Sureau is een ‘betoeterde’ plaat.

In die zin dat een ‘toeter’ kan helpen om 'em ten volle te appreciëren.

Sureau is experimenteel. Experimenteel geluid. Geluid dat inspireert en aanzet om te koken. Of om te brouwen. Bijvoorbeeld ‘vlierbessensiroop’. Die vervolgens in te vriezen in kleine porties (ijsblokjes) en toe te voegen aan een fijn glas Champagne. Of Cava.

Het is een hele klus om via experimenteel geluid een recept voor een aperitief te suggereren. En toch is het Jean-Michel, Jean en Kris gelukt. Ik hoor de rijpe bessen die geplukt worden, gewassen en gekookt (en bessen kunnen pijn voelen, zo blijkt). Na afkoeling worden ze door een zeefdoek gedraaid. Aan de brij wordt water toegevoegd, en suiker. Veel suiker. Een tijdje in de koelkast. Dan in flaconnetjes gieten. En tenslotte een stopsel erop.

En dat alles heeft Sureau gessugereerd. Via een stem die dikwijls klinkt als een didgeridoo. Percussie en geluiden die absoluut bruikbaar zijn in de free jazz en soms erg inventief. En een echte jazzbassist (denk ik).

Creativiteit die wat ongewoon aandoet. ’t Is wat verschieten. Maar mits de nodige openheid (en eventueel substanties) de moeite om te proberen. En zelfs van te genieten.