zaterdag  11  Augustus

© Michel Proesmans

Middelheim loves Family

 Ben Sluijs Quartet

hoofdpodium 15u30

Ben Sluijs (saxofoon), Bram De Looze (piano), Lennart Heyndels (contrabas), Dré Pallemaerts (drums)

Twee jaar geleden speelden ze nog in de club stage en nu openen ze deze Jazz Middelheimdag op het grote podium. Het is altijd een plezier om Ben aan het werk te zien en te horen in al zijn formaties door de jaren heen.
Hij brengt een heerlijk concert in verschillende sferen met verfijnde mooie versieringen, dan eens krachtig maar met veel finesse met een aandachtig luisterend publiek. Hij heeft er zelf van genoten en hij zit diep in de muziek, al zoekende, soms onstabiel maar alles komt goed en de puzzelstukjes passen weer in mekaar. Het gaat allemaal vlot ook met die twee jonge muzikanten erbij om een groepsklank neer te zetten zoals Ben het in gedachten heeft.

De pianist Bram oogt al erg mature en weeft klassiek en impressionistische elementen in zijn spel en Bram houdt ook van traditie en Lennart met zijn stevige groove op bas kan ook erg open spelen en master Dré stuurt mee de muziek en neemt initiatief en zit ook erg in de muziek. Hij heeft graag dat iedereen er voor gaat.

‘Miles behind’ van Ben Sluijs gaat over het zoeken naar de klank van Miles. Sinds twee jaar speelt Ben op alt fluit wat mooi past tussen zijn sax en de andere fluit die hij al bezat. Hij illustreert dit ook in het Afrikaans getinte nummer ‘Jemima’ opgedragen aan een oud Afrikaans schoolvriendinnetje van zijn dochter. Ze spelen de meeste nummers van zijn vers uitgekomen plaat ‘Particles’. Hij speelt nog iets voor een zangvogel waarvan ik de naam niet heb onthouden maar mooi en ingetogen en zweverig is dan weer ‘Ice crystal’ gevolgd door een uptempo stuk ‘cell mates’ waarin Dré de zaak kan opzwepen in het bopachtige nummer met wat hoeken en kanten. Ook spelen ze nog het titelnummer ‘Particles’. Een staande ovatie volgt en er zullen er nog meer volgen vandaag.

Michel Proesmans

Robin Verheyen Quartet

hoofdpodium 17u30

Robin Verheyen (saxofoon), Marc Copland (piano), Drew Gress (contrabas), Billy Hart (drums)

Robin Verheyen, inmiddels 35 jaar, presenteert hier als artist in residence een dream quartet met zijn Amerikaanse vrienden zeg maar. Ze hebben een plaat opgenomen ‘When the Birds Leave’,  in New York waar Robin al ruim 10 jaar woont en geniet om te spelen met Amerikaanse muzikanten. Met pianist Marc Copland (70) en bassist Drew Gress (58) heeft hij al albums gemaakt en ze kozen samen voor de legendarische drummer Billy Hart (77) aan hun zijde. Billy Hart is op zichzelf al een stukje jazzgeschiedenis die bij zovele grote muzikanten heeft gespeeld waaronder Miles op albums als ‘Tutu’ en ‘On the corner’. En met deze groep gaan ze toeren en natuurlijk doen ze België daarbij  aan.

Voor zijn dreamteam schrijft Robin geen complexe gelaagde arrangementen zoals in zijn vorige platen maar levert hij een rudimentair grondplan waarmee al dat talent aan de slag kan. De muzikanten weten reeds hoe goed Verheyen wel is. Copland legt zijn poetische accenten in de muziek. Ze spelen een uitgebalanceerd concert met ballads van Paul Motian en een nummer van Drew Gress. Je kan migrerende vogels zien voorbijkomen die verwijzen naar het titelnummer van de plaat ‘When The Birds Leave’. Ze spelen toch een afwisselende set met enkele ballads van Paul Motian ‘Melody For Paul #1’ , en ook van Drew Gress. In een klein dorpje van 11000 inwoners in Ijsland ‘Stykkishólmur’ kampt Robin met zichzelf in enkele felle intieme solo’s op sopraansax. Ook mooi is zijn vrolijker nummer ‘Vesper’.

Het is mooi om Robin hier te zien schitteren in eigen land met zijn internationale vrienden van faam. De afgelopen jaren heeft het bredere publiek in de Benelux en ver daarbuiten kunnen kennis maken met Robin met de band TaxiWars maar de thuisbasis NY blijft toch voor Robin een bron van ontwikkeling.
Met het eigen nummer van Robin ‘Jabali’s way’, genoemd naar de bijnaam die Billy Hart genoot in de band van Herbie Hancock, sluiten ze hun explosieve set af onder luid applaus en met een staande ovatie. Een ontketende Robin Verheyen in dat laatste stuk, die scheurt en diepgaat en klanken tovert uit zijn sax. De heren signeren opgelucht na de set aan de cd stand.

