Anne Wolf (piano), Theo de Jong (basse), Janco van der Kaaden (percussions)

guests : Marcia Maria (vocal sur 5) - Ben Ngabo (vocal sur 1 & 11)
Mizzy (vocal sur 1 & 8) - Christa Jérôme (vocal sur 1)

Moderne hedendaagse jazz hoeft niet steeds 'moeilijk' te zijn. Het mag en kan ook gewoon melodieus mooi zijn zoals bijvoorbeeld op deze schijf van pianiste Anne Wolf (Django d'or jong talent 2002). Die omringt zich voor de gelegenheid buiten haar deels nieuwe trio met de 'voices' van Ben Ngabo (uit de entourage van percussionist Chris Joris), Marcia Maria,(de Braziliaanse zangeres uit Frankrijk), Christa Jérôme (bekend van haar samenwerking met Marc Moulin) en Mizzy (ons onbekend...)Dat schept een warme, hartelijke atmosfeer die somtijds erg naar Afrika smaakt zoals opener 'Babu, Buba & Seedy'. Dat daarbij de bas (akoestische 5 snaren basgitaar) steeds erg aanwezig is, stoort geenszins, die gaat mooi mee in harmonie en dat heeft volgens bassist Theo De Jong vooral toch ook te maken met die uitbreiding van de bas met een hogere 5e snaar. Luister maar eens hoe mooi die kan klinken zoals op z'n solo in 'Caravan', welbekend van Duke Ellington. Anne schrijft verder vooral zelf de songs en zal slechts enkele nummers coveren op deze 'Moon at Noon'.Het eigen  'D'aout' vind ik anders zelf heel mooi en ook daar krijgen we een heel zangerige, bevlogen bassolo naast haar sprankelende pianospel. Nieuwkomer Janco van der Kaaden weet dat overigens mooi te omringen met allerlei percussie. Met 'The Dolphin' vindt de CD daarna al gauw een eerste rustpunt, het is even bezinnen bij een stuk van Luiz Eça met verder weer een bas die liefdevol volgt, zalft en streelt... Met de combinatie van Braziliaanse zangeres Marcia Maria en het pianospel van Anne daarna is onze herinnering nooit ver weg van Tania Maria met het ritme van 'Misterios de coraçáo', een stuk van de pianiste, voorzien van de tekst van Maria. Halverwege de plaat dan komt titelnummer 'Moon at noon', berustend in een middagsiesta als het ware, drijvend in een wolkenhemel met flarden cimbaaltjes en percussiedingetjes, het speelterrein van Janco. 'Bernie"s Tune' (Bernie Miller), mooi ingezet door Theo's bas, is dan de tweede van de slechts drie covers en schept een warm muzikaal kader voor de soli. Warmer kan echter ook nog met '12 to 14' een compositie van het paar de Jong-Wolf, een love song van verwante spirits en daar ergens doorheen dwalen zowaar de geesten van Serge Gainsbourg en Jane Birkin.
' Renouveau' is dan weer terug korter bij de grond, heeft (w)(m)eer kleren aan en hobbelt heel rielekst voort. Heel anders dan de pianoles van 'Choro para náo chorar' waar je aan het andere eind van de kamer een spitsvoetige ballerina vermoedt te staan trappelen. Theo is daarbij even scherp in z'n soleren, draagt voorwaar ook al zo'n nauwe panty (zou je denken). ' Le chemin de Pierre' gaat daarna de CD uit met een etnische noot, de laatste 'voice' horen we vandaag, en da's die van Ben Ngabo. Dit nummer is er ééntje van Anne, opgedragen aan haar Theo en aan de liner notes te merken brandt Cupido's lampje daar ten huize van de Jong-Wolf nog hevig ! Voor ons, luisteraars, heeft dit alvast een mooie warme plaat voortgebracht, zelfs de cover pics en het artwork mogen d' er wezen,...fijn zo, je vergeet er haast bij dat het buiten wintert ... 

 


 

Winus