| |
Matthew
Halsall & The Gondwana Orchestra
(Featuring Josephine Oniyama, Bryony
Jarman-Pinto and string quartet)
INTO FOREVER (Gondwana Records CD/LP - Out
now via Rush Hour)
Releaseconcert 17/03 @ Leuven Jazz / Het Depot (with
Gilles Peterson Dj)
Matthew Halsall is een van de grootste
Britse Jazz talenten. Hij haalt de mosterd bij John & Alice Coltrane,
Miles Davis of Max Roach, maar telkens met een eigen twist en grote
spirituele diepgang. Onlangs bracht hij zijn zesde, en volop bejubelde
plaat 'Into Forever' uit, opnieuw in samenwerking met The Gondwana
Orchestra.
Hun onvervalste souljazz zit vol glorieuze arrangementen, speelse
interludes, rijke strijkers, latin percussie of oosterse sferen, én de
stem van zangeres Josephine Oniyama.
Kind of Blue meets Cinematic Orchestra. Met dit album onder de arm – dat
nu ook in Belgie verdeelt wordt (Rush Hour) - zakt hij op 17 maart af
naar Leuven Jazz.
“Kind Of Blue' meets The Cinematic
Orchestra…saturated in a life-affirming glow ”. Time Out
“Meditative beauty” ★★★★☆ The Times
L'album Into Forever du trompettiste anglais Matthew Halsall et de son
orchestre imaginatif attire un Orient imaginaire dans ses splendeurs à
cordes. (Focus Vif)
“Beautiful, spacious and spiritual music.” All About Jazz
“Matthew is een heerlijke muzikant (tevens composer) en doet ook de
arrangements met prachtige harmonieën, het heeft iets 90’s en doet me
denken aan Cinematic Orchestra. Een album om weg te dromen.” DJ LeFTo
(oa Stubru & Pure FM)
"listening to new Matthew Halsall & The Gondwana Orchestra album right
now...its called 'Into Forever' and its a marvel!"
Gilles Peterson BBC 6.
La musique de Halsall fait davantage le lien avec les litanies rêveuses
et métaphysiques des années 60, celles d'Alice et John Coltrane. Voire
des moments où Pharoah Sanders baissait la garde free dans un désir de
plénitude. Plus près de nous, les références se nomment Max Richter
-électro-classicisme allemand- ou The Cinematic Orchestra. (PhCo Focus)
Achtergrond :
Over the course of five albums,
Manchester based trumpeter, composer, arranger and band-leader Matthew
Halsall has carved out a niche for himself on the UK music scene as one
of it’s brightest talents. His languid, soulful music has won friends
from Jamie Cullum and Gilles Peterson to Jazz FM and Mojo as well as an
ever-growing international following. His new album Into Forever, puts
the spotlight on Halsall the composer, arranger and producer. Halsall
draws on a diverse range of influences from Alice Coltrane, Dorothy
Ashby, Phil Cohran and Leon Thomas to the more contemporary sounds of
The Cinematic Orchestra, Max Richter and Nils Frahm to deliver his most
complete recording to date. Indeed, although the self effacing Halsall
only plays trumpet on two tracks here, it is nonetheless every note, a
Matthew Halsall album.
“I love being a musician, love playing, but for me every note has to
serve the music I hear in my head and as I composed the music that
became this album, I found that the voices that best expressed my
intentions, were those of my friends and colleagues in The Gondwana
Orchestra, as well as the two wonderful singers I have been lucky to
work with on this album. I consider this my most personal record to date
as though there are less solos within the compositions, this allows you
to hear a lot more of my voice through all the instruments. It’s also
the first time I’ve collaborated with vocalists, which is something I’ve
always wanted to do”.