Michel Proesmans

Fred Hersch Trio

hoofdpodium 19u30

Fred Hersch (piano), John Hébert (contrabas), Eric McPherson (drums)

Het is een hele eer zegt presentratrice Lies Steppe om één van de grootste hedendaagse pianisten te mogen voorstellen. Hij heeft 30 albums en 10 Grammy nominaties op zijn palmares en met het trio vandaag maken ze al zes albums samen over een periode van ruim 10 jaar. Al wat hij doet is speels, lyrisch en fantasierijk. Achter zijn tengere verschijning op zijn 62ste schuilt een straf verhaal dat je kan lezen in zijn autobiografie ‘Good Things Happen Slowly’ en in zijn film ‘the ballad of Fred Hersch’ met een openheid over zijn geaardheid en strijd tegen aids. Na een lange coma van 2 maand in 2008 komt hij sterker terug dan voorheen. Hij is een muzikant die blijft groeien en evolueren en zijn tweede kans nauw ter harte neemt. Hij staat hier voor de derde keer en ik ben blij dat ik hem hier op dit festival destijds heb leren kennen want zijn solo piano albums zijn om van te snoepen.

Hij opent met het toegankelijke en rustige ‘Plainsong’ van zijn recente piano solo plaat ‘Open book’. Hij speelt al ruim 40 jaar en heeft o.a. Brad Mehldau gevormd. In zijn repertoire eert hij graag pianist A.C. Jobim met ‘Sad poet’ met op het einde hiervan een verkwikkende drumsolo van McPherson. Hij weet dit enkele keren ook te doen door zacht subtiel met de brushes en toms om te gaan zodat de tent aandachtig luistert. In het vrolijke 'Newklypso (For Sonny Rollins, nickname Newk die houdt van calypso muziek)' geeft McPherson een lange niet langdradige drumsolo. En ook bassist Hébert grijpt hier en daar zijn kans zoals in 'Bristol Fog’ opgedragen aan John Taylor, die hij de beste Europese pianist vindt.
Ze spelen ook een medley van 3 kleine stukken ‘Snape Maltings’ over een stadje in Engeland waar Benjamin Britten leefde, het hoekige ‘Scuttlers’ zoals de krabben op een strand en ‘Skipping’ van zijn recente ‘live in Europe’ trio plaat. Ze vervolgen met de mooie ballade ‘For no one’ van the Beatles uit hun album Revolver, hier omgevormd tot een elegante jazzsong. Voor ze eindigen met een Monkske roept Hersch het publiek op om allemaal tegelijk te zeggen ‘happy 50th wedding anniversary Abe and Eileen’ voor de ouders van de bassist. Dan kan die dat filmpje en foto versturen naar zijn ouders via zijn smartphone. Grappig is dat. En dat zetten ze ‘Round Midnight’ in aaneengeregen met ‘We see’ van Monk en het publiek is er stil van geworden. Als bis  volgt nog een korte intieme versie van Billy Joel’s 'And so it goes'. Het is voor mij het toppunt van de dag. Dat ze dat ook maar uitbrengen op cd zoals andere oude Jazz Middelheim opnamen.

Michel Proesmans

Jazz Loves Disney

hoofdpodium 21u30

The Amazing Keystone Big Band, geleid door Bastien Ballaz (trombone), Jon Boutellier (saxofoon), Fred Nardin (piano), David Enhco (trompet)
Trompetten: Vincent Labarre, Thierry Seneau, Félicien Bouchot & David Enhco
Trombones: Loïc Bachevillier, Bastien Ballaz, Aloïs Benoit & Sylvain Thomas
Saxofonen: Kenny Jeanney, Pierre Desassis, Jon Boutellier, Eric Prost & Ghyslain Regard
Ritmesectie : Fred Nardin (piano), Thibaut François (gitaar), Patrick Maradan (contrabas), Romain Sarron (drums)
Vocals: Selah Sue, Ben l'Oncle Soul, Hugh Coltman, China Moses en Myles Sanko.

In het project "Jazz loves Disney" en gelijknamige cd gaat het om een band die melodieën uit klassieke Disneyfilms in een nieuw jazzkleedje stopt met een keur aan vocalisten.

Hier zijn het niet dezelfde vocalisten als op de plaat, enkel Selah Sue die pas op het einde slechts één nr zingt ‘So this is love’ de liefdeswals uit Assepoester.

 Verder zingen nog Hugh Coltman en China Moses mee uit de eerste cd van Jazz loves Disney, al klinken die niet zo overtuigend. Je hoort me al komen, het werd geen feestelijke afsluiter van de dag. Ik vond het een te platte bedoening en we laten ons teveel meeslepen in de commerciële successen van die Disney platen.

