JAZZEPOES JAZZMIDDELHEIM-2017- concertverslagen zaterdag 5 Augustus

JAZZ MIDDELHEIM

- onze concertverslagen HIER !

zaterdag 5 Augustus




	Mijn Middelheimse schrijverij …de 36e Jazz Middelheim editie en intussen zullen we nog niet teveel edities gemist hebben ook want het is steeds weer genietelijk afzakken naar het mooie, aangename Park Den Brandt en daarbij mag de temperatuur liefst nog wat stijgen ook, dat zijn we hier gewend … We komen, intussen traditioneel, wat laat ter plaatse, missen de aftrap maar vangen toch een deel nog op van het concert van de artist in residence van dit jaar: Mark Guiliana, blijkbaar de drummer van Brad Mehldau en er zijn er hier die hem o.a. ook al zagen met John Scofield. Mij is die nog onbekend maar we vangen hem later nog wel op in de komende dagconcerten… Heel tevreden zijn we wél wat later, hier in de grote tent, bij de haast allen jonge 'Belgian All Stars' combinatie en formatie, samen en olv topdrummer Antoine Pierre maar je moet wel 2 keer kijken om 'm te herkennen ook, zo met die haar, zeg eigenlijk maar baardsnit ! Urbex noemt zijn project, zijn ei en da's duidelijk goed gelegd ook. Mooi zo, België scoort z'n eerste doelpunt hier ! Tussen de mainstage-concerten door nu ook weer clubconcerten, gewoon ongewoon vantijds en vandaag resideert Jozef Dumoulin aldaar. Alhoewel die een uitstekend pianist is met een voorliefde voor Fender Rhodes en ik hem in hoedanigheid van begeleider reeds dikwijls gesmaakt heb, val ik niet zo voor die ‘keys and chords en knoppekens’ improvisaties van ‘m en daar zal vandaag niet veel aan veranderen. Begonnen als duo vandaag met op het andere pianostoeltje de Parijse pianist Benoît Delbecq ,wat sommigen kon bekoren maar mij dus niet, kon die in z'n sets, voor mij altans, slechts effe scoren en dat was vooral te danken aan oudspeelster/zangeres Kamilya Jubran die een krachtige stempel drukte op de performance. Trojan Panda, het project waar een stel bevriende muzikanten andere instrumenten bespeelden dan wat ze gewoon waren en Jozef zelf aan gitaarsnaren plukte was betreurenswaardig. Aan de start een stelletje scouts; onwennig musicerend rond het kampvuur en wat verder enige voices…niet uitgekeken dit... ‘Jozef Dumoulin & The Red Hill Orchestra’ , helemaal op het einde de festivaldag afsluitend, daar hadden en namen we dan de tijd niet meer voor, slechts gauw een beeldje op de kodak en een half luisterend oor, aan de rand van de tent... Ten onrechte misschien want die tent had nog publiek ook maar wat we hoorden nodigde niet direct uit om er bij te gaan zitten. Nee, dan koos ik veel liever voor de set van Joshua Redman eerder die mij ook al op CD wist te verblijden met z’n Elastic Band. Vandaag werd het dan wel minder funky maar de vonk schoot toch over met z’n bijzondere ‘Still Dreaming’ quartet waarvan elk lid schitterde : grote jongen Scott Colley aan de bas, Ron Miles op cornet zoals in het originele quartet en Brian Blade die zich vanavond eens temeer als topdrummer profileerde. Wat een band en wat een concert, Charles Lloyd zou het moeilijk hebben om dit alsnog te overtreffen ! Charles, however, bleek vandaag, anders dan de vorige keren da’k ‘m hier zag, ‘in a very sentimental mood’ , in zoverre zelfs dat het tegen het romantische aan schurkte. Veel had natuurlijk te maken met de instrumentatie. Greg Leisz, mij verder onbekend, zat aan de steel guitar en dat werkt op het gemoed natuurlijk, dan slaat je eigen snaar ook aan het trillen. Charles was daarbij bijzonder goed gezind en ik begrijp dat sommigen hem liever op een andere boppin’ wijze aan het werk zouden willen zien maar ik kon deze ‘Marvels’ best hebben zoals ze waren. Niet echt opvallend zat daar ook gitarist Bill Frisell tussen maar verder toch wel een uitstekende ritmesectie ook, mooi zo ! Kijk, dat is nu es een concert waar je een festivaldag kan mee afsluiten, zie… De vrijdagse Festivaldag zijn we hier niet en hetgeen dan op het programma staat en wat we niet kennen zal ons alsnog onbekend blijven. We betreuren daarbij toch wel dat we Matthew Herbert’s Brexit Big Band zullen missen want ooit zagen we hier Matthew Herbert ook nog én met plezier met z’n toenmalige Big Band passeren. Da’s dan jammer… Op zaterdag dan steekt ontegensprekelijk de Mingus Big Band 'in an old tradition' boven al het andere uit...Ik genoot eerder ook al wel van Tony Allen hoewel die laatste niet door eenieder gesmaakt werd hier… hoorde ik in de rand maar persoonlijk hield ik wel van die eigen Art Blakey interpretaties...