Indeed, while Halsall’s last album When The World Was One was very much
about The Gondwana Orchestra exploring the legacy of Alice Coltrane and
Pharoah Sanders, this album follows on from Matthew’s 2013 meditative
masterpiece Fletcher Moss Park which found Halsall developing a unique
fusion of spiritual jazz and Eastern influences to deliver a deeply
personal statement. But while the sound world here is similar to
Fletcher Moss Park, with Halsall again utilising strings to powerful
effect, the catalyst for Into Forever came when Halsall met Manchester
based soul poet Josephine Oniyama when they collaborated on a new
composition for the Manchester based, BBC Radio 3 show, The Verb. For
Halsall something just clicked. “I had wanted to work with singers for a
while, but nothing quite felt right, but with Josephine and then Bryony
I am delighted to have found two astoundingly talented young Manchester
artists whose vocals, lyrics and melodic ideas really fit with how I
hear music”. But Into Forever isn’t just about the vocalists, it
features many of Halsall’s most trusted collaborators, with key
contributions from flautist Lisa Mallett, harpist Rachael Gladwin, koto
player Keiko Kitamura, pianist Taz Modi piano, bassist Gavin Barras,
drummer Luke Flowers and two percussionists Sam Bell percussion and
Chris Cruiks as well as again featuring Halsall’s distinctive writing
for strings. The result is arguably Halsall’s finest record, a sublime
melding of stripped back soulful funk and deep, minimalist, spiritual
jazz, that will take you on a journey deep into forever!
Matthew Halsall & The Gondwana
Orchestra - Into Forever (feat Josephine Oniyama)
Into Forever opens with the striking
Only A Woman, originally written as an instrumental, Halsall sent it to
Oniyama and the title comes from her lyrics about a mother bringing up
her daughter and then later in life the daughter caring for the mother,
a powerful image. As I Walk, the second of four collaborations with
Oniyama, conjures up the journey that Halsall albums take you on and
musically nods to the music of Leon Thomas and Yusef Lateef, two
favourites of the composer. The evocative Dawn Horizon started as a
piano instrumental, which Halsall then re-scored for strings and
orchestra mainstay, bassist Gavin Barras. The funky Badder Weather
features another fine Oniyama vocal and in feel offers a nod to the Art
Ensemble’s free and funky Theme De Yo Yo. A word too for the
contribution from pianist Taz Modi another key member of The Gondwana
Orchestra. The elegiac These Goodbyes is one of Halsall’s most personal
compositions, written for his friend, and early supporter, poet Linda
Chase, who sadly passed away in 2011. It’s named for one of her poems
and was the last piece Halsall performed at one of her events at the
Whitworth Art Gallery. The ominous, dark toned The Land Of, builds a
beautiful groove out of eastern scales and sounds and features fine work
from flautist Lisa Mallet, koto player Keiko Kitamura and a killer drum
groove from Cinematic Orchestra drummer Luke Flowers whose feel and
timing brings so much to The Gondwana Orchestra. The exotic Longshan
Temple is named for a beautiful temple in Taipei, Taiwan, where Halsall
recently spent some time as a guest of trumpet company P.Mauriat, whose
horns he plays, musically its influenced by Halsall’s crate digging for
Exotica and classic ‘library’ records, both fertile ground for DJs. The
delightful Cushendun (from Irish Cois Abhann Duinne, meaning "beside the
River Dun") is named for a small coastal village in the county of
Antrim, in Northern Ireland, where Halsall recently holidayed with his
partner, writing this charming tune when he returned to Manchester. The
powerful Into Forever was the first song Halsall wrote with Oniyama,
originally commissioned by The Verb show on BBC Radio 3 with the theme
‘Things I Don’t Want To Know’, the collaboration felt so natural that
they decided to do more work together and so came the genesis for the
album Into Forever. The graceful Daan Park came to Halsall while sitting
on a park bench in Daan Park in Taipei, Taiwan watching a group of
people learning Tai Chi, the movements they were performing were so
gentle and elegant and he aims to capture some of this within the
composition. It is also the first time on the album we hear Halsall’s
languid, lyrical playing and the subtle mood change sets up perfectly
for the album closer, Jamais Vu, which features singer Bryony
Jarman-Pinto who also wrote the lyrics. It’s named from the phenomenon
of experiencing a situation that one recognizes in some fashion, but
that nonetheless seems very unfamiliar, something she felt as she wrote
the tune and signifies.
