We verlaten het geïmproviseerde, wat experimentele toneel voor de meer smooth-heid van het conventionele part van de avond en daarvoor zorgt alweer een nieuw trio : Philip Catherine met aan zijn zijde gitarist/zanger Lionel Loueke uit Benin en op diverse percussie is er de recente ontdekking van Philip : de percussionist Angelo Moustapha van wie hij op een masterclass in het Afrikaanse Cotonou in Benin zodanig onder de indruk was dat-ie hem verzocht tot samenwerken ! Dat dat loont bleek zeker vanavond waar Angelo meerdere keren kon schitteren naast de snarenkunstenaars. Het concert begon zelfs met een compositie van zijn hand, droeg de titel ‘Lydia’ en dat bleek de naam van de moeder van dit 27-jarig talent. Er zaten nog wat songtitels met vrouwen hetzij meisjesnamen doorheen het programma waarbij Philip verwees naar z’n kleindochters ‘Louisa’ en Meline’ Dat de songs niet in de ‘logische’volgorde van hun leeftijd werden gebracht, daar excuseerde deze sympathiekeling zich dan weer voor. Het was vanavond ook de eerste keer dat het drietal samenspeelde en naar ik meen was er duidelijk verlangen naar méér ook ! We kijken dus benieuwd naar de toekomst van dit verhaal. Voor nu drukte Philip met z’n aangename, lyrische speelstijl vooral zijn stempel op het concert en dat stempel was er ééntje van een keurmerk ! Prachtig en onmiskenbaar ‘de Catherine way’ zoals de mooie partijen langs kwamen maar evengoed zorgde Lionel tussendoor voor de Afro feel en aanvullende soli. Loueke was duidelijk vereerd voor de invitatie om met Philip Catherine samen te spelen, roemde hem meermaals, noemde Philip de master of zelfs de maestro ! Philip vond het allemaal erg ‘vivi’ (sweet) en  vanuit het virtuele publiek in de chatbox kwam er de  ‘superbe groove’ shout en  je merkte het wel, de sfeer zat bijzonder goed ! Zeker te vermelden is de vrolijke ‘For Meline’ tune waarbij Lionel Loueke een aparte feel toevoegde bij het soleren met de gitaarsynth…. Die gitaar van hem was trouwens een zevensnarige. Héél mooi allemaal en Lionel ging daarbij slechts een paar keer even aan het zingen. Op het einde volgde dan nog ‘Women’, weer duidelijk iets van Philip maar ‘k weet bij god niet vanuit welke CD dit nu weer komt,  Philip heeft er intussen tientallen en zo loop ik tussen het zoeken ook op een samenwerking van hem met Nicolas Fiszman, voor het ‘Vivious Women’ project ! (Nicolas zien we straks nog terug bij de Gallands)… Een warm concert was dit en ik meen dat eenieder intussen wel in hemdsmouwen of zelfs minder klaar zit voor de Gallands ! Wat maakt het trouwens uit, in je eigen kot ?!

Het festival zou er nu opzitten ware het niet dat Dubbeldee, DJ Dick D’Alaise je verder de nacht inleidt met zéér aanstekelijke grooves. Zelf zat ik daar niet zo niet direct op te wachten maar ik meen dat er wél waren onder de toeschouwers die er wél zin in hadden. Wanneer ik dat een paar dagen nog es overloop aan de hand van de nog steeds beschikbare stream merk ik dat de formule best kon werken en hier en daar zat er  tussen het gespeelde zelfs nog een naam bij die ik kende !...Juan Pablo, Sons of Kemet, José James en zelfs een Clark Terry van in 1955…dat was zelfs nog voor mijn tijd ! Mooi voor wat moves op je eigen floor, yeah ! !