Marc Bodart - vocals, gitaar
Bart Ieven (‘Octave Guitar’) - gitaar
Toon Derison - drums

Dit plaatje straalt zowel van binnen als van buiten een verfrissende gekte uit, gedompeld in dat sixties flower power sfeertje, Mississippi raderboot onder die fel gebogen regenboog op het front, dan weer het olijke trio gekleed met Schotse ruit op het binnenblad en dan weer onder een Hendrix kapsel onder de CD-inleg, fingers in V… Peace, brother ! Beetje Beatles ‘Yellow Submarine’ feel of beter nog ‘The Magical Mystery tour’ ! En de muziek op de schijf is ook al meer dan superfris, gaat van popdeunen (‘My Show’, ’Don’t tell about love’, dat sterk psychedelisch neigt met die wah wah d’er tussenin, en het niet eigen ‘No use to Cry’), over Afro-Caraïbische Calypso motiefjes (Matonge Square’ en ‘Hey Mama’), met bleirende baby en accordeon inclusief, naar meer rock getinte dingen als ‘Dirty Taste’ en ‘Road Hill’ ,waarvan deze laatste zelfs postpunkerig is en heel aanstekelijk op je gemoed werkt, een opwekkende song !
Het is die wat ongewone samenstelling (2 gitaren en drums) en de hoge stemmetjes die er telkens weer wat speciaals van maken. Zo ook met’ I’d like to know’ dat wat van de delta met zich mee draagt. En nu we toch met die bluesverwanten bezig zijn, hoe zit dat hier eigenlijk met dat bluesgehalte? De jongens zelf komen immers uit een ver bluesnest, remember nationale trots ‘El Fish’, uit de nineties alwaar Toon Derison nog even de roffelaar van dienst was ? Marc Bodart was dan weer gitarist vocalist bij Buttnaked en ik meen dat Bart Ieven (‘Octave Guitar’) daar ook bij zat. Dus bluesgezind dat wel, al komt dat niet steeds zo naar voren. Wel in ‘Human Condition’, weliswaar het tweede en meteen ook laatste niet eigen nummer, een Canned Heat song en dus met hoog boogiegehalte. En ‘Baby got something’ is natuurlijk ook de pure blues. Mooi, maar mijn persoonlijke voorkeur gaat dan weer uit naar de doorstappende ‘High Speed Rooster’ boogie, al mag ‘Let me in’ daar zeker naast gaan staan qua energetische booster ! ‘Worse’ is dan als afsluiter een waarachtig finale nummer met die ingetogen aanzet van voren maar dramatisch geladen afronding daar achteraan en pwoeh !... eigenlijk vond ik ‘Mrs Hippy’ helemaal niet zo’n makkelijk plaatje als geheel…Mij vroeg het alleszins meer dan een enkele beluistering om me gewonnen te geven maar het resultaat is dan wel dat met het meer luisteren deze schijf zienderogen ook groeide ! Een absuluut eigen geluid met een veelheid van stijlen die uit een Creoolse pot lijken te worden opgeschept, muzikaal minimaal maar wel áf én juist ! ‘Mrs Hippy’, what ’s in a name?...





 

Winus