Credits:
The Gondwana Orchestra:
Matthew Halsall trumpet, Lisa Mallett flute, Rachael Gladwin Harp, Keiko
Kitamura koto, Taz Modi piano, Gavin Barras bass, Luke Flowers drums,
Sam Bell percussion, Chris Cruiks percussion (track 7 & additional
percussion track 6)
Margit Van Der Zwan cello, Natalie Purton viola & violin, John Purton
violin (tracks 1, 2, 11), Jote Osahn violin (tracks 3, 5, 6, 7,), Ollie
Izod violin, (track 5)
Josephine Oniyama vocals, except Bryony Jarman-Pinto vocals (track 11)
|
|
| |
Nona Jazz 27 feb 2016 Double bill
Machtelinckx – Badenhorst –
Jensson – Wouters
© Jos Knaepen
Ruben Machtelinckx div; gitaren, banjo
Joachim Badenhorst clarinetten, sax
Himar Jensson el. gitaar
Nathan Wouters contrabass
Prachtige set, in aanvang eerder breekbaar,
naar het einde toe vooral diep en duister. Maar zoals de aankondiging
zei en de belichting aangaf, ‘buitensporig intiem’.
Met de dualiteit tussen beide gitaristen als basisframe, waar Joachim en
Nathan, het gesloten en introverte beeld vervolmaakten, doolde de set
verder in het halfduister, wat op zich de helderheid van het spel niet
stoorde. Enkele solo’s, maar steeds en sourdine, geen wilde uithalen die
poogden de mist te verscheuren. Het ging hem meer om de sfeer dan om de
individuen, meer om de geslotenheid van de groep dan om het excelleren
van de enkelingen op zich.
Een boeiend geluid van een hechte groep, het was bijzonder fijn om er
bij te zijn.
Natashia Kelly Group nieuwe EP
presentatie
© Paul De Cloedt
Natashia Kelly zang composites
Juan Parra Cancino live electronics el.gitaar
Edmund Lauret el.gitaar
Brice Soniano contrabass
De EP ‘The Uncanny : something which is
strangely familiar, rather than just mysterious’ werd geregistreerd in
november met alleen composities van Natashia.
Geen ritmesectie, wat de set mooi deed aansluiten bij de vorige. En
Natashia zong mooi, met een volle nooit weerbarstige stem waar de
maturiteit in domineerde. Maar ik miste enige spanning, geen likje ‘bleu
key’, geen onverdroten dissonantje om de zaak op te fleuren en met de
correcte maat als metrum. Ik had graag wat meer avontuur gehoord de
benoeming jazz waardig. Juan met zijn electronics was steeds eerder
discreet aanwezig, waarbij hij met een kleine hulpmicrofoontje ook
Natashia’s stem licht samplede/vervormde, met tussendoor kleine
interventies op gitaar in samenspraak met Edmund. Het gitaarwerk van
deze laatste, was de werkelijke drager van de set, nooit echt swingend,
maar efficiënt in het kleuren van de dragende set voor Natashia. Brice,
zoals steeds op kousenvoeten, weefde zijn baslijnen tussen de andere
noten door met de hem gekende en herkenbare fijnzinnigheid, nooit in
gevecht met, maar steeds in harmonie met zijn bass en zijn kompanen. Met
een biss’je van Brice en Natashia sloot de set met een joelend applaus
van de aanwezige fanclub.
Luque
|
|
| |
- persbericht -
David
Thomaere Trio – Crossing Lines
Jazz met vlotte melodieën en opzwepende
ritmes, beïnvloed door ECM, hedendaagse jazz en klassieke muziek, maar
evenzeer door pop en hiphop: dat is waar het David Thomaere Trio garant
voor staat. Het drietal nam vorig jaar hun eerste album getiteld
Crossing Lines op, dat 8 maart 2016 verschijnt.
De rijke sound van dit trio, bestaande uit pianist David Thomaere
(laureaat van de Toots Thielemans Award in 2012), drummer Antoine Pierre
(Philip Catherine, TaxiWars) en contrabassist Felix Zurstrassen
(Conference of the Birds), is voer voor zowel jazzfanaten- en kenners
als voor zij die graag eens van het genre proeven. Live worden eigen
composities afgewisseld met een occasionele jazzstandard en hier en daar
een (in een eigenzinnig jazzjasje gestopte) popsong.
Spilfiguur David Thomaere (°1988) is een Schotenaar die al op heel jonge
leeftijd aan het improviseren en componeren sloeg. Hij was zes toen hij
voor het eerst met de piano in aanraking kwam.
