JAZZEPOES GENT JAZZ 2017 - concertverslagen vrijdag 7 Juli

GENT JAZZ

CONCERTVERSLAGEN HIER

Tussen 6 en 15 juli op de Bijlokesite




	Gent Jazz, editie 2017 , de titel dekt de lading al langer niet meer, da's intussen bekend en daar gaan we dan ook niet meer over uitwijden al trekken we wel es de wenkbrouwen op bij het aanschouwen van de affiche. Zolang er in het programma-rijtje echter genoeg 'jazz' aan bod komt en dat andere aanbod daarbij boeiend blijft, kunnen en zullen wij daar mee leven. De nieuwe wereldmuziek, het samenvloeien van genres, experiment, is dat geen jazz dan ? Aan het (her) schrijven van een definitie echter van een zich steeds vernieuwend genre als jazz wagen we ons niet, alleen dit : moet het écht zo luid allemaal ? Open Festivaltenten, randgeluiden, je begrijpt voor een stuk wel dat het volume daarbij ook iets omhoog mag maar 'de dreun' is meer en meer alom aanwezig, storend vooral in de subtielere muziekpartijen van soms enkele muzikanten, een trio ??, trommelvliesbeschadigend waar men denkt voluit te mogen/moeten gaan want ach, dat zijn de mensen intussen toch al gewend, is het niet ? De pijngrens van 95 dB wordt daarbij steeds meer en meer overschreden, 105 dB lijkt de norm nu en, doof en beschadigd dat wij zijn, intussen, na jaren zonder oorcondoom te hebben meegelopen in het festival en concertcircuit, vinden we dit een onrustwekkend gegeven dat daarbij en bovenal het genieten van de muziek beduidend naar omlaag haalt. Wij weten intussen natuurlijk wel beter, beschermen de gevoelige oorkanalen al is het in ons geval al wat laat maar erger kan natuurlijk ook nog altijd... Spijtig is het bovendien dat zelfs 'jazz'festivals daarbij niet meer gespaard blijven van 'de dreun'. Je moet het er maar bijnemen en toch proberen te genieten, al hoor je de muziek dan door oorpluggen, de nieuwe vorm/norm van het muziekbeleven? ... Winus

Vrijdag 7 Juli : liever 'a la Française'

Winus zegt DAG

...Gent Jazz Festival startte op 6 Juli al maar wij zijn er deze keer pas bij de dag nadien en het blijkt pokkedruk op de baan en bovendien erg moeilijk parking vinden ook , dus zijn we daarenboven wat laat en spijtig genoeg kunnen we nog maar enkele nummers meepikken van French Quarter, helaas eigenlijk want waarschijnlijk en naar eigen gevoel is dat zowat van het beste van wat er vandaag op de 2 podia langs zal komen. De Franse nieuwe jazz is naar gewoonte weer iets om verder naar uit te kijken dus ! Bon, wat sfeer snuiven , wat hallookes hier en ginder en dan vervolgen we met de Ben Wendel Group, een band rond een andere, Canadese, belofte deze keer en die heeft 3 sets tussen het hoofdprogramma door om te overtuigen. De sets zijn kort en Christian Mc Bride’s New Jawn staat er voor je ’t weet met een set die kracht wisselt met zachtjes aan, een eerder jonge blazerssectie tegenover maar gesteund ook door de ervaren kern McBride/Nasheet Waits, deze laatste een drummer die al langer bij mijn (intussen talloze) favorieten zit. ’t Is van tempo zowat op en af, afsluitend met een verwachte bis. Eerlijk gezegd had ik het wat energieker verwacht… Op en af gaan we ook naar de Garden Stage alwaar Ben Wendel intussen het publiek voor zich gewonnen heeft, mag best want eens temeer blijkt-ie een uitstekend saxofonist die ons kan boeien. Maar natuurlijk kijkt iedereen intussen ook al uit naar Herbie Hancock en de zijnen, de hoofdvogel voor vanavond, en dat blijkt niet écht gans mee te zitten. Het teveel aan synths, op voice, gitaar én de keys-spielerei zonder end kan niet steeds bekoren en dan hou ik mij nog in. Bovendien was het geluid op de eerste rijen , volgens diegenen die er zaten, onuitstaanbaar en hielden we nog het meest van de interventies op piano. Echter, aantrekkelijke melodieën en aanstekelijke tunes ontbraken en dat kon op het end ‘Cantaloupe Island/Watermelon Man’ en zelfs de hit ‘Chameleon’ ook niet meer waar maken. Weliswaar veel applaus maar ik had (misschien tegen beter weten in…) na al die jaren toch beter of alleszins anders verwacht. Het blijft wachten op een gevarieerde show waarbij je de adem inhoud, niet vandaag dus… Schntzl hield in de Garden Stage de uitlopende menigte daarna niet echt tegen maar kon voor de blijvers toch bekoren met oud en nieuw werk dat inderdaad eerder in een kleine club thuis hoort maar ook hier, laat op de avond wat betoverends had…

