Jean-Paul Celea Double Bass - Wolfgang Reisinger Drums - Emile Parisien Soprano Saxophone

Er was een tijd dat de muziek van Ornette Coleman niet aan Jean-Paul Celea besteed was, maar over de jaren is de bedreven Franse bassist blijven evolueren. Vrij recent kreeg Celea de smaak te pakken toen hij ontdekte dat de thema's van Ornette en de vrije manier om ze te spelen aansloten bij datgene waar hij zin in had.
Met Wolfgang Reisinger die hij al lang kent en met Emile Parisien die hij net had leren kennen zette hij een Ornette-project op stapel en deze cd is daar een fijn resultaat van. Met oude rot Reisinger speelde hij oa al samen in trio met Dave Liebman en met Joachim Kühn. De jonge Parisien leerde hij kennen op een festival en Celea vatte al gauw een grote bewondering voor hem op.
De drie wisten in hommage aan Ornette elkaar blijkbaar aangenaam te verrassen en te stimuleren. Wat zij brengen, klinkt bijna als uitgebeende Ornette Coleman, als uitgepuurde versies van bekende en minder bekende titels die doen denken aan de Meester op Middelheim in het jaar 2007. Maar hier horen we dus een trio en elk lid bespeelt maar één instrument. Dat er prominent één contrabas in zit, sluit aan bij het vroege begin met Charlie Haden. Tegelijk vat dit trio de geest van vroege en latere Ornette én komen ze met een eigen, warme sound. Parisiens spel op sopraan (geen altsax zoals Ornette meestal) speelt daar een grote rol in. Niet dat het spectaculair is hoe onverschrokken de prille dertiger de ruimte benut bij deze ervaren ritmesectie. Parisien eist de ruimte niet op, maar kleurt liefdevol de thema's in en schildert er met fijn penseel eigen ideeën bij. Samen met Celea draagt hij veel volle, warme kleuren aan. Celea en Reisinger combineren als uit de losse pols ritmisch met melodisch spel en het lijkt soms dat zij met drie op dezelfde vierkante centimeters aan het schilderen zijn. Dan weer zijn zij tegelijk aandachtig en losjes elk met een ander deel van het werkstuk in de weer, zo je wil sculpturen aan het maken die soms gladder, meer afgerond worden dan bij Ornette, maar ook diens grilligheid weten zij te vatten en vinnig te eren. Wat Celea, Reisinger en Parisien doen komt over als onbetwistbaar juist, maar eveneens als zoekend en kwetsbaar.
Om kort te gaan, het klikt tussen de drie en de muziek van Ornette. Ze weten ook voor een flink stuk zijn veelzijdigheid in de verf te zetten. Aan zijn op traditionele blues gebaseerde stukken gaan ze voorbij, maar ze eren wel met veel techniek en gevoel de vastbesloten, levenslustige Ornette zoals op 'Fixed Goal', de eigenzinnige zoeker, zie bvb 'Semantic Expressions', de sensitieve, oa met 'Lonely Woman' alsook zijn speels en danserig met latin dollen op 'Latin Genetics'.
'Yes Ornette!' is een origineel fijn eerbetoon dat warme aandacht verdient.

Danny De Bock