échte Art Blakey fans daarentegen… Dat het allemaal wat minder strak zat, Afro latin en groovy in het verloop van de set kon ik best hebben als fusion en Afro beat liefhebber en saxofonist Irving Acao was een opvallende ontdekking bij op het podium ! Bill Frisell dan, die schitterende gitarist, gleed wat later, in een volgende hoofdpodium-set, op een country style Lennon achterna en kon mij alleszins niet bekoren, gewoon melig was het en sorry daarvoor...in de clubtent waren Ruben Machtelinckx en Thomas Jillings als Linus en extensies folky aan de start maar hadden ze in elke set wel weer wat ander lekkers bij voor de liefhebber, 't werd dan ook méér dan een boswandeling en ik meen dat Badenhorst daar vanaf de derde set vooral voor mocht tekenen. Afsluiter Randy Weston op de main stage herinnerde zich wat later 'tributiaans' even Monk maar bracht toch vooral z’n eigen goeie ding, zoals we dat nog kennen uit wat vorige jaargangen. Mooi festivaldag-afsluitend concert hier op het hoofdpodium was het maar ik hou het intussen toch ook op ‘al gezien’… Op zondag krijgen we een hoofd én clubpodium vol boeiende artiesten, startend met het puike conservatorium uitje onder leiding van artist in residence Marc Guiliana die we nu een eerste keer een ganse set te zien en te horen krijgen...donderdag immers waren we wat laat ter plaatse, vrijdag waren we er dan helemaal niet en zaterdag zat-ie dan zelf nergens bij ?? Vantijds klinkt dit gelegenheidskwartet van studenten en leraar om zo te zeggen erg Octurn like, dan gaat het weer groovy, een set die aanslaat, dat is wel zeker en dat vond het publiek duidelijk ook !... Aangekondigde 'koningin' Becca Stevens daarna bleek een prinses te zijn, had weliswaar een engelenstem maar schrijdde voor de rest door een folky set, niks met jazz te maken behalve dan dat Marc Guiliana ook hier aan de drums zat en hare hoogheid wel wat jazz zal staan hebben ook in haar platenkast...maar mooi vond ik het wel hoor, daar niet van ! Dans Dans verblijdde velen, jeugdig, stevig en rock getint, hedendaags maar een wolk Shadows guitar hing er ook wel over...voor de rest was het te luid maar soite...Van Morrison, 'the Man' mocht indrukwekkend goed maar wel erg routineus afronden en deed dat uitgebreid ook met een 'Gloria' dat in de finale stevig uitgemolken werd en waarbij -ie van het podium verdween terwijl de band verder soleerde en afrondde. Van the Man verwachtten wij nog even terug op het podium maar nee hoor...die was gone... Sterke show wel en een massa hits...nooit gedacht dat-ie d'er zoveel had maar ze zitten wél in iedereens collectieve geheugen ! Alleman content dus in de nu overvolle tent en daarbuiten !...Vergeet ik echter Nicolas Kummert niet te vermelden in de clubstage...set na set opbouwend naar een schitterende finale met Drifter...weer een plaatje bij om te kopen ! ... Daarmee kreeg Jazz Middelheim nu toch ook weer een prima afsluiter, Belgisch maar toch ook Internationaal lonkend, voor mij de beste bezetting in de clubtent op de drie dagen da'k zelf aanwezig was, over Chantal Acda kan ik mij niet uitspreken maar, naar wat ik hoorde hier, zat dat ook wel goed... Middelheim 2017, het gordijn valt, de boeken gaan toe en we besluiten met slechts één likje kritiek : slechts 1 klein koffiekraampje voor gans het terrein, op Gent Jazz was dat ook al zo. Dat leverde tussendoor en nu, aan het einde gekomen, behoorlijke rijen aanschuivenden voor een kopje perfecte afsluiting, mét of zonder cream and sugar... zeg maar dat het haast onmogelijk bleek...dat kan bij volgende edities beslist beter ! Winus