Winus

We reppen ons naar Gent Jazz en na behoorlijk wat file onderweg en parkeerproblemen in Gent vangen we toch nog een glimp op van de French Quarter dat achteraf het beste zal zijn die dag, althans volgens onze smaak. Deze jonge groep is een staalkaart van de huidige Franse jazz-scene en bestaat uit top muzikanten.

French Quarter

hoofdpodium 18u30

Hugh Coltman (vocals), Airelle Besson (trompet), Baptiste Herbin (sax), Thomas Enhco (piano), Anne Paceo (drums), Sylvain Romano (bas)

Ze zijn in feite een gelegenheidsgroep en de groepsnaam is genoemd naar de wijk waar de jazz ontstond in New Orleans.
Enkele namen uit de band zijn ons wel bekend. Hugh Coltman stond vorig jaar nog op de Main Stage van Gent Jazz Festival met een ode aan Nat King Cole en hij kan geweldig zingen. Special credits zijn er voor de trompettist Airelle Besson en Thomas Enhco aan piano en tevens zoon van jazzviolist Didier Lockwood die we ook al op Belgische jazzfestivals zagen spelen. Volgens mij is de muziek wel nog zoekende en doet me denken aan die andere Franse combinaties die we hier al zagen zoals van het album ‘Carnet de Route’ van Aldo Romano, Louis Sclavis en Henri Taxier. Ik hoop deze groep dan ook later nog eens terug te zien...

CHRISTIAN MCBRIDE'S NEW JAWN

hoofdpodium 20u30

Christian McBride (bas), Josh Evans (trompet), Marcus Strickland (sax) & Nasheet Waits (drums)

Christian Mcbride is een muzikale veelvraat en speelt wel mee op 300 platen van o.a. Sting, Pat Metheny, Sonny Rollins, Freddie Hubbard enz. Zijn nieuwe quartet ‘New Jawn’ bestaat uit enkele veteranen van de jazzwereld Josh Evans, Marcus Strickland en Nasheet Waits
Het kwartet bestaat uit twee blazers met drum en bas en doet denken aan het klassieke Ornette Coleman Quartet dat pianoloos speelt en dus ruimte geeft aan de muzikanten. Josh Evans is een afstammeling van Jackie McLean kunnen we stellen en Marcus is rijzende ster aan de sax en drummer Nasheet Waits is medeoprichter van Jason Moran’s Bandwagon trio en speelt ook bij Antonio Hart en Fred Hersch.

Ze spelen een eigen compositie van Christian met het swingende ‘3 Clerow’s Flipped’. Het tempo gaat geleidelijk aan omhoog tot hardbop met pulserende drums en cymbalenwerk dat me doet denken aan Roy Haynes. De drummer en Christian houden mekaar goed in de gaten. Ze spelen nog een werkje van Mary Young en ‘the GoodLlife’ van Pat Metheny en ook iets van de trompettist ‘Ballad for Ernie Washington’ met mooie lage tonen van de klarinet. Het tempo zakt gestaag hierdoor en dat is welgekomen in deze bluesy ballad. Ze spelen ook onbekende stukken van andere jazzmusici zoals ‘Arboretum’ van drummer Tony Williams. Erg leuk is het uptempo stuk ‘Take it to the Ozone’ van Freddie Hubbard. Ze spelen ook nog een toegift.

