Mooie recensies overal want deze derde van Ian Parker grijpt je dan ook terecht naar de keel ! Waar ik het eerst wat lastig had met het soms nasale stemgeluid van Parker kom ik daar achteraf graag op terug want Ian zingt erg geëmotioneerd, doorleefd en écht, met een stem die qua timbre dan wel niet een Tom Waits is, maar wél ééntje vol soul en doorleefdheid,al is ie dan maar dertig. Ian Parker is écht dus, en wat vertellen de nummers ? Mooi in balans staat de schijf met een keurig verzorgde productie, net zoals Ian Parker’s website, waar je ondermeer al de lyrics terugvindt. Aangevuld door gastblazers op enkele songs, omringt Ian zich verder met uitstekende muzikanten zoals ‘Morg’ Morgan op piano en keyboards en de ook al uitmuntende tandem Steve Amadeo aan bass en Wayne Proctor op drums. Warme backing vocals geven bijwijlen een haast gospel feel zoals op ‘Your love is my home’ dat mooi vervolgt op titelsong ‘Where I belong’, een ware opener en even, héél even maar, refereert dit naar Neil Young. Lovestories worden dikwijls in de teksten van Parker uitgesmeerd, soms is daar het verlangen naar bevestiging zoals in ‘Until you show me’,met die dreigende zware gitaarlicks van ‘m, en soms is het gewoon another love song, genre ‘come home baby’, dat overeind blijft door die sterke vocalen, desondanks voor mij het minst sterke nummer op deze schijf. Geef mij dan liever het vlotte ‘Waste my days’, onderstreept door gitaarlicks, tegen een wall of sound, superbe orgeltunes en backing vocals ! En dan gaan de remmen gans los in het funky rockende ‘Sweet singing sirens’ .Dreigende gitaren, stuwende drums en Dave Jenkins op de bluesharp. Tel daar de vertellende gitaar van Ian bij op en je hebt de ultieme dance mix ! En dan is het even bluesgewijs verpozen op ‘Love so cold’, in wat de Engelsen dan weer zo’n typische ‘tearjerker’ noemen. Bluesy gitaar, soulful gezongen, een emotioneel hoogtepunt ! Wij noemen dat hier ‘ne plakker’. Grab yourself a girl en dwijl de dansvloer maar af. En verder gaan we, head shakin’ en ass movin’ op het grotendeels door de uitstekende ritmesectie gedragen ‘Before your eyes’. Verder virtuoos gitaarwerk en some slide too, Yoo hoo ! Een ander emotioneel moment dan met die schrijende gitaar van ‘m is ‘Don’t hold back’ . Het rijt Parker open en haast in tranen komt dan ‘If love has me on hands and knees, tell me that you’ll still be there for me ! Héél sterk en je blijft wat stilletjes achter… Overtuigend vervolgen we met ‘You could say’: een bluesstamper, ‘the Parker way’ en dus ruimte latend voor mooie refreintjes, steeds met veel aandacht voor tekst en inhoud, anger rushes through his vains !
Perfecte afsluiter is op het einde dan ‘Told my girl to go away’, badend in drama. Sfeerbepalend is de roffel van Wayne Proctor en de pianoaanslagen van ‘Morg’ Morgan. Een getormenteerde Ian Parker laat de scène leeg achter …
Teveel lof in superlatieven ? Proef deze zeer verzorgde schijf dan maar zelf… vanaf 23 maart in je platenzaak !'