Dré mocht in 2007 voor ‘Pan Harmonie’ de Klara prijs van beste Vlaamse
Jazz CD in ontvangst nemen en dat was terecht de bekroning van een erg
vruchtbaar jaar want was Dré niet dé opgemerkte figuur van bijvoorbeeld
een Jazz Middelheim, editie 2007, waar ie zowel Tineke Postma, Eric
Legnini als Bert Joris mocht begeleiden ! ( en bovendien was ie d’er
telkens ook graag bij op de jams in de Singel !). Dré is een bijzonder
druk baasje, sla zn biografie d’er maar eens op na en dus kon hij ruim
z’n keuze maken uit een brede schare van muzikanten waar hij al eerder
mee werkte voor deze eerste, puur eigen CD, dat werd wel even tijd ! Hij
koos uit een breed palet van muzikale kleuren en zo vindt je een eerder
’klassieke’ pianist als Bill Carrothers naast ‘Fenderist’ Jozef Dumoulin
en een comlexere Mark Turner op tenor naast de meer rechttoe rechtaan
trompettist Stéphane Belmondo. Dré schreef voor deze schijf een aantal
melodieën bijeen die eerder ijl en zweverig klinken al kan je daarin
geven en nemen. Zo begint de CD met een quartet versie van ‘Tourne en
rond’, een ingetogen, wat somber stuk dat naar mijn gevoel beter tot z’n
recht komt in de duo versie, piano en drums. Die drums weet Dré hier
eerder subtiel te gebruiken, accentjes leggen met cymbalen. ‘Where was
I’ kabbelt zachtjes verder op een wolkjespiano en floeren trompet. De
flarden elektronica en de interactie tussen de muzikanten maken dit tot
een mooi stukje ‘Pan Harmonie’. Maar mooier wordt het nog als alles wat
meer body krijgt zoals in ‘Bye ya’ van Thelonious Monk, zoals Dré het
zelf stelt een ritmisch concept dat hem erg inspireert. Solo’s naast
mekaar van Mark Turner, Bill Carrothers en Stéphane Belmondo en ook Dré
hier uitbundiger en solo op het slagwerk. En daarmee hebben we het
uptempo werk zowat gehad. Want ‘Karma’ waagt zich weer op het gladde ijs
met die kristalheldere Fender van Jozef Dumoulin, bijgestaan door een
grillig schaatsende Mark Turner. De trompet zet daarbij eveneens het
thema aan maar dit is toch vooral een Turner-Dumoulin moment en Dré mag
daar de slee over de ijsbaan stuwen met z’n goedgeplaatste roffels…Volgt
de mooie standard ‘All the things you are’ van Oscar Hammerstein &
Jerome Kern, enkel piano en cimbalen en zachtjes uitdovend alvorens we
toch nog even wat sneller gaan in de zeven maten blues ‘MJ rules’ , dat
Dré opdraagt aan z’n grote voorbeeld, ‘Mister’ Elvin Jones. Mijn
persoonlijke favoriet op deze schijf ! Daarna gaan we weer de wollige
hoek in, sfeerbeelden schrijven met ‘Mode’, wolkjes blazen in de koude
lucht, nu we ons toch weer op het ijs wagen. Want ook met ‘Afternoon’
wordt het er niet warmer op en wat mij betreft is het dan hoog tijd dat
we met ‘I had a king’ van de nu al legendarische Joni Mitchell terug wat
bloed voelen stromen. Mooie trompet van Stéphane en ook Jozef Dumoulin
vult aardig aan. Het geheel heeft wat statigs, zo met die omlijstende
drums en nu je’t zo overdenkt, verdorie geen bass te bekennen op deze
plaat ! Niet dat we die echt gemist hebben, al scheelt dat natuurlijk
een heel stuk op de sound en de sfeerbeleving ! ’For Anne’ komt daar wat
liefelijk achter schuiven, wat wil je, geschreven voor de levensgezellin
van Dré… Officieel sluiten we dan de CD af op een wat minder romantische
wijze. ‘Orgue de barbare’ is ‘random’ geschreven door het Mac
muziekproramma dat Dré ineenknutselde en waarvan de output ‘over’speeld
wordt door Dré en Mark Turner. En de uiteindelijke finale ‘Remi & Lowie’
die volgt is inderdaad het wat kinderlijke stukje dat Dré voor z’n kids
schreef, in stille verwondering voor de orgelman en z’n aapje…
En zo krijg je een eerste CD die staat voor wat Dré in z’n muziek drijft
en zoals we hem ook wel kennen van diverse projecten. Vooraanstaand
drummer maar ook zoveel meer. Subtiel maar ook uitgesproken,
gedefinieerd wanneer dat nodig is en steeds met de vinger op de pols van
de tijd, geen elektronica schuwend maar ook niet overladen met
technische snufjes. Dit mag wel duidelijk wezen: Dré heeft met veel
liefde voor de muziek een boeiende, gevarieerde plaat uitgebracht met de
voeten op het breed platform van de hedendaagse jazz ! Terecht gelauwerd
al gaan we hier ook de ouwere jazzpuristen weer horen klagen over de
ijle atmosfeer die als een aura over deze schijf hangt…
|