Als negenjarige ging Thomaere klassieke piano studeren aan de academie
van Schoten. Daarna, op zijn zeventiende, volgde hij de
bacheloropleiding jazzpiano aan het Koninklijk Conservatorium Brussel,
bij jazzgrootmeesters als Diederik Wissels, Dirk Schreurs en Kris
Defoort. Hij nam ook deel aan masterclasses en stages in het buitenland,
bij onder meer Kenny Werner, John Tayler, Sheila Jordan, Palle
Danielsson en Steffano Battaglia. In het kader van zijn masteropleiding
trok hij een jaar lang naar Leipzig, waar hij in de leer ging bij
jazzlegende Richie Beirach. Thomaere vervolledigde zijn studies in 2012
bij pianiste Nathalie Loriers van het Brussels Jazz Orchestra.
In maart 2013 mocht de pianist de prestigieuze Toots Thielemans Jazz
Award in ontvangst nemen, en in de zomer van 2014 werd hij genomineerd
voor de Sabam Jazz Award in de categorie ‘jong talent’.
In zijn muzikale loopbaan was David Thomaere reeds te zien aan de zijde
van jazzartiesten als Yves Peeters, Yannick Peeters, Erik Bogaerts,
Jean-Paul Estiévenart, Steven Delannoye, Guillaume Vierset, Jerome
Klein, Stijn Cools, Jens Bouttery, Joris Lindemans, Toine Thys, Lennart
Heyndels, Benjamin Sauzereau, Matthias De Waele, Ruben Lamon en Werner
Pensaert. Maar Thomaere grossiert ook in andere muziekstijlen, getuige
zijn samenwerkingen met meer poppy bands als Okon & The Movement en Long
Gone, en het op jazz en Oost-Europese volksmuziek geïnspireerde Uživati
Trio. De jonge pianist geeft ook les aan muziekscholen in Knokke en
Ninove.
Thomaere wordt op drums begeleid door coming man Antoine Pierre (°1992).
Hij is de jongste winnaar van de Toots Thielemans Jazz Award, en werd
eerder ook al geprezen als beste solist op het Comblain Jazz Festival in
Luik (2009) en tijdens de Brussels Jazz Marathon (2010). Pierre
studeerde aan het Koninklijk Conservatorium Brussel en de New School For
Jazz and Contemporary Music in New York. Hij speelt samen met kleppers
als Philip Catherine, Philippe Aerts, Enrico Pieranunzi, Didier
Lockwood, Frank Vignola, Tim Armacost, Steve Houben, Toine Thys, Pascal
Mohy en Jean-Paul Estiévenart. Met dEUS-frontman Tom Barman, saxofonist
Robin Verheyen en contrabassist Nicolas Thys vormt hij sinds twee jaar
ook TaxiWars.
Contrabassist Felix Zurstrassen (°1987) raakte op 14-jarige leeftijd in
de ban van de bas. Eerst verdiepte hij zich in elektrische bas aan het
Koninklijk Conservatorium Brussel, later verlegde hij de focus naar de
contrabas.
Zurstrassen beperkt zich niet tot traditionele jazz, maar beheerst ook
meer hedendaagse stijlen - gaande van pop tot funk. We herkennen hem
onder meer aan de zijde van Fabrizio Cassol bij Conference of the Birds,
Teun Verbruggen, MusicAzur, Steve Houben, Nicola Andrioli, Fabian
Fiorini, Jean-Paul Estiévenart, Igor Gehenot, Bo Van der Werf, Guillaume
Vierset en zijn LG Jazz Collective, Charles Loos, Pierre de Surgères,
Alexandra Grimal, Vincent Bruyninckx, François Delporte, The KMG’s,
Lionel Beuvens, Stijn Cools, Bert Cools, Steven Delannoye, Jacques
Pirotton, Lorenzo Di Maio, Alexandre Cavaliere, Bram De Looze, Jérome
Klein, Lieven Venken, Thibault Dille en Alain Pierre.
Speciaal voor de cd Crossing Lines werkt het David Thomaere Trio samen
met trompettist Jean-Paul Estiévenart en saxofonist Steven Delannoye,
twee prominenten in de Belgische jazzscène.
