Pete Wareham: tenor sax; Mark Lockheart: tenor sax; Tom Herbert: double bass; Leafcutter John: electronics, guitar; Sebastian Rochford: drums, production; Jyager: vocals (2, 4-6, 8, 9); Akayzia Parker: vocals (3).

 Polar Bear is meestal de groep rond de Schotse drummer Sebastian Rochford die graag wat grensgebieden opzoekt voor jazz in de 21ste eeuw. Sinds enkele jaren hoort bij Polar Bear een portie elektronica en dat wil zowel vruchtbaar en knap uitpakken als soms leiden tot weinig meer dan piep en knor-rare bijdragen. Met 'Peepers', de vorige plaat van Polar Bear maakte Rochford nog een bijkomend project. Met zijn drumstel, een draaitafel en Peepers op vinyl maakte hij nieuwe collages die vooral door drums en/of scratches en loops gedreven worden. Alleen de opener, 'recording in secret', wijkt hiervan af met een voor deze tijd ouderwetse industriële sfeerschepping. Op ruim de helft van de tracks die verschenen op 'Common Ground' drukt MC Jyager met raps zijn stempel. Zijn soms repetitieve uithalen met woorden die bvb verwijzen naar vooruit- en terugspoelen ('the role I choose'), controle houden ('stay in control') accentueren het samenspel van mens en machinale manipulatietechnieken. Deze vrij donkere vocale triphopachtige bijdragen, soms knap, maar soms ook niet zo geslaagd, zorgen sowieso voor een extra laag in de recyclage van 'Peepers'.
Klinkt 'Peepers' op zich als een grootstedelijke jazzexcursie die doordrenkt is van ontmoetingen met oude tradities uit verschillende culturen en nieuwe interculturele mengvormen, dan wijkt 'Common Ground' ver van de verwachtingen af die Polar Bear zonder MC doet ontstaan. Dit blijkt meer een duo-project dan een groepsproject met een rapper. Denk hier bij rapper niet aan supermacho Amerikanen en agressieve ego’s, Jyager uit zich een pak empathischer. Teksten willen nadenken over zingeving in een stedelijke omgeving die tot vervreemding lijkt uit te nodigen. Over hoe sterk zijn raps zijn lopen de meningen uit elkaar, maar omdat hij onmiskenbaar een aantal goeie ideeën heeft én dit project ook louter instrumentale stukken behelst die enorm hypnotiserend ('new love') of danslustig ('flowerpot remix') klinken, maakt dit schijfje indruk. En mag u ongetwijfeld iets boeiends verwachten van een uitstapje naast de meer reguliere jazzpaden...

Danny De Bock