rommelt het goedkeurend aan drums, met argumenten echter waar je best ook rekening mee houdt. Geen enkele partij geeft zich daarbij gewonnen, de spanning bouwt zich op en je vreest ambras (seffens hangen ze nog 'inenen' ... :-) . Aardig toch dat de degens dan toch weer in het holster gaan aan het einde... 'De Lap in de Vrucht' is met wat electronisch geritsel een handwerkje in mekaar knutselen dan, geen vijandelijkheden omtrent hier en het klokje tikt daar huiselijk bij in een vredige sfeer. Aanpakken ! gaat het daarna in 'XVI' bij een lekkere drive om vervolgens al met track 4 te eindigen (maar we zitten toch al goed 31 minuten ver...) Mijmerende muzikaliteit , daar sluit deze 'Inenen' mee af...avondlijke rust om dan sloganesk 'Honder Heft Zich (Dat Blanke Gevoel Op Die Te Dichte Huid)' te scanderen alvorens terug in gedachten te verzinken. Bijna Ennio Morriconiaans daarna gaat de zon onder aan een irreële einder in een al even onwerkelijk landschap...Aan te bevelen hoorvoer zijn deze eigenzinnige muziekjes, karaktervol, koppig en doortastend !