Het beste vind ik nog als de band instrumentaal speelt en brengt ons de nodige Broadway stijl. Het is een groep van voortreffelijke muzikanten, dat wel. En ook die Nederlandse uitleg bij elk nummer door Michiel Veenstra (radio-dj voor de NTR op 3FM) is er teveel aan voor mij. Zet een Vlaamse presentatrice er aan voor de moeite. Natuurlijk horen we veel herkenbare nummers die uit ons collectief geheugen komen.

Hugh Coltman mag de spits afbijten met 'Hakuna Matata' en brengt eerder een matte duffe versie uit die film The Lion King. Als dochter van Dee Dee Bridgewater zijn jazz en R&B er bij China Moses met de paplepel ingegoten. Je hoort haar heldinnen Dinah Washington en Nina Simone doorklinken in haar stemgeluid. Zij brengt gelukkig meer kleur en overtuigende stemgeluiden voort in enkele nummers zoals de Pinocchio-song 'When You Wish Upon a Star' of 'Why Don't You Do Right?' van Peggy Lee, dat gebruikt is in de film Who Framed Roger Rabbit. Zij is voor mij de zangeres van de avond.
Andere zangers zoals Myles Sanko heeft een te geforceerde stem en overtuigt me minder in 'Beauty and the Beast' en brengt een iets te platte classic 'Someday My Prince Will Come' van Sneeuwwitje, dan nog liever Miles natuurlijk. Hij bezingt 'Stay Awake' uit Mary Poppins en 'Ev’rybody Wants To Be A Cat' uit The Aristocats. Ook de Franse soulzanger Ben l'Oncle Soul zingt maar één song 'I Wan'na Be Like You' uit Jungle Book. Hierin zit wel een pittige trompetsolo verweven.
Coltman herpakt zich een beetje naar het einde met 'You've Got Friend in Me' van Randy Newman uit de Toy Story-film en het opzwepende 'Prince Ali' uit Aladdin.

Er volgt wel een feestelijk afsluiting van de band met 'Under The Sea' uit de kleine zeemeermin waarvoor alle aanwezige vocalisten verzamelden op het podium (zonder Selah Sue !).
Waar is de tijd dat er andere big bands de avond wel feestelijke afsluiten. Tja die zijn schaars en kosten meer denk ik.

Michel Proesmans

Sylvain Rifflet & Joce Mienniel Duo | Sylvain Rifflet Moondog Influences| Sylvain Rifflet Mechanics | Sylvain Rifflet Re-Focus

 club stage 16u50 -18u50 - 20u50 - 23U00

Sylvain Rifflet (saxofoon), Joce Mienniel (fluit, elektronica) , Sylvain Rifflet (saxofoon), Joce Mienniel (fluit), Philippe Gordiani (gitaar), Benjamin Flament (drums & percussie)  ,  Sylvain Rifflet (saxofoon), Joce Mienniel (fluit), Philippe Gordiani (gitaar), Benjamin Flament (drums & percussie)  ,BSylvain Rifflet (saxofoon), Mathieu Herzog (dirigent), Florent Nisse (contrabas), Guillaume Lantonnet (drums & percussie), Appassionato strijkensemble met Hélène Maréchaux, Akémi Fillon, Maria Mosconi & Darima Tcyrempilova

De garden stage vergeten we ook niet en daar prijkt 4x Sylvain Rifflet.
De Franse saxofonist, klarinettist en componist Sylvain Rifflet is bij het grote publiek niet zo bekend maar het is een intrigerende figuur. Hij is de incarnatie van de 21ste eeuwse jazz. Hij combineert moderne jazz met het minimalisme uit NY. Hij speelt vier sets in 4 sferen.

Het eerste concert is gericht op de NY scene met minimalisme van Steve Reich en Philip Glass. Zij luisteren goed naar mekaar en spelen in duo een intieme minimalistische set.

De tweede set is voor de repetitieve muziek van Moondog, alias De 'Viking of Sixth Avenue' en is de artiestennaam van Louis T. Hardin (°1916-+1999), een Amerikaans componist, musicus en dichter. Moondog was bevriend met Leonard Bernstein, Marlon Brando, Julie Andrews, Diane Arbus, Charlie Parker... Andy Warhol ontwierp de platenhoes van zijn album 'The story of Moondog'. De Coen Brothers gebruikten zijn muziek in 'The big Lebowski'. Ze brengen ons naar hogere sferen zo blijkt.

In de set 'Mechanics' blikt hij terug op zijn album uit 2015 dat in feite een mix is van Steve Reich en Moondog met de nadruk op ritme en lyriek gekruid met ambiance. Een mooie prestatie.

‘Re-Focus’ is genoemd naar de plaat Focus van Stan Getz with strings uit 1961. In dit project blikt Rifflet terug naar de plaat die hij als tiener ontdekte. Het is zijn droom om deze mix tussen klassiek en jazz hier te vertolken op eigen wijze met vier vrouwelijke strijkers erbij. Ze slagen hier heel mooi in tot besluit van de vele muziek hier op Jazz Middelheim.

Michel Proesmans