Erik Vermeulen, piano; Manolo Cabras, contrabas; Marek Patrman, drums

Vorig jaar verscheen bij het Gentse label el NEGOCITO het recente samenwerkingsverband tussen Erik Vermeulen en Seppe Gebeurs op cd. 'Antiduo' wekte sterk de indruk dat de fijne pianist een extra impuls in zijn carrière had gevonden. Dit jaar kwam van het duo Ben Sluis en Erik Vermeulen 'Decades' uit op het Brugse label De WERF. Die cd illustreert hoe deze twee al jaren als meesters prachtige muziek neerzetten. Nu komt el NEGOCITO met 'Asterisk' aanzetten van nog een andere formule, het Erik Vermeulen Trio. Daarin werkt hij intussen ook al meer dan vijf jaar samen met bassist Manolo Cabras en al meer dan tien jaar met Marek Patrman.
Op de lichtblauwe hoes van 'Asterisk' kruisen drie dunne zwarte lijnen elkaar. Sterachtig, in overeenstemming met de betekenis van het Griekse woord, maar niet zo symmetrisch als in het typografisch symbool. Dit typeert ook het spel van het trio.
Met de eerste drie nummers krijgt de luisteraar meteen een idee welke richtingen 'Asterisk' uitgaat. Opener 'Illegal Beauty' is een delicaat, rustig stukje met enkel piano en contrabas dat zich schoorvoetend toont en snel weer verdwijnt. Met 'Subdominance' neemt het trio meer de tijd en gaat het de lyrische kant uit. 'Pyrexed' slaat de weg in van nerveuzere, vrije muziek, waarin het al eens mag rommelen.
Wat de hele cd kenmerkt, is dat de muzikanten zich niet laten betrappen op een noot of een klank te veel. Zowel gevoeligere stukjes als meer zenuwachtige zijn te omschrijven als schetsen of als uitgepuurde poëzie. In 'Onaf' blinkt Erik Vermeulen uit als een smaakvol pianist die bij de groten der aarde hoort en toch opteert het trio dat hier klinkt als wereldtop voor een bijna abrupt ophouden. Hier lijkt de zin voor lyriek en schoonheid de idee te onderschrijven dat mooie liedjes niet lang duren. Schittering is daarnaast ook te vinden in wat op het eerste gehoor een grillige schets was, zoals bij 'Asterisks'. Bij het onrustige 'Masque' is het verleidelijk om te denken dat we in het atelier zijn van Ensor terwijl die begeesterd met verf en penseel in de weer is. Maar net zo goed kan het Erik Vermeulen Trio zich druk aan het maken zijn over mensen die een masker dragen.
Zowel in de afzonderlijke stukjes als in de opbouw van de cd ontwikkelt dit trio met een eigenzinnige, gevoelige dynamiek een aparte intensiteit. Het spanningsveld tussen rust en onrust en de afwisseling daartussen krijgen een zuinige, maar weloverwogen verklanking. In het uitgepuurde en weloverdachte spel op 'Asterisks' vind je zowel koele rationaliteit als grote tederheid. Naast de heldere piano klinkt de bas van Manolo Cabras vooral donker, maar soms ook heel warm - warmte gloeit sterk in de laatste nummers op de cd. Drummer Marek Patrman speelt opvallend economisch en efficiënt. Zo weet hij bijv. met cymbalen de schittering van een prachtige sterrenhemel weer te geven in Nocturne 2 terwijl Erik Vermeulen aan de toetsen dromerig, peinzend de nacht in tuurt.
'Asterisk' fascineert van bij de eerste beluistering en wint bij elke luisterbeurt aan overtuigingskracht. 



 

Danny De Bock