Na voorganger ‘Out of the night’ en aansluitende Live DVD ‘Into the Light’ (waarbij we dan wel gemakshalve even over het ‘Oratorio Ishango’ dubbelproject met Daniel Schell heen springen) zal Chris het moeilijk hebben om nóg beter te doen. Parels als die toenmalige titelsong, ook nog ‘Ballad for a tortured Africa’ of het machtige ‘The long way home’ van de hand van vaste kompaan-muzikant-componist Chris Mentens,wel… we werden aardig verwend toen ! Op deze ‘Rainbow Country’, eigenlijk een dubbelproject met ouwe maat Bob Stewart, waarmee hij reeds samenwerkte op ‘Songs for Mbizo’ in ’91, vormt Chris weer een gans nieuwe groep waar traditioneel ‘primitief’ (Baba Sissoko/Bob Stewart/Junior Mthombeni) naast modern melodisch (Eric Person/Fabian Fiorini/Reggie Washington) staat en als geen ander weet Chris daar bijwijlen een goedklinkende symbiose uit te brouwen. Dat hij dit in de vingers heeft hebben zijn vorige ‘Experience’ groepen en het succesvolle Bihogo project uit 1993 reeds terdege bewezen. Erg benieuwd zijn we dus om deze nieuwe ‘De Werf’ productie een uitgebreide beluistering te geven. De CD-voorstelling in de Heistse Hnitahoeve hebben we dan intussen wel gehad maar toen kwamen de beelden in de eerste plaats… Aan de slag dus ! En beginnen doen we op de in Zwitserland ! ontwikkelde Hang, spreek uit ‘Hong’) Dit metalen percussieinstrument is een kolfje naar, en ín de handen van Chris. Indringend en betoverend, al menen we toch dat we live al betere versies gehoord hebben van titelsong ‘Rainbow Country’. Kan te maken hebben met de scherpe tijd van dit nummer, slechts drie minuten lang en dat is voor Chris z’n doening wel héél erg kort… Toch mooi gebracht, met enkel de begeleidende piano van Fabian Fiorini d’erbij, géén Fré Desmyter op deze produktie.
Misschien wel het mooiste nummer van dit album volgt vlak hierna, heet ‘9/11’ en refereert, jawel, naar die rampzalige dag die iedereen zich herinnert. Ingeleid door de donkere brom van Bob Stewart’s tuba krijgen we de solisten mooi om beurt met Eric Person op altsax voorop, Baba Sissoko op de n’goni (Afrikaanse luit) en Bob Stewart op de bastuba er op volgend. Alles mooi omkaderd hier door de conga’s van Junior en Chris. Gebast werd er in eerste instantie door Chris Mentens die later overdubd werd door Reggie Washington, de eigenlijke bassist van dit septet maar die tijdens de eerste opnamen in het voorjaar onbeschikbaar was wegens problemen met een gebroken hand. Reggie wurmelt er zich hier mooi doorheen met een heel percussieve baslijn die aansluit aan het geheel. Al met al is ‘9/11’ een flinke brok van goed 9 minuten ( ‘9’22’’ en neen, géén 9’11’’…), dramatisch opgebouwd en met een treurige noot afgesloten…Er staan trouwens ook aardig wat kortere nummers op de CD en ‘Masaya’, een compositie van Baba Sissoko is er daar ééntje van. Een nummer in de wereldmuzieksfeer, gezongen door Baba die zich daarbij begeleidt op de n’goni. Eric Person zorgt voor de zonnige sfeer aan de fluit en de hoempatuba van Bob Stewart is de enige begeleidende baslijn. Percussie blijft uit zodat Baba hier meteen én alleen in de spotlights staat. In ‘Bourbon Street, Jingling Jollies’, opgedragen aan New Orleans, kontrasteert het frivole hoogstemmige fluitspel van Eric Person met de diepe bassen van Bob in een zwoele song, een nummer trouwens van Duke Ellington. Onmiskenbaar percussiespel van Chris vervolgens die dan aan het haag knippen gaat in ‘Hedge cut’. Hele lyrische sopraansax en dan moet je eens luisteren naar het pianospel van Fabian Fiorini…eens de leerling van