zaterdag 5 Augustus

...Een beetje'Uitgetribuut' nu ! ..

Tony Allen Quartet: Tribute to Art Blakey

hoofdpodium 15u30

Tony Allen (drums), Jean-Philippe Dary (piano), Matthias Allamane (bas), Irving Acao (saxofoon)

Drummer Tony Allen, Nigeriaan van 76 jaar, en grondlegger van de afrobeat, brengt 4 virtuoze muzikanten samen. Tony zat destijds in de band van Fela Kuti en samen maakten ze heel wat platen met Afrikaanse grooves, maar door onenigheid trok Tony Allen zich terug in Parijs, de Europese jazzstad bij uitstek. Vandaag brengt hij nummers van zijn idool Art Blakey met als bekende tune, maar gans anders gebracht ‘Moanin’. Tony laat iedereen schitteren en soleren zonder echt zelf naar de voorgrond te komen. Tony leerde zichzelf drummen tot hij zijn eigen stijl vond, vandaar dat hij ‘Moanin’ gans anders speelt nu. Hij valt wel op achter de drums met zijn zomers oranje hemd aan.

We krijgen ook nog een beetje latin grooves en de zon piept er buiten ook weer door, maar we krijgen ook wat blues voorgeschoteld met een lange saxsolo. Afwisselender wordt het daarna met een funky, groovy bassound waar het allemaal om draait bij Tony Allen en eindelijk ook een piano solo erbij.
Naar het einde toe zet Allen ons aan tot dansen en klappen bij een Fender Rhodes geluid maar het ganse concert is overwegend swingend en opzwepend met sterke solo’s op sax of piano en bas. De heren spelen goed samen net als een geoliede machine. Een mooi begin van deze dag...

Linus + Økland/Van Heertum/Zach | Linus + Skarbø/Leroux| Machtelinckx / Jensson / Badenhorst / Wouters

club stage 16u50-23u00 -18u50 - 20u50

Ruben Machtelinckx (gitaar & banjo), Thomas Jillings (rieten & synth), Nils Økland (hardanger fiddle), Niels Van Heertum (euphonium), Ingar Zach (percussie) , Ruben Machtelinckx (gitaar & banjo), Thomas Jillings (rieten & synth), Frederik Leroux (gitaar & banjo), Øyvind Skarbø (drums) , Ruben Machtelinckx (gitaar & banjo), Hilmar Jensson (gitaar), Joachim Badenhorst (klarinet en sax), Nathan Wouters (contrabas)

Speciaal voor deze editie brengt Ruben Machtelinckx zijn volledige band samen. Eind dit jaar verwachten we een nieuw album van Linus, de duo groep van Ruben en Thomas en die wordt vandaag aangevuld met o.a.de Noorse fiddler Nils Økland en dat geeft een speciaal tintje. De sfeer is zoekend alsof we op reis gaan en het landschap gaan verkennen. Ook die fraaie basklarinet van Thomas Jillings draagt hieraan bij. De percussionist is fotogeniek met die super grote trom van 'm zoals een pauk maar nog groter. Terwijl Ingar Zach dus die trom slaat speelt Niels met gedempte trompet à la Miles en we horen elektronische vonkjes. Iedereen begint te improviseren en de trommelaar bedient daarbij ook de triangel die je nog weinig tegenkomt in de jazz. Het is een fraai geheel dat je moet live zien denk ik, hetgeen het beste is bij improvisatie muziek. In ieder geval mooi gebracht met een rust en souplesse en beheersing van diverse instrumenten per muzikant. Het is folk, oriëntaal, bevreemdend soms en wat avant garde ook, dus voor ieder wat wils.

