Jon Irabagon: alto saxophone, vocals (4); Russ Johnson: trumpet, vocals (4); Kris Davis: piano, organ, vocals (4); Eivind Opsvik: acoustic bass, vocals (4); Jeff Davis: drums, vocals (4); Chris Cash: Programming (2); Jesse Lewis: guitar (4); C.J. Camerieri: trumpet (5); Kirk Knuffke: trumpet (5); Justin Ray: trumpet (5); Nathan Warner: trumpet (5); Jason Gillenwater: clarinet (5), vocals (4); Peter Van Huffel: soprano saxophone (5); Andrew Neff: alto saxophone (5); Loren Stillman: alto saxophone (5), vocals (4); Steve Frieder: tenor saxophone (5), vocals (4); Bryan Murray: tenor saxophone (5), vocals (4); Jason Rigby: tenor saxophone (5), vocals (4); Samir Zarif: tenor saxophone (5); Carl Maraghi: baritone saxophone (5); Tim Vaughn: trombone (5); John Yao: trombone (5); Max Seigel: bass trombone (5), vocals (4); Jack Broad: electric guitar (5), vocals (4); Scott DuBois: electric guitar (5), vocals (4); Jesse Lewis: electric guitar (5); Terry McManus: electric guitar (5); Rich Miletic: acoustic guitar (5), vocals (4); Alex Smith: organ (5); Michael Bates: acoustic bass (5), Moppa Elliott: acoustic bass (5), vocals (4); Matt Grason: electric bass (5), vocals (4); Linda Oh: electric bass (5), vocals (4).

De eerste track van de cd doet direct en niet zo onwillekeurig denken aan 'Ghosts' van het Peter Evans Quintet uit 2011. Het elektronisch gestuurde 1'11" durende 'Camp Douglas' brengt de inbreng in herinnering van Sam Pluta op Ghosts, de zgn live processing die tijdens het spelen en opnemen de klank bijstuurt. Verderop krijgt 'Camp Douglas' nog een tweede en derde vervolg zodat de elektronische programmering door Chris Cash een weerkerend gebeuren wordt in de loop van de cd. De associatie met Peter Evans is niet toevallig, want met hem maakt Jon Irabagon de blazerssectie uit bij Mostly Other People Do The Killing. De naam van MOPDTK laten vallen geeft dan weer een idee in welke richting deze jazzplaat voor een flink stuk uitgaat. Vanuit fascinatie en respect voor tradities in de jazz, maar met een intense drang om nieuwe vormen te vinden wordt met de tradities gedold. Wat goed is voor wilde exploraties en lichtjes fantastische composities en improvisatie.
Het gaat er op Unhinged soms wel wat wild aan toe, maar net zo goed kan je zeggen dat er enorm veel te beleven valt. Wie zijn jazz niet grilliger wil dan hard bop haakt al af bij track 2, 'Charles Barkley' waarbij (of met wie) het bij momenten nochtans lekker vingerknippen is en de muzikanten heel knap een ruim tien minuten durend stuk uitwerken. Het is niet het toegankelijkste nummer op de cd, maar geeft aan van welk niveau de muzikanten zijn. Jon Irabagon won in 2008 de Thelonious Monk International Saxophone Competition en kan u ook kennen van samenwerkingen met Dave Douglas, Mary Halvorson, Barry Altschul eva. Ralph Alessi is één van de beste trompettisten van zijn generatie en dito geldt op drums voor Tom Rainey en aan de bas John Hébert.
Meer uitnodigend dan track 2 om in deze 21ste eeuwse jazz mee te gaan is wellicht de zwoele latin jazz van 'Lola Pastillas'. Hoe de zuiderse passie hier met zalige humor en bedreven vingers, handen, armen en benen wordt benaderd, het speelt met en overstijgt de clichés, blaast ze aan de kant… om ze dan weer de hand te reiken en te omhelzen. Het uitstapje naar de latin jazz is als een vakantietrip, of een deel van een reis doorheen de muziekgeschiedenis langs monumenten als Frank Zappa ('Kremzeek!'), Paul Desmond ('Take Five'), orkestleiders als Count Basie en Duke Ellington, Charles Mingus, John Coltrane enz.
Het resultaat is een heel gevarieerde, knappe cd. Helemaal iets voor tijden van iPods en speellijsten die het beste uit verschillende genres samenbrengen, maar dan samen op één cd van één geweldige band met een resem gasten die de weelde alleen maar groter maken. Lichtjes fantastisch.

Danny De Bock