Mag het voor één keer eens wat melodieuze jazz wezen? Graag zelfs, en met Eric Legnini hebben we meteen één van die minder bekende Belgen (altans in Vlaanderen) te pakken. Hij behoort intussen wél bij die vele getalenteerde pianisten die ons landje intussen rijk is. Met uitvalsbasis Parijs verrast Eric ons bijtijds met sprankelende, ‘zwarte’ CD’s zoals ‘Miss Soul’ in 2006 en dan nu, in januari 2007 gereleased, de aansluiter ‘ Big Boogaloo’ die bij momenten erg refereert naar de funky Herbie Hancock periode. Eric liep onlangs ook in onze spotlights op Jazz Middelheim alwaar hij in trio musiceerde met Mathias Allamane op bas (ook hier op CD) en voor het eerst met Dré Pallemaerts aan drums. Dit trio was één der pareltjes van de laatste editie van Middelheim en graag komen we hier op terug met een CD die dit verdient. Eric, in trio met voornoemde Mathis Allamane en een uitermate sprankelende Franck Agulhon aan drums, dit is het basistrio, dat op een aantal tracks aangevuld wordt met trompettist Stéphane Belmondo (waar Eric verder ook nauw mee samen werkt) en Julien Lourau op sax. De rol van Mathias Allamane wordt op meerdere tracks overgenomen door één van de hedendaagse toppers van de Italiaanse jazzscène, Rosario Bonaccorso. Dat zijn de gegevens voor deze heerlijke toegankelijke CD waar alvast ‘Funky Dilla’ aangeeft waar we hier zowat aan toe zijn. Maar het kan ook verhalender, zachter zoals in ‘Nightfall’, waar Eric haast poëtisch de toetsen beroert. Ook nog smooth jazz en vingerlicht pianospel op titelsong ‘Big Boogaloo’, waar we een eerste keer Rosario Bonaccorso aan de bas krijgen en dat ook even solo. Franck Agulhon omlijst alles mooi zachtaardig, het is een heerlijk nummer ! Daarna, op het eerste niet eigen ‘Reflection’ (van Ray Briant) kan ook Mathias Allamane even solo gaan in een verder luchtige wat latin melodie met tempowissels, erg aanstekelijk. Ook track 6 is niet van eigen hand. Op ‘Where is the love’ komt Stéphane Belmondo zacht meeblazen en deze melodie kabbelt rustig verder, is trouwens één van de weinige, wat langer durende tracks. En ‘Smoke gets in your eyes’ kenden we nog niet in dit jazzjasje, in ‘a piano bar' way als het ware. Eric dus solo en dat valt voortreffelijk te smaken, al hangt hier wel een wat Francois Glorieux-achtig sfeertje rond. Echt mooi is het bop vluggertje ‘Honky Cookie’, dat afgerond wordt in net geen 3 minuten…In ‘goin’ out of my head’ van Weinstein/Randazzo komen we met easy listening jazz weer tot rust, het cymbalenspel van Franck Agulhon roept een beeld van kabbelende golfjes aan het strand op, de deining van de zee lijkt het, en is dat geen mooi beeld ? En dan komt er terug vaart in het geheel met ‘Mojito Forever’, Franck is de drijvende motor waar Eric zich helemaal in het thema stort. Julien Lourau mengt zich harmonieus in het geheel, geen uitspattingen, slechts een melodieuze solo bij de start. ’Soul Brother’ dan, plaatst Stéphane Belmondo weer bij de groep met een groovy nummer dat lekker het ritme van de grootstad volgt. En afsluiten doen we met een ingetogen piano gospeltune. ‘The preacher’ mag de afsluiter zijn van een mooie plaat en we geven graag ook een pluim aan de begeleiders. Het Eric Legnini Trio stond verdiend dit jaar op het grote podium van het gerenommeerde Jazz Middelheim Festival ! Toegankelijke pianojazz deze maand en dat was weer een hele tijd geleden !