Na het geweld van de Mingus Big Band bracht Linus ook weer een rustpunt in de club stage. Het viertal nu speelt voor een goedgevulde tent. Het is altijd mooi om Joachim Badenhorst live mee te maken en om te zien hoe soundscapes vorm krijgen en ons doen denken aan Pink Floyd of Confuse The Cat. De band brengt een clubsfeer zoals in een late night club. Het publiek is daarbij verrassend stil. De banjo van Ruben klinkt soms als een sitar en hij en de zijnen ontwikkelen een geheel nieuw geluid: donker, spannend, desolate landschappen en soms warme gitaarklanken ook. Goed gedaan guys en alweer België troef op Middelheim.

De laatste sets neemt Machtelinckx op gitaar en banjo ons weer mee op reis met de Noor van daarstraks, de Ijslander Hilmar Jensson, deze op gitaar, de euphonium van Niels Van Heertum, de bas van Nathan Wauters en de dynamiek op de saxen van Joachim Badenhorst . We krijgen weer een bevreemdende intense trip met oriëntaalse klanken, wat folk en een snuif avant garde. We genieten nog even na van dit muzikale universum en sluiten af aan de bar achteraan het domein.

Mingus Big Band

hoofdpodium 17u30

Wayne Escoffery (tenor sax), Abraham Burton (tenor sax), Alex Foster (alto sax), Alex Terrier (alto sax), Lauren Sevian (baritone sax), Conrad Herwig (tenor trombone), Luis Bonilla (tenor trombone), Earl McIntrye (bas trombone & tuba), Philip Harper (trompet), Alex Sipiagin (trompet), Tatum Greenblatt (trompet), Theo Hill (piano), Boris Kozlov (bas), Johnathan Blake (drums)

Great, eindelijk eens de Charles Mingus bigband anno 2017 ! Ze vliegen erin, bam en het feest begint en zeker al met die statige dame Lauren Sevian met bariton sax solo , wow zo fotogeniek en er bonk op ! Ze spelen een pulserend ritme met solo’s van trompet, snelle schuiftrombone en een haast Afrikaanse drumsolo van een zeer brede Johnathan Blake en dat is toch anders dan de BJO.

Van een entrée gesproken. De bassist Boris Kozlov praat alles vakkundig aan mekaar.
Deze band is zo goed op mekaar ingespeeld want ze spelen elke maandag in de jazzclub Jazz Standard in NY. Er zijn nog twee originele leden van de Mingus band op het podium: Alex Foster (altsax) en Earl McIntrye (trombone).

Alex soleert op ‘Profile of Jackie’ van Jackie McLean. Ze brengen ook de 'Fables of Fungus' , nu met tekst erbij , zoals het moet zijn. Charles Mingus stierf in 1979, maar is dankzij Fables of Fungus levendiger dan ooit. Ze halen in een andere song ‘Don’t let it happen here’ erbij met spoken words van een gedicht over duurzame akkoorden à la Copland: 'all people have the right to freedom... '
Om de composities van Mingus uit te werken en live te spelen heb je zo’n band nodig als vandaag die met dezelfde passie als de meester spelen en dat merk je goed on stage. In 1976 hadden we de eer hem hier nog te mogen ontvangen op Jazz Middelheim en toen hij een aantal jaar later stierf zorgde zijn weduwe Sue Mingus er meteen voor dat zijn werk niet in de vergetelheid zou verdwijnen. En kijk eens, na al die jaren genieten we hier nog van. De nummers blijven sterk overeind. Mijn favoriet is toch wel die bekende en veel gecoverde ‘Goodbye Pork Pie Hat’, mooi gebracht op sax.