Release 8 maart 2016 op DE WERF
|
|
| |
Natashia Kelly Group in de Lokerse
Jazzklub 23 januari 2016
Natashia Kelly, zang; Brice Soniano,
contrabas; Edmund Lauret, el. gitaar; Juan Parra Cancino (computer +
el.gitaar)
Bij de ingang van de Lokerse
Jazzklub lag aan de kassa een blaadje met een mededeling. Omwille van
het intieme karakter van de muziek kon het publiek tijdens de eerste set
geen drank bestellen. Tien minuten voordat het concert begon, wees de
aankondiger van dienst er nog een keer op dat de bar bijna ging sluiten
om de fragiele muziek niet te verstoren. Na afloop van de eerste set kon
je wel zeggen dat je een speld had kunnen horen vallen, zo aandachtig en
muisstil had het publiek toegekeken en geluisterd. De geluiden van de
kant van het publiek waren beperkt gebleven tot luid applaus en een deur
die openging, omdat een laatkomer binnenkwam.
De jazzklub was goed volgelopen met mensen van heel uiteenlopende
leeftijd en pluimage. Er weerklonk een gezellige drukte toen Natashia
Kelly en Brice Soniano hun plaats innamen. Iedereen werd stil en keek
benieuwd naar wat dit geven zou. Natahia Kelly opende met klanken die
wat weg hadden van een gezongen begroeting in een oude taal, waarbij
Brice na een tijdje inviel op contrabas. Scat kon je deze zang niet
noemen, maar het maakte meteen indruk hoe zang en bas elkaar aanvulden.
De eerste woorden die haar fijne lippen vormden waren "I want to be
burried ...", de eerste tekst tegelijk donker en ambitieus, in een traag
ritme dat zou passen bij de activiteit van geconcentreerd schoon
schrijven - of tekenen, de taal was beeldtaal die veel ruimte liet aan
de verbeelding van de luisteraar.
Natashia vertelde dat het programma grotendeels zou bestaan uit eigen
composities plus een paar covers en een paar improvisaties. Waarna het
duo verder ging met 'Azure' van Duke Ellington. We hoorden het haar
elders wel eens brengen begeleid met gitaar en bas, maar hier kregen we
het in een vernieuwd Bass and Voice-jasje. In combinatie met bassiste
Yannick Peeters gooide de jonge zangeres enkele jaren geleden al hoge
ogen en sindsdien diept zij de mogelijkheden van deze duo-combinatie
verder uit. 'Azure' kreeg hier een bassolo mee met een opvallende
eigenheid en intensiteit. Dat werden ook de kenmerkende eigenschappen
die zij in het vervolg met verve uitspeelden. In een basintro
bijvoorbeeld waarbij Brice de contrabas bijna als een Oosters instrument
deed klinken, waarop Natashia uitpakte met persoonlijk gefilosofeer over
liefde. Of in handgeklap van Natashia dat aansluitend op applaus van het
publiek een overgang maakte naar een eigen nummer, haar 'Sweet Dragon'
dat we haar elders helemaal solo hoorden brengen. Fascinerende intro's
leidden vooral donkere en trage nummers in die de harten bewogen, met
sprankels hoop. De focus van Brice, zijn techniek die invloeden uit
klassieke muziek, mainstream en progressieve jazz lijkt te combineren,
zijn inlevings- en expressievermogen geven een nieuwe impuls aan het
Bass and Voice-concept. De eerste set afsluiten met een uitgebeend 'What
Reason Could I Give' maakte dat hier en daar een traan dreigde te gaan
rollen.
Set twee was ook, maar heel anders, intens met toevoeging van twee
gitaristen, van wie een Zuid-Amerikaanse met een laptop ook
elektronische effecten toevoegde. Natashia Kelly Group had een volle
sound die de chemie van de eerste set verder zette, maar wel in
psychedelische en avantgardistische sferen duwde. De elektronica deed de
toegankelijkheid misschien geen goed, maar voegde soms best intrigerende
effecten toe. De match met gitarist Edmund Lauret was evidenter. De
gitaarklanken verleidden soms bijna tot een vergelijking met Ruben
Machtelinckx op Faerge en Flock, maar de vergelijking ging niet op. Geen
Scandinavische wijdsheid, geen rietinstrument, wel een extensie voor de
Bass and Voice: een uitbreiden met een verlangen naar eigenheid,
opnieuw. En weer werd de set uitermate sterk afgesloten, ditmaal met
'Ballad Of A Thin Man' van Bob Dylan. Goed getimed, een song die
Natashia zich eigen heeft gemaakt.
Danny De Bock
|
|
