Ab Baars, tenorsaxofoon, klarinet, shakuhachi- Wilbert De Joode bass - Martin Van Duynhoven, drums - Fay Victor - stem - Vincent Chancey Franse hoorn - Anneke Brassinga (leest)

'Invisible blow' is een term uit de bokswereld. Daar staat het voor een uithaal van de ene bokser die de andere niet had zien aankomen. Dit muzikaal project uit 2012 trok de term de ruimere levenssfeer in en zo stond het voor zware tegenslagen die mensen niet zien aankomen. Daarbij putten de muzikanten inspiratie uit het werk van andere artiesten : schrijvers, muzikanten en... Muhammad Ali.
Op deze cd weerklinkt dan ook heel wat onrust, maar gebeuren net zo goed veel mooie dingen. Van bij het begin, met 'Small Prayer', roept de groep een dramatische sfeer op. Bij die sfeerschepping kan je door het arrangement denken aan Charlie Mingus en door de vocalen van Fay Victor aan 'The Last Poets'. De spanning en de schreeuwen monden uit in een gespannen rust. Waarop met 'Consolatio' een beetje wijsbegeerte voor dummies lijkt te volgen als vragen worden opgegooid als "Where is there?", maar ook het universele thema van de dood wordt aangedragen: "Why fear the end?". Het nummer wordt een leuk, speels stukje. Het volgende klinkt dan weer ernstiger gespannen. Na een schurend stukje strijkwerk op contrabas komen de blazers aanzetten en leest Anneke Brassinga een Nederlandse vertaling van 'Interotte Speranze' van Claudio Monteverdi. Een instrumentaal nummer een Nederlandse titel geven is één ding, met een Nederlandstalige tekst wegkomen in een vnl. Engelstalige context is weer wat anders. Maar dit komt over. Neemt de zangeres uit Brooklyn het leeuwendeel van de vocalen voor haar rekening, Anneke Brassinga duikt nog een keer op in 'Ontbreken'. En weer komt dat Nederlands sterk tot zijn recht. Tussen verhalen van dramatiek, uithalen van verontwaardiging en vrolijke zang. Begeleid door het Ab Baars Trio dat intussen bijna 25 jaar opnamen uitbrengt en Vincent Chancey, de andere gast uit New York in dit gezelschap. En die man hebt u vast al eerder gehoord. Nadat hij aan de slag ging bij het Sun Ra Arkestra speelde hij Franse hoorn bij o.a. Lester Bowie, Cassandra Wilson, Elvis Costello, Dave Douglas... Hij zorgt ook in dit ensemble, als blazer naast de bijzondere Ab Baars, voor uitmuntende bijdragen.
Het samenspel van blazers, ritmesectie en vocalen is op deze registratie van live opnames in het Amsterdamse Bimhuis aldoor indrukwekkend. Zowel in drukke als in rustige stukken is de timing en de toon van de verschillende muzikanten er één van geweldige klasse. Onweerstaanbaar, zeg maar. Op het eind lijkt het wel bijna of ze op waren en de magie was, maar neen, volgt nog een plagerig 'The Mummy'. Zo noemde Muhammad Ali zwaargewicht George Foreman die hij zonder te dansen K.O. sloeg en het is het zich vastbesloten vrolijk makend sluitstuk van een krachtige show. Zalig diegenen die het live hebben aanschouwd. Hier is een cd die je gehoord moet hebben.

 

Danny De Bock