Chris Joris heeft hij hier diens percussieve pianostijl overgenomen. Reggie duimbasst en de percussie werkt af…De bassist, leerling en volgeling van Marcus Miller en met intussen een indrukwekkende staat van dienst, krijgt daarna open gordijn in ‘I wonder’ waarbij Chris Joris slechts de conga’s gebruikt als begeleidend en ondersteunend instrument, het podium is aan Reggie…’Nonet’, een nummer van Bob Stewart, doet ons onvermoed terugdenken aan ‘Bihogo’. Baba Sissoko is de vocalist van dienst maar Bob Stewart steelt hier duidelijk de show met dat geweldige instrument van hem. Als een vlinder fladdert en dartelt Eric Person daar stoutmoedig overheen… Chris Mentens horen we anders ook graag aan double bass in ‘Naima’s tango’ dat zich met zekere spanning maar ook lichtvoetig verder door de CD heen danst en verder is Fabian Fiorini aan piano de charmeur van dienst… In ‘Adventure’ krijgen we zowaar weer het duo Joris-Washington, leuk, kort en goed maar die korte dingetjes zijn eigenlijk geen echte songs. Het blijven slechts korte niemandalletjes die ‘en effet’ toch ook een beetje overbodig lijken hier… In ‘Missing Person’ krijgen we dan voor het eerst voluit de tama-okseldrum te horen; die, waaruit Baba Sissoko die lekkere golvende geluiden tovert…
’The Mysterious charm of The Right Wing’ is dan weer een grappige spielerei en zou als begeleidende muziek bij een geanimeerde poppenfilm niet misstaan. Junior laat zich gaan met stemmetjes en rattles en op ‘Yafa’ mag Chris Joris zelf ook eens op het voorplan. Hij doet dat op likembé, een tokkelinstrument waar we hem altijd graag zijn gangen zien op gaan. Het nummer wandelt goedgemutst verder. Fabian Fiorini heeft er ook zin in en Bob Stewart zien we zo al heen en weer het podium afdansen, de tuba is dan ook erg goed gezind ! ‘Birds’ is een onderonsje tussen Chris Joris en Baba Sissoko waar Chris de ‘Hang-hong’ weer bovenhaalt voor een speelse maar virtuose fladderpartij waar ook Baba zich niet niet onbetuigd bij laat ! En rustige, lyrische Eric Person heeft ook een nummer voor deze CD: ‘Kadin’ en dat dottert heerlijk door de soli van respectievelijk Eric zelve, hier weer zalig meeslepend op sopraansax, gevolgd door weer die percussieve vingers van Fiorini op de pianotoetsen. Jazzy, dat wel, maar tegelijk ook heel erg binnen de lijntjes gekleurd. Toch naar mijn smaak, één van de betere nummers op dit album. Eindigen doen ze deze CD met afsluiter ‘Rambler’, waar de twee bandleaders in conversatie gaan, Bob Stewart wat brommerig op de voorgrond en Chris Joris, helemaal niet tegenpruttelend, instemmend aan percussie.
Tijd dan voor de eindconclusie: Chris heeft hier een imposante keure aan artiesten samengebracht in weer maar eens een nieuwe formatie die er ook best mag wezen, al is het altijd wél een schipperen tussen wereldmuziek en jazz. Dan weer neigt het naar jazz en dan weer kleurt het allemaal heel expliciet Afrikaans, dat zijn we intussen van Chris wel gewend. Op CD blijft alles echter heel erg keurig afgebakend en is er verder ook weinig ruimte voor improvisatie en, al is deze CD niet van een ‘Out of the Night’ klasse, toch mag je dat natuurlijk ook niet zo expliciet stellen. Het geheel is ‘anders’, duidelijk wereldser/Afrikaanser getint, moet nog wat wennen, maar het is natuurlijk gelijk zó heel herkenbaar 'Chris Joris', dat dit een produktie is die bij de fans en zelfs een ruimer publiek zeker in de smaak zal vallen. Alleen komt het geheel, wat mij betreft, niet helemaal evenwichtig over en staat er wat ballast op (de Joris/Washington speledingetjes)…