Gent Jazz, editie 2016 ,de titel dekt de lading (helaas)al langer niet meer…2016 zit erop en je hoorde het langs alle kanten luiden al moet daarbij gezegd dat het dan wel telkens de ‘échte’ jazzliefhebbers betrof die wat klaagden : 'steeds bij elke editie minder en minder jazz te beleven', zo klinkt het… Het is natuurlijk ook wel moeilijk om een bijna 14-daagse gans te gaan invullen met jazz alleen als je een breed publiek wil bereiken en het moet voor de organisatoren daarbij ook betaalbaar blijven, liefst wat winstgevend ook met het oog op volgende edities plus daarbij wil het betalend festivalpubliek van vandaag ook wel die diversiteit (of is dat intussen zo gewend?..) Zolang er genoeg jazz aan bod komt en het andere aanbod boeiend blijft kunnen wij daar mee leven en als daar dan bijvoorbeeld zoals nu een John Cale tussen zit dan vind ik dit een meevallende opportuniteit en John Cale, zo zegden de kenners , blijft zichzelf steeds heruitvinden dus da’s eigenlijk al een jazzdefinitie op zichzelf ! De paar dagen dat ik er was onthou ik dus vooral John Cale (no jazz ! en wat jazz betreft zag ik oa Terrence Blanchard passeren en die ging voor mij vooral onder in teveel echo en uiteindelijk in drijfzand ook. Het Wout Gooris Trio + Chisholm/Vann mocht er wezen maar leek mij te braaf voor een festivalpodium. Kamasi Washington, ja, dat had wél ballen maar die hadden toch ook een wat belegen smaak met die seventies gitaarkeys… Ibrahim Maalouf’s "Kalthoum" was met stukken voorsprong voor mij (met een oog op het programmablad) van’t beste wat er deze veertien dagen hier voorbij kwam, boeiend, meeslepend , hedendaags multicultureel , wereldmuziek maar duidelijk jazz ook en die staande ovatie dus méér dan waard. Dé topper van het festival en alleszins het beste van wat ik er van zag ! Geboeid was het ook luisteren naar Max Richter maar gezien alle storende randgeluiden inherent aan zulks festival was dit concert eigenlijk misgepositioneerd zo laat op de avond…
Partytime en fun, dat had je dan meermaals in de garden stage al was dat dit jaar weer verder lopen en soms moest je daarbij tot bijna aan de uitgang , want tussenin waren de hekken niet steeds open, vervelend toch?… Maar eenmaal dat je d’er was zat je wél goed, al waren het dikwijls verschillende sferen waar je in terecht kwam, van de hoempa afro fanfare van Sons of Kemet, de wat klaagzang van Lyenn tot de quality time van Steven Delannoye of de uitbundigheid van Pomrad en dan moesten de Gentse Feesten nog beginnen ! Gent leeft, da's duidelijk en Gent Jazz heeft zich gaandeweg een vaste plaats verworven hier in ‘t culturele landschap. Dat merk je nog steeds aan de grote belangstelling en opkomst al is ‘t dan tegenwoordig wel met minder jazz...Wel, het zij zo…

Winus