Voor Octurnproducties geldt vooral de boodschap om aandachtig te wezen want wat zij brengen is niet zelden een complex stukje muziek. De toelichting in de persmap plaatst het onstaan van dit avant garde project ‘uit een ontegensprekelijke betovering, meerbepaald een wandeling rond het Tibetaanse boedhistenklooster van Pemanyangtse in Sikkim, ’s morgens vroeg bij zonsopgang. Een processie, de roephoorns, de klokken, het monikkengezang, spelende kinderen, dorpen in de omgeving die ontwaken en het Kanchenjunga in de verte- een fantastisch gevoel van evenwicht dat voortkomt uit de creatieve trillingen van een plek, op een bepaald moment…
De titel van het album verwijst naar Tara, één van de oudste spirituele wezens die de scheppingsmythen symboliseren en waarvan het Tibetaanse boeddhisme 21 emanaties vereert. De witte Tara, die het woord belichaamt en de Groene Tara, symbool van de bevrijding, zijn daarvan de belangrijkste. Deze inleiding geef ik er graag bij om de sobere layout van de hoes (gewoon wit met rode opdruk met de namen van de artiesten, tracktitels en credits ), lay-out van de CD’s zelve (enkel opdruk van titel en platenlabel), alsmede de foto’s in het booklet (Tibetaanse bergen) te plaatsen. CD’s dus, want het betreft hier twee exemplaren waarvan CD2 de remix is door Dré Pallemaerts en méér.
En dan nu de muziek die zich best integraal laat beluisteren en niet track by track. Muziek, trouwens volledig van de hand van Bo van der Werf, eveneens te horen aan de bariton sax…
Fabian Fiorini aan piano leidt in waarna Magic Malik aan fluit hem kosmisch bijtreedt. Bij een dreigende baslijn komen ook de anderen er aan. Klinkt allemaal heel spacy en groeit en eindigt als coda tot aan de vierdelige ‘Kanchenjunga suite’. Part 2 daarvan, ‘West’ schetst een ontwaken in een soort van mechanische wereld ( je kan het niet laten om in beelden te denken bij dit soort van muziek, en in mijn geval zijn dat erg surrealistische scènes, een ontluiken van metalen bloemen in een wereld van onwerkelijke kleuren, net als de foto’s in het booklet)…. Alt sax van Guillaume Orti gaat in conversatie met de fluit van Magic Malik maar ook de anderen dienen van repliek. Het sterk ritmische drumspel van Chander Sardjoe maakt dit tot mijn favoriete part… Jozef Dumoulin zet daarna part 3 in, of is het de gitaar van Pierre Van Dormael ? In deze wereld van distorted sounds is het plaatsen van zulke instrumenten niet steeds evident… De blazers vullen aan en het lijkt misschien of eenieder hier sterk op zichzelf bezig is maar alles kneedt zich uiteindelijk tot een vormelijk geheel. Part 4 ‘South’ leent zich dan weer uitstekend als klankbron bij de hedendaagse video-art. Electronische bleeps en cracks worden aangevuld door altsax, fluit en verstillende piano…’White Tara’, de volgende track is weinig anders al blijft het hier bij de bleeps en de piano. ‘Emanations’ is dan ook een welgekomen ritmische interventie al zijn de pianoaanslagen hier uitermate irritant. Ze maken het geheel voor mij te log hoezeer Magic Malik met de frivole fluit ook z’n best doet…En verdorie, die ‘pianostoornissen’ blijven ook in ‘Presence’ aanwezig, dat gevoel wordt zelfs nog versterkt, percussie ten spijt… Avant-gardistisch mag dit allemaal wel wezen maar het straalt weinig blijdschap uit en menig mainstream jazzliefhebber heeft intussen dan ook al lang afgehaakt. Ook ‘Calcutta’ zal daar niks aan veranderen ondanks de werkelijk mooie sax en bass-soli. Maar het moet gezegd dat je er hier toch meer dat ouwerwetsige jazzgevoel bij krijgt en dat maakt dat ‘Calcutta’ dan toch een mooie finale is . Wat voegt de 2e CD, de Dré Pallemaerts remix daar dan nog aan toe? Dré, eens dé nummero uno onder de drummers maar tegenwoordig vooral met het hoofd helemaal in de elektronische wolken, voegt alleszins in ‘ Roots’ meer ritme toe. De remix van ‘Emanations’ daaropvolgend krijgt zo ook heel wat meer schwung. Bass en drums houden er de vaart in en het geheel vormt zo een swingend modern geheel. Lekkere duimbas, sterke keyboards, stomende drummer, percussie …Dit is duidelijk en absoluut de betere versie ! Zo is ook ‘Orange’ heel intrigerend met die voice van Malik tegen dat strakke ritme van een reuzemetronoom. Dreigend is de sfeer en het einde haast hypnotisch. Weerom een pluspunt ! Benieuwd naar wat Dré dan uitvreet met ‘Growth’…Dat blijkt dus een soort jungle-feel te zijn met een Fabian Fiorini die deze keer niet zo ijl de piano beroert maar wel uitgesproken de toetsen aanslaat. En natuurlijk zet Dré er hier en daar nog wat elektronische geluiden bij. Afsluiter ‘Hogon’ vind ik dan weer minder want die irriterende pianogeluiden van daarstraks zijn hier in elektronische vorm weer terug. Het knappe drumwerk van de ons totnog toe onbekende drummer Chander Sardjoe maakt daarbij niet uit… Bovendien staat de track aangekondigd als een stuk van 8’12’’ en houdt het inderdaad na die tijd ook op om na een blok van 2 minuten niks, toch terug op te starten en nog even te vervolgen met wat ons dan niet meer kan bekoren… Conclusie : een groep die zowel internationaal als nationaal in de kijker staat en dat al méér dan 10 jaar, brengt hier een niet zo’n toegankelijke productie die echter live heel wat succes boekt ! Eigenlijk verbaast me dat niks want live heeft het oog ook wat en blijft de aandacht op die manier gestimuleerd. Zo op de CD klinkt het allemaal wat zweverig en zijn er weinige uitschieters. Mijn voorkeur gaat dan ook uit naar de remix CD van Dré Pallemaerts die méér biedt om ook buiten de concertzaal te kunnen blijven boeien. Maar zoals duidelijk mag zijn, is dit toch vooral een productie om live naar uit te kijken…