Maarten Ornstein: tenor saxophone and bass clarinet
Tony Overwater: acoustic and electric bass
Wim Kegel: drumset

Jungle Boldie bracht in Maart een eerste CD uit. In juli stonden zij op grote podia, nl van Gent Jazz en North Sea Jazz Festival. De debuut-CD van Jungle Boldie komt niet uit het niets. Het trio veranderde al een paar keer van naam; Overwater, Ornstein en Kegel spelen al langer samen en daarnaast ook elk in andere samenwerkingsverbanden. Kegel bvb zagen wij in de Mechelse jazzzolder al aan het slagwerk met 'Special Delivery'. Bleef toen zijn aandeel bescheiden en ritmisch, in deze triobezetting drumt hij m.i. spitser en spitsvondiger, is zijn deel meer mee-bepalend voor de ontwikkeling van de verhaallijnen.
Tony Overwater die contrabas afwisselt met elektrische bas zorgt er zeker voor dat Jungle Boldie “bass driven” overkomt, voor de heerlijke uitwerking van de fijne en compacte composities zijn de drummer en de blazer evenzo belangrijk. Dit hecht trio speelt met zoveel plezier, speels en studieus plezier dat het verslavend kan zijn om te luisteren hoe zij spelen met volume, spelen met elkaar, met levendige, met weemoedige of met jagende bewegingen. De warme donkere klanken van de basklarinet en de ietwat scherpe of zure van de tenorsax kleuren met aardse tinten mee het geheel.
Om de CD te openen zetten de vingers van Overwater op bas de dans in. De eerste geluidsgolven die in ons hoofd klinken kregen heel passend als titel 'Dancing the Waves' mee. Het tempo gaat nog omhoog in het schitterende 'Bouzouki Wars' waarin klanken gaan glimmen en oplichten. Het tempo zakt voor een korte poos in de intro van 'Parallels', een inleiding die uitnodigt tot het bedenken van een eigen metafoor voor de opbouw en de in samenspel groeiende drukte... Waarop 'Rosemary’s Baby' volgt, wellicht (nog) een knipoog naar de wereld van film en cinema.
'Transit lijkt' een overgang in te luiden en aangezien de volgende titel 'Beirut' is, lijkt er over het verkeer van goederen, ideeën en mensen te worden gedacht, over grenzen en hoe mensen daar mee omgaan. Hoe en waarom grenzen werden en worden bevochten, hoe vrij verkeer eigenlijk is. Zo de speellijst bekijken maakt het tragikomisch grappig dat dan de traditional 'St James Infirmary' volgt. Een verpleegpost zou overal heilig moeten zijn, maar is niet overal veilig. Waarna nog 'Up and Down', dan Quicksie', 'Compliments' en 'Teardrops for Jimmy' en ’n hidden track het schijfje vervolledigen. Heel medemenselijk en heel bewust van een deel van de politieke en culturele werkelijkheden, met besef van tradities en evoluties komt Jungle Boldie naar voren. Met organische en met moderne geluidstechnische middelen leven zij zich in en uit. Een eigen sound ademend. Een eigen band voorstellend. Zoals de inrichters van Gent Jazz en North Sea Jazz vast dachten: deze groep is rijp voor grote podia en voor een groter publiek: te ontdekken!!




 

Danny De Bock