Bill Frisell – All We Are Saying - The Music Of John Lennon Featuring: Bill Frisell, Greg Leisz, Jenny Scheinman, Tony Scherr & Kenny Wollesen

hoofdpodium 19u30

Bill Frisell (elektrische gitaar), Greg Leisz (pedal steel gitaar), Jenny Scheinman (viool), Tony Scherr (bas), Kenny Wollesen (drums)

Bill Frisell mag op het hoofdpodium zijn ode brengen aan John Lennon. Tja het concert is uiteindelijk toch wat saai, duf en te braaf geworden op enkele goede opkikkerende songs na zoals ‘Come together’ en ‘Strawberry fields’. Hij had enkele goede muzikanten bij zoals die pedal steelgitaar van Greg Leisz en de violiste Jenny Scheinman.

Daarbij doen ze wel hun best om ‘Across the Universe’ of #9 Dream’ te brengen maar ergens is het wisselvallig en dat hoor je ook aan het matige applaus. Ik vrees dat we te vaak denken aan Beatle songs zoals alleen Lennon die kon brengen. Infeite moet je er dan af blijven en er geen country folk saus over gaan gieten. Een bis ontbreekt ook nog op het einde en dat zegt genoeg. De nummers worden ontdaan van de mooie Lennon teksten en we horen dus helaas alleen de instrumentale muzieksiroop. ‘Julia’ is te braaf en ‘Please Me’ te poppy.

Randy Weston's African Rhythms Centennial Tribute to Thelonious Sphere Monk

hoofdpodium 21u30

Randy Weston (piano), Alex Blake (bas), Neil Clarke (percussie), TK Blue (altsaxofoon & fluit), Billy Harper (tenor saxofoon), Vincent Ector (drum), Robert Trowers (trombone)

Velen denken 'alweer Randy Weston op Middelheim en terug hetzelfde' ? .. Neen, anders en beter nu ! Deze vriendelijke reus van 91 jaar weet ons weer te verrassen en hij heeft nog boodschappen mee zoals een preekheer.(?) Hij trakteert ons in het begin wel op één iets te lang pianonummer, 'Round Midnight' maar daarna komt de band opzetten en begint een prachtige ode met ‘Mysterioso’ aan Thelonious Monk, één van zijn helden, die dit jaar 100 jaar zou geworden zijn. Congaspeler Neil Clarke en bassist Alex Blake begrijpen wat er in die muziek zit en wat er over te vertellen valt zoals in ‘Well you needn’t’. De composities van Monk worden gespeeld vanuit Westons eigen visie. Het is ook mooi hoe gedreven en bezeten Alex Blake aan zijn bas kan plukken tot een snaar er vanaf valt.

Weston vertelt verhaaltjes over de Afrikanen en hoe de jazzmuziek uiteindelijk in Amerika terecht komt vanuit Cuba en de rol die Dizzy Gillespie hierin speelde. Het is een godsgeschenk dat er zo'n artiesten bestaan als Armstrong of Gillespie, geeft-ie mee... Hij vertelt ons hoe dat alles begonnen is in Afrika 1000 jaren geleden.(Het weze hem vergeven maar hij zat er eerst duizenden jaren naast...) Hij spreekt het publiek minzaam maar belerend toe met respect omtrent de erfenis van Afrika waar we allen vandaan komen en met respect voor de traditie. We kunnen het immers niet beter maken tegenwoordig... Het is ook allemaal spiritueel. Zo volgt er na een pianosolo intro de ‘African Sunrise’ in volle ontplooiing. Talib Kibwe aka TK Blue is meester op de altsaxofoon maar al even groots is diens dwarsfluitspelen en de tenorsax van Billy Harper is zalig. Na het uitmuntende ‘The Healers’ en alvorens het concert te besluiten speekt Weston nog gevleugelde woorden: “Muziek is magie, en kent geen kleur of ras, dankzij de muziek zijn we hier allemaal samen”. Randy Weston’s Centennial Tribute To Thelonious Monk deed meer dan de geest van Monk oproepen. Het was vooral ook een grote ode aan Afrika en de zwarte muziek...

Michel Proesmans & Winus