McBride is toch een virtuoos bassist die vooral plezier uitstraalt, zo met zijn hoedje op. Eigenlijk is het moderne jazz met een kwinkslag naar de hardbop maar mijn indruk is dat het er een beetyje te routineus aan toe gaat. Ze moeten meer het publiek proberen in te pakken. Het is iets te mat naar mijn gevoel wat ik wel vaker merk met de moderne jazz waarbij tempo’s ineenzakken bij solo’s. “I Love it here in Ghent”, sprak McBride en een verhaal over wilde feestjes tijdens en na een optreden met Chick Corea volgde. Hij durfde niet beloven of dat nu ook ons deel zou zijn: helaas dus niet zoals toen...

In de Garden Stage is het tussendoor gezellig vertoeven met de Ben Wendel Group.

BEN Wendel Group

garden stage 17u50 -19u50 - 21u50

Ben Wendel (tenor saxofoon), Taylor Eigsti (piano), Joe Sanders (bas), Greg Hutchinson (drums)

Je merkt toch wel de zwarte inbreng van de gekleurde medemens in de drummer en bassist. Ben Wendel uit Canada doet me deels denken aan saxofonist David Sanborn ook qua look. Wendel kreeg de muziek binnen via de paplepel thuis binnen want zijn moeder is o.a. operazangeres en pianist. Wendel laat zich leiden door zijn medemuzikanten en daarmee pogen ze telkens een andere set te geven in de garden stage. Het tempo verschilt nummer per nummer en ook binnen de song zelf. Ze brengen dat soms laagje per laagje en het nummer bloeit daarbij open. Ze doen het ook in een ballade tot opzwepende ritme van de drums. In ‘Still Play’ kan de pianist zich dan weer uitleven. Wendel verdient volgende keer een plek op het hoofdpodium.

Herbie hancock

hoofdpodium 22u30

Herbie Hancock (piano, toetsen, vocoder…) , Vinnie Colauita (drums), James Genus (bas), Lionel Loueke (gitaar/vocals), Terrace Martin (keys)

Herbie moeten we niet meer voorstellen en hij treedt hier de derde keer aan op Gent Jazz. Hopelijk geen gefriemel met knopjes toen met Wayne Shorter vorige keer. Gelukkig speelt hij vandaag ook veel piano afgewisseld met keys en vocoder. Maar het zijn de andere muzikanten die wel teveel aan de knopjes zitten en constant veranderen van klankpatronen. Zelfs die goede gitarist Lionel Loueke zijn gitaar klinkt soms als een keyboard en Terence Martin aan de andere keys zingt soms raar vervormd. Hij is wel beter aan de sax.

Na een traag begin met synthesizer klankgolven en lichtshow kan de lange jam beginnen zo blijkt. Herbie zegt dat het funky zal worden want hij voelt het in zijn botten. De kameleon van de jazz wisselt af tussen piano en synthesizer terwijl de andere muzikanten stoeien met knopjes zoals in ‘Actual Proof’ met ferme drum-en bassoli. De nummers vloeien soms over in mekaar. Hancock zingt ook via de vocoder in ‘Come running with me’ van zijn oude album 'Sunlight' uit 1978 en dat is toch wel mooi gedaan.

Gent Jazz vandaag past in zijn wereldtournee en daarna duikelen ze de studio in voor de nieuwe plaat ‘Secret Sauce’ plaat. In ieder geval klinken de nummers hier grotendeels hetzelfde door de stuwende drums en baslijnen. Gelukkig spelen ze verderop in de show nog enkele klassiekers zoals ‘Cantaloupe Island’ tot jolijt van het talrijke publiek. Bij ‘Chameleon’ uit zijn Headhunters periode omgordt herbie zich door de typische witte AX Synthesizer en spelen ze er een heel lange vette uitvoering van tot het bijna gaat vervelen doordat iedereen gaat soleren. De volle tent doet gretig mee.

SCHNTZL

garden stage 23u59

Hendrik Lasure (toetsen) & Casper Van De Velde (drums)

De twee jonge muzikanten aan piano, keys en drums/percussie hebben de ondankbare taak om in de vandaag niet zo volle zijtent na dat stomende optreden van Herbie nu een intieme set te komen spelen. Niet iedereen heeft het zo begrepen en er wordt wat gepraat doch ze voeren het tempo wel op, doch je moet deze groep zeker eens zien spelen in een kleine club en dan zijn ze geweldig. Ze spelen vol overgave en geconcentreerd en brengen nummers uit het nieuwe te komen album. Toch mooi gedaan van dit duo waar we later nog van gaan horen...

Michel Proesmans