Danny Bryant Guitar, vocals - Ken Bryant Bass - Trevor Barr Drums

Belofte maakt schuld en dus neem ik deze 'Black and White', de zesde intussen al van gitaarwonder Danny Bryant, weer ter hand. Niet dat ik daar zo tegenop zie hoor, maar van pure rockblues ben ik nu eenmaal niet zo'n grote liefhebber alhoewel ik me enkele keren per jaar graag in de hardrock durf te gooien, dat heeft te maken met m'n jeugd, is for ol' times sake, zeg maar, en zo hou ik m'n natuurlijke balans tussen serieux en 'goe zot'. Bovendien hou ik wel van de mens achter de gitaar en heb sympathie voor de band tout court. Het is daarenboven al een maand terug dat ik de CD voor het eerst beluisterde maar toen vond ik er eerlijk gezegd, buiten een paar uitzonderingen te na, niet echt veel aan. Laat ons eens zien wat dat nu geeft, het heeft intussen wat kunnen bezinken...'Tell me', de beginner behoorde toen al bij de betere nummers, vond ik en daar blijf ik nu ook bij. Een krachtige opener is het, die meteen ook aantoont waar het 'm hier om draait: gierend gitaarwerk tegen een stuwende ritmesectie. Danny's vocals kunnen d'er ook mee door, aleen zal die stem nog wel wat rijpen met de jaren, is nu nog wat jongensachtig. Meer doorleefd klinkt die dan weer op 'Between the lines' en hier vind ik Trevor Barr ook al beter drummen. Pa Ken bast alles aan mekaar en samen met Trevor is dat een behoorlijke ritmesectie zondermeer, geen franjes of overkill, zeg eerder maar 'basic'... De machtige gitaren van Danny rijten je weer een stukje verder open en misschien wordt er daarom met 'Love Remains' al meteen daarna gekozen voor een ballad, al had dat voor mij nog niet zo meteen gehoeven, ik had het liever nu nog wat meer uptempo gehad. Afin, we krijgen een love story dus en dat wordt schuifelen op de dansvloer, een echte 'plakker' is het. 'Twenty one' daarna gaat er weer harder tegenaan en is vooral sterk van tekst :'she's three times seven that makes twenty one', leuke ditjes en datjes, maar dit nummer eindigt, net als de meesten hier trouwens, in een 'fade out' en verliest daarmee duidelijk aan kracht, da's toch wat ik er van vind... 'Any Wonder' is daarna weer een ballade en het mag intussen klaar zijn, ook van de teksten maakt Danny z'n werk, daar moet je maar eens op letten, da's ook één van de sterke punten die bij deze herbeluistering nu blijkt.... Over het gitaarwerk verder niks dan goeds, Danny is een begenadigd gitarist, punt. Ook hier weer een fade out aan het einde maar bij een ballade kunnen we dat nog hebben...En daarna komen we eindelijk dan toch aan het boogiewerk en hier is meteen duidelijk dat de driemansformule toch wat te kaal is en soms schraal klinkt, de productie mocht hier best wat blazers bijgezet hebben en ook het drumwerk valt wat povertjes uit, geen hoogvlieger dus, maar echt wat de titel zegt 'Low Down Blues' ! Het wordt tijd voor een opsteker dan maar het deels akoestische 'Walk Away' kan dat niet echt waar maken, het is 'nen bleiter', een tearjerker en niet van die kracht om ook bij mij een traan los te weken...Nee, dan eerder het trage 'Old Blues Song',met die weeping guitar van 'm en ja, de pure blues ...hier ook weer is er een gemis aan een rollende Hammond die dat alles mooi zou bijkleuren, Danny, je zou echt eens wat guest musicians moeten aanspreken jong...maar uiteindelijk is dit toch ook wel mooi, en bovendien één van de sterkere songs op deze CD. Want ook 'The Last Goodbye' breekt geen potten even later en dan zitten we toch al aan 't einde van het zilveren schijfje. Gelukkig is daar titelsong 'Black and White' nog, een traditional blues en absolute (akoestische) topper van de plaat ! Sterk gezongen en het geeft je dan weer hoop op ooit nog eens een volledig sterk album van deze hard workin' guys. De eindconclusie blijft te mager maar scoorde hoger dan eerst verwacht.Tse points of tse jury : 7/10 ...





 

Winus