Met 'Harbinger Of Imminent Ruin' tekent Jukwaa voor een tweede cd, of zoals het op de hoes staat voor een "second occurrence of Belgians extravagant impro youngsters". Omdat het van jonge muzikanten komt en zo ferm overkomt, is het een schijfje dat je kan doen afvragen wat maakt dat gezamenlijke improvisatie wél of niet lukt. Leeftijd maakt blijkbaar niet uit. Het zal wel noodzakelijk zijn dat de chemie goed zit, dat mensen op dezelfde golflengte zitten. Technische mogelijkheden zijn vast ook niet onbelangrijk; anders valt er misschien wel eens 5 of 10 minuten echt boeiend samenspel uit te puren, maar toch moeilijk meer dan een half uur. In elk geval, bij Jukwaa klikt het in elkaar.
Bij dit kwintet van jong talent kan een improvisatie met noisy klanken een sobere geluidenpuzzel zijn die gestaag opbouwt naar een dreigende climax, zoals in 'Incense'. Elders lijken zij aan de wandel en zich verwonderd uit te drukken in wat neigt naar een ballade, zoals in 'Ach'. Zij kunnen leentje buur spelen bij drum'n'bass, rock, jazz, free jazz, heavy metal,... Steeds hebben de geluidscollages een eigen logica die maakt dat het zaakje op één of andere manier coherent blijft.
Eén en ander zal ook wel gelegen zijn aan de opbouw van de stukken. Meestal is er een structuur die begint met een intro met één of een paar instrumenten, waarna de 5 jonge muzikanten elkaar de ruimte laten en heel alert elkaars ideeën aanvullen. Daarbij laten zij hun creativiteit de vrije loop. Piepen, scheuren, schuren, bonken, slaan en zagen, er komt van alles en nog wat bij en telkens zit het op zijn plaats. Zeer aanwezig en vindingrijk is bassist Nils Vermeulen, die hier heel anders speelt dan bij Laughing Bastards. Andere opvallende naam en speler is hier pianist Thijs Troch, u bekend van Keenroh, in 2014 winnaar Gent Jazz Jong Talent. Voor hem is improvisatie schijnbaar onontbeerlijk.
Jukwaa klinkt op deze cd deels als een uitlaatklep voor donkere gedachten, een speelruimte om duivels uit te drijven of nieuwe fleurs du mal te kweken. Titels als 'Fantôme', 'Rose' en 'Blossoms' helpen in die richting te denken. Daarnaast is het ook een speeltuin, een plek om te experimenteren. Veeleer dan een commerciële voel je hier dan ook een kunstzinnige houding, zeer uitgesproken in 'Antépénultième' dat perfect zou passen bij een eigenzinnige installatie zoals je die kan aantreffen bij Verbeke Foundation of een tentoonstellingsruimte van dat slag. Iemand zin misschien om een keer een festivaldag te organiseren in zo'n omgeving?