Alto Saxophone, Flute – Stéphane Mercier
Double Bass – Yannick Peeters
Drums – Wim Eggermont
Piano – Charles Loos
Tenor Saxophone, Sopranino Saxophone – Bernard Guyot (3)
Trumpet – Jean-Paul Estiévenart

Drie generaties topmusici verenigd in een sextet dat ontstaan is als een uitloper van de concerten die speciaal werden opgezet om de, in 2008, 30 jarige Brusselse legendarische Travers Jazzclub te gedenken. En dat met nummers die daarvoor speciaal werden gecomponeerd door Charles Loos himself en de componisten Benoît Louis en Frank Wuyts. Dat was het opzet van Jules Imberechts, maar dat is intussen, wegens succes, ook een stuk eigen leven gaan leiden. De Waalse Bernard Guyot voegde daar een suite aan toe en schreef samen met Charles Loos nog wat andere nummers bijeen die gearrangeerd werden voor dit uitstekende zeskoppige muzikale gezelschap. Ongecompliceerde jazz is het resultaat waar de solisten hun kwaliteiten uitdragen ten dienste van het sextet dat daardoor ook erg samenhorig klinkt. Dat zulks uiteindelijk live op CD gezet wordt, dat onderstreept nog meer de rode lijn die loopt tussen de twee huidige concertplaatsen waar, sinds het verdwijnen van de Travers, eind jaren negentig, intussen Jules Imberechts zijn concerten dan weer organiseert. In Brussel is dat het 'Theater Marni' en in Waals Brabant is dat in het culturele centrum 'Brassages' te Dongelberg. Een ode aan de jazz en z'n onvermoeibare organisators, dat is deze schijf en geef ze maar een aandachtige beluistering, pure ontspanning is het, geen moeilijkdoenerij deze keer en de zonnebloem op de hoes maakt het meteen ook duidelijk : relax en enjoy ! Charles Loos blijft daarbij op deze plaat merendeels op de vlakte, staat ten dienste ván en zo gaat het ook op 'Au pays des aveugles' waar Yannick Peeters prompt binnen stapt en vooral de blazers het voor het zeggen hebben. Volgt dan de suite 'A travers tout' van Bernard Guyot en da's er ééntje uit vijf delen waarbij in het 'First Part' Charles dan toch voor één van de schaarse keren, speels en lichtvoetig de band op een zwierig showbandpad zet. Up tempo met een mooie harmonie tussen de instrumenten , gevolgd door een wat uitdagende Yannick en gelijk wordt het wat zwoel in 'Part II'. Stéphane Mercier borstelt met verve de vloer voordat een wat macho J.P. Estiévenart de puntjes op de i komt te zetten ! Charles houdt het thema in de gaten en de drums van Wim Eggermont begeleiden je naar de climax. Het is weer die Charles die dan ontwaakt als komende uit een rose wolk om een tenendansend ballet met wat dramatiek erin neer te zetten in 'Cadence'. Het is echter slechts een kortverhaal dat overgaat in een romantisch uitje, een 'sentimental mood' met J.P. Estiévenart op bugel, daarna Stéphane en Charles op kousevoeten, erg mooi, deze 'Part III'. Bijdragend aan die intimiteit, de gevoelswaarde, is het geïnspireerd bassen van Yannick en het drumroeren van Wim. Het einde van de suite 'Part IV' wordt dan weer groots aangezwengeld en opgedreven tot een lekker draaiende machine door de sopraansax van Bernard Guyot. Een plotse stop maakt dan een abrupt einde aan deze 'dertig minuten suite' 'Is het al gedaan?' denk je dan, maar zo gaat het nu eenmaal met mooie dingen... In 'La Colomba', een ballade van Bernard, komt Yannick Peeters in een monoloog naar voren en als zij dan even later terug treedt, laat Charles de piano toch weer spreken in een vloeiende taal, hierbij bijgetreden door Bertrand, wederom aan de tenor. De verenigde blazers dragen dit nummer zacht mee naar het einde.
'I see you next time' klnkt in den beginne als de aanzet van Coltrane's 'A love Supreme', is weer een stuk voor het ganse sextet en snel op de pedalen. Het tempo ligt inderdaad vrij hoog (het afscheid kan haast niet snel genoeg, lijkt het...) maar gelukkig gaan we toch een goeie zeven minuten lang, ruim voldoende om nogmaals te genieten van J. P. aan de trompet, heb ik al wel es meer gezegd zeker, maar hier zit een hele grote meneer aan te komen ! Opwindend stuk is deze song maar wat opvalt bij deze live registratie is dat we te maken hebben met een wel héél minzaam publiek, want hier ook weer geen shouts of overdreven enthousiast applaus, verbazend vind ik het ...En weer is het J.P. die absoluut de Goliath is in deze 'David et Goliath', al moet je't Guyot nageven , zijn mooie solo sluit lekker bij die van Jean-Paul aan. De deun klinkt aardig vertrouwd, er zitten bekende elementen in al kan ik, helaas, zo meteen geen bron vernoemen. Nu echter wél enthousiaste reacties vanuit het publiek, is het dan toch die herkenningsfactor ? En dan zitten we weeral op het end en daar gaan we zowat laveloos (onder) uit , pure New Orleans, breed gesticulerend met heftige accenten en highblowers voor en achteraan, een terechte afsluiter van een zééér genietelijke jazz CD, en dat het er weer ééntje is van bij ons is, uit België, da's voor één keertje dan, gelijk met Clouseau, de borst vooruit !



 

 Winus