Bart Maris - trumpet
Jordi Grognard - tenor sax, clarinets
Zeger vandenbussche - tenor sax
Mathias Van de Wiele - guitar, composition
Kristof Roseeuw - double bass
Giovanni Barcella - drums

Voor wie niet vaak een plaat van begin tot eind beluistert, is de CD soms een handige uitvinding. Je hoeft niet te mikken met arm en naald om naar een ander nummer dan het eerstvolgende over te gaan. En als de volgorde van de nummers zoals ze op het schijfje is gelegd voor jou niet de meest wenselijke is, kan je zelf programmeren of random afspelen.
Random lijken nummers soms wel eens in een logischer volgorde te komen dan als ze de planning van de makers volgen. Met deze Moker CD wil dat ook wel eens het geval zijn. Het gevolg kan dan zijn dat je alle nummers allemaal na elkaar hebt gehoord en de CD is afgespeeld voor je het beseft. Zeker als het ingetogen begon bij de openingstrack en in de shuffle een sierlijke spanningsboog werd opgebouwd – alsof je een soezende toestand achterliet, opstond uit de zetel voor een droomwandeling in een tuin die door de juiste klanken Oosters aandeed en de wandeling werd er één van ontspannende inspanning langs panoramische vergezichten en hypnotiserende details, het werd een avontuurlijke tocht langs grillige paden en dan weer makkelijker te bewandelen – en naar het einde toe, toen de spannendste momenten achter de rug waren, werd de instrumentale muziek ook nog vrolijk zangerig.
Wellicht was er in mijn geval al enige herkenning mee gemoeid (had de CD-voorstelling in Gent bijgewoond) zodat bij het net beschreven at random playing de indruk achterwege bleef te luisteren naar een muzikale bouwdoos met nét geen dozijn ontwerpen, waarbij de deelnemende muzikanten rond negen composities van Mathias Van De Wiele voor elf stukken hadden gezorgd waarbij zij zelf elementen mochten aandragen.
Moker gaat m.i. zo geraffineerd eclectisch te werk dat voor uiteenlopende luisteraars zich heel verschillende associaties kunnen aandienen. Ik noem dan ook louter bij wijze van voorbeeld Flat Earth Society (oa bij 'Ragba-Haring'), Rudresh Mahanthappa ('It Might Storm Later…') en Jimi Hendrix ('Delirium Bleu' toont enige verwantschap met zijn 'Star Spangled Banner'). Belangrijker is dat de heren van Moker op fijne wijze tot evenwichtige b®ouwsels komen die stuk voor stuk knap werk te noemen zijn !!




 

Danny De Bock