Michel Massot (tb, tromb), Laurent Dehors (kl, sax), Michel Debrulle (d, perc), Matthew Bourne (p, voc)

 Trio Grande en Matthew Bourne nemen de luisteraar mee in een kleine vertelling 'D’une autre époque'. De opener laat een vreemde Brit aan het woord in een traag vertelsel dat abrupt eindigt als de drommel zich wat te ver over de rand rekt om iets te bekijken dat moeilijk te zien is. Als in een variant op Alice in Wonderland zijn we dan in een aparte fantasiewereld beland. Daar huppelen muzikale thema’s rond terwijl andere zich voortslepen of dansen. 'BDK theme' is daar meteen een prima voorbeeld van. Met een vrolijk ritme bloeit een mooi liedje open, maar na een minuut komt een ander liedje, een dramatisch liedje voorbij, volledig met zichzelf bezig en het gaat gauw weer weg. Het vrolijke liedje kan weer verder spelen en schoon afronden.
Wie van Zappa-esk houdt of van FES e..a 'Peter Vermeersch'en kan met de kapriolen van dit kwartet aardig aan zijn trekken komen. Grillige bewegingen, vlotte dansritmes en sensuele lijnen volgen elkaar op. Sommige stukken beginnen als een vingeroefening die herhaald wordt en waar dan creatief bij wordt geborduurd (vb '2666' - ook de titel van de dikke roman '2666' van de Chileens-Spaanse schrijver Roberto Bolaño). Invloeden uit oude en hedendaagse klassieke muziek en jazz, vnl van de piano van Bourne, mengen zich met de folk, de filmische spankracht en warme aardekleuren van het trio. Als je er voor open staat, zetten de muziekjes van dit trio plus één graag je verbeelding aan het werk. Je kan je er moeiteloos korte scetches of komische filmpjes bij voorstellen rond grappige, kleine uitvinders bvb in sprookjesachtige of surrealistische decors. Belangrijker dan ontdekkingen die de wereld veranderen zijn hier vindingrijke ideeën en bijzondere mechaniekjes die iemands persoonlijke bestaan zin geven. Als Dehors dan gevoelig en lyrisch sax speelt, krijg je een Charlie Haden Quartet West gevoel en toch weer niet, in tedere muziek voor een gepijnigde ballerina die blijft doorgaan ('Roche Colombe') of deel je in het pakkende, edoch voorbijgaande verdriet ('Triste') van iemand die je tegenkomt in de bonte verzameling figuren wiens habitat en maniertjes Trio Grande & Matthew Bourne verklanken. Sommige zijn vastbesloten doordrammertjes (oa 'Wendy en Clafoutis'), andere zijn behoedzaam en toch niet te stuiten nieuwsgierig op zoek naar verborgen deurtjes en trapjes om geheime schatten te vinden ('Les petits escaliers').
De meesterlijke Massot verzorgt met zijn tubas meestal de rol van basspeler, maar een enkele keer neemt Dehors die taak waar met basklarinet terwijl Massot een fijn stukje op trombone blaast. 'Valse des p’tits pépés' dat begint als een wake voor gesneuvelde speelgoedsoldaatjes doet dat deels en laat de rol van uitgesproken basspel dan weer varen. In het eigen universum van deze vier muzikanten kunnen klankkleuren plotsklaps veranderen en is er geen eenduidige constante. Drummer/percussionist Debrulle die bijna de hele tijd sterk maar zonder overdaad aanwezig is en tussen speels en ernstig de ritmiek steunt en schraagt, zorgt voor een opmerkelijk logische continue binding van de vele kleuren en tinten. Het is uitkijken naar Jazz Middelheim waar deze vier als eersten het podium zullen innemen. In het prille begin van de 30ste editie van het festival moeten hun muziekjes heel wat harten en hersens kunnen plezieren!